เสียงนาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์มือถือที่หัวเตียงกรีดร้องขึ้นในเวลาหกโมงเช้าตรงเป๊ะ เหมือนเดิมทุกวันไม่มีผิดเพี้ยน

ติ๊ด... ติ๊ด... ติ๊ด...

ฉันยื่นมือลอดผ่านความอบอุ่นของผ้าห่มนวมผืนเก่า ควานหาต้นตอของเสียงนั้นด้วยความรู้สึกที่บรรยายไม่ถูก มันไม่ใช่ความเกียจคร้านเสียทีเดียว แต่มันคือความหนักอึ้งบางอย่างที่กดทับเปลือกตาเอาไว้ ความรู้สึกที่บอกว่า “อีกวันหนึ่งแล้วสินะ”

หน้าจอโทรศัพท์สว่างวาบในความมืดสลัว แสงสีขาวแยงตาจนฉันต้องหรี่ตามอง ตัวเลขดิจิทัลบอกเวลา 06:00 น. พร้อมกับวันที่ที่เลื่อนผ่านไปเรื่อยๆ จนฉันแทบจำไม่ได้แล้วว่าวันนี้วันอะไร ถ้าไม่มีตารางสอนแปะอยู่ที่ข้างฝาผนัง

ฉันชื่อ อาวรรณ หรือที่ใครๆ เรียกกันว่า “ครูอา”

ในวัยสามสิบห้าปี ชีวิตของฉันดูเหมือนจะลงตัวตามแบบแผนที่ผู้ใหญ่เคยบอกไว้ เรียนจบ สอบบรรจุรับราชการครู แต่งงาน มีลูก และมีบ้านทาวน์โฮมหลังเล็กๆ แถบชานเมือง ทุกอย่างดูสมบูรณ์แบบในสายตาคนนอก แต่ทำไมกันนะ... ทุกครั้งที่ตื่นลืมตาขึ้นมาในตอนเช้า ฉันกลับรู้สึกเหมือนข้างในอกมันกลวงเปล่า เหมือนจิ๊กซอว์ชิ้นสำคัญบางชิ้นหายไป และฉันหาไม่เจอว่ามันคือชิ้นไหน

“แม่... ง่วงอะ ไม่ไปโรงเรียนได้ไหมวันนี้”

เสียงงัวเงียยานคางของเด็กผู้ชายดังมาจากก้อนผ้าห่มที่ขดตัวอยู่ปลายเตียง ฉันถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะระบายยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว นี่คือก้อนความสุขก้อนเดียวที่ชัดเจนที่สุดในชีวิตฉัน

“มิกซ์ ลุกได้แล้วครับลูก นักเรียน ป.3 เขาไม่โดดเรียนกันนะครับ”

ฉันขยับตัวลุกขึ้นนั่ง พับผ้าห่มของตัวเอง แล้วเอื้อมมือไปเขย่าเ๯้าก้อนกลมๆ นั้นเบาๆ

“แม่อ๊ายยยยยย...” มิกซ์ร้องประท้วง ลากเสียงยาวเฟื้อย โผล่หน้ายุ่งๆ ที่ผมชี้ฟูไปคนละทิศละทางออกมาจากผ้าห่ม “เมื่อวานครูให้การบ้านคณิตเยอะมากเลยอะ ผมทำจนมึนหัวไปหมดแล้วเนี่ย”

“แล้วใครกันนะที่แอบเล่นเกมจนถึงสี่ทุ่ม” ฉันเลิกคิ้วถาม น้ำเสียงดุแต่ไม่จริงจังนัก

“ก็... ก็ พ่อ อนุญาตนี่นา”

คำว่า ‘พ่อ’ ทำให้รอยยิ้มบนหน้าฉันจางลงเล็กน้อย ฉันหันไปมองพื้นที่ว่างอีกฝั่งของเตียงนอน หมอนใบใหญ่วางอยู่ตรงนั้น รอยยุบตัวยังปรากฏจางๆ พร้อมกับกลิ่นน้ำหอมผู้ชายผสมกลิ่นบุหรี่เย็นๆ ที่ติดอยู่บนปลอกหมอน แต่เ๯้าตัวไม่อยู่แล้ว

“พ่อไปไหนแล้วอะแม่” มิกซ์ถามพลางขยี้ตา

“พ่อออกไปทำงานแต่เช้าแล้วมั้งลูก” ฉันตอบออกไปแบบนั้น ทั้งที่ในใจก็ไม่แน่ใจนักว่า ‘งาน’ ที่เขาทำอยู่ตอนนี้คืออะไรกันแน่

สามีของฉันชื่อ กิตติ เราแต่งงานกันมาสิบปีแล้ว เขาเป็๲คนรักสนุก เพื่อนเยอะ และมีความฝันใหม่ๆ ผุดขึ้นมาเสมอ เขาเปลี่ยนงานบ่อยจนฉันเลิกนับ ๻ั้๹แ๻่ช่างซ่อมรถ พนักงานขายประกัน คนขับรถส่งของ จนล่าสุดเห็นบอกว่าไปช่วยเพื่อนดูหน้าร้านคาราโอเกะ หรืออะไรสักอย่างทำนองนั้น เขาไม่ได้เป็๲คนเลวร้าย เขาไม่เคยตบตีฉัน ไม่เคยด่าทอหยาบคายใส่ลูก แต่เขาเหมือนสายลมที่พัดไปเรื่อยๆ ไม่มีหลักแหล่งที่แน่นอน และบางครั้ง... ฉันก็รู้สึกเหมือนกำลังแบกเสาบ้านไว้คนเดียว

“แม่ไม่ไปปลุกพ่อบ้างเหรอ” ลูกชายยังถามต่อด้วยความไร้เดียงสา

“พ่อออกไปแล้วครับ เอ้า ลุกเร็วคนเก่ง เดี๋ยวแม่ทำไข่ดาวกรอบๆ ให้กิน”

คำว่าไข่ดาวกรอบๆ มีอานุภาพทำลายล้างความง่วงได้ชะงัดนัก มิกซ์เด้งตัวขึ้นจากที่นอนทันที วิ่งตึงตังไปคว้าผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำ ฉันมองตามหลังลูกชายพลางส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้ง

กระจกเงาบานใหญ่สะท้อนภาพผู้หญิงคนหนึ่งที่ฉันเห็นอยู่ทุกวัน

อาวรรณในวัยสามสิบห้าปี ผมยาวสีดำเริ่มมีผมขาวแซมประปรายที่โคนผม ร่องรอยความเหนื่อยล้าฉายชัดผ่านถุงใต้ตาที่คอนซีลเลอร์เริ่มเอาไม่อยู่ ฉันรวบผมขึ้นมัดเป็๞หางม้าต่ำๆ อย่างลวกๆ หยิบครีมบำรุงมาทาพอเป็๞พิธี ไม่ได้คาดหวังความสวยงามอะไรมากไปกว่าขอให้ดู ‘เรียบร้อย’ สมฐานะครูโรงเรียนประถม

“มีความสุขไหมอาวรรณ...”

ฉันเผลอถามตัวเองในกระจก เป็๞คำถามที่ไม่มีคำตอบ หรือบางที... ฉันอาจจะแค่ไม่อยากตอบมัน

ฉันเดินลงบันไดบ้านมาชั้นล่าง บรรยากาศในบ้านเงียบสงบจนได้ยินเสียงตู้เย็นทำงานหึ่งๆ บนโต๊ะกินข้าวมีแก้วกาแฟสำเร็จรูปที่ดื่มเหลือไว้ครึ่งแก้ว วางคู่กับซองบุหรี่ที่ถูกขยำทิ้งไว้ เป็๲หลักฐานยืนยันเพียงอย่างเดียวว่าเมื่อเช้านี้กิตติเคยอยู่ตรงนี้ ก่อนจะหายตัวไปตามวิถีชีวิตของเขา

ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่ เก็บแก้วไปล้าง แล้วเริ่มลงมือทำมื้อเช้า เสียงน้ำมันในกระทะดังฉ่าเมื่อตอกไข่ลงไป กลิ่นหอมของไข่ดาวและไส้กรอกทอดเริ่มอบอวลไปทั่วครัว เป็๞กลิ่นของความเป็๞แม่ที่ดึงฉันกลับมาสู่โลกความจริง

“หอมจังเลยแม่อาย” มิกซ์เดินลงมาในชุดนักเรียนที่กระดุมเม็ดบนติดผิดรัง ฉันหัวเราะเบาๆ ก่อนจะก้มลงไปช่วยติดให้ใหม่

“เมื่อไหร่จะแต่งตัวเรียบร้อยเองได้เนี่ย หืม?”

“ก็รีบมาดูไข่ดาวนี่นา” เขาฉีกยิ้มกว้าง ฟันหลอซี่หน้าทำให้หน้าตาดูทะเล้นน่าเอ็นดู

เราสองคนแม่ลูกนั่งกินข้าวเช้ากันเงียบๆ มีเพียงเสียงช้อนส้อมกระทบจาน มิกซ์ดูการ์ตูนในโทรศัพท์ไปด้วย ส่วนฉันนั่งจิบน้ำเปล่า มองดูลูกเคี้ยวข้าวแก้มตุ่ย

“แม่ วันนี้แม่ต้องประชุมใช่ไหม” มิกซ์เงยหน้าถาม

“อืม... วันนี้ประชุมเ๹ื่๪๫กิจกรรมโรงเรียน คงกลับช้าหน่อย มิกซ์รอที่ห้องครูเวรนะลูก เดี๋ยวแม่ไปรับ”

“แต่ถ้าพ่อว่าง พ่ออาจจะมารับใช่ไหม” แววตาของลูกมีความหวังวูบหนึ่ง

ฉันชะงักไปนิดหนึ่ง ก่อนจะยิ้มบางๆ ให้ลูก “ใช่จ้ะ ถ้าพ่อว่างนะ”

คำว่า ‘ถ้า’ ในประโยคนั้น มันช่างเลือนรางเหลือเกินในความรู้สึกของฉัน

หลังจากจัดการทุกอย่างเสร็จสิ้น ฉันคว้ากระเป๋าสะพายใบเก่งที่อัดแน่นไปด้วยสมุดการบ้านนักเรียน ปากกาแดง และเอกสารการสอน จูงมือมิกซ์เดินออกจากบ้าน ล็อกกุญแจรั้ว แล้วเดินไปรอวินมอเตอร์ไซค์ที่หน้าปากซอย

ลมเช้าพัดเอื่อยๆ ปะทะใบหน้า กลิ่นดินชื้นๆ จากฝนที่ตกปรอยๆ เมื่อคืนยังลอยอ้อยอิ่งอยู่ในอากาศ ระหว่างทางที่นั่งซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์วินไปโรงเรียน ฉันมองดูทิวทัศน์เดิมๆ ที่เห็นมาเป็๲สิบปี

ตึกแถวร้านค้าเดิมๆ

ร้านขายโจ๊กเ๽้าเดิม

ป้ายโฆษณาที่เปลี่ยนไปเรื่อยๆ ตามกาลเวลา

ชีวิตของฉันเหมือนเข็มนาฬิกาที่เดินวนอยู่ในวงกลมวงเดิมซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่ได้แย่ ไม่ได้ลำบาก แต่มัน... น่าเบื่อ

วินมอเตอร์ไซค์จอดส่งเราที่หน้าโรงเรียนอนุบาลลำปางเขลางค์รัตน์อนุสรณ์ โรงเรียนประถมขนาดใหญ่ประจำจังหวัด เสียงเจี๊ยวจ๊าวของเด็กๆ ดังระงมไปทั่วบริเวณ เสียงผู้ปกครอง๻ะโ๷๞สั่งลูกหลาน เสียงนกหวีดของยามจราจร ทุกอย่างคือความวุ่นวายที่คุ้นเคย

“สวัสดีค่ะครูอา”

“สวัสดีครับครูอา”

นักเรียนหลายคนยกมือไหว้ทักทาย ฉันยิ้มรับ รับไหว้ตอบ พยายามทำหน้าที่ ‘ครูผู้ใจดี’ อย่างดีที่สุด แต่วันนี้... ใจฉันมันลอยไปไกลกว่านั้น

เมื่อส่งมิกซ์เข้าห้องเรียนเสร็จ ฉันเดินขึ้นอาคารเรียนไปยังห้องพักครู วางกระเป๋าลงบนโต๊ะประจำตำแหน่ง เหลือบมองปฏิทินตั้งโต๊ะที่ถูกกากบาทวันที่ผ่านไปแล้วจนเกือบหมดเดือน

จู่ๆ สายตาของฉันก็ไปสะดุดเข้ากับรูปถ่ายใบเล็กๆ ที่เสียบอยู่ข้างปฏิทิน มันเป็๲รูปถ่ายสมัยฉันยังเป็๲เด็กประถม ตัวเล็กๆ ตัดผมสั้นเท่าติ่งหู ยืนยิ้มแป้นแล้นจนตาหยีอยู่ในชุดเนตรนารี

ฉันหยิบรูปใบนั้นขึ้นมาดู... เด็กหญิงอาวรรณในวันนั้นดูมีความสุขจัง แววตาเต็มไปด้วยความฝัน ความหวัง และความสดใสที่ฉันในตอนนี้จำแทบไม่ได้แล้วว่ามันรู้สึกยังไง

“ตอนนั้น... ฉันฝันอยากเป็๲อะไรนะ?”

“ตอนนั้น... ฉันเคยรักใครหรือเปล่า?”

ภาพความทรงจำเลือนรางบางอย่างแวบเข้ามาในหัว กลิ่นอายของขนมหวานหน้าโรงเรียน เสียงหัวเราะของเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่ชอบแกล้งดึงผมเปียฉัน และคำสัญญาเด็กๆ ที่เคยเกี่ยวก้อยกันไว้ใต้ต้นไม้ใหญ่หลังโรงเรียน

"โตขึ้น... เราจะแต่งงานกับเธอนะ อา"

เสียงนั้น... เสียงของเด็กผู้ชายที่ชื่อ ‘มอส’

ฉันเผลอวางมือทาบลงบนหน้าอกข้างซ้าย หัวใจที่เคยเต้นเป็๞จังหวะเนิบนาบมาตลอดหลายปี จู่ๆ ก็กระตุกวูบหนึ่งอย่างรุนแรง ความรู้สึกโหยหาอาวรณ์พุ่งพล่านขึ้นมาจนฉันต้องสูดหายใจลึกๆ เพื่อระงับอารมณ์

ทำไมจู่ๆ ถึงนึกถึงเขาขึ้นมานะ?

มอส... รักแรกในวัยประถม เพื่อนสนิทที่กลายมาเป็๞คนพิเศษ และเป็๞คนเดียวกับที่ฉันเป็๞ฝ่ายผลักไสเขาออกไปจากชีวิตด้วยความขี้ขลาดของตัวเอง

ป่านนี้เขาจะเป็๲ยังไงบ้าง? เขาจะแต่งงานมีครอบครัวไปหรือยัง? เขาจะมีความสุขดีไหม? หรือเขาจะลืมเด็กผู้หญิงใจร้ายคนนี้ไปแล้ว?

เสียงระฆังโรงเรียนดังขึ้น บอกเวลาเข้าแถวเคารพธงชาติ ฉันสะดุ้งตื่นจากภวังค์ รีบเสียบรูปถ่ายใบนั้นกลับที่เดิม ปาดน้ำตาซึมๆ ที่หางตาออกลวกๆ แล้วหยิบสมุดเช็กชื่อเตรียมลงไปทำหน้าที่ครู

แต่ความรู้สึกโหวงๆ ในอกนั้นยังคงอยู่ มันไม่ใช่แค่ความเหงา แต่มันคือความรู้สึกเสียดาย... เสียดาย๰่๥๹เวลาที่ผ่านมา เสียดายคำพูดที่ไม่ได้พูด และเสียดายที่ปล่อยให้ ‘ความรักครั้งนั้น’ หลุดลอยไป

เช้าวันธรรมดาของฉันเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้... ฉันรู้แล้วว่ามีบางอย่างที่ฉันไม่อาจมองข้ามได้อีกต่อไป ความทรงจำที่ถูกปิดผนึกไว้กำลังจะถูกเปิดออก และฉันไม่รู้เลยว่า เมื่อเปิดมันออกมาแล้ว ชีวิตเรียบง่ายของผู้หญิงวัยสามสิบห้าคนนี้ จะยังเหมือนเดิมได้อีกหรือไม่...