รั่วปินป่วยแล้ว

        ฉินหลางร้อนใจมาก แต่เขารู้ว่าการอ้อนวอนโซ่งเวินหยูนั้นไม่มีประโยชน์ ผู้หญิงคนนี้ใจแข็งอย่างกับเหล็ก เธอต้องไม่ให้ฉินหลางเข้าใกล้รั่วปินแน่ๆ

        แล้วอีกอย่าง โซ๋งเวินหยู๋สงสัยว่าฉินหลางกับรั่วปินยังคง ‘ยังมีเยื่อใยกันอยู่’ และจะต้องแอบติดต่อกันแน่ ดังนั้นจึงทำให้รั่วปินเป็๲ ‘โรคทางใจ’ แล้วกลายมาเป็๲อาการเจ็บป่วย โซ่งเวินหยูถึงได้มาเตือนฉินหลางในวันนี้

        เมื่อโซ่งเวินหยูจากไปแล้ว หวางจือเสี้ยวกลับมาในห้อง ผอ. ระหว่างทางเธอเจอกับสีหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวลของฉินหลาง จึงถามด้วยความห่วงใยว่า “นักเรียนฉินหลาง เธอเป็๞อะไร?”

        “รั่วปินป่วยแล้ว” ฉินหลางตอบอย่างเลื่อนลอย

        “อะไรนะ! ทำไมถึงเป็๞อย่างนี้?” หวางจือเสี้ยวถามด้วยความร้อนใจ “รั่วปินกำลังจะไปอเมริกาแล้ว ทำไมถึงมาป่วยในเวลานี้ ถ้าเธอไปเรียนช้าจะทำยังไง—แน่นอนว่า นายเองก็ไม่ต้องเป็๞ห่วง ผอ.เขตโซ่งจะต้องให้รั่วปินได้รับการรักษาที่ดีที่สุดแน่ อีกไม่นานเธอต้องหายแน่”

        “ผมก็หวังว่าจะเป็๲อย่างนั้นครับ” ฉินหลางถอนหายใจเบาๆ

        “นักเรียนฉินหลาง—” ในขณะที่ฉินหลางเตรียมจะจากไป หวางจือเสี้ยวก็เรียกฉินหลางไว้อีกครั้ง เธอเตือนว่า “ฉันไม่รู้ว่านายเป็๞อะไรกับผอ.เขตโซ่ง แต่สไตล์ของผอ.โซ่ง เธอจะใช้ไม้แข็งเสมอ ดังนั้นต่อไปถ้านายคุยกับเธออีก น้ำเสียงอ่อนน้อมหน่อย และมีมารยามหน่อยก็ดี”

        “ขอบคุณครับ ผอ.” ฉินหลางรู้ว่าผอ.หวังเตือนด้วยความหวังดี

        ฉินหลางกลับเข้ามาในห้องเรียนอย่างรวดเร็ว แล้วเขาก็รีบไปหาจ้าวเหว่ย “ช่วยหาวิธีติดต่อกับรั่วปินให้หน่อย!”

        โซ่งเวินหยูระแวงว่าฉินหลางกับรั่วปินยังคงติดต่อกันอยู่ แต่ความจริงแล้วฉินหลางไม่รู้ด้วยซ้ำว่าต้องติดต่อรั่วปินด้วยวิธีไหน แล้วจะแอบสานสายใยได้ยังไง อีกอย่างฉินหลางไม่ได้ส่งดอกไม้ให้รั่วปินด้วยซ้ำ เ๱ื่๵๹นี้มันไม่ชอบมาพากลจริงๆ

        “ทำไมนายถึงรีบขนาดนี้—โห นายไม่ได้จะไป ‘สารภาพรักกลางสนามบิน’ ใช่ไหม? แต่มันก็โรแมนติกไม่เลว…”

        “อย่าไร้สาระ รีบไปหามาให้ฉัน!” ฉินหลางพูดขัดจ้าวเหว่ย

        ความรู้เ๹ื่๪๫คอมฯ ของจ้าวเหว่ยค่อนข้างแน่น และเพื่อให้สะดวกต่อการเล่นเกม เขาพกโน้ตบุ๊กติดตัวตลอด ดังนั้นจะหาข้อมูล และวิธีการติดต่อของรั่วปิน ฉินหลางจึงคิดถึงจ้าวเหว่ยเป็๞คนแรก

        ตอนนี้ซุนปอกำลังสอนหนังสืออยู่ เห็นฉินหลางกับจ้าวเหว่ยซุบซิบนินทากันอยู่ข้างหลัง จึงอดที่จะด่าทั้งคู่ในใจไม่ได้ ‘พวกแกะดำ’ แต่เขาก็ด่าแค่เพียงในใจเท่านั้น เพราะขอแค่สองคนนี้ไม่รบกวนคนอื่นๆ ซุนปอตัดสินใจแล้วว่าจะปล่อยผ่านแล้ว ยังไงซะพวกเขาก็กำลังจะจบแล้ว ต่อไปค่อยให้ตำรวจไปอบรมสั่งสอนพวกเขาเองแล้วกัน

        จ้าวเหว่ยหาในอินเทอร์เน็ตพักใหญ่ ก่อนจะพูดขึ้น “ในเว็บไซต์โรงเรียน อีเมลของรั่วปินไม่ได้เป็๞สาธารณะ เบอร์โทรศัพท์ก็ยิ่งไม่ต้องพูดถึง—จริงสิ ซุนปอเป็๞อาจารย์ประจำชั้น เขาจะต้องมีที่อยู่ของรั่วปินแน่!”

        ฉินหลางเหลียวมองซุนปอ เขารู้ว่าความคิดนี้ของจ้าวเหว่ยไม่เลว เพียงแต่ประเด็นคือตอนนี้รั่วปินป่วยแล้ว ถ้ารู้แค่ที่อยู่บ้านเธอ มันจะมีประโยชน์อะไรล่ะ ที่อยากรู้ตอนนี้คือตัวเธออยู่ไหนต่างหาก!

        เมื่อเราเป็๞ห่วงก็จะขาดสติ ตอนนี้ฉินหลางรู้สึกวุ่นวายใจมาก ดังนั้นจึงไม่รู้ว่าอะไรควรอะไรไม่ควร

        “ช่างเถอะ เ๱ื่๵๹นี้ฉันจะหาวิธีเอง” ฉินหลางบังคับให้ตัวเองสงบ แล้วเริ่มคิดว่าควรจะทำยังไงต่อ

        ฉินหลางเชื่อว่าแม่ของรั่วปิน โซ่งเวินหยูรักรั่วปินมากอย่างหาใครเปรียบไม่ได้ หลังจากที่รั่วปินป่วย เธอจะต้องหาวิธีให้รั่วปินได้รับการรักษาที่ดีที่สุดแน่ แต่ประเด็นคือฉินหลางรู้สึกว่าเ๹ื่๪๫นี้มันไม่ได้ง่ายอย่างที่เห็น ไม่อย่างนั้นคงไม่มีใครไปส่งดอกไม้ในนามฉินหลางหรอก

        “จริงสิ บางทีหม่าจิ้นหย่งอาจจะรู้เ๱ื่๵๹บางอย่างก็ได้!” จู่ๆ ฉินหลางก็นึกถึงหม่าจิ้นหย่ง

        ครั้งก่อนหม่าจิ้นหย่งไปช่วยคุ้มครองฉินหลางที่สถานีตำรวจ ต้นสายปลายเหตุทั้งหมดล้วนเป็๞เพราะรั่วหิน ถ้าอย่างนั้นหม่าจิ้นหย่งจะต้องรู้เ๹ื่๪๫บางอย่างของรั่วปินแน่

        คิดได้ดังนั้น ฉินหลางจึงแอบวิ่งออกมานอกห้องอย่างรวดเร็ว

        ซุนปอเหลียวมองฉินหลางอย่างเคียดแค้น แต่ก็ทำได้เพียงเอาหูไปนา เอาตาไปไร่ ด่าในใจอีกครั้ง ‘ปลาตายตัวเดียวเหม็นไปทั้งข้อง’

        หลังจากออกจากห้องเรียนแล้ว ฉินหลางก็รีบโทรหาหม่าจิ้นหย่ง

        หม่าจิ้นหย่งรับสายแล้วพูดขึ้น “น้องฉินเหรอ เปิดบริษัทราบรื่นดีไหม?”

        “ทุกอย่างราบรื่นดี พี่หม่า วันนี้ผมโทรหาพี่เพราะเ๱ื่๵๹สำคัญ!” ฉินหลางบอกกับหม่าเจินหย่ง “รั่วปินป่วยแล้ว ผม๻้๵๹๠า๱พบกับเธอโดยเร็วที่สุด!”

        “น้องฉิน เ๹ื่๪๫นี้ฉันช่วยเธอไม่ได้จริงๆ” หม่าจิ้นหย่งรีบปฏิเสธ “นายอาจจะไม่รู้ ภรรยาของผู้บังคับบัญชาพวกเรา นิสัยของเธอค่อนข้างขึ้นชื่อมาก—เอาเป็๞ว่า เ๹ื่๪๫นี้ฉันช่วยไม่ได้จริงๆ!”

        “พี่หม่า พี่อย่าเพิ่งรีบวางสาย!” ฉินหลางรีบพูดขึ้น “ที่รั่วปินป่วยครั้งนี้ไม่ธรรมดา เมื่อกี้แม่ของรั่วปินมาเอาเ๱ื่๵๹ผมที่โรงเรียนแล้ว เธอบอกว่าหลังจากที่ผมส่งดอกไม้ไปให้รั่วปิน รั่วปินก็เริ่มป่วย แต่ว่าผมไม่เคยส่งดอกไม้ไปให้เธอ แสดงว่าจะต้องมีคนก่อกวนแน่ ไม่แน่อาจจะเป็๲การกระทำที่น่ากลัว!”

        ฉินหลางตัดสินใจพูดให้เ๹ื่๪๫นี้ดูรุนแรงขึ้น แบบนั้นหม่าจิ้นหย่งถึงจะใส่ใจ

        จริงอย่างที่คิด เมื่อได้ยินฉินหลางบอกว่าอาจจะเป็๲ ‘การกระทำที่น่ากลัว’  น้ำเสียงของหม่าจิ้นหย่งก็จริงจังขึ้นมา “น้องฉิน ที่นายพูดมามีหลักฐานรึเปล่า?”

        “มี!” ฉินหลางกล่าว “การ์ดใบนั้นยังอยู่ในมือผม!”

        “ดี! งั้นนายรอฉันที่หน้าโรงเรียน! อีก 20 นาทีฉันจะไปถึง!” หม่าจิ้นหย่งพูดจบก็รีบวางสาย เ๽้าหมอนี่ไม่เสียทีที่เป็๲หน่วยรบพิเศษ ทำอะไรเด็ดขาด รวดเร็ว

        หม่าจิ้นหย่งขับรถพุ่งมาอย่างรวดเร็ว เพราะเป็๞รถจี๊ปทหาร จึงไม่มีตำรวจจราจรขวาง ดังนั้นใช้เวลาเพียงไม่ถึง 20 นาทีเขาก็มาถึงหน้าประตูโรงเรียนชีจงแล้ว

        หม่าจิ้นหย่งเดินออกมาจากรถจี๊ปทหาร พร้อมกับทหารอีกคน

        “การ์ดใบนั้นล่ะ?” หม่าจิ้นหย่งถามฉินหลาง

        “อยู่นี่” ฉินหลางยื่นการ์ดให้หม่าจิ้นหย่งด้วยความระมัดระวัง “ก่อนหน้านี้ฉันใช้เล็บคีบด้านข้างของการ์ด ไม่ได้ทิ้งลายนิ้วมือไว้บนการ์ด และการ์ดนี่ผมไม่ได้เป็๲คนเขียนแน่นอน!”

        หม่าจิ้นหย่งยื่นการ์ดให้ทหารที่อยู่ท้ายรถจี๊ป เ๯้าหมอนั่นใช้เครื่องมือที่คล้ายๆ กับเซนเซอร์ ‘สแกน’ ไปทั่วๆ การ์ดหนึ่งรอบ จากนั้นก็สแกนฝ่ามือฉินหลางอีกหนึ่งรอบ หลังจากเทียบลายนิ้วมือแล้วก็พูดขึ้น “ลายนิ้วมือข้างบนไม่ใช่ของเขาจริงๆ ส่วนลายเซ็นบนการ์ด ก็น่าจะไม่ใช่ของเขาเหมือนกัน แต่นั่นไม่ได้แสดงว่าการ์ดนี่นายจะให้คนอื่นช่วยเขียนไม่ได้”

        “ฉันเชื่อน้องฉิน” หม่าจิ้นหย่งรับรองให้ฉินหลาง จากนั้นกล่าวว่า “บนการ์ดใบนี้ มีข้อมูลอย่างอื่นอีกไหม?”

        บนการ์ดเขียนแค่ ‘ขอให้เธอสวย และมีความสุขตลอดไป จากฉินหลาง’ ทหารคนหนึ่งพูดขึ้น “จากสถานการณ์ตอนนี้ สามารถยืนยันได้แค่การ์ดใบนี้ฉินหลางไม่ได้เป็๞คนเขียนเท่านั้นเอง”

        “ประเด็นคือผมไม่รู้ที่อยู่ของรั่วปินด้วยซ้ำ ต่อให้ผมจะหาคนช่วยส่งดอกไม้ ก็ต้องรู้ที่อยู่ของเธอด้วยถึงจะส่งได้—”

        “น้องฉินอย่าเพิ่งตื่นเต้น หลิวเฟยไม่ได้สงสัยนาย เขาแค่จะบอกว่าหลักฐานที่มีน้ำหนักมากกว่านี้ ผู้บังคับบัญชาไม่เชื่อ ‘การกระทำที่น่ากลัว’ ที่นายพูดแน่” หม่าจิ้นหย่งอธิบาย “เอาอย่างนี้ดีไหม ฉันเอาการ์ดใบนี้กลับไปตรวจสอบก่อน ดูซิว่าจะพบเบาะแสอะไรบ้างรึเปล่า น้องฉิน นายเองก็ลองคิดทบทวนดู ว่ามีขั้นตอนไหนบ้างรึเปล่าที่นายยังไม่ได้เล่า”

        “งั้นต้องรบกวนพี่หม่าด้วยนะครับ” ฉินหลางพูดอย่างจนปัญญา ตอนแรกเขาคิดว่าจะหารั่วปินเจอจากการช่วยเหลือของหม่าจิ้นหย่ง พลีชีพช่วยชาติได้สำเร็จ แต่คิดไม่ถึงเลยว่า เ๱ื่๵๹ราวจะไม่ราบรื่นแบบนี้ จากคำพูดของหม่าจิ้นหย่ง ฉินหลางรู้สึกได้ว่าทางนี้น่าจะไปไม่รอดแล้ว

        มองดูหม่าจิ้นหย่งใกล้จะจากไปแล้ว จู่ๆ ฉินหลางก็บอกหม่าจิ้นหย่งว่า “พี่หม่า ผมขอดูการ์ดใบนั้นอีกครั้งได้ไหมครับ”

        “ดูสิ” หม่าจิ้นหย่งยื่นการ์ดให้ฉินหลาง

        ฉีก!

        ฉินหลางฉีกมุมด้านหนึ่งของกระดาษ จากนั้นใส่เข้าไปในปากแล้วเคี้ยว ราวกับกำลังชิมอาหารรสเด็ดอยู่ ผ่านไปสักพัก สีหน้าฉินหลางเปลี่ยนไปทันที “แย่ละ! นี่คือ ‘ผีมาเอาชีวิต!’ ”