สิ่งที่ไม่รู้จักที่ได้ตกใส่หัวสัตว์ประหลาด แน่นอนว่าเป็เจียงเฉิน หลังจากเขาก็เป็ หวงต้า เมื่อหนึ่งคนหนึ่งหมาได้ออกมาจากเส้นทางมิติ พวกเขาได้ถูกแรงผลักของมิติปั่นป่วน แรงผลักนั่นรุนแรงมาก ถึงแม้ว่าเป็พวกเขา ก็ไม่อาจควบคุมร่างกายได้
"เวรเอ๊ย นี่มันอะไรกัน?"
หวงต้าที่ร่วงลงมาในท่านอน ได้ก้มหัวลง ดวงตาของมันพบว่ามีสัตว์ประหลาดอยู่ด้านใต้มัน ทันใดนั้นหัวของมันก็เปล่งแสงสีทองออกมา จากนั้นมันได้โขกหัวไปยังหัวของสัตว์ประหลาดตนนั้นอย่างรุนแรง
ปัง!
เืสาดกระเซ็นไปทุกหนแห่ง หัวของสัตว์ประหลาดตนนั้นได้ะเิออก กลายเป็หมอกเืทันที
หากเป็สิ่งที่น่าสงสารมากที่สุดในโลกนี้ คงเป็เ้าสัตว์ประหลาดตนนี้ หากว่าสัตว์ประหลาดตนนี้สามารถพูดได้ มันคงจะพูดออกมาทั้งน้ำตา
"์ นี่ตัวข้าไปล่วงเกินผู้ใดถึงต้องมาพบกับชะตากรรมเช่นนี้?"
ไม่เพียงแค่ถูกทำร้ายโดยไม่ทันตั้งตัว แต่มันยังเป็การทำร้ายสองครั้งติด ยังดีที่มันยังสามารถทนรับไหว แต่นี่ถึงกับบดขยี้หัวของมันและพรากชีวิตมันไป นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับโลกใบนี้กันแน่?
หวงต้าร่วงลงสู่พื้น กลิ้งไปมาก่อนจะยืนขึ้น จากนั้นเดินไปหาเจียงเฉินที่มองไปยังสัตว์ประหลาดที่นอนอยู่บนพื้น
"นั่นมันตัวอะไรน่ะ?มันดูน่าเกลียดน่ากลัวชะมัด!อย่างไรก็ไม่อาจทาบรัศมีนายท่านหมาผู้หล่อเหลาผู้นี้ได้"
ไม่ว่าหวงต้าจะอยู่ที่ไหน ก็ไม่อาจหยุดการหลงตัวเองได้
"หวงต้า เ้าเป็คนใช้หัวบดขยี้หัวของมันล่ะสิ"
แม้แต่เจียงเฉินก็ยังพูดไม่ออก ช่างเป็การตายที่น่าอนาถอะไรเช่นนี้
"ช่วยไม่ได้ ก็ข้าในี่ ข้าจึงใช้หัวของข้าบดขยี้มัน แต่ไม่คิดว่ามันจะอ่อนแอถึงเพียงนี้ โดนครั้งเดียวดับ"
หวงต้าเลยริมฝีปากของมัน
เจียงเฉินกรอกตาขาวและพูดว่า
"ดูเ้าตัวน่าสงสารนี่สิ มันเป็เพียงสัตว์ประหลาดแก่นแท้์ขั้นต้นเท่านั้น มันจะต้านหัวหมาของเ้าได้อย่างไร?ไม่เพียงแค่นี้จากสถานการณ์ที่ลงมาอย่างฉับพลันเช่นนี้ มันถูกเ้าฆ่าตายก่อนที่มันจะมีเวลาตอบโต้เสียอีก เ้ามันโเี้ยิ่งนัก!
หัวของหวงต้านั้นสามารถทะลวงร่างของหมูป่าหนามอัคคีได้ ไม่ต้องพูดถึงสัตว์ประหลาดแก่นแท้์ขั้นต้นตัวน้อยๆ โดนการโจมตีของหวงต้าเข้าไป ไม่ตายนี่สิถึงจะแปลก
"มันโชคร้ายเอง"
หวงต้าเชิดหัวของมันขึ้น หลังจากนั้นสายตาของมันได้มองดูรอบๆ
"โชคของพวกเราดูเหมือนว่าไม่ได้แย่นัก เหตุใดหุบเหวบ้าๆเช่นนี้ถึงได้ดูน่าสยดสยองนัก?ทุกหนแห่งปกคลุมไปด้วยหมอกดำ!ยังดีที่หมอกไม่สามารถทำอันตรายใดๆแก่พวกเราได้"
ท่าทีของเจียงเฉินเปลี่ยนเป็จริงจัง และมองไปยังรอบๆอย่างระมัดระวัง
"ข้าคิดว่าทั่วทั้งนรกอเวจีคงจะเป็เช่นนี้ ที่นี่ไม่มีทั้งดวงจันทร์และดวงอาทิตย์ บางที่นี่อาจเป็มิติเอกเทศ ถึงอย่างนั้น สภาพแวดล้อมที่นี่ก็เลวร้ายจริงๆ"
เจียงเฉินคาดไว้อยู่แล้วว่าสภาพแวดล้อมในนรกอเวจีจะต้องเลวร้าย หากสถานที่แห่งนี้เป็สวน์ คงไม่มีใครกลัวมัน มีเพียงสภาพแวดล้อมที่เลวร้ายเช่นนี้ถึงสมกับนามนรกอเวจี
"เ้าสัตว์ประหลาดนี่มันอะไรกัน?มันดูไม่เหมือนสัตว์อสูร ข้าคิดว่ามันเป็สิ่งมีชีวิตหายากเป็แน่"
หวงต้าหันไปรอบๆและเข้ามาตรวจสอบศพของสัตว์อเวจี แต่มันไม่อาจบอกอะไรเกี่ยวกับสิ่งนี้ได้
"เมื่อครู่ ข้าได้เห็นรูปลักษณ์มัน มันมีหนึ่งตา หนึ่งปาก และหนึ่งจมูก พลังปราณที่แผ่จากร่างมันไม่ใช่พลังปราณของสัตว์อสูร แต่เป็พลังปราณปีศาจที่เย็นะเื ดังนั้นข้าจึงคิดว่ามันเป็ปีศาจ ข้ารู้ว่ามันเป็ปีศาจชนิดหนึ่งที่มีลักษณะแปลกประหลาด พวกมันน่าหวาดกลัวอย่างมาก และมันมีเพียงหนึ่งตา หนึ่งจมูกและหนึ่งปากใหญ่ั์ พวกมันเป็ปีศาจที่ดุร้ายมาก ข้าคิดว่ามันเรียกว่าปีศาจร้าย หากความคิดของข้าถูกต้องนี่คือปีศาจร้าย"
เจียงเฉินตรวจสอบเ้าสัตว์ประหลาดนี้อย่างละเอียดจริงอยู่ มันเป็ปีศาจร้าย ในชีวิตที่แล้วของเขา ได้สังหารปีศาจร้ายมากมาย แต่เขาไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน ถึงอย่างนั้น เขารู้เกี่ยวกับตำนานเกี่ยวกับมัน
"เ้ารู้จักเ้านี่ด้วยหรือ?"
หวงต้าหรี่ตามองไปยังเจียงเฉิน
"แน่นอน ข้ารู้เกี่ยวกับมัน!พวกปีศาจ จัดการไม่ง่ายนัก ตามตำนานบอกว่า ปีศาจประเภทนี้มีร่างกายที่แข็งแกร่ง และกล้ามเนื้อที่ทรงพลัง และอาวุธที่ทรงพลังที่สุดของมันคือดวงตาของมันที่สามารถปลดปล่อยลำแสงปริศนาออกมาสามารถสร้างความเสียหายให้แก่ิญญาโดยตรงได้ มันน่ากลัวอย่างมาก ถึงอย่างนั้น ตามตำนานบอกว่า ปีศาจร้ายเหล่านี้มีตัวตนอยู่ในยุคาเท่านั้น และในตอนนี้มันก็ได้สูญพันธุ์ไปแล้ว ข้าคาดไม่ถึงว่าจะพบมันที่นี่ ดูเหมือนนรกอเวจีแห่งนี้ไม่ธรรมดาเลยทีเดียว"
เจียงเฉินถอนหายใจออกมา กั๋วฉานได้เล่าให้เขาฟังว่า นรกอเวจีได้เกิดขึ้นอย่างกระทันหันเมื่อหนึ่งร้อยปีก่อน ทั้งหมดเป็เพราะดาบที่ได้ผ่า์ ได้ทำลายห้วงมิติเวลาทั้งหมดของโลกต้นกำเนิดเซียน ทำให้เกิดมิติแปลกๆมากมายขึ้นมา
"ฮึ!เ้าบอกว่าร่างกายของเ้านี่แข็งแกร่งและมีกล้ามเนื้อที่ทรงพลังมิใช่หรือ?เ้าจำตำนานถูกหรือไม่?"
หวงต้าแค่นเสียงออกมา
"บัดซบ ไม่ว่ามันจะแข็งแกร่งแค่ไหน มันจะเทียบอะไรกับตัวผิดปกติอย่างเ้าได้?แม้แต่หมูป่าหนามอัคคียังไม่อาจต้านทานหัวหมาของเ้าได้!"
เจียงเฉินอยากเข้าไปเหยียบหน้าหวงต้าเสียตอนนี้ ไม่เพียงมันจะหลงตัวเอง มันยังพูดเหน็บให้เขาโกรธได้
"แน่นอน นายท่านหมาผู้นี้ มีหัวทองแดง และกระดูกเหล็กไหล!ไม่ต้องพูดถึงเ้าพวกปีศาจตัวจ้อย ถึงแม้ว่าบรรพบุรุษของเ้าพวกปีศาจมาด้วยตนเอง ก็ไม่อาจต้านทานการจู่โจมของนายท่านหมาได้แม้กระบวนท่า!"
หวงต้าได้หลงตัวเองทันที
"นรกอเวจี เป็สถานที่ไม่ธรรมดาแน่นอน มีพลังปราณปีศาจฟุ้งทั่วอากาศ และนอกจากนี้ยังมีพลังปราณปีศาจทุกประเภท ข้าคาดว่ามันต้องมีปีศาจและสัตว์อเวจีทุกประเภทอยู่ที่นี่ นอกจากนี้แม้แต่ปีศาจร้ายยังสามารถพบเจอได้ที่นี่ ข้าคิดว่าพวกเราจะสามารถหาอสูรโลกาได้ที่นี่เช่นกัน"
ดวงตาเจียงเฉินลุกวาว ตัวตนของปีศาจร้ายทำให้เขาได้เห็นความหวัง เหตุผลหลักที่เขามาที่นี่ก็เพื่อล่าอสูรโลกา หากไม่มีร่องรอยว่ามีอสูรโลกาอยู่ที่นี่ การเดินทางครั้งนี้คงเสียเปล่า
"เ้าหนู ในเมื่อเ้าสามารถดูดซับดวงจิตอสูรอะไรก็ได้ ข้าสงสัยว่าเ้าจะดูดซับดวงจิตปีศาจได้หรือไม่?"
หวงต้าพูดขณะที่มันโยนดวงจิตปีศาจไปให้เจียงเฉิน
"ทักษะที่ข้าบ่มเพาะพลังนั้นทำให้ข้าสามารถดูดซับสายเืใดๆในโลกนี้ได้ หากข้าสามารถดูดซับดวงจิตอสูรได้ ข้าไม่เห็นว่ามีปัญหาอะไรที่ข้าจะดูดซับดวงจิตปีศาจ นอกจากนี้ข้ายังมีเปลวเพลิงัแท้จริง มันเป็ราชันย์ของเปลวเพลิงสัตว์อสูร และมันสามารถแผดเผาทุกสิ่งในโลกนี้ มันเป็ศัตรูต่อปีศาจทั้งปวง มันสามารถแผดเผาปีศาจทั้งหมดและชำระล้างดวงจิตปีศาจ และแปรเปลี่ยนเป็พลังงานบริสุทธิ์ที่ข้าสามารถดูดซับมันได้ในทันที"
หลังจากพูดเสร็จ เจียงเฉินได้ปลดปล่อยเปลวเพลิงออกมาจากฝ่ามือ เปลวเพลิงปกคลุมทั่วดวงจิตปีศาจ หลังจากนั้น เกิดเสียงแตกร้าวดังออกมาจากดวงจิตปีศาจ และทันใดนั้น ดวงจิตปีศาจได้ถูกชำระล้างและแปรเปลี่ยนเป็พลังงานบริสุทธิ์
"ผิดปกติจริงๆ"
แม้ว่ามันจะรู้ว่าเจียงเฉินไม่ธรรมดา แต่หวงต้ากรอกตาของขาวด้วยความตกตะลึง ไม่ว่าจะเป็ดวงจิตอสูร หรือดวงจิตปีศาจ ไม่มีสิ่งใดที่มนุษย์สามารถดูดซับมันได้เพราะว่าภายในของมันมีสิ่งปนเปื้อนอยู่ อยู่มาก การดูดซับมันทำให้ส่งผลร้ายแรงต่อการบ่มเพาะพลังของคนนั้น และมันสามารถทำให้เป็บ้าได้
เจียงเฉินกำหมัดของเขาแน่น เสียงแตกร้าวได้ดังขึ้น ดวงจิตปีศาจแตกสลาย กลายเป็ประกายเจิดจ้าเข้าสู่ร่างกายของเจียงเฉิน
"ปีศาจระดับแก่นแท้์ขั้นต้น มันอ่อนแอเกินไป และมันไม่ได้ให้ประโยชน์ใดๆแก่ข้า หากเราจัดการปีศาจอีกจำนวนหนึ่ง เราก็จะรวบรวมดวงจิตปีศาจของมัน ข้าคิดว่ามันจะเป็ประโยชน์ต่ออาหยาน"
เจียงเฉินพูดเสร็จจากนั้นได้จุดไฟขึ้น เพลิงัแท้จริงได้แผดเผาศพปีศาจตนนั้น แผดเผาจนไม่เหลือซาก
โฮก~~!
ในตอนนั้นเอง ก็มีเสียงดังขึ้นจากที่ไหนสักแห่งไม่ไกลไปจากที่ซึ่งพวกเขายืนอยู่ เสียงของมันดูลลึกล้ำและแหบแห้ง ทำให้มันน่าหวาดกลัวเป็อย่างมาก ทันใดนั้นเจียงเฉินและหวงต้าต่างหันไปมองยังทิศทางนั่น พวกเขาเห็นสัตว์อเวจีที่เรืองแสงเจิดจ้าอยู่ไม่ไกลจากหุบเหวมากนัก และมันเดินมาหาพวกเขาอย่างช้าๆ
ชัดเจนว่า สัตว์ประหลาดนั่นมันถูกดึงดูดมาโดยกลิ่นเื
"นี่มันเป็สัตว์ประหลาดประเภทใดกัน?"
หวงต้าจ้องมองไปยังสัตว์ประหลาดตนนั้น ตัวมันไม่ได้สูง มันสูงกว่ามนุษย์ทั่วไปเพียงเล็กน้อย รูปร่างของมันก็ไม่ค่อยมีมัดกล้าม แต่มันทำให้พวกเขารู้สึกกดดัน สัตว์ประหลาดตนนี้มีร่างกายที่โปร่งใสราวกับผลึก และมันได้ได้ใบหน้าใดๆ ไม่มีจมูก ไม่มีหู และไม่มีปาก กลางใบหน้าของมันมีดวงตาผลึกที่กำลังจ้องมองไปที่เจียงเฉินและหวงต้าที่อยู่ตรงหน้ามัน
สัตว์ประหลาดคำรามออกมาอีกครั้ง มันไม่มีปาก แต่มันยังสามารถคำรามออกมาเสียงดังได้ เสียงคำรามนั้นดูเหมือนจะออกมาจากร่างกายของมัน และมันก็มากพอที่จะทำให้คนส่วนใหญ่ต้องสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัว หากคนปกติเห็นสัตว์ประหลาดแปลกๆแบบนี้ พวกเขาคงหวาดกลัวจนถึงขีดสุดและหลบหนีเอาตัวรอด
แต่เจียงเฉินและหวงต้าไม่ขยับแม้แต่น้อย ในสายตาของพวกเขา พบว่าระดับการบ่มเพาะของสัตว์ประหลาดนี่ เป็เพียงสัตว์ประหลาดระดับแก่นแท้์ขั้นกลางเท่านั้น แม้ว่ามันจะค่อนข้างแข็งแกร่ง แต่มันไม่อาจทำอันตรายใดๆกับพวกเขาได้
"เ้าหนู เ้าบอกข้าได้หรือไม่ว่าเ้านี่เป็สัตว์ประหลาดประเภทใดกันแน่?"
หวงต้าถาม
"ข้าเคยอ่านตำราเล่มหนึ่งที่มีชื่อว่า 'สิ่งมีชีวิตลึกลับ' มันบันทึกเกี่ยวกับสัตว์ประหลาดและสัตว์อสูรทั้งหมด จากยุคาจนถึงปัจจุบัน เ้าสัตว์ประหลาดตนนี้เรียกว่า สัตว์ผลึกอเวจีเก้าชีวิต สัตว์ประอเวจีประเภทนี้จะมีโปร่งแสงราวกับผลึก และมีดวงตาเพียงดวงเดียวเท่านั้น ไม่มีสิ่งอื่น มันเป็สัตว์อเวจีที่ทรงพลัง และยากที่จะต่อกรกับมัน ตามชื่อของมัน มันมีเก้าชีวิต เ้าต้องฆ่ามันถึงเก้าครั้งก่อนมันจะตาย"
เจียงเฉินพูด
"บัดซบ เ้าหนู เหตุใดเ้าถึงดูเหมือนรู้อะไรไปเสียทุกอย่าง?"
หวงต้ารู้สึกสลดใจจริงๆ มันติดตามเจียงเฉินมาเป็เวลานาน ราวกับว่าไม่มีสิ่งใดที่เจียงเฉินไม่รู้
"หากข้าบอกเ้าว่า ข้าเป็ยอดนักบุญที่กลับชาติมาเกิดใหม่ เ้าจะเชื่อข้าหรือไม่?"
เจียงเฉินจ้องมองไปที่หวงต้าพร้อมยิ้มออกมา
"ข้าเชื่อ!ต่อให้เ้าบอกว่า เ้าเป็เซียนะกลับชาติมาเกิด ข้าก็จะเชื่อเ้า!"
หวงต้าผงกหัวของมัน หากว่าคนอื่นพูดเช่นเดียวกัน หวงต้าคงมองว่าคนผู้นั้นเป็บ้าแน่ และมันจะหันกลับทันที แต่คนที่บอกมันกลับเป็เจียงเฉิน หวงต้าเชื่อในตัวเขา เพราะว่าไม่มีเด็กหนุ่มอายุสิบหกคนไหนจะรู้มากขนาดนี้
โฮก......
สัตว์ผลึกอเวจีเก้าชีวิตคำรามออกมาอีกครั้ง สำหรับการคงอยู่ของมนุษย์ มันไม่ได้รู้สึกประหลาดใจแต่อย่างใด ชัดเจนว่ามันเคยพบเจุ์จำนวนมากในนรกอเวจี นอกจากนี้สัตว์ผลึกอเวจีเก้าชีวิตเป็ศัตรูกับมนุษย์ จิตสังหารของมันพวยพุ่งสู่์ มันรีบวิ่งเข้าใส่เจียงเฉินและหวงต้าอย่างรวดเร็ว
"ดูเหมือนว่าเ้านี่มันจะหาที่ตาย เอาล่ะ มาดูกันว่ามันจะมีเก้าชีวิตเหมือนที่เ้าว่าหรือไม่ วะก่ะก่ะ..."
หวงต้าหัวเราะเสียงดังด้วยความตื่นเต้น ทันใดนั้น มันก็พุ่งเข้าใส่สัตว์ผลึกอเวจีเก้าชีวิต
