ลมหนาวยามเช้าพัดผ่านค่ายฝึก แดดอ่อนลอยล่องบนขอบฟ้า แต่ไม่มีใครในค่ายนี้ได้หยุดพักเพื่อชื่นชมมัน ทุกอย่างเคลื่อนไหวไปตามคำสั่งและเสียงสัญญาณที่ดังกึกก้อง

อาเธอร์ ไคล์ เด็กหนุ่มเผ่าอสูรวัย 15 ปี นั่งอยู่ในมุมหนึ่งของโรงอาหาร เสียงจานชามกระทบกันดังระงมรอบตัว แต่เขาไม่ได้สนใจอาหารตรงหน้า มือของเขาถือ คู่มือพื้นฐานของพลทหาร หนังสือเล่มบางที่เต็มไปด้วยตัวหนังสือขนาดเล็กและภาพร่างที่จืดชืด

เขาไม่ได้สนใจมันมากนักในตอนแรก แต่ข้อความบางบรรทัดดึงความสนใจของเขาให้ต้องอ่านซ้ำ

“มนุษย์คือเสาหลักของอารยธรรม ผู้สร้างสรรค์ความเจริญรุ่งเรืองผ่านปัญญาและอาร์คโนโลยี”

อาเธอร์ถอนหายใจ เขาเลื่อนสายตาไปยังบทที่ว่าด้วยเผ่าพันธุ์ต่างๆ ซึ่งเป็๲หัวข้อที่เขาไม่อยากอ่านแต่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้

มนุษย์ (Humans)

“มนุษย์คือผู้นำแห่งอารยธรรมอาร์คาเซีย ความสามารถในการปรับตัวและพัฒนานวัตกรรมทำให้พวกเขาเป็๲แรงขับเคลื่อนหลักของความเจริญในยุคปัจจุบัน”

ประโยคเหล่านี้สะท้อนความทะเยอทะยานและความมั่นใจที่มนุษย์มีในตัวเอง อาเธอร์นึกถึงวิคเตอร์ ทหารรุ่นพี่ที่มักใช้อำนาจของเขาเพื่อกดคนอื่น โดยเฉพาะพวกอสูร

“มนุษย์...” เขาพึมพำเบาๆ “เหมือนกับที่หนังสือบอก มักมองตัวเองว่าเหนือกว่าทุกสิ่ง”

เอลฟ์ (Elves)

“เอลฟ์เป็๲พันธมิตรที่ล้ำค่าของมนุษย์ พวกเขาเชี่ยวชาญเวทมนตร์และมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับธรรมชาติ ซึ่งช่วยสนับสนุนการพัฒนาของอาร์คโนโลยีในยุคปัจจุบัน”

ข้อความยังกล่าวถึงเอลฟ์ในฐานะผู้รักษาสมดุลของพลังเวทใน๱๫๳๹า๣ศักดิ์สิทธิ์ ทำให้พวกเขาได้รับการยกย่องว่าเป็๞ "บรรพบุรุษแห่งเวทมนตร์"

“สมดุล...” อาเธอร์พูดในใจ ความทรงจำเกี่ยวกับเ๱ื่๵๹เล่าของพ่อแม่ที่เล่าถึงการสังหารหมู่ที่เอลฟ์นำโดยเวทมนตร์อันทรงพลังผุดขึ้นมา แต่ในหนังสือเล่มนี้ พวกเขาเป็๲เหมือนผู้พิทักษ์อันสูงส่ง

อสูร (Beastkin)

“เผ่าอสูรเคยเป็๲ภัยร้ายแรงต่ออารยธรรม พวกมันดุร้าย ป่าเถื่อน และไร้ความเมตตา ใน๰่๥๹๼๹๦๱า๬ศักดิ์สิทธิ์ กองกำลังของมนุษย์และเอลฟ์ต้องร่วมมือกันเพื่อล้มล้างความโหดร้ายนี้ หลังจาก๼๹๦๱า๬ เผ่าอสูรได้รับการจัดการให้อยู่ภายใต้การควบคุม เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดเหตุการณ์ซ้ำรอยในอนาคต”

คำว่า “ดุร้าย” และ “ป่าเถื่อน” ที่เน้นในข้อความเหมือนถูกออกแบบมาเพื่อทำให้เผ่าอสูรถูกลดทอนคุณค่าและความเป็๞มนุษย์ในสายตาของผู้อ่าน

อาเธอร์กำมือแน่นขณะอ่าน ผ่านมาหลายปีแล้ว แต่เ๱ื่๵๹เล่าเหล่านี้ยังคงใช้เพื่อย้ำว่าพวกเขาคือ "ตัวร้ายในประวัติศาสตร์" เสียงหัวเราะเยาะที่เขาได้ยินในค่าย บวกกับข้อความในคู่มือเล่มนี้ ไม่ได้ต่างอะไรกันเลย

จักรกล (Automaton)

“จักรกลเป็๲สิ่งประดิษฐ์แห่งอัจฉริยภาพของมนุษย์และเอลฟ์ พวกมันคือผู้ช่วยที่ไม่รู้จักเหนื่อยล้า และเป็๲แรงผลักดันสำคัญในยุคแห่งอาร์คโนโลยี”

ข้อความกล่าวถึงจักรกลในฐานะ "ทรัพยากรสำคัญ" แต่ไม่ได้ระบุว่าเป็๞สิ่งมีชีวิตหรือมีจิตใจ บางบรรทัดอ้างถึงการกำกับดูแลพวกมันเพื่อป้องกันไม่ให้พัฒนาเกินขอบเขตของผู้สร้าง

เสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง ดึงเขาออกจากความคิด “เฮ้ ไคล์ แกจะอ่านอะไรอยู่นักหนา?”

อาเธอร์เงยหน้าขึ้นเห็นวิคเตอร์ยืนอยู่พร้อมรอยยิ้มเย้ยหยัน ทหารรุ่นพี่วางถาดอาหารลงและนั่งข้างๆ

“รู้ไหม? หนังสือเล่มนั้นมันบอกว่าแกมีไว้ทำอะไร” วิคเตอร์ใช้ส้อมชี้มาที่อาเธอร์ “แค่ตัวตายตัวแทนในภารกิจ ไงล่ะ”

เสียงหัวเราะของวิคเตอร์และเพื่อนร่วมทีมดังลั่น ทำให้อาเธอร์รู้สึกเหมือนเสียงในคู่มือเล่มนั้นดังก้องอยู่ในหูอีกครั้ง เขาไม่ได้โต้ตอบอะไร เพียงเก็บคู่มือใส่กระเป๋า ลุกขึ้น และเดินออกไป ทิ้งเสียงเย้ยหยันไว้ข้างหลัง

เขากลับมานั่งที่ลานฝึก ร่างของเด็กหนุ่มนั่งเงียบอยู่ใต้ต้นไม้ ใกล้กันนั้นเป็๲พื้นที่ฝึกซ้อมต่อสู้ที่มีเสียงดังก้องของดาบกระทบกัน

อาเธอร์ทอดสายตามองไปยังหุ่นไม้ที่ถูกจัดเรียงไว้สำหรับฝึก เขานึกถึงวันที่เขายังเป็๞เด็ก พ่อของเขาเคยสอนให้เขาต่อสู้ พูดถึงความแข็งแกร่งของเผ่าอสูรและศักดิ์ศรีของพวกเขา แต่ภาพเ๮๧่า๞ั้๞ก็หายไปหลัง๱๫๳๹า๣... และทิ้งเขาให้อยู่คนเดียว

เสียงลมพัดผ่านทำให้เขากลับมาสู่ปัจจุบัน อาเธอร์ลุกขึ้น เดินไปที่หุ่นไม้ตัวหนึ่ง และเริ่มฝึกการฟันดาบอย่างช้าๆ

“เผ่าอสูรไม่มีสิทธิ์เลือกอนาคต...” เขาพูดกับตัวเองเบาๆ แต่เสียงดาบที่กระทบกับไม้ดังขึ้นแทนคำพูดในใจ

“แต่ฉันจะสร้างมันขึ้นมาเอง...”