ฮูหยินใหญ่รู้สึกไม่ชอบใจนักจึงถามต่ออย่างไม่ยอมแพ้ว่า “เขาเป็คนจวนไหน แล้วที่จวนเขามีกี่คนล่ะเ้าคะ?”
ฉีเสวียนอวี้คายหญ้าหางหมาจิ้งจอกในปากทิ้ง ก่อนจะหยิบเหรียญทองแดงออกมาจากแขนเสื้อสามเหรียญ สีหน้าของเขาจริงจังขึ้นเล็กน้อย เมื่อผ่านไปสักพัก เขาจึงโยนเหรียญลงบนโต๊ะ วนอยู่เช่นนั้นหลายครั้ง ฮูหยินชราและฮูหยินใหญ่ก็กลั้นอกกลั้นใจรอคำตอบ
เมื่อโยนเหรียญทองแดงครั้งสุดท้ายเสร็จ สายตาของฉีเสวียนอวี้ก็เปลี่ยนเป็เคร่งขรึมขึ้นทันที “เมื่อครู่นี้ ฮูหยินชราบอกว่าคุณหนูจำได้ว่าตนเองกินยาเซียนตานจึงฟื้นคืนขึ้นมาใช่หรือไม่?” ฮูหยินชราพยักหน้าอย่างจริงจัง ฉีเสวียนอวี้ขมวดคิ้วมุ่นแล้วกล่าวว่า “ขออภัยหากข้าละลาบละล้วงเกินไป ไม่ทราบว่าที่จวนมีภาพวาดนางหรือไม่ ข้าขอดูสักหน่อย”
‘ภาพวาดนาง?’ ฮูหยินชรากำลังจะเรียกให้คนไปนำมา แต่นางเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าในบรรดาลูกหลานตระกูลหลัว มีเพียงอี้เอ๋อร์เท่านั้นที่ไม่เคยได้รับการวาดไว้เลย ฮูหยินใหญ่มีสีหน้าลำบากใจ ทว่าบ่าวรับใช้ที่อยู่ข้าง ๆ นางกลับกล่าวขึ้นด้วยรอยยิ้มสดใส “ฮูหยินชรา ฮูหยินใหญ่ ท่านลืมแล้วหรือเ้าคะ คุณหนูสามเป็คนที่มีฝีมือดี นางมักจะตัดภาพดอกไม้และนกให้คนอื่นอยู่เสมอ ข้าคุ้นว่านางเคยตัดภาพของตัวนางเองด้วยนะเ้าคะ พวกบ่าวน่าจะมีภาพนั้นอยู่เ้าค่ะ”
ฮูหยินชรารีบสั่งกลับไปในทันที “เร็ว รีบไปเอามา!” กานเฉ่าพูดขึ้นอีกครั้ง “มีน่ะมันมีเ้าค่ะ แต่ว่าต้องใช้เวลาหาสักหน่อยนะเ้าคะ” ฮูหยินใหญ่จึงเร่งให้นางออกไปหาโดยไว และสั่งให้บ่าวรับใช้อีกคนนำชามาให้พวกตน จะได้ดื่มชาพลางรอไปด้วย
เมื่อดื่มชาหมดไปสามถ้วย กานเฉ่าก็เปิดม่านเข้ามาพร้อมนำภาพกระดาษตัดใบใหญ่ยื่นให้แก่ฉีเสวียนอวี้ ขณะที่ฉีเสวียนอวี้รับมานั้น สายตาของเขาหยุดมองที่ใบหน้าของกานเฉ่า พลางยกยิ้มมุมปากก่อนจะกล่าวขึ้นว่า “ลำบากแม่นางแล้ว” วินาทีนั้นหัวใจของกานเฉ่าเต้นระรัว ใบหน้าพลันเปลี่ยนเป็สีแดงแปร๊ดขึ้นมาทันที
ฮูหยินชราหันไปสบตากับฮูหยินใหญ่อีกครั้ง ผู้ที่สง่างามและน่าเกรงขาม เป็ถึงขุนนางระดับห้าที่ถูกแต่งตั้งโดยราชสำนัก ทั้งยังได้ยินมาอีกว่าเป็ผู้มีชื่อเสียงข้างกายของฮ่องเต้ ทว่าเหตุใดพวกนางจึงรู้สึกว่าเขาเป็เพียงคนเสเพลคนหนึ่งเท่านั้น ไม่ได้ดูเป็การเป็งานเลยแม้แต่น้อย
ฉีเสวียนอวี้นำภาพมาวางไว้ในมือแล้วจ้องมองอยู่ครู่หนึ่ง สายตาของเขานั้นสว่างไสว อีกทั้งยังพยักหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า “เหมือนสิ่งที่ข้าทำนายไว้ไม่มีผิด คุณหนูท่านนี้โชคชะตาดียิ่งนัก หากข้อมูลทั้งหมดนี้ไม่มีส่วนใดผิดพลาด ดวงชะตาตายสิบครั้งก็ฟื้นสิบครั้งเช่นนี้ คงจะมีเพียงผู้ที่มีดวงชะตาดีเช่นนี้เท่านั้น ในวันนี้ท่านเทพยังมอบยาเซียนตานให้อีกด้วย ถือเป็เครื่องพิสูจน์ในข้อนี้ได้แล้ว เพียงแต่ว่า...”
“เพียงแต่อะไรรึ?” ฮูหยินชราและฮูหยินใหญ่พูดขึ้นมาพร้อมกัน
ฉีเสวียนอวี้ไม่ได้พูดต่อ เขาใช้หลังมือรองคางเอาไว้ สักพักก็พยักหน้า สักพักก็ส่ายหัว ในที่สุดจึงเก็บภาพตัดใบนั้นเข้าไว้ในอกพลางกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ภาพตัดใบนี้ทำให้คนรู้สึกชอบจนไม่อยากจะปล่อย น้องสาวของข้าชอบสิ่งประดิษฐ์อันแสนประณีตเป็ที่สุด ถือเสียว่าให้เป็ค่าทำนาย มอบให้แก่น้องสาวข้าเถิด” เมื่อพูดจบ ฉีเสวียนอวี้ก็ลุกขึ้นจากที่นั่งแล้วพูดด้วยใบหน้าทรมาน “ข้าปวดท้องยิ่งนัก เห็นทีอาหารจะเป็พิษ เชิญพวกท่านดื่มกินกันตามสบายเถิด ข้าขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อน” ทันใดนั้น เขาก็ใช้เท้าเตะพื้น ก่อนจะเหาะหายออกไปในอากาศ
ฮูหยินใหญ่เกิดข้อสงสัย “ตระกูลฉีรุ่นที่ห้ามีผู้สืบสกุลเพียงผู้เดียว ราชครูฉีมีเขาเป็ลูกชายเพียงคนเดียวไม่ใช่หรือ? แล้วน้องสาวผุดมาจากที่ใดกัน?”
ทั้งฮูหยินชราและฮูหยินใหญ่ไม่มีผู้ใดกล่าวอะไรออกมา ทั้งสองนั่งอยู่เงียบ ๆ พักหนึ่ง ฮูหยินใหญ่จึงะโออกไปข้างนอก “สือหลิว เ้าไปดูซิว่าท่านฉีเสวียนอวี้กลับมาจากห้องน้ำรึยัง?”
ทันใดนั้น หน้าประตูก็มีบ่าวรับใช้อายุราวสิบขวบโผล่หน้ามารายงาน “ฮูหยินใหญ่เ้าคะ บ่าวเห็นกับตาของตัวเองว่าท่านฉีเสวียนอวี้ะโไปมาบนต้นไหวซู่หลายสิบต้น เพียงพริบตาเดียวเขาก็ะโหายออกไปจากกำแพงจวนแล้วเ้าค่ะ บ่าวไม่รู้ว่าเขาไปเข้าห้องน้ำที่ไหน” ฮูหยินชราและฮูหยินใหญ่ถึงกับพูดไม่ออกอีกครั้ง บ่าวตัวน้อยเห็นดังนั้นจึงโค้งเคารพแล้วถอยออกจากหน้าประตูไป
ครู่ต่อมา ฮูหยินใหญ่ก็กล่าวขึ้น “ท่านแม่ย่าเ้าคะ ตอนนี้ทุกอย่างชัดเจนแล้ว ฉีเสวียนอวี้คำนวณดูแล้วต้องพบสิ่งเลวร้ายเป็แน่ จึงได้ใหนีหายไปเช่นนี้!”
ฮูหยินชราเอนตัวลงบนโซฟานุ่ม นางหลับตาลงพลางพูดว่า “เื่นี้ขอข้าคิดดูก่อน เ้ากลับไปเสียเถิด”
…...
ในตอนเที่ยงท้องฟ้าแจ่มใส เจินจูนำกระดาษและกาวมาแล้ว นางกับเจินจิ้งจึงเริ่มลงมือแปะกระดาษที่ช่องประตูและช่องหน้าต่าง ในตอนแรกเหอตังกุยช่วยแปะอยู่สองสามครั้ง แต่พบว่าเจินจูและเจินจิ้งแปะได้เท่า ๆ กัน แลดูสวยงามกว่าที่นางทำไว้มาก มีเพียงนางคนเดียวที่แปะช่องหน้าต่างได้ยับยู่ยี่ราวรอยปะซ่อมบนเสื้อผ้า
เจินจิ้งมีความสุขอย่างยิ่ง นางกล่าวว่า “ท่านดูที่ท่านทำสิ ตรงนี้มีรอยยับย่นขนาดใหญ่อยู่ด้วย ลมพัดวันสองวันก็หลุดแล้ว ข้านึกว่าท่านจะทำได้ดี ที่ไหนได้ ท่านก็มีความเงอะงะไม่ได้เื่เหมือนกัน ท่านดับจินตนาการของข้าลงเสียแล้ว!” เหอตังกุยกลอกตาก่อนกล่าวขึ้น “คุณหนูอย่างข้าดำนาปลูกข้าวและ ขวางทางปล้นสะดมเป็นะ เ้าทำได้หรือไม่?”
เจินจูยิ้มพลางกล่าว “น้องสาว เ้าไม่รู้หรือว่าวัดสุ่ยซังอยู่ไกลจากตัวเมืองนัก ยากที่จะจ้างช่างฝีมือมาที่นี่ได้ แม้ว่าจะให้ราคาสูง ทว่าช่างอาจจะไม่เต็มใจปีนขึ้นมาบนยอดเขาเช่นนี้ ดังนั้นไม่เพียงแค่แปะกาว แต่บางครั้งพวกข้าก็ต้องเป็ช่างไม้ ช่างปูกระเื้ัคา แม้แต่ช่างเหล็กก็เช่นกัน พวกข้าต้องทำให้แขกที่มาพักอยู่เป็ระยะ ๆ จนคุ้นมือแล้ว ไม่ว่ามือของเ้าจะคล่องแคล่วแค่ไหน หากไม่มีประสบการณ์ก็คงจะแปะได้ไม่ดีนัก อยู่ที่นี่เ้าช่วยอะไรไม่ได้หรอก วันนี้แดดกำลังอุ่น เ้าออกไปเดินเล่นที่ข้างหน้าโน้นเสียเถิด”
เหอตังกุยคิดเช่นเดียวกับเจินจู นางจึงยิ้มพลางกล่าวขึ้น “ตอนนี้ที่หน้าวิหารของวัดเป็เวลาสวดมนต์ใช่หรือไม่ ข้าจะไปฟังสักหน่อย พวกท่านค่อย ๆ ทำเถอะ”
เจินจิ้งยกมือขึ้นจับแก้มตัวเองก่อนจะพูดขึ้นว่า “เดี๋ยวนะ นางรู้ได้อย่างไรว่า่บ่ายเป็วิชาสวดมนต์?”
เจินจูกำลังคนกาวให้เข้ากันพลางเหลือบมองเจินจิ้งแวบหนึ่ง “เ้าถามข้า แล้วข้าจะถามใครเล่า” หลังจากนั้นนางจึงมองไปที่หลังมือของเจินจิ้ง เห็นว่ารอยแดงค่อย ๆ จางลงแล้วจึงอดที่จะกล่าวชมไม่ได้ “คิดไม่ถึงเลยว่าน้องหญิงจะมีความเชี่ยวชาญวิชาแพทย์สูงถึงเพียงนี้ ปกติใช้ยาทาภายนอกนานเป็เดือนกว่าจะหาย นี่ใช้วิชาการแพทย์อันใดกัน?”
เจินจิ้งยิ้มตาหยี ทำท่าทำทางโบกไม้โบกมือแล้วคุยโวว่า “เสี่ยวอี้เรียกการรักษานี้ว่า ‘การฝังเข็มจินเจิน’ เป็วิธีการฝังเข็มแบบหนึ่ง หากเป็แผลภายนอกจะเห็นผลไว แต่หากเป็โรคร่างกายหนาวเย็นเช่นนางก็จะเห็นผลช้ากว่า ข้าคิดว่าการฝังเข็มจะเจ็บปางตาย ที่ไหนได้ เย็นเพียงนิดหน่อยเท่านั้นแต่ไม่เจ็บเลยสักนิด”
เจินจูหน้านิ่วคิ้วขมวด “นางอายุเพียงแค่นี้แต่กลับมีความสามารถยิ่งนัก คงจะหลบเลี่ยงความอยากได้อย่างมีของคนอื่น ๆ ไม่ได้เป็แน่ เจินจิ้ง...เ้าจงจำไว้ให้ดี อย่าได้ป่าวประกาศเื่นี้ออกไปโดยเด็ดขาด”
“ข้ารู้แล้ว ๆ พวกท่านสองคนพูดย้ำเื่เดียวกันมาสิบเจ็ดรอบแล้ว! ตอนนี้ข้าฝันละเมอจนท่องได้แล้ว! หากคนอื่นถามว่าเหตุใดแผลของข้าหายเร็ว ข้าก็จะพูดว่าเสี่ยวอี้ให้ยามรดกตกทอดของตระกูลแก่ข้า!”
ภายใต้ดวงอาทิตย์ที่แสนอบอุ่น เหอตังกุยเดินเตร่เข้าไปในวิหารชิงซิน นางได้ยินเสียงสวดมนต์ดังมาจากวิหารหลี่เต้าที่อยู่ข้าง ๆ จึงหามุมนั่งลงฟังบทสวดมนต์นามธรรมจากพระคัมภีร์อย่างอดทน
ทุกวันหลังจากจบวิชา่บ่าย แม่ชีไท่เฉินจะต้องเดินผ่านวิหารชิงซิน เหตุเพราะด้านหลังรูปปั้นคณะเทพซันชิงทั้งสามองค์นั้น มีหมูแผ่นและหมูหย็องห่อใหญ่ซ่อนอยู่
และทุกวันหลังวิชา่เย็นเสร็จสิ้น แม่ชีไท่เฉินจะต้องเดินผ่านเรือนหลังวัด เหตุเพราะกำแพงเรือนมีกาเหล้าเซ่าซิน[3]ซ่อนอยู่ ทว่าเมื่อคืนวานก่อน กาเหล้านั้นถูกเจินจิ้งชิงไปเสียแล้ว แม้ว่าจะไม่มีเหล้าแต่นางก็ยังจะต้องกินเนื้อ ความตะกละของแม่ชีไท่เฉินถือเป็ข้อเสียที่ใหญ่ที่สุดของนางเชียวล่ะ
แม้ว่าเหอตังกุย้าจะยืมมือขององครักษ์จิ่นอีเว่ยมาจัดการแม่ชีไท่เฉิน ทว่าตอนนี้นางเป็เพียงเด็กสาวอายุสิบขวบ จะคบค้าสมาคมกับจิ่นอีเว่ยก็ดูจะไม่ฉลาดเอาเสียเลย
แต่หากนางแสร้งทำเป็พบแม่ชีไท่เฉินที่นี่โดยไม่ตั้งใจ ทักทายกันสักสองสามคำ ใครจะสงสัยอะไรได้เล่า? เหอตังกุยระบายยิ้มเล็กน้อยออกมาบนใบหน้า ในเมื่อนางไม่สามารถยุให้จิ่นอีเว่ยมาที่นี่ได้ เช่นนั้นก็ต้องทำสลับกันด้วยการยุให้แม่ชีไท่เฉินไปหาพวกเขาเสียเอง หากทำให้แม่ชีไท่เฉินเกิดความ ‘เข้าใจผิด’ บางอย่างได้ก็จะวิเศษยิ่งนัก
ตราบใดที่นางแสร้งเป็เด็กไร้เดียงสาและไม่รู้เื่รู้ราวอันใด ต่อไปหากแม่ชีไท่เฉินพบเจอกับความโชคร้าย ก็คงจะไม่กล้าสงสัยในตัวเด็กที่บริสุทธิ์ไร้เดียงสาเช่นนาง แม่ชีไท่เฉินคงทำได้เพียงบอกตัวเองว่าตนนั้นเข้าใจผิด ตนนั้นโชคไม่ดีและตนนั้นเข้าไปรนหาที่ตายเสียเอง...
พระอาทิตย์ยามบ่ายสาดส่องเข้ามายังร่างของเด็กสาวที่นั่งอยู่มุมหนึ่งในวิหาร ทำให้ใบหน้าขาวนวลนั้นทวีความสวยงามดุจดั่งตุ๊กตาเครื่องเคลือบ ยากที่จะละสายตาได้
ขณะนี้ เด็กสาวคนนั้นก้มหน้าลงครึ่งหนึ่งราวกับกำลังคิดอะไรบางอย่าง ทำให้ผู้พบเห็นอดไม่ได้ที่จะเข้าไปทำลายความเงียบสงบนั้นลงเสีย แม้นางจะสวมเพียงเสื้อผ้าสีเขียวธรรมดาและปักปิ่นที่ทำจากไม้ประดับไว้บนศีรษะเพียงเท่านั้น ทว่ากลับดูดีเป็อย่างมาก ไม่ว่าชายหรือหญิง ไม่ว่าพระหรือแม่ชี เพียงมองไปที่นางก็จะไม่สามารถละสายตาไปได้อีกเลย ช่างเป็หญิงที่รูปโฉมจิ้มลิ้มพริ้มเพราเสียจริง ต้วนเสี่ยวโหลวกล่าวรำพึงรำพันกับตัวเองในใจ
ช่างเป็หญิงที่สง่างามกระไรเช่นนี้ เทวดาช่างไม่เป็ธรรมเอาเสียเลย ไยจึงให้รูปโฉมที่แสนงดงามเพียงนี้แก่นาง แม่ชีไท่เฉินบ่นน้อยเนื้อต่ำใจอยู่ในอก
ต้วนเสี่ยวโหลวและแม่ฉีไท่เฉินเดินไล่เลี่ยกันเข้ามาในวิหารชิงซิน พวกเขาต่างมองดูเหอตังกุยที่กำลังเหม่อลอยอยู่เมื่อครู่ เมื่อได้สติ แม่ชีไท่เฉินจึงกล่าวทักด้วยรอยยิ้มแปลกใจว่า “อู๋เลี่ยงเทียนจวิน[1] เหตุใดโยมต้วนจึงเดินเล่นมาถึงที่นี่ได้ ทุกท่านพักอยู่ในวัดสุ่ยซังคุ้นชินดีหรือไม่”
ต้วนเสี่ยวโหลวพยักหน้าเล็กน้อย “ต้อนรับได้ดีมาก” แม่ชีไท่เฉินเตรียมจะพูดอีกสองสามคำ ทว่าต้วนเสี่ยวโหลวกลับก้าวไปข้างหน้าเสียก่อน เขาเข้าไปหาเหอตังกุยก่อนจะทำมือคารวะพลางกล่าวยิ้ม ๆ “เห็นท่าทางของแม่นางเมื่อครู่ ทำให้ผู้คนรู้สึกราวกับว่าเ้ากำลังจะสำเร็จเป็เซียนแล้วล่องตามลมจากไปอย่างไรอย่างนั้น ไม่รู้ว่าคุณหนูเหอกำลังคิดสิ่งใดอยู่ บอกให้ข้าฟังได้หรือไม่?”
เหอตังกุยมองไปยังแม่ชีไท่เฉินที่อยู่ข้างหลังของเขาแวบหนึ่ง หลุบตาลงยิ้มน้อย ๆ แล้วกล่าวว่า “ข้าแค่เหม่อลอยอยู่ที่นี่เพียงครู่เดียวเท่านั้น ข้าเป็หญิงตัวน้อยที่มีเวลาว่างมากเ้าค่ะ ไม่เหมือนคุณชายที่งานยุ่งนัก” ต้วนเสี่ยวโหลวหยิบขวดแก้วลายครามแสนประณีตงดงามสองขวดออกมาจากแขนเสื้อ จากนั้นจึงส่งให้เหอตังกุยพร้อมกล่าวเสียงนุ่ม “เมื่อวานนี้มัวแต่ฟังเ้าพูด ข้าจึงลืมสิ่งนี้ไปเลย เ้าพึ่งจะหายจากอาการป่วยหนัก ต้องบำรุงรักษาตัวให้ดี แต่ว่าบนูเานั้นห่างไกลนัก หมอและยาล้วนหาได้ยากยิ่ง ยาสองขวดนี้เป็ยาจากร้านเย่าซือถัง[2]แห่งเมืองอิ้งเทียน เก็บไว้ที่ข้าก็ไม่ได้ใช้ประโยชน์อันใด เ้าเก็บไว้ใช้เถิด”
ร้านเย่าซือถัง? เหอตังกุยถึงกับคิ้วกระตุก นางยกมือขึ้นไปรับยาสองขวดมาแล้วเปิดดู หลังจากนั้นก็ปิดจุกขวดให้สนิทดังเดิม ก่อนจะส่งคืนต้วนเสี่ยวโหลวพลางกล่าวว่า “ข้าไม่ได้ทำสิ่งใด ย่อมรับของไว้มิได้ สิ่งที่มีค่าเช่นนี้ ข้ารับไว้ไม่ได้หรอกเ้าค่ะ”
ต้วนเสี่ยวโหลวไม่คิดว่านางมองปราดเดียวจะสามารถรู้ถึงมูลค่าของยาได้ เขาจึงคิดว่านางคงไม่อยากรับของจากชายแปลกหน้า เมื่อคิดได้ดังนั้นจึงส่งยิ้มให้แล้วกล่าวว่า “ข้าไม่มีความหมายอื่นแอบแฝง เป็เพียงของเล็ก ๆ น้อย ๆ เท่านั้น ยาสองขวดนี้มูลค่าไม่ถึงหนึ่งตำลึงด้วยซ้ำ แม่นางอย่าได้ลังเลเลย รับไว้เสียเถิด”
เหอตังกุยมองไปที่ยาสองขวดนั้นอย่างมิวางตา พลางครุ่นคิดและยิ้มเยาะอยู่ในใจ นางไม่เพียงแต่จะรู้จักองค์ประกอบของยาในขวดนี้เป็อย่างดีเท่านั้น แต่นางยังคุ้นเคยกับร้านเย่าซือถังเป็อย่างยิ่งอีกด้วย
นางไตร่ตรองอยู่ในใจเงียบ ๆ ยาทั้งสองขวดนี้มีประโยชน์อย่างมากต่อร่างกายของนาง กินเพียงหนึ่งเม็ดก็เท่ากับการพักฟื้นสิบวันหรือครึ่งเดือนเลยทีเดียว
แต่เหอตังกุยยังคงยืนยันอย่างหนักแน่น นางค่อย ๆ ปิดตาลงพลางกล่าว “ขอบคุณสำหรับความมีน้ำใจเ้าค่ะ แต่คุณชายเก็บไว้ใช้เองเถิด ข้าไม่คู่ควรที่จะใช้มัน”
ต้วนเสี่ยวโหลวตะลึงงัน เมื่อได้ฟังน้ำเสียงของเหอตังกุยที่จู่ ๆ นางก็เดือดดาลขึ้นมา เขาจึงคิดว่าเป็เพราะตัวเองบุ่มบ่ามให้ของจึงทำให้อีกฝ่ายไม่พอใจ ในใจของเขาเต็มไปด้วยความอึดอัด แต่ไหนแต่ไรมา เมื่อเขาทำความรู้จักกับหญิงอื่นทั่วไป เป็เื่ธรรมดาที่จะให้สิ่งของต่าง ๆ แก่หญิงเ่าั้ โดยปกติแล้ว หากผู้หญิงได้รับบางสิ่ง นางมักจะทำเป็ปฏิเสธก่อน จากนั้นจึงจะรับของด้วยใบหน้าสุดแสนจะซาบซึ้ง ดวงตาทั้งสองคลอไปด้วยน้ำตา แต่ไม่เคยมีใครโกรธเคืองเพราะเื่นี้เลย ทันใดนั้นในใจของเขาก็ตระหนักได้ทันทีว่า ที่แท้ก็ไม่ควรให้ของแก่คุณหนูตระกูลใหญ่โดยพลการใช่หรือไม่? หากให้ของจะต้องมีความหมายอื่นแอบแฝงเช่นนั้นหรือ? ต้วนเสี่ยวโหลวต่อต้านความอยุติธรรมอยู่ภายในใจ ตัวเขานั้นไม่ได้มีความหมายอื่นแอบแฝงเลยแม้แต่น้อย!
แม่ชีไท่เฉินที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ยื่นมือเข้ามากู้หน้าให้ต้วนเสี่ยวโหลว นางพูดยิ้ม ๆ ว่า “ฮ่า ๆ เด็กผู้หญิงก็มักจะเป็เยี่ยงนี้ โยมต้วนอย่าได้เก็บมาใส่ใจเลย ข้าเป็ผู้ดูแลโรงยาของที่นี่ เดี๋ยวข้าจะเก็บไว้ให้นางกิน เพื่อที่จะได้ลดความร้อน ต่อไปนางจะได้พูดดี ๆ กับโยมต้วน”
ในขณะที่ต้วนเสี่ยวโหลวกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ทันใดนั้นก็มีเสียงหัวเราะทุ้มต่ำดังมาจากประตูทางเข้าวิหาร ทั้งสามจึงหันหน้าไปมองพร้อมกัน
เลี่ยวจือหย่วนที่สวมชุดจิ้นจวงสีน้ำเงินโน้มตัวยืนพิงกรอบประตูวิหารพลางจ้องไปที่ใบหน้าของเหอตังกุยด้วยสายตาสุขุมเยือกเย็น “คุณชายต้วน เมื่อครู่ทุกคนกำลังออกเดินทางไปด้วยกัน จู่ ๆ ท่านก็บอกว่าเห็นนกแสนสวยบินผ่านไปและ้าจะจับมันกลับมาเลี้ยง เพราะฉะนั้นทุกคนจึงยืนรออยู่ที่ห้องนั้น มองตากันไปมองตากันมาโดยไม่รู้จะทำเช่นไร ยืนจนปวดน่องไปหมดก็ยังไม่เห็นวี่แววว่าท่านจะกลับมา หัวหน้าจึงให้ข้ามาตาม ขอถามคุณชายต้วนหน่อยได้หรือไม่ ท่านมาทำอันใดตรงนี้ นกของท่านบินไปไหนเสียแล้วเล่า?”
เหอตังกุยไม่มีท่าทีอะไรเปลี่ยนไปเลย ทว่าใบหน้าหล่อเหลาของต้วนเสี่ยวโหลวกลับแดงระเรื่อ “ซานเมา เ้าไม่พูดแล้วจะขาดใจตายรึไง! ข้าเดินผ่านวิหารแล้วเห็นว่าคุณหนูเหออยู่ข้างในจึงเข้ามาทักทายเท่านั้น เ้ามีปัญหาอันใดเล่า?”
เลี่ยวจือหย่วนไม่สนใจเขา หันกลับมายิ้มตาหยีมองเหอตังกุยแล้วพูดอย่างเป็มิตร “ข้าไม่กลัวแม่นางจะหัวเราะเขาหรอกนะ คุณชายต้วนของพวกข้าแม้อายุจะไม่ใช่น้อย ๆ แล้ว แต่ก็ยังหาภรรยาไม่ได้ เขาเป็คนสมองทึ่ม หยอกล้อเด็กสาวไม่เป็เลยสักนิด หากเขาทำอะไรโง่ ๆ ออกมา แม่นางก็ถือเสียว่าเขาเป็เพียงวัวโง่ตัวหนึ่งเถิด”
เหอตังกุยไม่พูดสิ่งใดพลางพยักหน้าเล็กน้อย เลี่ยวจือหย่วนและต้วนเสี่ยวโหลวเห็นว่านางไม่ได้ช่างเจรจาเหมือนครั้งแรกที่เจอ จึงคิดว่านางคงจะรู้สึกรำคาญคำพูดเลินเล่อของพวกเขาอยู่ในใจ เนื่องจากแม่ชีไท่เฉินอยู่ด้วย อาจไม่เหมาะสมนักหากพูดอะไรไปมากกว่านี้ ทั้งสองจึงกล่าวลา ก่อนที่ต้วนเสี่ยวโหลวจะเดินออกไป เขาหันกลับมามองเงาที่อยู่ใต้แสงอาทิตย์ภายใต้หน้าต่างนั้นอีกครั้ง ก่อนจะเดินออกจากประตูวิหารด้วยความไม่สบายใจ จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่เข้าใจว่าเหตุใดจู่ ๆ สีหน้าของเหอตังกุยถึงเปลี่ยนไป
แม่ชีไท่เฉินมองดูทุกอย่างจากด้านข้างมาโดยตลอด ความรู้สึกของนางบอกว่าคุณชายท่านนั้นต้องชอบนังหนูไร้เดียงสาคนนี้แน่ ๆ ถึงได้วิ่งแจ้นมาเอาอกเอาใจเช่นนี้ ว่าไปแล้วมันช่างน่าแปลกจริง ๆ ั้แ่ที่แขกเหล่านี้เข้ามาพักที่นี่ ทุก ๆ วันพวกเขาก็มักจะวิ่งว่อนออกจากวัดสุ่ยซังถึงสี่ห้ารอบ ดูจากท่าทางเร่งรีบเ่าั้ ไม่มีอะไรที่เหมือนกับนักเขียนที่มาเที่ยวเล่นเยี่ยมชมูเาและน่านน้ำแม้แต่น้อย ยิ่งไปกว่านั้น ที่ตั้งของวัดลัทธิเต๋าแห่งนี้เป็ูเารกร้าง แต่ไหนแต่ไรมาก็ไม่ค่อยมีใครมาเที่ยวเล่นที่นี่ แขกผู้สูงศักดิ์เหล่านี้เป็ใครกันแน่? พวกเขาพักอยู่ที่นี่มีจุดประสงค์อันใดกัน?
เชิงอรรถ
[1] อู๋เลี่ยงเทียนจวิน เป็การทักทายของนักพรตเต๋า มาจากชื่อพระนามของพระผู้เป็เ้า แฝงนัยอวยพรให้มีความสุขอย่างไม่สิ้นสุดและหาที่สุดไม่ได้
[2] ร้านเย่าซือถัง คือร้านขายยา
[3] เหล้าเซ่าซิน คือเหล้าขาวที่กลั่นจากเมืองเซ่าซิน
