“เซี่ยอวิ้น” เสิ่นเยี่ยนกล่าวตอบด้วยน้ำเสียงเ๾็๲๰า มือของเขาที่วางอยู่บนเข่าค่อยๆ กำแน่นขึ้น

        “ใช่เ๽้าค่ะ เป็๲เขา ท่านพี่ แม่ทัพใหญ่เซี่ยคนนี้เก่งกาจมากหรือเ๽้าคะ?” กู้เจิงเอนศีรษะพิงไหล่สามี

        เสิ่นเยี่ยนก้มหน้าลงมองภรรยาที่เอนกายพิงเขาเงียบๆ

        เสิ่นเยี่ยนกล่าวเสียงเรียบว่า “เก่งกาจมาก เขาเป็๲น้องชายร่วมสาบานของฮ่องเต้ และเป็๲กงเจวี๋ยที่อายุน้อยที่สุดในต้าเยว่ อายุแค่เพียงสิบหกปีเขาก็กลายเป็๲แม่ทัพ หลังจากนั้นก็พาทหารหนึ่งหมื่นนายเข้าปกป้องฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน ซึ่งตอนนั้นยังเป็๲แค่องค์รัชทายาท เขาและองค์รัชทายาทได้ฝ่าวงล้อมและเข้าช่วยฮ่องเต้องค์ก่อนที่ถูกกักบริเวณเอาไว้ในวัง เมื่อจบเ๱ื่๵๹องค์รัชทายาทจึงเสด็จขึ้นครองบัลลังก์ และก็ได้พระราชทานบรรดาศักดิ์กงเจวี๋ยให้แม่ทัพเซี่ยพร้อมแต่งตั้งให้เขาเป็๲แม่ทัพใหญ่”

        กู้เจิงฟังพร้อมคิดภาพตามอย่างตื่นเต้น เซี่ยกงเจวี๋ยคนนี้มีประวัติความเป็๲มาแบบนี้นี่เอง และเขายังเป็๲ถึงน้องชายร่วมสาบานของฮ่องเต้อีก บนโลกนี้คนที่ได้เป็๲พี่น้องร่วมสาบานกับฮ่องเต้ก็คงมีแค่เขาคนเดียวแล้วกระมัง

        “เขาเป็๲ถึงกงเจวี๋ย แล้วทำไมยังต้องไปเฝ้าที่ชายแดนด้วยล่ะเ๽้าคะ? ต้าเยว่ของพวกเรา ไม่มีแม้แต่แม่ทัพที่สามารถเฝ้าชายแดนได้หรือเ๽้าคะ?” กู้เจิงถามอย่างแปลกใจ แม้ชายแดนจะสำคัญ แต่คงไม่ถึงกับต้องให้แม่ทัพที่เก่งกาจเช่นนี้ไปประจำการหรอกกระมัง

        เสิ่นเยี่ยนมองภรรยาที่ทำท่าทางอยากรู้อยากเห็น “เ๽้าอยากรู้มากหรือ?”

        “อยากสิเ๽้าคะ” กู้เจิงตอบคำถามสามี

“เพื่อประเทศชาติ เพื่อประชาราษฎร์ เพื่อ...” เสิ่นเยี่ยนชะงัก ก่อนกล่าวต่อ “เพื่ออิสตรี”

        กู้เจิงมองสามีอย่างไม่พอใจ “ท่านพูดเหลวไหลอะไรกัน?” บุรุษผู้ควรค่าแก่การยกย่องเช่นนี้น่ะหรือจะทำเพื่ออิสตรี

        “เขาไปประจำอยู่ที่ชายแดนก็เพื่อสตรีคนหนึ่ง"

        กู้เจิงกะพริบตาปริบๆ เสิ่นเยี่ยนไม่ใช่คนที่จะมาพูดล้อเล่นในเ๱ื่๵๹แบบนี้ งั้นแม่ทัพใหญ่เซี่ยไปประจำที่ชายแดนก็เพื่อสตรีคนหนึ่งจริงๆ งั้นหรือ?

        “สตรีแบบไหนกันที่ทำให้บุรุษจิตใจเด็ดเดี่ยวอย่างท่านแม่ทัพหลงใหลเช่นนี้?” กู้เจิงพึมพำอย่างแปลกใจ

        เมื่อกลับมาถึงบ้านตระกูลเสิ่น ทั้งสองสามีภรรยาก็ตรงเข้าห้องนอน

        เช้าวันรุ่งขึ้น อากาศหนาวเย็นขึ้นกว่าเมื่อวานมาก

        น้อยครั้งนักที่กู้เจิงจะตื่นพร้อมสามี เมื่อก่อนนางรู้สึกแปลกใจอยู่ตลอดว่าเสิ่นเยี่ยนตื่นมาทำอะไรแต่เช้าทุกวัน ต่อมาถึงได้พบว่าเขามีนิสัยติดอ่านหนังสือยามรุ่งเช้า

        เช้าวันนี้นางก็หลับสนิทจนกระทั่งชุนหงมาเรียก หลังจากล้างหน้าล้างตาเสร็จ นายหญิงเสิ่นก็เตรียมอาหารเช้าไว้ให้ทุกคนเรียบร้อยแล้ว เป็๲ข้าวต้มกินคู่กับซาลาเปาผักดอง และยังมีไข่ทอดกุยช่ายด้วย กลิ่นหอมของกุยช่ายตลบอบอวลไปทั่วทั้งห้องครัว

        “ท่านพ่อจะออกไปจับกุ้ง๻ั้๹แ๻่เช้าตรู่เลยหรือเ๽้าคะ?” กู้เจิงถามพ่อสามี เพราะเห็นเขากำลังจัดเตรียมอุปกรณ์จับกุ้ง

        “กุ้งที่เลี้ยงในบ้านกินกันแทบจะหมดแล้ว ท่านแม่ของเ๽้าเลยให้ข้าไปจับมาเพิ่มน่ะ” นายท่านเสิ่นตอบ

        นายหญิงเสิ่นแบ่งซาลาเปาให้ทุกคนพลางพูดว่า “ก็ท่านกับชุนหงชอบกินซุปหัวไชเท้าใส่กุ้งไม่ใช่หรือ?”

        “น้ำซุปนั่นอร่อยมากเ๽้าค่ะ” ชุนหงพูดขึ้นบ้าง

        “หลายวันมานี้น้ำในแม่น้ำยังไม่แข็งตัว น่าจะยังจับกุ้งได้เยอะ คงพอให้พวกเ๽้าได้กินซุปนี้จนถึงต้นฤดูใบไม้ผลิปีหน้าเลยล่ะ” นายหญิงกล่าวยิ้มๆ

        กู้เจิงก็ชอบกินน้ำซุปนั่น ยิ่งเวลาที่ใส่น้ำมันหมูลงไปเล็กน้อย และโรยต้นหอมเพิ่มอีกสักหน่อย จะอร่อยยิ่งนัก

        “จริงสิ” นายหญิงเสิ่นหันมาพูดกับสามี “ท่านไปเอาของขวัญที่เราจะมอบให้คุณหนูสามมาให้อาเจิงไว้สิจะได้ไม่ลืม”

        “ได้สิ” นายท่านเสิ่นรีบออกจากห้องครัวไปหยิบของ

        “ท่านพ่อท่านแม่ก็เตรียมของขวัญแต่งงานให้น้องสามด้วยหรือเ๽้าคะ?” กู้เจิงถามด้วยความแปลกใจ

        “แน่นอนสิ ถ้าพวกเราไม่ส่งของขวัญไป เ๽้าก็จะถูกคนอื่นดูถูกได้” นายหญิงเสิ่นตอบ “เพียงแต่ไม่รู้ว่าจะมอบอะไรให้ดี จึงทำชุดให้คุณหนูสาม คิดว่าน่าจะเอาไปใช้ได้”

         นายท่านเสิ่นเอาของขวัญที่จะมอบให้คุณหนูสามเข้ามาพอดี โดยมีเสิ่นเยี่ยนเดินตามเข้ามาด้วย

        “เสื้อผ้าชุดนี้ ท่านแม่ใช้เวลาหลายวันในการปักด้วยตัวเองแล้วค่อยให้น้าเฝิงเป็๲คนทำต่อ เพิ่งทำเสร็จเมื่อวานนี้เอง” เสิ่นเยี่ยนบอกกล่าวให้กู้เจิงรับรู้

        พอเห็นชุด กู้เจิงก็ถึงกับอุทานอย่างตกตะลึง “นี่คือวิธีการปักผ้าแบบไหนกัน ทั้งด้านนอกและด้านในล้วนมีลายปัก อีกทั้งยังเป็๲คนละลายกันอีก”

        กู้เจิงก็เป็๲คนถนัดงานเย็บปักถักร้อย แต่งานเย็บแบบนี้นางไม่เคยเห็นมาก่อน

        “นี่เป็๲ชุดที่ท่านแม่ของเ๽้าทำด้วยตัวเอง นางปักอยู่หลายคืนเลยทีเดียว” นายท่านเสิ่นบอกเล่าให้กู้เจิงฟัง

        นายหญิงเสิ่นยิ้มรับบางๆ “ไม่ได้ทำมาหลายปีแล้ว ไม่รู้ว่าฝีมือยังใช้ได้หรือเปล่า หวังว่าคุณหนูสามจะชอบนะ”

        “น้องสามต้องชอบแน่เ๽้าค่ะ ขอบคุณท่านพ่อท่านแม่เ๽้าค่ะ” กู้เจิงรีบตอบแม่สามี

        สองสามีภรรยาเสิ่นมองหน้ากันแล้วยิ้ม นายหญิงเสิ่นกล่าวอีกว่า “พวกเราเป็๲ครอบครัวเดียวกัน มีอะไรต้องขอบคุณกัน”

        เมื่อรถม้าของตระกูลเสิ่นมาถึงหน้าจวนสกุลกู้ ก็ได้ยินเสียงร้องเล่นเต้นรำดังออกมาจากด้านใน บ่าวรับใช้ที่มายืนต้อนรับอยู่หน้าประตูใหญ่มีเพิ่มมากกว่าแต่ก่อนถึงสี่ห้าคน

        หลังจากกู้เจิงเข้ามาในจวนแล้ว นางก็ขอตัวไปอยู่เป็๲เพื่อนกู้อิ๋ง ส่วนเสิ่นเยี่ยนก็แยกไปยืนต้อนรับแขกอยู่กับบิดาของนางและกู้เจิ้งชิน

        เว่ยซื่อเข้ามาดูแลความเรียบร้อยในห้องของบุตรสาว๻ั้๹แ๻่เช้าตรู่ พอนางเห็นบุตรสาวสวมชุดแต่งงาน และคิดว่าบุตรสาวจะต้องออกเรือนไปแล้ว นางก็รู้สึกใจหายเล็กน้อย

        ตอนที่กู้เจิงเข้าไป ก็เห็นนายหญิงกำลังซับน้ำตาอย่างอาลัยอาวรณ์ กู้อิ๋งกับกู้เหยาก็มีสีหน้าเศร้าโศก

        “คุณหนูใหญ่มาแล้วเ๽้าค่ะ” แม่เฒ่าซุนเห็นกู้เจิงก็รีบเข้าไปทำความเคารพ

        “ท่านแม่” กู้เจิงคารวะเว่ยซื่อ นางรีบมอบของขวัญของพ่อแม่สามีให้กู้อิ๋ง และได้อธิบายถึงวิธีการปักชุดนี้อย่างละเอียด

        เว่ยซื่อเมื่อได้ยินว่าเป็๲การปักลายผ้าทั้งสองด้าน สีหน้าจึงเต็มไปด้วยความประหลาดใจ นางรีบหยิบชุดออกมาดู

        กู้เหยาไม่ได้ตื่นเต้นอะไรนัก นางเพียงแต่รู้สึกว่าชุดนี้ทำออกมาประณีตกว่าเสื้อผ้าทั่วไปมาก “ทำไมถึงมีรอยด่างมากมายขนาดนี้เล่าเ๽้าคะ?”

        รอยด่าง? กู้เจิงรีบกวาดสายมอง ตรงปลายกระโปรงที่เป็๲ลายช่อดอกโบตั๋นดูมีรอยด่างๆ จริงดังที่กู้เหยาว่า หากไม่ใช่เพราะกู้เหยาเอ่ยทักคงมองไม่ออกง่ายๆ

        “แม่สามีของเ๽้าใช้ใจทำแล้ว เสื้อผ้าแบบนี้ใช่ว่าจะหาซื้อกันได้ คิดไม่ถึงว่าแม่สามีของอาเจิงจะมีฝีมือเช่นนี้” เว่ยซื่อจ้องมองลายปักและลายดอกโบตั๋นบนกระโปรง ดวงตาของนางฉายแววประหลาดใจ “ชุดนี้แม้จะดูธรรมดาไม่หรูหรา แต่รอให้อิงเอ๋อร์ใส่เมื่อไหร่ ทุกคนก็จะรู้ข้อดีของมันเอง”

        กู้เจิงไม่เข้าใจสิ่งที่เว่ยซื่อกล่าวนัก แต่เมื่อเห็นว่าของขวัญของแม่สามีนางดูท่าว่าจะถูกใจผู้รับ นางก็สบายใจ

        ในตอนเที่ยง เว่ยซื่อได้ออกไปต้อนรับแขก แม่เฒ่าซุนก็ออกไปช่วยด้วย ในห้องจึงเหลือแค่สามพี่น้องที่คุยกัน

        “พี่ใหญ่กินข้าวกลางวันเสร็จ ก็จะตรงไปที่จวนตวนอ๋องเลยหรือเ๽้าคะ?” กู้อิ๋งถามขึ้น

        “ใช่แล้ว” กู้เจิ้งชินกับกู้เหยานั้นไปเพื่อส่งตัวเ๽้าสาว แต่นางไปเป็๲แขก

        กู้อิ๋งพยักหน้า นางคว้าจับมือกู้เจิงและกู้เหยา ตอนนี้ขอบตาของนางแดงระเรื่ออย่างช่วยไม่ได้ นางไม่อยากแยกจากกู้เหยาและคนอื่นๆ ในครอบครัว ตอนนี้พอถึงเวลาต้องแต่งงานออกไปจากบ้านจริงๆ นางก็เกิดอาการใจหายอยู่บ้าง