อ๋าวหรานดวงตาโค้งจนเกิดเป็รอยยิ้ม เขาพูดด้วยความอ่อนน้อมแฝงความอวดดีไว้สองส่วน “เกรงใจแล้ว เกรงใจแล้ว”
จิ่งจื่อกรอกตาพูดอย่างโมโหโกรธา “เ้าเกรงใจตรงไหนกัน ข้าเห็นเ้าอวดดีจะตายไป”
อ๋าวหรานหัวเราะฮ่าฮ่าฮ่า
แท้จริงแล้วในใจเขาย่อมถ่อมตัวมาก แต่ว่าตามความเข้าใจที่เขามีต่อจิ่งจื่อในตอนนี้คือ หากเขาชมเ้า เ้าห้ามถ่อมตัวอย่างเด็ดขาด ยิ่งถ่อมตัว เขายิ่งรู้สึกว่าเ้าเป็พวกจอมปลอมจอมเสแสร้ง ในเมื่อถ่อมตัวไม่ได้ ถ้าเช่นนั้นก็ยอมรับอย่างใจกว้างไปเลยแล้วกัน
จู่ๆ จิ่งจื่อก็พูดขึ้นว่า “ครั้งก่อนที่เ้าพูดว่า เทียบกับการมีชีวิตอยู่ ความตายถึงจะเป็การหลุดพ้นที่แท้จริง”
อ๋าวหรานอึ้งไป คิดว่านี่น่าจะเป็คำที่เขาพูดกับจิ่งจื่อตอนเจอกันครั้งแรก
อ๋าวหรานดีใจ ดีจริงๆ พูดถึงหัวข้อนี้ขึ้นมา พอดีเลย เขาจะได้ล้างสมองจิ่งจื่อเสียหน่อย ต่อไปหากไปเจอเื่อะไรขึ้น เขาจะได้ไม่คิดแต่จะพุ่งเข้าไปแลกชีวิตโดยไม่สนใจอะไรเลย
อ๋าวหรานถามว่า “เ้าคิดว่าข้าพูดไม่ถูกหรือ?”
จิ่งจื่อคิดสักครู่ ส่ายศีรษะพูดว่า “ตอนแรกคิดว่านี่เป็ข้ออ้างในการหนีของเ้า ต่อมาก็คิดว่ามีเหตุผลอยู่บ้าง”
อ๋าวหรานดีใจ ยังดีที่ไม่ปฏิเสธไปเสียทั้งหมด จิ่งจื่อเฉลียวฉลาด เหตุผลหลายอย่างเขาเข้าใจดี แค่นิสัยดื้อรั้นไม่ยอมแพ้นั้นนั่นแหละที่แก้ไม่หาย
อ๋าวหรานใช้ฝ่ามือค้ำอยู่บนพื้น เอนไปทางด้านหลังแหงนหน้าขึ้นครึ่งหนึ่ง มองหมู่เมฆอันห่างไกล “ตัวข้านั้น เป็เพราะมารดาข้าและคนตระกูลอ๋าวใช้ชีวิตเข้าแลกจึงช่วยเอาไว้ได้ ตอนนี้ข้ายังคงมองเห็นท่าทางของมารดาข้าในตอนนั้นได้อย่างชัดเจน แม้แต่ไรผมแต่ละเส้นก็ยังจำได้”
อ๋าวหราน “ทั่วทั้งร่างของนางเต็มไปด้วยเื เืพวกนั้นกดปิดาแอย่างไรก็ยังปิดไว้ไม่อยู่ ไหลออกมาเรื่อยๆ ทั้งๆ ที่ยืนไม่อยู่แล้วแท้ๆ แต่นางราวกับมีพลังที่ใช้ไม่หมด พุ่งเข้าไปพัวพันแลกชีวิตกับคนพวกนั้นเพื่อข้า”
อ๋าวหรานหยุดไปเล็กน้อย “นางยังเอาแต่บอกให้ข้าไป ให้ข้าจากไป ให้ข้ารีบหนีไปซ้ำไปซ้ำมา”
อ๋าวหรานหันศีรษะมามองจิ่งจื่อ ก่อนจะพูดต่อ “ถ้าเป็เ้า เ้าคงไม่จากไปเป็แน่ ใช่หรือไม่?”
จิ่งจื่อพยักหน้าแววตาแน่วแน่ “ข้าจะไม่ไป ข้าจะสู้จนนาทีสุดท้าย ต่อให้ต้องตาย ก็ต้องตายด้วยกัน”
อ๋าวหรานยิ้มบาง “ข้ามองดูดวงตาของมารดาข้า ภายในแววตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความร้อนร้นและคาดหวัง ยังมีเสียงตอนที่ะโเร่งให้ข้าหนีไปนั้น มันฉีกกระชากหัวใจข้า เหมือนกับมีด ปักลงมาบนหัวใจข้าทีละแผลทีละแผล”
อ๋าวหรานถอนหายใจพูดว่า “สำหรับนางแล้ว สิ่งเดียวที่จะทำให้นางสงบใจได้ คือการที่ข้ายังมีชีวิตอยู่ นางร้อนรนเพราะข้ามีทางเลือก สิทธิ์ในการตัดสินใจอยู่ในมือข้า นางไม่อาจตัดสินใจแทนข้าได้ ไม่อาจบังคับให้ข้าจากไป นางกลัวข้าดื้อดึง กลัวข้าไม่ยอมไป กลัวว่าข้าจะถูกทำร้าย ถูกสังหาร นางคาดหวังให้ข้าเชื่อฟัง ให้ข้ายอมจากไปแต่โดยดี”
อ๋าวหราน “ความคิดของนาง ข้าเข้าใจมันทั้งหมด รู้ทั้งหมด แต่สิทธิ์ในการเลือกนี้ดันอยู่ในมือข้า มันทุกข์ทรมานอย่างยิ่ง”
อ๋าวหราน “ข้ารั้งอยู่ อย่างมากก็แค่ตาย สามารถตายไปพร้อมกับพวกเขา ตายไปแล้วก็ไม่โดดเดี่ยว ไม่ต้องอกสั่นขวัญแขวน แต่ข้าไม่อยากเห็นแววตาเช่นนั้นของมารดาข้า แววตานั้นทำให้ใจข้าสั่นสะท้าน ข้าไม่อยากให้นางผิดหวังเสียใจ ไม่อยาก… ไม่อยากให้นางตายตาไม่หลับ ข้าแค่คิดว่า ต่อให้ต้องตาย ก็จะไม่ตายต่อหน้านาง ข้าอยากให้นางเห็นว่าข้าหนีออกไปได้แล้ว ข้าปลอดภัยแล้ว”
อ๋าวหราน “เ้าไม่อยากจากไปอยากใช้กำลังของตนเองช่วยทุกคนให้รอดชีวิต แต่ข้านั้นถูกคนตระกูลอ๋าวใช้ชีวิตของพวกเขาแลกมา ในสถานการณ์ที่ไม่มีความมั่นใจเต็มร้อยว่าจะสามารถใช้พลังของตนเองพลิกสถานการณ์วิกฤตนี้ได้นั้น ข้าเลือกทำให้ครอบครัวสบายใจดีกว่า”
อ๋าวหรานพูดจบไม่รอให้จิ่งจื่อตอบกลับ ก็เปลี่ยนหัวข้อสนทนา “ตอนบ่ายมีเรียนหรือไม่? ไม่เช่นนั้นมาศึกษาสมุนไพรที่หอมกำจายพวกนี้ด้วยกันดีหรือไม่?”
คำพูดของจิ่งผู่นั้น บางส่วนก็มีเหตุผลอยู่ คนฉลาด เ้าสะกิดเพียงเล็กน้อยเขาก็เข้าใจ คนไม่ฉลาด ต่อให้เ้าพยายามมากแค่ไหนก็เสียเวลาเปล่า
จิ่งจื่อเองก็เข้าใจ ต่อบทสนทนาใหม่ของอ๋าวหราน ตอบรับเสียงอือออกมาเสียงหนึ่ง “โครงการของเ้าคงไม่สำเร็จแล้ว ถึงแม้ตอนบ่ายข้าจะไม่มีเรียน แต่มีเื่ต้องไปทำ”
อ๋าวหรานถอนหายใจ “ก็ได้”
จู่ๆ จิ่งจื่อก็ถาม “ตอนบ่ายเ้าก็ไปด้วยกันกันสิ”
อ๋าวหรานสงสัย “ไปที่ใด?”
