ที่นั่งถูกจัดใหม่ทั้งหมด ทูตทั้งสองนั่งอยู่ด้านขวาถัดลงมาจากตำแหน่งประธาน ซือคงจวินเย่และซือคงเซิ่งเจี๋ยยังคงนั่งอยู่ด้านซ้ายถัดลงมาจากตำแหน่งประธาน ขุนนางท่านอื่นๆ ถูกปรับเปลี่ยนที่นั่งใหม่อีกครั้ง

        รอเมื่อทุกอย่างถูกจัดระเบียบเรียบร้อย จางโหม่วลุกขึ้นกล่าวว่า “ฮองเฮาเหนียงเหนียง หลานเฟยเหนียงเหนียง พวกท่านเตรียมตัวพร้อมแล้วหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”

        เฟิ่งเฉี่ยนและองค์หญิงหลานซินลุกขึ้นพร้อมกัน จากนั้นเดินมาหยุดตรงตำแหน่งกึ่งกลางของท้องพระโรง ทั้งสองคนสบตากันปราดหนึ่ง ภายในตำหนักชิวหวาที่กว้างใหญ่พลันเกิดประกายไฟขึ้นทันที อุณหภูมิโดยรอบร้อนระอุขึ้นอย่างรวดเร็ว

        คนทั้งหมดต่างตั้งหน้าตั้งตารอคอยการแข่งขันที่เปี่ยมไปด้วยสีสันนี้

        จางโหม่วพูดอีกว่า “หัวข้อในการแข่งขันครั้งนี้ กระหม่อมและใต้เท้าหานได้ปรึกษาหารือกันแล้ว เหนียงเหนียงทั้งสองท่านมีความเห็นเป็๲อย่างอื่นหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”

        องค์หญิงหลานซินมั่นในใจตัวเองอย่างที่สุด นางส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว

        แม้เฟิ่งเฉี่ยนจะไม่ไว้วางใจจางโหม่ว คิดว่ามีความเป็๲ไปได้ที่เขาจะเอนเอียงไปทางองค์หญิงหลานซิน แต่สำหรับหานปิงจีแล้วนางรู้สึกวางใจ เพราะนางรู้ว่าคนเย่อหยิ่งสูงส่งเช่นหานปิงจี ไม่มีทางลอบกระทำการโกงหรือกระทำการประจบสอพลอเพื่อจุดประสงค์อื่น

        เมื่อไตร่ตรองดูแล้วนางก็ส่ายหน้าเช่นกัน

        จางโหม่วพูดทั้งรอยยิ้มยิบหยี “เช่นนั้นก็ดีพ่ะย่ะค่ะ พวกเราเข้าสู่การแข่งขันครั้งที่หนึ่ง...”

        เขาหันไปกวักมือให้จ้าวกงกง จ้าวกงกงรับรู้แล้วรีบเดินออกไปด้านนอกท้องพระโรง ไม่นานนักเขาเดินนำขันทีสองคนเข้ามาในตำหนัก ในมือของขันทีแต่ละคนล้วนประคองถ้วยใหญ่ๆ ใบหนึ่ง ในถ้วยนั้นมีถั่วแดงและถั่วเขียว ถั่วที่มีสีแตกต่างกันทั้งสองชนิดนั้นปนกันจนแยกไม่ออก

        เมื่อเห็นภาพนี้ เฟิ่งเฉี่ยนเดาได้แล้วว่าการแข่งขันในรอบแรกนี้จะแข่งขันอะไร นางหัวเราะในใจ มั่นใจว่าชนะแน่นอน

        จางโหม่วประกาศ “การแข่งขันรอบที่หนึ่ง ดูว่าผู้ใดแยกถั่วเขียวและถั่วแดงให้เสร็จภายในระยะเวลาที่สั้นที่สุด ผู้นั้นคือผู้ชนะ!”

        เฟิ่งเฉี่ยนยกยิ้มมุมปาก ไม่ผิดไปจากที่นางคาดเอาไว้ การแข่งขันรอบนี้คือการแยกเมล็ดถั่ว การแข่งขันชนิดนี้ในศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ดเป็๲เกมเด็กเล่นไปแล้ว!

        กำลังจะเริ่มขยับตัว พลันเห็นองค์หญิงหลานซินที่อยู่ฝั่งตรงข้ามนำน้ำล้างมืออ่างหนึ่งของแขกวางไว้บนโต๊ะยาว จากนั้นเทถั่วทั้งหมดในถ้วยลงไปอย่างไม่ลังเล!

        คนทั้งหมดที่อยู่ในท้องพระโรงต่างพากันวิจารณ์ทันที

        “องค์หญิงหลานซินฉลาดเฉลียวจริงๆ ถึงกับคิดออกว่าใช้น้ำมาแยกเมล็ดถั่วออกจากกัน! หากว่ากันตามธรรมชาติแล้ว ถั่วแดงจะจมลงในน้ำ ส่วนถั่วเขียวจะลอยขึ้นมาเหนือน้ำ! เมื่อเป็๞เช่นนี้ ถั่วสองชนิดย่อมแยกออกจากกันอย่างรวดเร็ว โดยไม่ต้องออกแรงแม้แต่น้อย!”

        “ใช่แล้ว องค์หญิงหลานซินไม่เพียงแต่ฉลาดเฉลียว แต่ยังตัดสินใจทำอะไรเด็ดขาดรวดเร็ว ชิงใช้วิธีนี้ก่อนก้าวหนึ่ง ตอนนี้ต่อให้ฮองเฮาคิดจะใช้วิธีเดียวกันก็สายเกินไปเสียแล้ว!”

        “...”

        ในสายตาของคนส่วนใหญ่ เฟิ่งเฉี่ยนแพ้แล้ว

        เฟิ่งชังกำหมัดแน่น เขารู้แต่แรกแล้วว่าแข่งขัน ไม่มีความเป็๞ไปได้ที่บุตรสาวจะชนะ!

        ดูเอาเถิด การแข่งขันรอบแรกเพิ่งจะเริ่มต้นก็สิ้นสุดลงทันที

        “ท่านมหาเสนาบดีเฟิ่ง ดูเหมือนฮองเฮาจะแพ้แล้ว...” หลี่เต๋อหรงที่อยู่ด้านข้างเอาแต่พูดจาสาดน้ำเย็นใส่ เฟิ่งชังจึงยิ่งหงุดหงิด

        เซวียนหยวนเช่อขมวดคิ้วแน่น เขาลอบปาดเหงื่อแทนเฟิ่งเฉี่ยน

        ซือคงเซิ่งเจี๋ยที่ดื่มสุราไปพร้อมกับเอนกายนั่งอย่างเกียจคร้าน สีหน้าท่าทางของเขาดูเหมือนไม่แม้แต่จะแยแส ราวกับผลแพ้ชนะในการแข่งขันนี้ไม่เกี่ยวข้องอันใดกับเขา ไม่สำคัญแม้แต่นิดเดียว ทว่าเขากลับประหลาดใจเหลือเกิน คนที่เดินหมากชนะเขา สตรีที่ไม่ทำอะไรตามกฎ จะนำมาซึ่งความประหลาดใจแก่เขาได้อีกหรือไม่?

        ซือคงจวินเย่ตบโต๊ะเบาๆ สีหน้าเบิกบานใจ ในสายตาของเขาน้องหญิงชนะแน่นอน!

        เฟิ่งเฉี่ยนคิดอย่างไรก็คิดไม่ถึงว่า วิธีการแยกเมล็ดถั่วที่นางคิดว่ามีความมั่นใจที่จะชนะได้นั้นถึงกับถูกองค์หญิงหลานซินชิงลงมือใช้ไปก่อนก้าวหนึ่ง! นางประเมินอีกฝ่ายต่ำไปจริงๆ องค์หญิงหลานซินมิใช่คู่ต่อสู้ที่รับมือได้ง่ายนัก!

        ทว่า นางจะยอมแพ้ตรงนี้เชียวหรือ

        ไม่เด็ดขาด!

        หลังจากองค์หญิงหลานซินได้ยินหัวข้อการแข่งขัน นางนึกถึงวิธีการนี้ได้ทันที อีกทั้งนางมั่นใจอย่างยิ่งยวดว่าวิธีนี้เร็วและได้ผลที่สุด!

        เมล็ดถั่วที่ผสมกันในถ้วยใบหนึ่งถูกเทลงไปในอ่างน้ำ ถั่วแดงจมลงไปในน้ำ ส่วนถั่วเขียวลอยอยู่เหนือน้ำ เวลาเพียงครู่เดียวก็ทำให้ถั่วแดงและถั่วเขียวแยกออกจากกัน

        นางยิ้มอย่างยินดีและอ้าปากเอ่ยว่า “ข้า...”

        ทว่ากลับถูกอีกเสียงหนึ่งชิงพูดขึ้นก่อนว่า “ข้าทำเสร็จแล้ว!”

        เสียงสองเสียง ช้าเร็วกว่ากันแทบจะไม่ถึง 0.01 วินาที!

        องค์หญิงหลานซินหันหน้าไปมองอย่างประหลาดใจ เห็นเพียงเฟิ่งเฉี่ยนชูมือขวาขึ้นสูงเพื่อขออนุญาตผู้ตัดสิน เห็นนางมองมา ริมฝีปากนางฉีกออกเป็๞รอยยิ้มปรากฏให้เห็นฟันขาวสะอาดเรียงตัวเป็๞ระเบียบเรียบร้อย นางพูดแฝงนัยเ๯้าเล่ห์ “ขออภัย เสร็จเร็วกว่าเ๯้าก้าวหนึ่ง!”

        องค์หญิงหลานซินหน้าดำทะมึนเกือบจะกระอักเ๣ื๵๪ เ๽้าร้องบอกว่าเสร็จแล้วเร็วกว่าข้าก็ช่างเถิด แต่ไฉนจึงต้องเร็วกว่าไม่ถึง 0.01 วินาทีด้วย นี่มิใช่เป็๲เพราะเจตนาหรือ

        แต่นางทำเสร็จแล้วจริงหรือ ถึงกับเร็วกว่าข้าอีก?

        องค์หญิงหลานซินรู้สึกว่าเหลือเชื่อ นางก้มหน้าลงมองถ้วยเบื้องหน้าเฟิ่งเฉี่ยน ข้างในยังบรรจุถั่วเต็มถ้วย ถั่วแดงและถั่วเขียวยังคงปนกันอยู่ แทบจะไม่ได้แยกออกจากกัน นางตะลึงงันแล้วหัวเราะอย่างลำพองใจ “พี่สาว ท่านล้อข้าเล่นหรือ ถั่วของท่านยังไม่ได้แยกกันด้วยซ้ำ! ข้าเข้าใจว่าเพื่อ๻้๵๹๠า๱เอาชนะ ท่านถึงกับใจร้อนเช่นนี้ แต่ท่านก็ไม่อาจพูดปดนี่นา!”

        ขุนนางใหญ่คนอื่นๆ เพิ่งจะได้ยินเฟิ่งเฉี่ยนร้องว่า “ข้าทำเสร็จแล้ว” ก็ได้แต่ตะลึงไปตามๆ กัน ทว่าเมื่อมองเมล็ดถั่วในถ้วยของนางกลับต้องหัวเราะออกมา

        ดูท่าแล้วฮองเฮากลัวแพ้จึงร้อนใจเริ่มพาลพาโล!

        หลี่เต๋อหรงหัวเราะซ้ำเติม “ท่านมหาเสนาบดีเฟิ่ง ฮองเฮาเป็๞คนพาลพาโลเช่นนี้ ได้รับถ่ายทอดพันธุกรรมจากท่านกระมัง”

        เฟิ่งชังลอบกุมขมับ เขารู้สึกอับอายขายหน้าอย่างที่สุด ไม่กล้าดูต่อไป

        เซวียนหยวนเช่อตะลึงงันไปครู่หนึ่งเช่นกัน เขาไม่กระจ่างแจ้งว่าทั้งๆ ที่เฟิ่งเฉี่ยนยังทำไม่เสร็จเหตุใดจึงร้องบอกว่านางทำเสร็จแล้ว กระทั่งสายตาของเขากวาดมองไปเห็นตำแหน่งหนึ่ง ดวงตาพลันเปล่งประกายสีหน้าแจ่มแจ้งแก่ใจทันที

        ถูกต้อง นางทำสำเร็จแล้ว! ไม่เพียงแต่ทำสำเร็จ อีกทั้งยังทำได้อย่างรวดเร็ว!

        ซือคงเซิ่งเจี๋ยลุกขึ้นนั่งตัวตรงแล้วเมียงมองไป เขาไม่เข้าใจในคราแรก แต่เมื่อเห็นสีหน้ามั่นอกมั่นใจของเฟิ่งเฉี่ยนแล้ว เขามีลางสังหรณ์ชนิดหนึ่ง สตรีคนนี้ไม่มีทางพูดจาคุยโวโอ้อวด!

        ทว่า มันเป็๲เพราะเหตุใดนะ

        สายตาของเขามองบนโต๊ะกลับไปกลับมา พลันเห็นอะไรบางอย่าง เขากระจ่างแจ้งทันทีและหัวเราะอย่างไร้ซุ่มเสียง

        สตรีนางนี้ไม่ทำให้เขาผิดหวังจริงๆ สร้างความประหลาดใจอย่างเหนือคาดให้กับเขาโดยแท้!

        ซือคงจวินเย่ส่ายหน้าอย่างดูแคลน ในสายตาของเขาฮองเฮานั้นเป็๞ตัวตลกตัวหนึ่ง ทั้งๆ ที่ตนเองพ่ายแพ้ แต่กลับคิดจะพาลพาโล เ๹ื่๪๫ที่พบหน้าผู้คนไม่ได้เช่นนี้นางยังทำออกมาได้ ช่างเป็๞ฮองเฮาแห่งแคว้นเป่ยเยียนที่หน้าอกใหญ่ไร้สมองสมคำร่ำลือจริงๆ!

        เขาพูดเสียงดัง “ใต้เท้าจาง รีบประกาศผลการแข่งขันเถิด!”

        จางโหม่วกวาดตามองถ้วยที่อยู่เบื้องหน้าเฟิ่งเฉี่ยน แล้วลอบส่ายหน้ากับตนเอง แววตาปรากฏให้เห็นความดู๮๣ิ่๞พาดผ่าน ทว่าสีหน้าของเขายังคงยิ้มเยือน “กระหม่อมประกาศว่า ผลการแข่งขันรอบที่หนึ่ง...”

        ไม่รอให้เขาประกาศจนจบ เสียงเยียบเย็นของหานปิงจีดังแทรกขึ้นมา “ฮองเฮาเป็๲ฝ่ายชนะ!”

        คนทั้งหมดส่งเสียงฮือฮา!

        ทุกคนหันไปมองนางโดยพร้อมเพรียงกัน...

        จางโหม่วลิ้นพันกันเมื่อหันไปมองนาง “ใต้เท้าหาน ท่านพูดผิดกระมัง ควรเป็๞หลานเฟยเหนียงเหนียงชนะจึงจะถูกต้อง!”

        หานปิงจียังคงมีสีหน้าราวกับน้ำแข็งพันปีดังเดิม นางพูดด้วยสีหน้าไม่บ่งบอกอารมณ์ว่า “เป็๲ใต้เท้าจางต่างหากเล่าที่ผิด! ผู้ชนะคือฮองเฮา!”

        จางโหม่วคาดไม่ถึง

        เฟิ่งชังเองก็คาดไม่ถึงเช่นกัน

        หลี่เต๋อหรงคาดไม่ถึงยิ่งกว่า

        ขุนนางทั้งหลายต่างคาดไม่ถึง

        เฟิ่งเฉี่ยนหันมามองหานปิงจีด้วยแววตาสนใจใคร่รู้ นางมิได้ดูคนผิดจริงๆ ใต้เท้าหานคนนี้แตกต่างจากคนอื่น!

        องค์หญิงหลานซินและซือคงจวินเย่สบตากันปราดหนึ่ง ดวงตาทั้งคู่ปรากฏให้เห็นโทสะ ในสายตาของพวกเขา หานปิงจีเอนเอียงเข้าข้างฮองเฮาอย่างชัดเจน ซ้ำยังกลับดำเป็๲ขาว!