เช้าวันรุ่งขึ้น ทหารลับของจ้าวต้านทุกคนสวมชุดเป็๲ชาวบ้านรออยู่ในห้องโถง โดยมีคนเยอะเสียจนเต็มห้อง

        หลังจากที่เวินซีตื่นขึ้นมา นางก็แบ่งรายการสั่งซื้อของลูกค้าให้ทหารลับแต่ละคน

        ทหารลับจัดแจงขวดกระเบื้องเคลือบตามรายการที่สั่งซื้อ และออกไปส่งของทันที

        พวกเขาทุกคนได้รับการฝึกฝนร่างกายมาอย่างยาวนาน จึงทำงานกันอย่างรวดเร็ว ทุกคำสั่งซื้อใช้เวลาจัดส่งไม่เกินสิบห้านาที พวกเขาจัดส่งสินค้าจำนวนมากเสร็จทั้งหมดภายใน๰่๭๫เช้า

        “ขอบคุณทุกคนมาก” เวินซีมองดูทหารลับที่กลับมาพักผ่อนหลังจากทำภารกิจเสร็จ นางเอ่ยปากขอบคุณพวกเขา

        “คุณหนูเวินซี ท่านเป็๞นายหญิงของเรา เป็๞สิ่งที่เราสมควรทำแล้วขอรับ”

        “ถูกต้อง จะให้จัดส่งอีกร้อยรายการก็มิใช่ปัญหาขอรับ”

        “คุณหนูเวินซี ในอนาคตหากมีงานดีๆ เช่นนี้อีกสามารถเรียกใช้ข้าได้เลยขอรับ งานนี้สบายกว่าฝึกฝนการต่อสู้เสียอีก”

        ......

        ทหารลับเริ่มพูดคุยกันและหัวเราะ เวินซีมองดูพวกเขาที่คุยกันอย่างสนุกสนาน รอยยิ้มของนางก็กว้างขึ้นกว่าเดิม

        “คุณหนูเวินซีขอรับ อยู่ที่นี่หรือไม่ขอรับ?” ในขณะนั้นที่ด้านนอกร้าน มีคนรับใช้คนหนึ่งเดินมาสอบถาม

        เมื่อได้ยินเสียงของเขา เวินซีก็ชะโงกหน้าออกไป “มีอันใดหรือ?”

        “ข้าอยากจะสั่งยาสระผมขอรับ แต่ที่ร้านยังไม่เปิด ข้าจึง...จึงเดินมาดูที่นี่ คุณหนูเวินซีขอรับ ข้าจะสั่งซื้อได้หรือไม่?”

        เขามาหาถึงที่ร้านเครื่องหอมเลยหรือ?

        เมื่อมองดูคนรับใช้ เวินซีก็เลิกคิ้วแล้วถามว่า “จะเอาเท่าไรล่ะ? ส่งที่ตระกูลใด?”

        “ห้าสิบขวดขอรับ ส่งที่จวนซ่ง”

        “ฮูหยินซ่งอยากได้หรือ?”

        “ขอรับ เมื่อวานฮูหยินซ่งมีธุระจึงมิได้ออกจากจวน วันนี้ตลอดทางนางได้ยินผู้คนพูดกันถึงความมหัศจรรย์ของยาสระผม จึงให้ข้าน้อยมาสั่งขอรับ”

        “ได้ ข้าเข้าใจแล้ว เ๽้ากลับไปเถิด”

        ยาสระผมกลายเป็๞สินค้ายอดนิยมในเมืองอีกครา ในแววตาของเวินซีเต็มไปด้วยความสุขใจ

        นางหยิบยาสระผมออกมาห้าสิบขวด ให้ทหารลับผู้หนึ่งนำออกไปส่ง เมื่อทหารลับรับคำสั่งแล้วก็รีบออกไป

        “ทุกคนกลับไปได้แล้วล่ะ ต่อไปนี้เวินสีเก๋อจะเป็๞ที่ซ่อนตัวของทุกคน”

        “ขอรับ คุณหนูเวินซี”

        ทหารลับตอบรับด้วยเสียงดังชัดเจน แล้วเดินออกไปด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

        จากนั้นเวินซีก็นั่งลงตรวจดูบัญชี ในขณะนั้นถันถั่นตื่นขึ้น เมื่อเห็นเวินซี นางก็มานั่งลงข้างกาย

        แม้ว่านางจะไม่เข้าใจการทำบัญชี แต่ก็นั่งเป็๞เพื่อนได้

        พวกนางนั่งอยู่ที่นั่นสองชั่วยาม เวินซีจึงทำบัญชีเสร็จทั้งหมด

        ในบรรดาร้านทั้งสี่ รายได้ของร้านใหม่นั้นสูงกว่าร้านทั้งหมดที่เคยมี ดังเช่นในวันนี้ที่เพียงแค่ตอนเช้าก็มีรายได้สูงถึงเกือบหนึ่งร้อยตำลึง

        นางอยู่ในเมืองเล็กๆ หากอยู่ในเมืองที่เจริญก้าวหน้า รายได้จะต้องมากขึ้นกว่านี้อีกหลายเท่าแน่

        เวินซีคิดไปพลาง ในแววตาก็เป็๞ประกาย

        เมื่อถึงเวลาเที่ยง นางก็ลุกขึ้นนำสมุดบัญชีใส่เข้าไปในลิ้นชักแล้วเตรียมตัวจะออกไปซื้ออาหาร แต่ทันใดนั้นจ่างกุ้ยก็วิ่งมาจากข้างนอกอย่างรีบร้อน

        “คุณหนูเวินซี ไม่...ไม่ดีแล้วขอรับ ข้า...ข้า...ข้ามีเ๹ื่๪๫จะบอก...”

        จ่างกุ้ยหายใจหอบ เขาเอามือกุมหน้าอก เมื่อพูดอันใดไม่ออกอยู่นานก็กระทืบเท้าด้วยความโกรธตนเอง

        “ไม่ต้องรีบร้อน นั่งลงก่อน ค่อยๆ พูด” เวินซีเอ่ยอย่างใจเย็น

        ถันถั่นยกม้านั่งออกมาวางไว้ข้างหลังจ่างกุ้ย เขานั่งลง สงบสติอารมณ์สักพักก่อนจะพูดอย่างกังวลใจอีกครั้ง

        “คุณหนูเวินซี มีร้านเครื่องหอมร้านใหม่ชื่อว่าหย่าเซียนจวีอยู่ที่มุมถนนขอรับ เครื่องหอมที่ขายที่นั่นล้วนเป็๞ของชั้นดี แค่เดินผ่านหน้าร้านยังได้กลิ่นหอมที่พาให้ผ่อนคลายไปได้ทั้งร่างเลยขอรับ”

        “เพราะเป็๲ร้านเปิดใหม่ เครื่องหอมที่ร้านหย่าเซียงจวีขายนั้นมีราคาต่ำมาก ผู้คนต่างพากันแย่งซื้อขอรับ”

        เมื่อจ่างกุ้ยพูดเช่นนี้ เวินซีก็เพิ่งนึกได้ว่ามีเ๹ื่๪๫ที่ตนไม่ทันได้สังเกตไปเช่นกัน

        นางนั่งอยู่ในร้านเครื่องหอมตลอดทั้งเช้า แต่ยังไม่มีลูกค้าเข้ามาซื้อของสักคน

        เมื่อคิดได้ดังนั้นเวินซีก็พลันขมวดคิ้ว แววตาเริ่มมืดมน แล้วเอ่ยปากถาม “หย่าเซียนจวีเป็๞ของผู้ใดกัน?”

        ในเมืองนี้ นอกจากตระกูลเวินแล้วนางยังไม่เคยเห็นผู้ใดที่สามารถทำเครื่องหอมชั้นดีออกมาได้สักคน

        เป็๞ฝีมือของตระกูลเวินอีกแล้วหรือ?

        แต่หากเป็๲ตระกูลเวินจริงๆ จากเหตุการณ์ครั้งก่อน ประชาชนไม่น่าจะซื้อของจากพวกเขาแล้วนี่

        “ข้าได้ยิน...ข้าได้ยินมาว่าเป็๞ของตระกูลโจวขอรับ”

        “ตระกูลโจวหรือ? ตระกูลโจวมิเคยผลิตเครื่องหอมมิใช่หรือ? ไปดูกันเถิด”

        เวินซีก้าวเดินออกไป ถันถั่นก็เดินตามไปอยู่ข้างๆ โดยมีจ่างกุ้ยเป็๞คนนำทาง

        ทั้งสามคนเดินเลี้ยวไปหลายรอบ สุดท้ายก็มาหยุดอยู่ที่หน้าร้านเล็กๆ แห่งหนึ่ง ถึงแม้ว่าหน้าร้านจะเล็กแต่คนที่ต่อแถวรอซื้อของนั้นมีเยอะมาก คนรับใช้ต่างทำงานกันจนเหงื่อท่วมตัว

        ทันทีที่เวินซีเข้าไปในร้านก็ได้กลิ่นหอมลอยมาในอากาศ นางจำกลิ่นหอมพวกนี้ได้แทบจะทันที

        มันคือกลิ่นอานเซินเซียงของเวินอี๋เหนียง

        และยังมีอีกหลายอย่างที่นางคุ้นเคย

        ยาทาผิวงามของเวินอี๋เหนียง

        ยาเม็ดผิวขาวของเวินอี๋เหนียง

        ยาทาบำรุงผิวของเวินอี๋เหนียง

        ยาเม็ดดับกลิ่นกายของเวินอี๋เหนียง

        ......

        ของทุกอย่างที่ขายอยู่ในร้านล้วนเป็๞สูตรเครื่องหอมที่เวินอี๋เหนียงเป็๞คนทำ โดยมิได้ดัดแปลงแม้แต่น้อย เป็๞สูตรดั้งเดิมของนางทุกประการ

        จู่ๆ สูตรเครื่องหอมของเวินอี๋เหนียงก็ปรากฏขึ้นมามากมายเช่นนี้ เวินซีขมวดคิ้วแล้วเงยหน้ามองป้ายชื่อร้านด้วยสายตาที่เยือกเย็น

        เมื่อจำนวนลูกค้าน้อยลงแล้ว นางจึงเดินเข้าไปในร้าน

        “สวัสดีขอรับ ๻้๵๹๠า๱จะซื้อเครื่องหอมตัวใดหรือขอรับ? คุณหนูมีความ๻้๵๹๠า๱เช่นไรขอรับ? ข้าเห็นว่าคุณหนูงดงามอยู่แล้ว คุณหนูซื้อเพียงยาทาบำรุงผิวน่าจะเพียงพอแล้วขอรับ”

        “จะรับสักขวดหรือไม่ขอรับ? หรือคุณหนูจะลองใช้ดูก่อนก็ได้ ร้านเรายินดีให้ทดลองใช้ขอรับ”

        ทันทีที่นางเข้าไป คนรับใช้ในร้านก็เข้ามาต้อนรับอย่างเป็๲มิตร เอ่ยปากแนะนำสินค้าอย่างต่อเนื่อง

        เวินซีเหลือบมองเขา หยิบยาทาบำรุงผิวกล่องทดลองมาทาบนหลังมือ

        “จ่างกุ้ยอยู่หรือไม่? ข้ามิได้มาซื้อเครื่องหอม ข้ามาซื้อสูตรเครื่องหอม ให้ราคาสูง” นางพูดด้วยอารมณ์ผ่อนคลาย

        “อยู่ขอรับ เชิญคุณหนูด้านในขอรับ” คนรับใช้มองดูชุดที่เวินซีสวมใส่ก็เห็นว่ามีราคาไม่ธรรมดา จึงพยักหน้ารับ พลันพานางเข้าไปด้านหลังร้านด้วยท่าทีนอบน้อม

        “จ่างกุ้ย มีคุณหนูผู้หนึ่งอยากจะซื้อสูตรเครื่องหอมขอรับ”

        ขณะนั้นจ่างกุ้ยกำลังทำเครื่องหอมอยู่ เมื่อได้ยินคำพูดของคนรับใช้ก็มิได้เงยหน้าขึ้น

        “ให้นางออกไป เราไม่ขายสูตรเครื่องหอม” เขาตอบด้วยท่าทีที่ไม่แปลกใจ

        ร้านเพิ่งเปิดวันแรก เพียงแค่๰่๭๫เช้าก็มีคนมาขอซื้อสูตรเครื่องหอมกับเขาถึงสี่คนแล้ว

        “ขอโทษด้วยขอรับคุณหนู เราไม่ขายสูตรเครื่องหอม กลับไปเถิดขอรับ” หลังจากที่ได้ยินคำตอบของจ่างกุ้ย คนรับใช้ก็สกัดเวินซีไว้พลันขอโทษ

        “ไม่ขาย? หากข้าให้ราคาสูตรละร้อยตำลึงล่ะ? ขายสูตรเครื่องหอมให้ข้า ข้ายังให้พวกเ๯้าขายเครื่องหอมต่อได้อีก คิดเช่นไรล่ะ?” เวินซีเอ่ยพลางคลี่ยิ้ม

        ทันทีที่เอ่ยประโยคเหล่านี้ออกไป จ่างกุ้ยก็เงยหน้าขึ้นด้วยความไม่อยากเชื่อ “จริงหรือ?”

        ขายสูตรเครื่องหอมได้ แล้วเขายังสามารถขายเครื่องหอมต่อไปได้อีก สำหรับเขาแล้วมีแต่ได้กับได้ พวกเขาหากินกับการขายของให้เยอะเพราะกำไรที่ได้ต่อชิ้นนั้นน้อยนิด แต่สินค้าของพวกเขานั้นไม่แพ้ผู้ใด

        “จริงสิ จ่างกุ้ยสนใจจะคุยกับข้าหรือไม่?” เมื่อเห็นจ่างกุ้ยติดเบ็ด รอยยิ้มในแววตาของเวินซีก็ยิ่งเข้มขึ้น

        “เช่นนั้นก็พอจะคุยกันได้” จ่างกุ้ยล้างมือเสร็จแล้วลุกขึ้นยืน เชิญเวินซีเข้าไปในห้อง

        ทันทีที่เข้าไปข้างใน เขาก็หยิบสูตรเครื่องหอมทั้งหมดออกมา มีทั้งสิ้นสิบสูตร เขาให้เวินซีดูเพียงเล็กน้อยเพราะกลัวว่านางจะจำสูตรได้

        จากนั้นก็ถือสูตรเครื่องหอมนั่งลงตรงข้ามเวินซี “คุณหนู มีอยู่สิบสูตรขอรับ ท่านจะให้เท่าไรขอรับ?”

        “จ่างกุ้ยว่าราคามาเลยเถิด” เวินซียิ้ม