เมื่อผู้กำกับไม่ได้สั่งคัต แม้ฉินซีจะไม่พอใจแค่ไหน ก็ต้องยับยั้งไว้ ไม่รู้ว่าหลิงโอวเสียสติหรือเข้าสู่บทบาทไปแล้วจริงๆ เขาจ้องมองฉินซีนิ่งๆ ในสายตาปรากฏความมืดมัวเล็กๆ ทว่ามือของเขากลับคล่องแคล่วไม่ลังเลเลยสักนิด อาศัยความพร่าเลือนของผ้าบาง หลิงโอวผลักฉินซีลงไปยังเตียงกุ้ยเฟย ฉินซีเริ่มจะทนไม่ไหวขึ้นมาจริงๆ จึงเตะหลิงโอวแรงๆ ออกไปเล็กน้อย และเท้าของเขาก็บังเอิญเตะไปโดนคางของอีกฝ่ายพอดี หลิงโอวได้สติขึ้นมาทันใด จึงพูดขึ้น “ตงฟาง!”
เมื่อนับว่าเขาพูดออกมาแล้ว ฉินซีก็ถอนหายใจด้วยความสบายใจ เขาไม่อยากจะถ่ายซีนแบบนี้ซ้ำกับหลิงโอวอีกหลายๆ ครั้ง
ในที่สุดกล้องที่เต็มไปด้วยสุนทรียศาสตร์ก็เคลื่อนลงพร้อมกับผ้าบางที่ทิ้งตัวลงมา สวี่เทาะโ “คัต” ด้วยสีหน้ายังเสียดายไม่อยากจะหยุด ตอนที่สวี่เทาเรียนด้านการแก้ไขบทและการกำกับเฉพาะด้านอยู่นั้น เขาก็มักจะดูผลงานของผู้กำกับหลี่อันของฮ่องกงอยู่บ่อยๆ เนื้อหาการถ่ายทำของผู้กำกับหลี่ค่อนข้างครอบคลุมในวงกว้าง แต่ไม่มีภาพยนตร์เื่ไหนไร้ซึ่งความนุ่มนวลและสุนทรียศาสตร์เลย นั่นทำให้สวี่เทาหลงใหลเป็อย่างมาก ถึงขนาดตัดสินใจจะเป็หลี่อันเบอร์สอง ทว่าน่าเสียดายที่ความจริงเป็ดั่งมีดหั่นหมูที่สับเขาจนเละละเอียด สุดท้ายเขาก็เลือกที่จะปรับไปตามกระแสนิยม
ตอนนี้เมื่อได้เห็นฉินซีเติมเต็มความฝันของตนแล้ว ดวงตาของสวี่เทาก็นิ่งค้างไป จิตใจของเขาสั่นไหว และไม่สามารถเรียกสติกลับมาได้อยู่นาน
ฉินซีผลักหลิงโอวออกไป หลิงโอวยังไม่ทันตอบสนองกลับมา เมื่อถูกผลักออก ก็โซเซไปจนเกือบจะล้มลงที่พื้น รอจนหลิงโอวหลุดออกมาจากบทบาทของหยางเหลียนถิง เขาก็โมโหฉินซีเกือบตาย
“จะผลักฉันแรงขนาดนี้ทำไม?” หลิงโอวไม่ใช่คนที่สามารถยอมรับการถูกกระทำได้ เขารีบลุกขึ้นและเอ่ยถาม พร้อมทั้งมองฉินซีด้วยสายตาดุร้าย
ฉินซีพยายามยับยั้งความรังเกียจบนใบหน้าเอาไว้ เขาเหลือบมองหลิงโอวด้วยสายตานิ่งเฉย “นายทับอยู่บนตัวฉันนานเกินไปแล้ว” คำพูดนี้ทำเอาหลิงโอวหน้าแดงก่ำ เขานึกขึ้นได้ว่าเมื่อครู่ตัวเองสติหลุดไปมากแค่ไหน นี่ทำให้ความทะนงตนของหลิงโอวถูกโจมตีเข้าอย่างจัง ดังนั้นเมื่อเขามองไปยังฉินซีแล้ว ก็ยิ่งรู้สึก “เกลียดแค้น” มากขึ้นอีก
ฉินซีสลัดหลิงโอวออก ก่อนจะจัดเสื้อผ้าของตัวเองไปพร้อมกับเดินก้าวยาวๆ ออกจากบริเวณหน้ากล้อง
หลิงโอวลุกขึ้นเดินตามออกมาเช่นกัน แต่เขากลับถูกสวี่เทาเรียกไว้ ถ้าบอกว่าการแสดงของฉินซีทำให้สวี่เทารู้สึกตะลึงในความงาม การแสดงของหลิงโอวก็ทำให้สวี่เทารู้สึกเหมือนมีขี้หนูเข้าไปปนอยู่ในซุปดีๆ หม้อหนึ่ง เขานึกไม่ออกจริงๆ ว่าทำไมถึงเลือกนักแสดงคนนี้มา?
“เมื่อกี้นายลืมบทอีกแล้ว! ถ้าไม่ใช่เพราะฉินซีแสดงได้ดีจนปกปิดความผิดพลาดของนายละก็ เกรงว่าวันนี้นายจะต้องถ่ายใหม่อีกไม่รู้กี่รอบ! ฉันบอกตั้งกี่ครั้งแล้ว ฉากที่นายต้องถ่ายแก้ไม่ใช่แค่เื่ของนายเพียงคนเดียว พวกเราทั้งกองถ่ายจะต้องอยู่ถ่ายแก้ฉากเสีย กับนายใหม่! เข้าใจไหม? พวกเราไม่มีทรัพยากรให้นายผลาญได้มากมายขนาดนั้นหรอกนะ! เป็แค่มือใหม่ก็แสดงท่าทางในแบบของมือใหม่ออกมาให้ฉันหน่อยเถอะ!” สวี่เทาด่าทอราวกับน้ำลายของเขาจะสาดกระเด็นติดไปกับหน้าของหลิงโอวแล้ว
หลิงโอวไม่ได้ใส่ใจมากนัก เขาลอบกลอกตาขึ้น้า แต่ปากยังคงเอ่ยขอโทษต่อสวี่เทาด้วยความเคารพ สำหรับหลิงโอวแล้ว เขามีดีที่รูปลักษณ์ภายนอก ทักษะการแสดง และยังมีคนคอยหนุนหลัง แม้จะเป็สวี่เทาก็ไม่อาจยับยั้งการเติบโตของเขาได้! ที่เขามารับบทหยางเหลียนถิงก็เป็เพียงชั่วคราวเท่านั้น ถ้าไม่ใช่เพราะเขาเซ็นสัญญาร่วมงานกับผู้จัดการไปแล้ว เดิมทีเขาก็ไม่ได้ให้ความสำคัญกับบทบาทแบบนี้หรอก!
หลิงโอววิ่งปลีกตัวจากสวี่เทา รีบร้อนจะไปล้างหน้าเปลี่ยนเสื้อผ้า ตอนที่เดินผ่านฉินซี เขาก็จงใจชนอีกฝ่ายเล็กน้อย ฉินซีคิดไม่ถึงว่าหลิงโอวจะกล้าหาเื่อย่างเปิดเผยขนาดนี้ เขาถูกชนโดยไม่ทันได้ตั้งตัว เมื่อเท้ายืนไม่มั่นคง มือไม้ก็กวัดแกว่งไปในอากาศตามการตอบสนอง ก่อนจะล้มลง
จู่ๆ แขนข้างหนึ่งก็ยื่นมารับตัวฉินซีไว้ เมื่อเขาล้มลง ก็มาอยู่ในอ้อมกอดของอีกฝ่ายแล้ว
“ไม่เป็อะไรใช่ไหม?” เสียงของชายแปลกหน้าดังขึ้นข้างหู ฉินซีรีบยืนให้มั่นและดันตัวอีกฝ่ายออก แต่เมื่อเงยหน้ามอง เขาก็ต้องใกับใบหน้าที่คุ้นเคย “คุณ… คุณเฉิน?” แม้ตอนนี้ใบหน้าที่ควรจะสงบนิ่งตรงหน้าจะดูมืดมนไปเล็กน้อย แต่ลักษณะและท่าทางของเฉินเจวี๋ยก็ล้วนโดดเด่น ฉินซีจะจำผิดคนได้อย่างไร
ฉินซีหันหน้าไปมองข้างๆ อีกครั้ง ก่อนจะพบว่าข้างกายเฉินเจวี๋ยมีชายรูปร่างสูงใหญ่ยืนอยู่อีกคน ใบหน้าของเขาหล่อเหลาดูซื่อตรง ท่าทางโดดเด่นเปล่งประกายราวกับเกิดมาก็ควรจะยืนอยู่ใต้แสงไฟ ฉินซีอดเบิกตากว้างไม่ได้ ที่แท้คนที่เพิ่งจะส่งเสียงออกมาก็คือเขานั่นเอง! เขาคือซูเปอร์สตาร์เ้าของรางวัลไก่ทองคำที่มีชื่อเสียง จงซิงอู๋!
“สวัสดีครับ อาจารย์จง” ฉินซีรีบยืนตรงเอ่ยทักทายอีกฝ่าย อย่างมีมารยาทต่อพวกรุ่นพี่ในวงการ แน่นอนว่าเฉินเจวี๋ยถูกเขามองข้ามไปในชั่วขณะ
แต่ว่าเฉินเจวี๋ยถูกอบรมมาเป็อย่างดี เดิมทีก็ไม่ได้ใส่ใจเื่นี้ เขาเก็บแขนทั้งสองกลับมา และมองไปยังแผ่นหลังของหลิงโอวที่วิ่งออกไปอย่างไม่พอใจนัก
“คนแบบนี้ก็สามารถเข้ามาในวงการบันเทิงได้เหรอ?” น้ำเสียงของเฉินเจวี๋ยเยือกเย็นมาก หากคนทั่วไปได้ยินเข้าก็คงต้องสั่นสะท้าน
แต่จงซิงอู๋กลับเผยยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้ “จะคนแบบไหนก็มีในวงการบันเทิงทั้งนั้นแหละ”
ระหว่างที่จงซิงอู๋พูดอยู่นั้น เฉินเจวี๋ยก็หันมามองฉินซีอีกครั้ง “นี่คือละครที่นายรับเล่นเหรอ?”
ฉินซีพยักหน้า “ผมยังมีซีนที่ต้องถ่ายต่อ ทำไมคุณเฉินถึงมาที่นี่ได้ล่ะครับ?”
เฉินเจวี๋ยไม่ได้พูดอะไร แต่จงซิงอู๋กลับตอบกลับการสนทนาไปอย่างเป็กันเอง “คุณเฉินมาเยี่ยมชมงานของฉันน่ะ พวกเราก็เลยมาดูไปทั่ว”
ฉินซีนึกไปถึงฐานะซูเปอร์สตาร์ของจงซิงอู๋ ดูเหมือนว่าการเข้ามาในกองถ่ายคงจะไม่ใช่เื่ยากอะไร เพียงบอกกับสวี่เทาสักคำก็พอ ฉินซีพยักหน้ารับ เขาไม่อยากทำตัวสนิทกับจงซิงอู๋มากนัก เขาไม่อยากให้ตัวเองมีชื่อเสียงว่าชอบเกาะคนอื่นดังขึ้นมา “ถ้าอย่างนั้นผมไม่รบกวนทั้งสองท่านแล้วครับ...”
“เดี๋ยวก่อน นายไม่คิดจะขอบคุณฉันหน่อยเหรอ?” จู่ๆ เฉินเจวี๋ยก็เรียกเขาไว้
ฝีเท้าของฉินซีถึงกับชะงักงัน เขาหันกลับไปมองเฉินเจวี๋ยอย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะถามลองเชิง “ถ้าแบบนั้น… คืนนี้ให้ผมเลี้ยงข้าวคุณเฉินดีไหมครับ?”
คนช่างเลือกอย่างเฉินเจวี๋ยจะไปทานอาหารกับเขาในเมืองเล็กๆ แบบนี้เหรอ? ฉินซีเดาว่าเฉินเจวี๋ยคงไม่มีทางตอบรับ...
“ได้สิ”
“ฮะ? อะไรนะครับ?” เดี๋ยวนะ… ความคิดของฉินซีพลันหยุดลงกะทันหัน เมื่อสักครู่เฉินเจวี๋ยบอกว่า ‘ได้สิ’ เหรอ?
“ไปถ่ายละครต่อเถอะ คืนนี้มาหาฉันกับเสี่ยวจงที่กองถ่าย [พิชิตั]” เฉินเจวี๋ยพูดพร้อมกับหมุนตัวเดินออกไป เขาไม่ชอบบรรยากาศของกองถ่ายนี้นัก จึงไม่อยากจะรั้งอยู่ต่อ
แต่ฉินซีกลับนิ่งไปสักพักถึงได้สติกลับมา
เฉินเจวี๋ยให้เขาเข้าไปหาที่กองถ่าย [พิชิตั] อย่างนั้นเหรอ? พระเ้า! ที่แท้ภาพยนตร์แฟนตาซีที่มีชื่อเสียงโด่งดังเื่ [พิชิตั] ก็ถ่ายทำที่เมืองเล็กๆ นี่เหมือนกัน! ไม่แปลกใจเลยว่าจงซิงอู๋มาปรากฏตัวที่นี่ได้อย่างไร! ฉินซีพลันลำบากใจขึ้นมาอีกครั้ง จะให้หน้าใหม่อย่างเขาไปหาจงซิงอู๋เนี่ยนะ? ล้อกันเล่นน่า! เกรงว่าแค่คนเฝ้าประตูยังไม่ให้เขาเข้าไปเลย ดูด้วยว่าจงซิงอู๋เป็คนระดับไหน?
เมื่อฉินซีคิดไปถึงที่เฉินเจวี๋ยเรียกจงซิงอู๋ว่า “เสี่ยวจง” เขาก็อดเดาะลิ้นขึ้นมาไม่ได้ ชาติก่อนเขาก็ได้พบเฉินเจวี๋ยอยู่หลายครั้ง แต่ความจริงเขาไม่ได้รู้เลยว่าเฉินเจวี๋ยจะมีอิทธิพลมากถึงขนาดนี้ ทว่าตอนนี้เมื่อเห็นท่าทางที่เฉินเจวี๋ยไม่ได้ใส่ใจอะไรจงซิงอู๋ เขาก็รู้แล้วว่าฐานะของเฉินเจวี๋ยจะต้องดีมากแน่ๆ
คนแบบนี้… ไม่ได้ต่างไปจากจี่อวี้เซวียนนักหรอก เขาไม่ควรจะไปยุ่งเกี่ยวด้วย
ในใจของฉินซีตัดสินใจแล้ว อย่างไรเขาก็เข้าไปในกองถ่าย [พิชิตั] ไม่ได้ ดังนั้นก็ไม่ต้องไปหาพวกเขาเสียจะดีกว่า
หลังจากที่ฉินซีคิดได้เช่นนั้น จิตใจของเขาก็ผ่อนคลายลงไม่น้อย เขาเปลี่ยนเสื้อผ้า ก่อนจะเริ่มถ่ายทำซีนในสระน้ำต่อ ครั้งนี้เขาและเจี่ยงถิงเฟิงต่างก็มีความรับรู้ความเข้าใจไม่น้อยแล้ว ตอนถ่ายจึงประหยัดเวลาลงและยังทำได้ดีขึ้น ไม่นานซีนนี้ก็ผ่านไป สวี่เทาเองก็พึงพอใจเป็อย่างมาก หลิงโอวเปลี่ยนเสื้อผ้าเดินออกมา เขาส่งเสียงในลำคอขึ้นด้วยความริษยาที่เจี่ยงถิงเฟิงกับฉินซีอยู่ใกล้กันเกินไป และทักษะการแสดงของทั้งสองก็ไม่ได้ย่ำแย่ ทำไมพวกเขาถึงได้คำชมจากสวี่เทา แต่ตัวเขากลับทำไม่ได้กันล่ะ?
ในตอนที่หลิงโอวกำลังอิจฉาอยู่นั้น ก็มีมือหนึ่งยื่นมาตบบ่าของเขาน้อยๆ หลิงโอวถูกทำให้ใจนแทบะโ หันหน้ามองกลับไปด้วยความเกรี้ยวกราด “นายทำอะไร?”
เฉินเจวี๋ยมีท่าทางสุภาพ หากเป็คนที่มีวิสัยทัศน์ตื้นเขินก็คงเข้าใจผิดคิดว่าเขาเป็เพียงคนที่ดูดีแค่ภายนอกเท่านั้น หลิงโอวเองก็เป็เช่นนั้น เมื่อมองเฉินเจวี๋ยแล้ว เขาก็เกิดความระแวงขึ้นมาทันที และยังคิดว่าอีกฝ่ายเป็คนที่ผู้กำกับหามาเล่นแทนเขา ดังนั้นเขาจึงจ้องเฉินเจวี๋ยด้วยสายตาเยือกเย็น ก่อนกล่าวออกมา “ไสหัวออกไปไกลๆ! พวกมือใหม่มาจากไหนเนี่ย ไม่ได้รู้เื่อะไรเอาเสียเลย!”
มุมปากของเฉินเจวี๋ยแสยะยิ้มออกมา ในใจของเขาคิดว่า คนหน้าใหม่จากที่ไหน เข้ามาในวงการบันเทิงแล้วทำตัวก้าวร้าวขนาดนี้ ไม่ได้รู้เื่อะไรเลยสักนิด ถ้าเขาคิดจะแบนอีกฝ่าย ก็สามารถกดดันฝ่ายถึงขนาดไม่มีกางเกงใส่ก็ยังทำได้
จงซิงอู๋ดูอยู่ข้างๆ หนังตาของเขากระตุกขึ้น ก่อนจะอุทานในใจว่าแย่แล้ว เขารีบขวางเฉินเจวี๋ยไว้ และหยิบเอาโทรศัพท์มือถือโทรไปหาผู้จัดการ ผ่านไปสักพักก็มีคนเข้ามาขอยืมตัวหลิงโอวจากสวี่เทา สวี่เทารู้จักอีกฝ่าย เขาคือผู้จัดการชื่อดังของจงซิงอู๋ สวี่เทาจึงให้เขายืมตัวหลิงโอวไปโดยไม่คิดอะไร
รอจนทางฝั่งฉินซีถ่ายซีนสุดท้ายของวันนี้ ทางฝั่งหลิงโอวก็ถูกคนกึ่งลากกึ่งข่มขู่พาออกไปจากกองถ่ายแล้ว
จงซิงอู๋เร่งเฉินเจวี๋ย “คุณเฉิน เราจะยังไม่ไปอีกเหรอ?”
ใบหน้าของท่านเฉินเจวี๋ยบึ้งตึงไม่พอใจ เขามองฉินซีในชุดสีขาวราวกับหิมะทั้งตัวลื่นไถลลงมาจากตัวของเจี่ยงถิงเฟิงช้าๆ ใบหน้าของทั้งสองจ้องมองกันอย่างลึกซึ้ง แม้จะมองจากจอมอนิเตอร์ ทว่าภาพนี้กลับบาดตาบาดใจเขาไม่น้อย
เฉินเจวี๋ยวขมวดคิ้วก่อนจะละสายตากลับมา ครั้งนี้เขากับจงซิงอู๋ได้ออกมาจากกองถ่ายจริงๆ แล้ว
แต่ในใจของเฉินเจวี๋ยกลับเกิดการตัดสินใจครั้งหนึ่งขึ้นมา… ทักษะการแสดงของฉินซีไม่เลวเลยจริงๆ แถมยังใจกล้ามาก หากมีคนคอยผลักดันในวงการบันเทิง เขาก็น่าจะประสบความสำเร็จได้ไม่น้อยไปกว่าจงซิงอู๋ ถ้าแบบนั้นแล้ว เขาไปเป็คนช่วยผลักดันฉินซีคนนั้นเสียเลยไม่ดีกว่าหรือ?
ฉินซีไม่อาจรู้ว่าแค่ตัวเองอยู่เฉยๆ ก็สามารถเขย่าหัวใจคนได้มากมายแค่ไหน ขณะที่เขากำลังแสดงละครอย่างสบายใจ เดิมทีก็ไม่ได้นำความกังวลไปปะปนกับงานของตัวเอง และแสดงภาพลักษณ์นักแสดงหน้าใหม่ที่มีพร์คนหนึ่ง เมื่อมาถึงเื้ั เพื่อที่จะยับยั้งเอาไว้ บางทีเขาต้องหยิกตัวเองเพื่อย้ำเตือนไม่ให้เผยคมออกมามากเกินไปอย่างช่วยไม่ได้
ในที่สุดการถ่ายทำในวันนี้ก็จบลงท่ามกลางความเหนื่อยล้าของทุกคน ในตอนนั้นไม่มีใครสนใจว่าทำไมหลิงโอวไม่อยู่ในกองถ่าย อย่างไรการที่เขาจะหายตัวไปซื้อของ หรือแหกกฎของกองถ่ายก็กลายเป็เื่ที่เกิดขึ้นประจำอยู่แล้ว ไม่มีใครยินดียืนอยู่ฝั่งเดียวกับหลิงโอว! และยิ่งไม่มีใครคิดจะไปสนใจเขา
สวี่เทาถือบทในมือด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสุข เขาเดินเข้ามาตบบ่าของฉินซีและเจี่ยงถิงเฟิงแรงๆ “ฉันว่าวันนี้พวกนายแสดงได้ดีจริงๆ! พรุ่งนี้ก็ต้องยอดเยี่ยมแบบนี้ต่อไปนะ พวกเรามาแสดงฉากที่ร้อนแรงกว่านี้กันเถอะ!”
ฉินซีตั้งตารอคอยฉากที่ร้อนแรงนั้นเป็อย่างมาก หรือจะเป็ฉากที่ตงฟางปู๋ป้ายตายหรือเปล่านะ
เจี่ยงถิงเฟิงพยักหน้าอย่างใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวนัก ในหัวของเขาเต็มไปด้วยภาพเรือนร่างที่เปียกชุ่มอยู่ในสระน้ำของฉินซี… รอจนได้สติขึ้นมา และหันไปเจอใบหน้าด้านข้างของฉินซี เขาก็อดพูดขึ้นไม่ได้ “ฉินซี คืนนี้ฉันขอเลี้ยงข้าวนาย! คงกินข้าวกล่องที่กองถ่ายจนจะเบื่อแล้วล่ะสิ?”
“ได้สิ” ฉินซีเองก็ตอบกลับไปโดยไม่คิดอะไร
เจี่ยงถิงเฟิงตื่นเต้นขึ้นมา “งั้นพวกเราไปกันตอนนี้เลยเถอะ”
“อืม” ฉินซีเก็บข้าวของเรียบร้อย จากนั้นก็ไปขอลาพักชั่วคราวกับสวี่เทาพร้อมเจี่ยงถิงเฟิง พวกเขาไปที่ส่วนท้ายของเมืองเล็ก ที่นี่รวบรวมร้านอาหารเอาไว้ไม่น้อย
…...
จงซิงอู๋รออยู่สักพัก ก็เรียกผู้ช่วยของตัวเองเข้ามา “นายไปถามพนักงานทีว่าเมื่อกี้มีคนมาหาฉันไหม?”
ผู้ช่วยรีบร้อนวิ่งออกไป ก่อนจะวิ่งกลับมา “... แฮ่ก แฮ่ก… พวกเขาบอกว่าไม่มีนะครับ...”
จงซิงอู๋ขมวดคิ้วขึ้น พอเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นเฉินเจวี๋ยทำหน้าบึ้งหันมาที่เขา จงซิงอู๋รู้สึกกดดันขึ้นมาในทันที เขาเขียนทั้งที่อยู่และเบอร์โทรศัพท์ให้ไปหมดแล้ว แม้แต่คนเฝ้าประตูก็กำชับไว้เป็อย่างดี ทั้งยังเตรียมพนักงานไปรอรับเข้ามาเป็พิเศษอีกด้วย… นี่จะโทษเขาไม่ได้นะ… เฮ้อ...
