บทที่ 25 ปล่อยตัว
แสงไฟในห้องสอบสวนส่องลงบนใบหน้าของเย่จื่อเฉิน ความจ้าของแสงไฟทำให้เขาต้องหรี่ตาลงเล็กน้อย
ปึง!
ตำรวจหญิงเดินเข้ามาจากนอกห้องสืบสวน แล้วโยนสมุดบันทึกลงบนโต๊ะอย่างแรง
"สารภาพมา"
เย่จื่อเฉินเงยหน้าขึ้นตามเสียง เขาไม่เข้าใจเลยที่ตำรวจสาวคนนี้ไม่คิดจะสืบสาวราวเื่อะไรก็จับเขามาที่นี่ทันที
กวาดตามองใบหน้ารูปไข่ของตำรวจสาวเล็กน้อย จะว่าไปแล้วตำรวจคนนี้ก็หน้าตาสะสวยทีเดียว
ใบหน้าเรียวได้รูป ผมยาวดำขลับมัดรวบไว้เป็หางม้า ถึงหน้าตาจะติดเ็าก็ไม่ได้มีผลต่อความสวยของเธอเลย
"คุณตำรวจ ผมไม่มีอะไรจะสารภาพ"
"ได้ ปากแข็ง" ตำรวจสาวยกยิ้มมุมปาก แล้วเปิดสมุดบันทึก หยิบปากกาออกมาและเริ่มตั้งคำถามตามสูตรที่กำหนดตายตัวเอาไว้
"ชื่อนามสกุล"
"เวลาที่ตำรวจถามชื่อนามสกุลของอีกฝ่าย ควรจะต้องแจ้งประวัติของตัวเองก่อนหรือเปล่าครับ?" เย่จื่อเฉินเลิกคิ้วยิ้ม ตำรวจสาวตบโต๊ะดังปัง ทำเอาเขาใไปทันที
"เชื่อไหมว่าฉันยัดนายเข้าห้องขังในฐานะที่ขัดขวางการปฏิบัติหน้าที่ทางราชการได้"
"จะหงุดหงิดขนาดนี้ทำไมเล่า" เย่จื่อเฉินเบ้ปาก "อย่างน้อยก็บอกแซ่ผมหน่อยสิ"
"หลิน"
"อ้อ คุณตำรวจหลิน ผมชื่อเย่จื่อเฉิน"
"อายุ"
"ยี่สิบ"
"เพศ"
"......" เย่จื่อเฉินชะงักไปนิด เขาอดไม่ได้ที่จะนึกถึงมุกฮาในอดีตที่คนชอบเล่นไม่เคยเบื่อ
"จะให้ผมถอดให้คุณดูไหม?"
"ถอดแล้วนายก็ดูเองเถอะ"
ตำรวจหลินไม่รับมุกเลยด้วยซ้ำ คิดว่าอีกฝ่ายจะบันดาลโทสะเหมือนอย่างในนิยายเสียอีก แต่ไม่คิดเลยว่าจะตอกกลับมาแบบนี้
"ชาย"
"ทำไมถึงทำร้ายคนอื่น?"
"คุณตำรวจหลิน นี่คุณใส่ร้ายกันเกินไปหน่อยแล้วนะ เมื่อกี้ตาลุงนั่นก็เพิ่งพูดเองว่าเขาล้มลงไปเอง ทำไมคุณถึงมาใส่ความว่าผมทำร้ายเขาล่ะ?" เย่จื่อเฉินเปิดปากพูดด้วยใบหน้าระอาใจ
"เหอะ อย่ามาทำเป็ไม่รู้ไม่ชี้กับฉัน ที่เหยื่อพูดแบบนี้มีความเป็ไปได้ว่าอาจจะโดนข่มขู่ นายอย่ามามัวอ้อมค้อมอยู่เลย รับสารภาพมาเถอะ" ดวงตาคู่นั้นของตำรวจหลินจ้องเย่จื่อเฉินเขม็ง ราวกับว่าจะมองให้ทะลุถึงใจของเขา
"ผมไม่ได้ทำ" ไม่ว่ายังไงเย่จื่อเฉินก็ยังปากแข็งจนถึงที่สุด ถ้ารับสารภาพไปอย่างน้อยเขาก็จะต้องอยู่ในสถานกักกันเป็เวลาครึ่งเดือน
"นายคิดว่านายจะเสแสร้งไปได้นานแค่ไหน ทางเราได้ส่งเหยื่อไปโรงพยาบาลแล้ว และได้รับการคุ้มครองจากทางตำรวจ อีกไม่นานเหยื่อก็สามารถเอาผิดนายได้แล้ว"
"ถึงยังไงผมก็ไม่ได้ทำ" เย่จื่อเฉินแสร้งทำเป็พาล ตาชำเลืองมองหน้าอกของตำรวจหลิน "36ซี ใหญ่มากเลยนะ"
"นาย..."
ตำรวจหลินตบโต๊ะแล้วก็ลุกขึ้น เย่จื่อเฉินก็เบิกตาโตแล้วถอยร่นไปข้างหลัง
"ทำไม ตำรวจจะทำร้ายประชาชนเหรอ?"
"เหอะ ทำร้ายนายมากสุดก็แค่ทำร้ายคนห่วยแตก!"
กำหมัดจนเสียงกระดูกดังลั่น ตำรวจหลินก้าวเข้าไปใกล้เย่จื่อเฉินทีละก้าวด้วยใบหน้าเ็าและเยือกเย็น
"ช่วยด้วย ตำรวจทำร้ายร่างกายประชาชน"
...
"ซูซู ขอโทษนะ อาเสี่ยมาช่วยเป็โล่กำบังให้ฉันแล้วโดนจับมาที่โรงพักแล้ว"
เซี่ยเขอเข่อยู่ปากใส่โทรศัพท์ด้วยท่าทางน่าสงสาร คนที่อยู่อีกด้านของสายถึงกับอึ้งไป ก่อนจะรีบพูด
"แล้วเขาเป็ยังไงบ้าง?"
"ไม่รู้เลย แต่ฉันว่าตำรวจคนนั้นโหดมาก ไม่รู้ว่าอาเสี่ยอยู่ข้างในแล้วจะโดนอะไรบ้าง"
"โอเค ฉันเข้าใจแล้ว"
ติ๊ด
โทรศัพท์โดนตัดสายไปทันที เซี่ยเขอเข่อยืนอยู่นอกสถานีตำรวจแล้วมองเข้าไปข้างใน หลังจากที่ลังเลอยู่นานก็กดหาเบอร์โทรหนึ่งในโทรศัพท์
"คุณตำรวจหลิน อย่าลืมสถานะตัวเองสิ ต่อให้ผมเป็ผู้ร้าย คุณก็ไม่สามารถหยาบคายกับผมได้นะ ไม่อย่างนั้นผมจะติดต่อทนายความของผมแล้วส่งหนังสือร้องเรียนมายังสถานีตำรวจของคุณ"
เย่จื่อเฉินกลืนน้ำลายแล้วพูดกึ่งเตือนกึ่งข่มขู่ มีแต่์ที่รู้ว่าผู้หญิงบ้าคนนี้จะทำอะไรเขา
ตอนนี้มือของเขาโดนใส่กุญแจมืออยู่ด้วย ต่อให้โดนต่อยเขาก็ทำได้แค่นั่งนิ่งให้ต่อยเท่านั้นแหละ
"อย่าห่วงเลย ทางเรามีหลายวิธีที่จะทำให้นายเ็ป โดยหน้าตาไม่มีร่องรอยาแสักนิดเดียว" ตำรวจหลินเหมือนปีศาจร้าย ก้าวเท้าเข้าไปใกล้เย่จื่อเฉินทีละก้าว
ทันทีที่อีกฝ่ายยกมือขึ้น เย่จื่อเฉินก็ยอมทันที
"ผมยอมสารภาพแล้ว!"
"หึ สารภาพั้แ่ทีแรกก็สิ้นเื่" ตำรวจหลินยิ้มได้ใจเดินกลับไปที่โต๊ะ "พูดมา!"
ตึง
ตำรวจหลินเพิ่งจะหยิบปากกาขึ้นมา ประตูห้องสอบสวนก็โดนคนผลักเข้ามา
"ผู้กองหลิน มีโทรศัพท์ครับ"
"ฉันสอบปากคำคนร้ายอยู่"
"สารวัตรโทรมาครับ"
ตำรวจหลินโยนปากกาไปด้านข้างอย่างหัวเสีย แล้วพูด "เดี๋ยวฉันจะกลับมาจัดการนาย"
"ค่ะสารวัตร"
"เสี่ยวหลิน ทางเราจับกุมคุณผู้ชายแซ่เย่มาใช่ไหม"
ตำรวจหลินพอได้ยินก็เปลี่ยนสีหน้า แล้วตอบ
"ใช่ค่ะ"
น้ำเสียงของคนในสายนิ่งไปอย่างเห็นได้ชัด หลังจากนั้นก็ใช้น้ำเสียงร้อนรนพูด "รีบปล่อยคุณผู้ชายคนนั้น"
"แต่ว่าเขาตั้งใจ..."
"ไม่มีอะไรที่ตั้งใจทั้งนั้น เสี่ยวหลิน นี่เป็คำสั่งจากเบื้องบน อีกอย่างเมื่อกี้ทางการทหารก็ยังขอให้เราปล่อยตัวคุณชายเย่คนนั้นไป เข้าใจไหม!"
ตำรวจหลินถือสายโทรศัพท์เงียบอยู่นาน แล้วก็ต้องถอนหายใจออกมา
"เข้าใจแล้วค่ะ"
โทรศัพท์โดนตัดสายไป แล้วตำรวจหลินก็มองนายตำรวจที่อยู่ข้างกาย
"เหยื่อให้การว่ายังไงบ้าง"
"เหยื่อยืนยันว่าตัวเองล้มไปเองครับ ไม่เกี่ยวข้องกับผู้ต้องสงสัย"
กึก
"ปล่อยตัว!"
เดินวางท่ากร่างออกมาจากห้องสอบสวน ก่อนจะไปเย่จื่อเฉินก็ยังวิ่งไปหาตำรวจหลินอีกครั้ง
"คนสวยครับ ผมไปแล้วนะ อย่าคิดถึงผมล่ะ"
"อย่าให้ฉันจับนายได้อีกนะ"
"ฮ่าฮ่า จะหงุดหงิดขนาดนี้ทำไม ถ้าผู้หญิงหงุดหงิดง่ายประจำเดือนจะไม่มานะ"
แล้วก็แลบลิ้นปลิ้นตาใส่ตำรวจหลิน ตำรวจหลินโกรธจนกัดฟันกรอด
เมื่อมองตามร่างที่อวดดีของเย่จื่อเฉิน ตำรวจหลินก็ทนไม่ได้จนต้องกำหมัดแน่น
"รวบรวมข้อมูลทั้งหมดที่เกี่ยวข้องกับเย่จื่อเฉินมา แล้วเอาไปให้ที่ห้องทำงานของฉัน"
เมื่อเดินออกมาจากสถานีตำรวจ ความรู้สึกของเย่จื่อเฉินก็อธิบายได้ด้วยสองคำนี้
สบายใจ!
"อาเสี่ย"
เซี่ยเขอเข่อที่เฝ้าอยู่หน้าทางเข้าสถานีตำรวจตลอดก็พุ่งตัวมาจากทางด้านข้างเข้าสู่อ้อมกอดของเย่จื่อเฉิน เย่จื่อเฉินรับเธอเอาไว้ตามสัญชาตญาณ แต่กลับเห็นว่าเด็กน้อยในอ้อมกอดร้องไห้น้ำตาไหลพรากเป็สายฝนแล้ว
"เมื่อกี้ฉันใหมดเลย..."
"เื่ใหญ่ที่ไหนกันเล่า จิตใจอ่อนแอขนาดนี้ ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าเธอเล่นจนเป็มาสเตอร์ได้ยังไง"
"ฉันนะ...อาศัยว่า...ใช้เวทมนตร์!"
พอพูดถึงเื่ตีป้อม เซี่ยเขอเข่อก็เปลี่ยนเป็ใบหน้าดื้อรั้นทันที แต่เธอก็ยังร้องไห้และพูดต่อไปเรื่อยๆ ไม่มีหยุด
"โอเคโอเค ใช้เวทมนตร์ ทักษะตีป้อมของเขอเข่อแข็งแกร่งที่สุดแล้วล่ะ"
"แน่นอน"
เซี่ยเขอเข่อย่นจมูกแล้วเงยหน้าขึ้นอย่างดื้อรั้น เธอมองใบหน้าเปื้อนยิ้มของเย่จื่อเฉินอย่างอึ้งๆ แล้วเขย่งปลายเท้าขึ้น
จุ๊บ
ริมฝีปากนุ่มประทับลงบนแก้มของเย่จื่อเฉิน พอหันกลับมาด้วยความใกลับเห็นเซี่ยเขอเข่อเช็ดน้ำตาด้วยรอยยิ้มตาหยีอยู่
"นี่เป็จูบแรกของฉันเลยนะ เราสองคนไม่มีอะไรติดค้างกันแล้ว หลังจากนี้ห้ามใช้เื่นี้มาทวงบุญคุณจากฉันล่ะ"
ติ๊ง!
หัวใจเย่จื่อเฉินเต้นรัวขึ้นมา
นึกถึงจูบของสาวน้อยเมื่อครู่นั้น คงไม่ใช่ว่าเซี่ยเขอเข่อก็โดนดึงเข้ามาหาเขาด้วยเหมือนกันหรอกนะ
