โรงพยาบาลQ
16:50น.
เ้าหญิง อัยย์ญาดา..
ก๊อกๆๆๆๆ
“คุณหมอแทนคะ”ฉันเอ่ยเรียกชื่อเ้าของห้องแต่ดูเหมือนว่าจะไร้เสียงตอบรับ
แกร๊ก
“อ้าวประตูไม่ได้ล็อค?”ฉันพูดขึ้นด้วยความนึกสงสัยเพราะฉันเอามือไปจับลูกบิดแต่มันกลับเปิดเองโดยที่ฉันยังไม่ได้หมุนมันเลย
“ขออนุญาตนะคะ”ฉันพูดขึ้นและค่อยๆเปิดประตูแงมเข้าไปในห้องสีขาวที่ฉันเคยเข้ามาแล้วครั้งหนึ่ง ฉันค่อยๆเดินตรงไปเรื่อยๆจนไปพบว่าคุณหมอแทนกำลังฟุบหน้าหลับลงไปกับโต๊ะทำงานของเขา
“คุณหมอหลับอยู่หนิหน่า”ฉันเอ่ยขึ้นอย่างเบาๆและค่อยๆวางกระเป๋าเป้นักเรียนสีชมพูของฉันลงบนโต๊ะทำงานของคุณหมอแทนและรูดซิปกระเป๋านำกล่องใส่อาหารสองกล่องออกมาจากกระเป๋าเป้
พรึบ
ฉันวางกล่องอาหารลงบนโต๊ะใกล้ๆตัวของคุณหมอแทนที่ตอนนี้เขากำลังนอนหันหน้ามาทางฉัน ดวงตาทั้งสองข้างของเขาปิดสนิทรอยยิ้มน้อยๆฝุดขึ้นบนใบหน้าของฉัน
“อ่ะต้องเขียนโพสต์อิทติดไว้”ฉันพูดขึ้นอย่างนึกขึ้นได้และไม่รอช้าหยิบกระดาษโพสต์อิทสีชมพูออกมาจากกระเป๋านักเรียนของฉันและตามด้วยหยิบกระเป๋าใส่เครื่องเขียนพวกปากกายางลบดินสอออกมาจากกระเป๋าและหยิบปากกามาจดข้อความให้คุณหมอได้อ่าน
ทานให้อร่อยนะคะ ตอบแทนแซนด์วิชชิ้นเมื่อวานค่ะ
น้องหญิงߙ⼯p>
“น้องหญิงไปก่อนนะคะคุณหมอ”ฉันเอ่ยลาคุณหมอเมื่อฉันได้เขียนข้อความให้เขาแล้วและค่อยๆหยิบกระเป๋าเป้ของฉันเดินออกมาจากห้องของคุณหมอแทนและปิดประตูให้เขาอย่างเบามือ ฉันค่อยๆเดินกลับไปยังทิศทางเดิมที่ฉันเดินมาวันนี้ฉันก็ได้มากับพี่ชายเหมือนเคยเพราะพี่ชายทีโปรเจ็คที่ต้องทำและเขาต้องมาคอยปรึกษาศาสตราจารย์คนนี้ เขาจึงต้องมาที่นี้ทุกวันเป็เวลาหนึ่งเดือนหรือจนกว่าพี่ชายจะทำโปรเจ็คนี้เสร็จ
“เ้าหญิง!!”เสียงของใครสักคนที่ฟังดูคุ้นหูเอ่ยเรียกฉันอย่างเสียงดังทำให้ฉันสะดุ้งใรีบหันไปมองเสียงเรียกนั่นทันที
“ขุนเขา?”ฉันเอ่ยชื่อของผู้ชายที่สวมเครื่องแบบยูนิฟอร์มโรงเรียนเดียวกับฉันแต่ไม่ค่อยจะถูกระเบียบสักเท่าไหร่ ขุนเขารีบเดินมาหาฉันอย่างไว
“เธอเป็อะไร มาทำอะไรที่นี้ มากับใคร ใครทำอะไรเธอ”ขุนเขารีบยื่นมือมาจับแขนฉันและสำรวจร่างกายของฉันและเอ่ยถามฉันรัวเป็ชุดจนฉันฟังแทบจะไม่ทัน
“เราไม่ได้เป็อะไร เราแค่มารอพี่ชาย”ฉันตอบขุนเขาไปเขาก็ละสายตาจากร่างกายของฉันมามองหน้าฉันด้วยสายตาที่บ่งบอกว่าเขาเป็ห่วงฉัน
“เราไม่ได้เป็อะไรจริงๆ”ฉันตอบขุนเขาไปพลางสายตาก็มองสำรวจใบหน้าของเขาที่มีรอยฟกช้ำอยู่เต็มใบหน้าขาวๆของเขามุมริมฝีปากของเขาแตกเืออกและที่บริเวณหางคิ้วของเขาก็มีผ้าก๊อซปิดอยู่
“เธอไปมีเื่ชกต่อยมาอีกแล้วเหรอ?”ฉันเอ่ยถามขุนเขาไปในจังหวะนั่นเองสายตาของเราทั้งสองคนผสานกันโดยบังเอิญสายตาที่อบอุ่นและมีความห่วงใยของเขาที่เฝ้ามองฉันมาโดยตลอด
“ก็มันท้าเราก่อน”ขุนเขาตอบฉันกลับมา
“เจ็บมากไหม?”ฉันเอ่ยถามขุนเขาไปพลางยื่นมือเอื้อมไปแตะที่โหนกแก้มของเขาที่เป็รอยเขียวซำ้อยู่
“ไม่เจ็บ”ขุนเขาส่ายหน้าและเอ่ยบอกฉัน
“เธอเป็ห่วงเราเหรอ?”ขุนเขาเอ่ยถามฉันพร้อมกับยิ้มให้ฉันแต่ดูเหมือนเขาจะยิ้มมากหรือพูดมากไม่ได้น่ะเพราะยิ่งเขาพูดเืที่มุมปากของเขาก็ยิ่งออก
“ก็เราเป็เพื่อนกันหนิ”ฉันตอบขุนเขาไปพลางยิ้มให้เขา
“ฉันไม่อยากเป็เพื่อนเธอ!”ขุนเขาตอบฉันกลับมาเสียงดังทำให้ฉันสะดุ้งใถอยหลังหนีเขาทันที
“ไอขุน!!!”เสียงเรียกของผู้ชายอีกคนดังขึ้นทำให้ทั้งฉันและขุนเขาหันไปมองเ้าของเสียงทันที ก็พบว่าพี่ชายกำลังทำหน้าไม่พอใจและเขากำลังชี้หน้าของขุนเขาอยู่
“หวงอะไรหนักหนาว่ะแม่ง!!”ขุนเขาบ่นพึมพำและเขาก็หันกลับมามองหน้าฉันด้วยสายตาที่อ่อนลง
“เราขอโทษที่เสียงดังใส่เธอ แต่เราไม่อยากเป็แค่เพื่อนเธอจริงๆเ้าหญิง ไม่มีผู้หญิงกับผู้ชายที่ไหนจะคบกันเป็เพื่อนได้หรอกนะ!”ขุนเขาเอ่ยขึ้นแววตานำ้เสียงของเขาช่างดูจริงจัง แต่ฉันยิ่งฟังเขาพูดฉันก็ยิ่งงง
“เราไปก่อนนะไว้เจอกันที่โรงเรียน”
“จ๊ะ”ฉันพยักหน้าตอบเขาไป เขาก็ยกมือขึ้นมาโบกมือบ๊ายบายฉันฉันก็ยกมือบ๊ายบายเขาไปแบบงงๆขุนเขาวิ่งไปอย่างไวก่อนที่พี่ชายจะเข้ามาถึงตัวฉัน
ตึกๆๆๆ ตึกๆๆๆ
“พี่ชาย”
“น้องหญิง!”พี่ชายเรียกฉันเสียงดังทันทีที่เขาวิ่งมาหยุดตรงหน้าฉันอย่างไวแต่เขาไม่สามารถวิ่งทันขุนเขาได้เพราะขุนเขาวิ่งไปจากตรงนี้อย่างไว
“คุยอะไรกับมัน”พี่ชายเอ่ยถามฉันด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
“ขุนเขาแค่มาหาหมอเพื่อจะทำแผลค่ะ น้องหญิงก็ถามเขาไปว่าเขาไปมีเื่มาอีกแล้วเหรอ”ฉันทำตาปริบๆและตอบพี่ชายไป เขาก็หรี่ตามองฉันอย่างไม่เชื่อ
“พี่ชายก็รู้ว่าน้องหญิงไม่พูดปดไม่ฆ่าชีวิตของสัตว์และยังไม่กินเนื้อสัตว์ทุกอย่างทุกๆวันพระ”ฉันตอบพี่ชายไป เขาก็พยักหน้านึกอย่างที่ฉันพูด
“แล้วมันมายุ่งกับน้องหญิงทำไม พี่ไม่ชอบใจเลย!!”พี่ชายเอ่ยขึ้นอย่างนึกหัวเสีย เขาทึ้งศรีษะของเขาแรงๆ
“พอเถอะค่ะพี่ชาย คุณแม่กำลังรอน้องหญิงอยู่นะคะ”ฉันเดินเข้าไปคว้ามือพี่ชายที่เขาเอาแต่ทึ้งหัวตัวเองให้เขาหยุด พี่ชายก็เลิกทึ้งหัวตัวเองและหันกลับมามองหน้าฉัน
“น้องหญิงห้ามไปเข้าใกล้ผู้ชายคนอื่นนอกจากพี่เด็ดขาดนะครับ”พี่ชายจับไหล่ทั้งสองข้างของฉันให้หันไปเผชิญหน้ากับเขาพลางเอ่ยบอกฉันขึ้นด้วยนำ้เสียงงจริงจัง
“ผู้ชายเดี๋ยวนี้นิสัยไม่ดีทั้งนั้นเลยน้องหญิงต้องเชื่อพี่ ผู้ชายมันคบผู้หญิงเพื่อหวังผลทั้งนั้นเเหละพี่ไม่อยากให้น้องหญิงของพี่ต้องมาเ็ปเพราะผู้ชายเลวๆพวกนั้น!!”พี่ชายเอ่ยบอกฉันด้วยน้ำเสียงจริงจังแววตาของเขาแดงกำ่
“เข้าใจที่พี่พูดไหมครับ”
“เข้าใจค่ะ^_^”ฉันพยักหน้าตอบพี่ชายไป เขาก็ยิ้มให้ฉันและยื่นมือมาขยี้ผมฉันอย่างเอ็นดู
“ที่พี่บ่นที่พี่ห้ามที่พี่หวงที่พี่ห้ามโน่นห้ามนี้น้องหญิงก็เพราะพี่รักน้องหญิงพี่อยากเห็นน้องหญิงของพี่มีความสุขไม่มีใครเหมาะที่จะได้รับนำ้ตาจากน้องหญิงของพี่เพราะน้องหญิงมีค่ากับพี่และคุณพ่อมาก”พี่ชายเอ่ยบอกฉันด้วยนำ้เสียงอบอุ่น ฉันที่ฟังพี่ชายพูดถึงกับนำ้ตาคลอ ฉันรู้ฉันเข้าใจว่าที่พี่ชายห้ามก็เพราะเขารักและเป็ห่วงฉัน
“น้องหญิงเข้าใจพี่นะครับ”พี่ชายยื่นมือมาโอบแก้มของฉันพลางเอ่ยถามฉันขึ้น ฉันก็ยิ้มให้พี่ชายและพยักหน้าเข้าใจ
“น้องหญิงเข้าใจพี่ชายค่ะ^_^”
“น่ารักมากครับ เดี๋ยววันนี้พี่จะพาน้องหญิงนั่งรถแบบเบาๆไม่รุนแรงเหมือนเช่นทุกวัน^_^”พี่ชายเอ่ยบอกฉันและคว้าข้อมือฉันให้เดินตามเขาไป
“พี่ชายพูดแล้วห้ามคืนคำนะคะ”
“ไม่คืนคำแน่นอนครับ ก็น้องหญิงของพี่น่ารักขนาดนี้^_^”พี่ชายหันมาขยิบตาให้ฉันอย่างมีเลศนัยและฉันก็คิดว่าที่พี่ชายยิ้มแบบนี้เพราะพี่ชายมีแผนอะไรแน่ๆ
“พี่ชายเเอบหนีไปแข่งรถรึป่าวคะ?”ทันทีที่ฉันกับพี่ชายขึ้นมานั่งบนรถสปอร์ตคันหรูของพี่ชายแล้วฉันก็เอ่ยถามพี่ชายขึ้นทันที คำพูดของฉันทำให้พี่ชายหันมามองหน้าฉันอย่างไวและใ
“น้องหญิงพูดอะไรครับเนี่ย”พี่ชายเอ่ยถามฉันด้วยสายตาลอกแลกแบบมีพิรุธ
“ก็เมื่อคืนก่อนน้องหญิงเห็นว่าพี่ชายกลับมาเกือบเช้าแล้วหนิคะและแถมวันนี้พี่ชายไม่ได้เอารถคันนั้นของพี่ชายมาด้วย”ฉันพูดขึ้นและทำท่านึกคิดพี่ชายก็กลืนนำ้ลายลงคอดังอึกใหญ่เพราะคุณแม่สั่งห้ามไม่ให้พี่ชายไปแข่งรถเพราะคุณแม่เป็ห่วงพี่ชายท่านกลัวว่าพี่ชายจะได้รับาเ็
“คันนั้นมันล้อไม่ค่อยดีนะครับน้องหญิง”
“พี่ชายพูดปดน้องหญิงเห็นรอยถลอกของรถคันนั้นและที่สำคัญพี่ชายได้ให้พี่แบงค์ขับรถของพี่ชายออกไปจากบ้านก่อนที่ฟ้าจะสาง”ฉันพูดบอกพี่ชายไปในสิ่งที่ฉันเห็นและแน่ใจว่าเพราะว่าฉันเห็นกับตาเลยยังไงล่ะ
“พี่ไม่ได้ไปจริงๆ”พี่ชายยังคงค้านหัวชนขวาอยู่
“ค่ะ ไม่ได้ไปก็ไม่ได้ไปค่ะ”ฉันตัดบทไปเพราะพี่ชายเป็คนที่จะไม่ยอมรับอะไรง่ายๆเด็ดขาดถ้ายังไม่โดนจับได้ และคืนนี้ฉันคงจะภารกิจให้ทำอีกแล้วละสินะเพราะว่าอาทิตย์หน้าโรงเรียนฉันจัดให้เด็กนักเรียนไปเที่ยวกัน คุณแม่ขอคุณพ่อแล้วและที่สำคัญคุณพ่ออนุญาตจะเหลือแค่คนเดียวที่ยังไม่อนุญาตก็คือพี่ชายนั่นเอง