วันที่ 14 เดือน 6
ด่านหู่เหลา เมืองกู่เฟิง แคว้นเฉิน
ณ จวนแห่งหนึ่งนามว่า ‘จวนสกุลกู่’
ภายในจวนและบนถนนโดยรอบ เต็มไปด้วยโต๊ะจัดเลี้ยง มีแขกหลั่งไหลไม่ขาดสาย คึกคักยิ่ง!
ทว่าบัดนี้ กลับมีผู้คนสวมชุดไว้ทุกข์กลุ่มหนึ่ง พากันเข้ามาหยุดเสียงอึกทึกนั้น กำลังทหารจำนวนมากปักหลักรอบบริเวณ ทำให้ฉากแห่งความสุขในตอนแรก เต็มไปด้วยรังสีสังหาร
“วันนี้มิใช่วันเกิดปีที่เจ็ดสิบ ของท่านผู้าุโกู่หรอกหรือ? ค่ายทหารโดยรอบ น่าจะได้ค่าน้ำร้อนน้ำชาไปแล้ว เหตุใดถึงยังมีทหารมามากมายเช่นนี้อีก?”
“ไม่ถูกๆ แม้ว่าท่านผู้าุโกู่จะไม่ยุ่งเกี่ยวกับการเมือง แต่ในราชสำนัก ก็ไม่ควรมีใครกล้าหาเื่!”
“คนด้านหน้าสุดที่สวมชุดไว้ทุกข์นั่น คือองค์รัชทายาท และที่ตามเสด็จมา ก็เป็เหล่าข้าราชบริพาร!”
“จะเป็ไปได้อย่างไร?”
“หากเป็ดังว่า และใช่องค์รัชทายาทจริงๆ แล้วเหตุใดจึงสวมชุดไว้ทุกข์เล่า? คงมิใช่ว่า…"
ผู้คนบนถนนทั้งหมด พากันหวั่นใจ
มีเพียง่เวลาเดียว ที่องค์รัชทายาทจะสวมชุดไว้ทุกข์ นั่นคือ ตอนที่องค์ฮ่องเต้สิ้นพระชนม์
ฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน มิใช่ว่านำทัพออกรบด้วยพระองค์เองหรอกหรือ? นอกจากนี้ ยังได้ยินว่าทรงกำชัยเรื่อยมามิใช่หรือ?
ฝูงชนต่างมีสีหน้าตกตะลึง เห็นได้ชัดว่าข่าวที่ได้รับ ล่าช้าไปแล้ว!
…
จวนสกุลกู่!
ที่สวนด้านหน้าและบนถนน แเื่ล้วนกำลังเฉลิมฉลอง แต่ที่สวนด้านหลังกลับไร้ซึ่งสรรพเสียง ภายในสวนมีหอคอยเจ็ดชั้นหลังหนึ่ง ซึ่งเป็อาคารสูงที่สุดทั้งในจวนและในเมือง เมื่อยืนบนยอดหอคอย จะสามารถมองเห็นได้ทั่วเมือง
ชื่อของหอคอยแห่งนี้ คือ ‘หอคอยทะยาน์’
ใต้หอคอย กลุ่มผู้เคร่งขรึมและน่าเลื่อมใสจำนวนมากจากจวนสกุลกู่ กำลังเฝ้าดูเหล่าข้าราชบริพารในชุดไว้ทุกข์ คุกเข่าก้มศีรษะขอร้องร่วมกับองค์รัชทายาทเฉิน พวกเขาล้วนมีสีหน้าเศร้าโศกเสียใจ
คนเพียงผู้เดียวที่ไม่ได้ร่วมคุกเข่าด้วย ก็คือท่านปู่สามของเฉินไท่จี๋ ชายจากสำนักชุดคลุมขาวผู้นั้น
“หลาน เฉินเหลี่ยงอี้ ขอเข้าพบท่านลุงกู่ วอนท่านช่วยแก้แค้นแทนเสด็จพ่อของข้า!” องค์รัชทายาท เฉินเหลี่ยงอี้ กล่าวด้วยใบหน้าเศร้าโศก
แคว้นเฉินใกล้ถูกทำลายแล้ว ตำแหน่งรัชทายาทนี้ ไม่รู้จะนั่งได้อีกนานเพียงใด? เมื่อแคว้นเฉินถูกทำลาย ตนอาจถูกโทสะของหัวหน้าสำนักเล่นงาน จะเป็หรือตายก็มิอาจทราบได้ เสด็จพ่อตรัสว่าคนผู้นี้สามารถพลิกสถานการณ์ได้ ทั้งเขายังเป็พี่ชายร่วมสาบานของท่านด้วย
ขอเพียงสามารถช่วยแคว้นเฉินได้ ไม่ต้องพูดถึงการคุกเข่าแค่นี้ ต่อให้ต้องคุกเข่าสามวันสามคืน เฉินเหลี่ยงอี้ก็ไม่แม้แต่จะขมวดคิ้ว
คนรับใช้ทั้งหลายในจวนสกุลกู่ ล้วนเบิกตาโต
นี่!... นี่คือรัชทายาทองค์ปัจจุบัน! ทั้งยังมีเหล่าข้าราชบริพารอีก? เป็ไปได้อย่างไร? พวกเขามาที่นี่ เพื่อขอพบท่านปู่กู่หรือ?
“กู่ไห่ ข้า เฉินเทียนซานจากสำนักชิงเหอ ยังจำได้หรือไม่? องค์รัชทายาทเฉินนำเหล่าข้าราชบริพารทั้งหมด มาคุกเข่าต่อหน้าแล้ว เ้ายัง้าอะไรอีก?” ชายชุดขาวผู้นั้นะโถาม
คนในจวนสกุลกู่ขมวดคิ้ว พร้อมมองผู้นำของตน ชายอายุสามสิบกว่า แต่งกายด้วยชุดสีเขียว ใบหน้ากว้างแลดูธรรมดา ยืนอยู่นอกหอคอยทะยานฟ้า ดูเหมือนผู้คนในจวนทั้งหมดล้วนเชื่อฟังเขา
“คุณชายใหญ่? เราควร…” คนรับใช้ผู้หนึ่ง คล้าย้าจะพูดบางอย่าง
ชายวัยกลางคนในชุดสีเขียว เพียงเหลือบตามองอย่างเ็าแวบเดียว บ่าวรับใช้ผู้นั้นก็ใและเงียบไป
ศักดิ์ศรีของสกุลกู่ ไม่อาจหยามิ่
คุณชายใหญ่ผู้สวมชุดเขียว เพิกเฉยต่อคำขอเข้าพบ เขายืนรอนอกหอคอยอย่างอดทน
“ท่านลุงกู่ ก่อนที่เสด็จพ่อจะจากไป ได้ส่งหลานมาที่นี่ เพื่อขอร้องท่าน และยังฝากขออภัยแทนพระองค์ ด้วยเื่ในปีนั้น!” เฉินเหลี่ยงอี้ตัวสั่น พลางร่ำไห้
"เฮ่อ!..."
ด้านในหอคอยทะยาน์ มีเสียงถอนหายใจดังขึ้น
ท่าทางของทุกคนเปลี่ยนไป
จากนั้น ก็ได้ยินเสียงชราของคนผู้หนึ่ง ดังขึ้นจากด้านในหอคอย “ท่านอาจารย์เฉินให้เกียรติมาเยือน ตาแก่คนนี้จะเสียมารยาทได้อย่างไร กู่ฉินไปเชิญท่านขึ้นมาบนหอคอย และอนุญาตให้เฉินเหลียงอี้เข้าพบได้!”
คุณชายใหญ่ กู่ฉิน ผู้เฝ้าปากประตูทางเข้าหอคอย ตอบสีหน้าเคร่งขรึม “ขอรับ พ่อบุญธรรม!”
แอ๊ด!
กู่ฉินผลักประตูหอคอยให้เปิดออก และกล่าวกับเฉินเทียนซาน “ท่านอาจารย์เฉิน เสียมารยาทแล้ว ท่านพ่อไม่ได้พบปะแขกมานาน วันนี้เสียมารยาทยิ่ง เชิญด้านในขอรับ!”
เฉินเทียนซานพยักหน้ารับ
“องค์รัชทายาทเฉิน เชิญด้านในพ่ะย่ะค่ะ!” กู่ฉินกล่าวอย่างเคร่งขรึม
เฉินเหลียงอี้ผุดลุกขึ้น ด้วยความตื่นเต้น
กู่ฉินนำเฉินเทียนซานและเฉินเหลียงอี้ เข้าไปในหอคอยทะยาน์
ตึง!
ประตูหอคอยปิดลง
ด้านนอก เหล่าข้าราชบริพารมองเข้าไปด้านใน ด้วยความอยากรู้อยากเห็น
ชายทั้งสองพบว่า ภายในหอคอยทั้งเจ็ดชั้นนั้น เต็มไปด้วยชั้นวางที่มีหนังสือจำนวนนับไม่ถ้วน
จนถึงชั้นที่หก เฉินเทียนซานและเฉินเหลียงอี้ก็ได้พบกับกู่ไห่
ข้างหน้าต่างหอคอย มีกระดานหมากล้อมขนาดใหญ่กระดานหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะ เพียงแต่มีลักษณะต่างไปจากปกติ กระดานหมากล้อม ปกติ[1]จะมีเส้นแนวตั้งและแนวนอนสิบเก้าเส้น แต่กระดานนี้กลับมีเส้นแนวตั้งและแนวนอนยี่สิบเส้น
บนกระดานหมาก เต็มไปด้วยตัวหมากที่ไม่อาจมองรูปแบบออก
ข้างกระดานหมาก ชายชราผู้หนึ่งสวมชุดดำยืนอยู่ น่าจะมีอายุราวเจ็ดสิบปี เส้นผมขาวดั่งหิมะ สีหน้าเคร่งขรึม แม้จะมีริ้วรอย แต่ั์ตาทั้งคู่กลับใสกระจ่าง ประหนึ่งมองทะลุใจคนได้ ทำให้เฉินเหลียงอี้ใจสั่น
นี่คือผู้ที่รวยที่สุดในหกแคว้น กู่ไห่?
“เ้าคือกู่ไห่หรือ? ไม่! เ้าไม่ใช่กู่ไห่! คิ้วของเ้า?...” เฉินเทียนซานจ้องมองเขา
ชายชรากลับยิ้มบางๆ และกล่าว “ท่านอาจารย์เฉิน ยังจำคนที่อ้อนวอนท่านใต้น้ำตกนั่นได้หรือ? ตาแก่ผู้นี้คือกู่ไห่จริงๆ เพียงเพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาที่ไม่จำเป็ ข้าจึงไว้หนวดเคราและเขียนคิ้ว”
เฉินเทียนซานเพ่งพินิจ แท้จริงแล้วเขาคือกู่ไห่ และภาพความทรงจำเก่านั่น เป็ของปลอม! แม้ว่าจะเป็คนคนเดียวกัน เค้าโครงใบหน้าไม่เปลี่ยนมากนัก แต่ถ้าเขาไม่เปิดเผยตัวเอง เฉินเทียนซานก็คงไม่คิดว่าเขาคือกู่ไห่ คนที่ตนเคยพบ
“ท่านลุงกู่ พ่อของข้าตายไปแล้ว เขาบอกว่า ท่านคือพี่ชายร่วมสาบานของเขา ข้าขอร้องท่านลุง เห็นแก่ที่เป็พี่น้องร่วมสาบาน โปรดล้างแค้นให้ท่านพ่อด้วย!” เฉินเหลี่ยงอี้คุกเข่าลงไปอีกครั้ง
กู่ไห่เหลือบมองเฉิงเหลี่ยงอี้ หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง ก็กล่าว “ข้าเคยเป็พี่ชายร่วมสาบานของเขาจริงๆ แต่ในปีนั้น ที่เขาคิดจะสังหารข้า ความเป็พี่น้องร่วมสาบานของเรา ก็ถือว่าขาดกันไปแล้ว!”
“หา?” ใบหน้าของเฉินเหลี่ยงอี้แข็งค้าง
เฉินเทียนซานขมวดคิ้ว
กู่ไห่หันกลับไปมองเฉินเทียนซาน พลางเอ่ย “ข้าทราบจุดประสงค์ที่พวกท่านมาที่นี่ ด่านทั้งสามถูกตีแตกแล้ว อีกทั้งเกาเซียนจือยังสังหารทหารไปหกแสนนาย แคว้นซ่งเป็ปึกแผ่น แคว้นเฉินกำลังจะถูกทำลาย ในเวลานี้ เราเหลือเพียงกลุ่มทหารที่กำลังระส่ำระสายหนึ่งแสนนาย คิดจะต้านกองทัพแคว้นซ่ง ซึ่งมีทหารชั้นยอดแปดแสนนาย จะเป็ไปได้อย่างนั้นหรือ?”
"อะไรนะ?! เกาเซียนจือสังหารทหารไปหกแสนนาย? แต่นั่นคือเชลยศึกนะ!” เฉินเหลี่ยงอี้อุทานอย่างตระหนก
“มันเกิดขึ้นตอนเที่ยง เมื่อสี่วันก่อน!” กู่ไห่กล่าวอย่างสงบ
"ท่าน... ท่านรู้ได้อย่างไร?” เฉินเหลี่ยงอี้ถามด้วยความแปลกใจ
แต่กู่ไห่กลับไม่ได้ตอบอะไร
อีกด้านหนึ่ง คุณชายใหญ่ กู่ฉิน กำลังปรนนิบัติอยู่ด้านข้าง ยกชาให้กู่ไห่ด้วยความเคารพ จากนั้นก็ยกชาอีกถ้วยให้เฉินเทียนซาน
กู่ไห่ผายมือเชิญเฉินเทียนซาน และนั่งลง
เฉินเทียนซานมองชายชรา ในดวงตามีแววแปลกใจ โดยปกติคนทั่วไปเมื่อได้พบกับคนจากสำนักยุทธ์ มักจะปฏิบัติด้วยความเคารพดุจเทพเซียน แต่กู่ไห่กลับไร้ปฏิกิริยาใดๆ
“เฉินไท่จี๋กล่าวว่า เ้าทำได้!” เฉินเทียนซานนั่งลง และกล่าวเสียงเข้ม
กู่ไห่หยิบถ้วยน้ำชาขึ้นจิบ “ทุกสิ่งล้วนถูกทำลายสิ้นแล้ว ภายใต้การบังคับบัญชาของเกาเซียนจือ ใช้เวลาเพียงครึ่งเดือน กองทัพของพวกเขาก็คงเดินทางมาถึงด่านหู่เหลาแล้ว ทหารหนึ่งแสนนายในด่านนี้เป็อย่างไร ท่านน่าจะรู้ดีกว่าข้า
คิดจะใช้คนเหล่านี้ ต้านทหารชั้นยอดแปดแสนนายของเกาเซียนจือ? เฮอะ! ถึงเวลา... ไม่ต้องพูดถึงเื่รับมือศัตรู เกรงว่าพวกเขาบางคนคงจะยอมจำนนต่อศัตรูไปแล้ว ต่อให้ไม่มีเกาเซียนจือ ด่านหู่เหลาก็พ่ายด้วยตนเองอยู่ดี”
สีหน้าของเฉินเทียนซานและเฉินเหลี่ยงอี้ เปลี่ยนไปทันที ไม่ได้เป็เพราะคำพูดอันน่าตระหนกของกู่ไห่ แต่เป็เพราะเป็ไปได้มาก ที่จะเกิดเหตุการณ์เช่นนั้น
“ท่านลุงกู่ ได้โปรดช่วยแคว้นเฉินด้วย ขอเพียงท่านช่วยกอบกู้แคว้น ไม่ว่า้าสิ่งใดก็ย่อมได้!” เฉินเหลี่ยงอี้โพล่งเสียงดัง
ด้านเฉินเทียนซานก็มีสีหน้ามั่นใจ แล้วกล่าว “ถูกต้อง! เ้ามีวิธีใดหรือไม่?”
กู่ไห่เพียงเหลือบมอง และเอ่ย "โอ้? ในเมื่อสำนักยุทธ์ให้ความสำคัญกับแคว้นเฉินมาก แล้วเหตุใดท่านอาจารย์เฉินจึงไม่ลงมือเองเล่า? คิดว่าด้วยความแข็งแกร่งของท่าน การกำจัดผู้นำฝ่ายศัตรู คงมิใช่เื่ยากเย็นอันใด
ยิ่งไปกว่านั้น แคว้นเฉินมิใช่แคว้นเดียวที่สำนักท่านดูแล เหตุใดไม่ลองขอความช่วยเหลือจากแคว้นอื่นดู? แต่กลับมาที่นี่ เพื่อพบชายชราตัวเหม็นผู้นี้?”
เฉินเทียนซานขมวดคิ้วเล็กน้อย และตอบกลับหลังเงียบไปครู่หนึ่ง “าครั้งนี้ มีเพียงสองแคว้นที่สามารถสู้รบกันได้ ไม่อาจรับความช่วยเหลือจากแคว้นอื่น อีกทั้งคนในสำนัก ก็ยังไม่ได้รับอนุญาตให้เข้ามาข้องเกี่ยว”
"ไม่ได้รับอนุญาต?" สีหน้าชายชราพลันเปลี่ยนไป ภายในดวงตามีประกายหยั่งรู้วูบหนึ่ง
เพียงหกพยางค์นี้ กลับแฝงไว้ด้วยข้อมูลมากมาย กู่ไห่ราวกับเล็งเห็นโอกาสดีบางประการ ทำให้หัวใจลิงโลด
เขาจิบชาเพื่อระงับความตื่นเต้น
“แคว้นเฉินไร้หนทางแล้วจริงๆ ข้ามาที่นี่ เพราะเป็ทางออกสุดท้าย หากเ้าทำไม่ได้ ก็ช่างเถอะ!” เฉินเทียนซานกล่าวเสียงขรึม
กู่ไห่ไม่ได้พูดอะไร เพียงมองคนทั้งสองเท่านั้น
ผ่านไปครู่หนึ่ง ชายชราจึงกล่าวอย่างจริงจัง “ช่วยแคว้นเฉิน ข้าทำได้ แต่...”
“เ้าสามารถช่วยได้หรือ? ช่วยอย่างไร?” เฉินเทียนซานแสดงความสงสัย
“ข้ามีเงื่อนไขข้อหนึ่ง!” กู่ไห่ไม่ได้อธิบายเพิ่ม เพียงพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม
“หืม?” เฉินเทียนซานมองกู่ไห่
“ท่านลุงกู่ ไม่ว่าจะ้าอะไร ตราบใดที่ข้ามี ก็มอบให้ท่านได้ทุกอย่าง!” เฉินเหลี่ยงอี้ผุดลุกขึ้นอย่างตื่นเต้น
กู่ไห่ไม่สนใจชายหนุ่ม มองเฉินเทียนซานแล้วกล่าว “สิ่งที่ข้า้า คือให้หัวหน้าสำนักชิงเหอ ช่วยข้าเลื่อนระดับพลังจากก่อกำเนิด ก้าวไปสู่ระดับก่อ์! นอกจากนี้ ยังต้องให้ข้าได้เรียนรู้เคล็ดวิชาก่อ์ ของสำนักชิงเหอด้วย!”
"อะไรนะ? เ้าอยู่ขั้นปลายของระดับก่อกำเนิดแล้วหรือ?” เฉินเทียนซานผุดลุกขึ้นด้วยความใ
กู่ไห่พยักหน้าอย่างเคร่งขรึม
“เป็ไปไม่ได้ แก่นรากของเ้าที่ข้าได้เห็นเมื่อปีนั้น ไม่สามารถฝึกตนได้ เ้าเริ่มฝึกตนหลังอายุสามสิบ ด้วยแก่นรากที่ไม่ดีเช่นนี้ จึงทำได้เพียงฝึกวรยุทธ์เท่านั้น
ดังนั้นทั้งชีวิต เ้าคงไปได้ไม่เกินขั้นห้าของระดับก่อกำเนิด แต่เ้าอ้างว่าอยู่ในขั้นสิบของระดับก่อกำเนิด? ไม่มีทางเป็ไปได้!” เฉินเทียนซานพลันะโเสียงดัง
“ฝึกวรยุทธ์? เพียงเพราะคนอื่นไม่อาจทำได้ ไม่ได้หมายความว่าตาแก่ผู้นี้จะทำไม่ได้ อายุขัยของผู้ที่อยู่ในระดับก่อกำเนิด มีเพียงร้อยปี
แต่เมื่อไปถึงระดับก่อ์ อายุขัยก็จะเพิ่มขึ้นเป็สองร้อยปี ตาแก่ผู้นี้ใกล้สิ้นอายุขัยแล้ว หากยังไม่บรรลุระดับก่อ์ ร่างกายที่ฝึกยุทธ์นี้คงจะสูญสลาย
โชคดีที่ข้ามาถึงขั้นปลายของระดับก่อกำเนิดแล้ว ทว่า ท่านอยู่ในระดับแก่นทองคำเท่านั้น ไม่เพียงพอที่จะช่วยข้าได้ มีเพียงหัวหน้าสำนักเท่านั้น ที่สามารถทำได้ กลับไปบอกหัวหน้าสำนักของท่าน ขอเพียงเขายอมรับเงื่อนไข ข้าจะช่วยให้แคว้นเฉินรอด!” กู่ไห่กล่าวอย่างเคร่งขรึม
เฉินเทียนซานจ้องกู่ไห่เขม็ง ั์ตาปรากฏความกังขาและไม่แน่ใจ
วรยุทธ์? ช่างน่าขันนัก ฝึกกำลังภายในแล้วสามารถก้าวไปถึงขั้นปลายของระดับก่อกำเนิดได้?
วิธีการฝึกตนหยาบๆ เช่นนั้น ต้องอาศัยการทรมานตนเองจึงจะสำเร็จ เกรงว่าคนคนหนึ่งทำเต็มที่แล้ว ก็ยังไปได้ไม่เกินขั้นห้าของระดับก่อกำเนิด
ที่ผ่านมาไม่เคยมีใครทำได้ แต่กู่ไห่กลับสามารถไปถึงขั้นปลายของระดับก่อกำเนิดได้ เช่นนั้นหรือ?
“ข้ามีคำขอเพียงข้อเดียว! ว่าอย่างไร?" กู่ไห่จ้องมองเฉินเทียนซานด้วยสายตาคาดหวัง
“เ้าช่วยแคว้นเฉินก่อน แล้วข้าจะพูดกับหัวหน้าสำนักให้!” เฉินเทียนซานกล่าว
กู่ไห่กลับยิ้มบางๆ และส่ายหน้า ไม่ได้พูดอะไร เพียงมองเฉินเทียนซานนิ่ง
“หัวหน้าสำนักไม่ได้อยู่ที่นี่ ข้าจะรับปากแทนเขาได้อย่างไร? เ้าช่วยแคว้นเฉินก่อน แล้วข้าจะรายงานหัวหน้าสำนักให้!” เฉินเทียนซานกล่าว
“ทัพใหญ่ของเกาเซียนจือ ต้องใช้เวลาอย่างน้อยที่สุดก็ครึ่งเดือน กว่าจะไปถึงด่านหู่เหลา เวลาครึ่งเดือนนี้ น่าจะเพียงพอให้ท่านกลับไปที่สำนัก และกลับมานี่ได้
ขอเพียงหัวหน้าสำนักชิงเหอสัญญา ข้าก็จะช่วยแคว้นเฉินทันที ช่วยแคว้นแล้วค่อยทำตามสัญญาก็ได้ แต่ข้า้าให้หัวหน้าสำนักสัญญาก่อน!” กู่ไห่จ้องไปที่เฉินเทียนซานและพูดน้ำเสียงเด็ดเดี่ยว
“ครึ่งเดือน? หลายสิ่งอาจเกิดขึ้นได้ใน่เวลาเท่านี้ ผ่านไปครึ่งเดือนด่านหู่เหลาอาจพ่ายแพ้ไปแล้วก็ได้! ถึงเวลานั้น เ้าจะเอาอะไรมาช่วยแคว้นเฉิน?
นอกจากนี้ หลังผ่านไปครึ่งเดือน ทหารชั้นยอดกว่าแปดแสนนายของแคว้นซ่งจะเข้าประชิดเมือง ด้วยทหารที่ด้อยกว่าเพียงแสนคน เ้าจะต้านอย่างไร?” เฉินเทียนซานขมวดคิ้ว ดูไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด
“ครึ่งเดือน? ไม่ต้องกังวล เมืองจะไม่ถูกทำลาย ข้าจะปกป้องอย่างไร นั่นก็เป็เื่ของข้า ยิ่งท่านกลับมาเร็วเท่าไร แคว้นเฉินก็จะรอดพ้นจากวิกฤตครั้งนี้ได้เร็วขึ้น!” ั์ตาเขาเด็ดเดี่ยวมาก หากไม่ได้รับคำสัญญา กู่ไห่ไม่มีวันเสี่ยงแน่
เฉินเทียนซานจ้องกู่ไห่เขม็ง แววตาเ็า “กู่ไห่ เพียงแค่เ้ากล่าวว่าช่วยแคว้นเฉินได้ ก็จะสามารถช่วยได้แล้ว เช่นนั้นหรือ? เ้ารู้ผลของการหลอกลวงหรือไม่?!...”
กู่ไห่ดูเหมือนจะไม่สนใจ เขาหันไปมองเฉินเหลี่ยงอี้ และพูด “เนื่องจากเฉินไท่จี๋ตายแล้ว ความเสียใจและคับแค้นในอดีต ข้าจะปล่อยผ่าน แม้จะอาศัยอยู่ในแคว้นเฉิน แต่ภาษีที่ข้าจ่ายทุกปีถือว่าค่อนข้างมาก ดังนั้นข้าจึงไม่ได้ใยดีอันใดกับแคว้นเฉินนัก
ตอนนี้เพียงข้า้า ในหกแคว้น ไม่ว่าแคว้นใดล้วนยินดีต้อนรับ ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ข้าอยู่ในแคว้นเฉิน เป็เพราะไม่อาจตัดใจจากไป
ข้ากับพวกเ้ามิได้หมางใจกัน และข้าก็ไม่ได้เป็หนี้พวกเ้า หาก้าให้ข้าช่วย ก็ต้องรอฟังข่าวจากท่านอาจารย์เฉิน!”
“ได้ขอรับ ขอบคุณท่านลุงกู่!” เฉินเหลี่ยงอี้กล่าวอย่างมีมารยาท
“กลับไปก่อนเถอะ วันนี้ข้ามีแเื่มากมาย ไม่อาจต้อนรับขับสู้ได้!” กู่ไห่กล่าวส่งแขก
"ได้ขอรับ!" เฉินเหลี่ยงอี้พยักหน้า
เฉินเทียนซานจ้องกู่ไห่ครู่หนึ่ง “ข้าจะกลับไปที่สำนักทันที และขอให้หัวหน้าสำนักเขียนหนังสือสัญญา หวังว่า สิ่งที่เ้าพูดจะเป็ความจริง ไม่อย่างนั้น… ฮึ่ม!”
เฉินเทียนซานพาเฉินเหลี่ยงอี้ออกไปทันที
กู่ฉินที่ยืนอยู่ด้านข้าง มองกู่ไห่แล้วขมวดคิ้ว “พ่อบุญธรรม ครานี้แคว้นเฉินใกล้ล่มสลายแล้ว ท่านจะช่วยแคว้นเฉินอย่างไร? หรือว่า…"
กู่ไห่มองกระดานหมากล้อมบนโต๊ะ และสูดหายใจเข้าลึก “ข้ารู้ว่ามันยาก แต่จากน้ำเสียงพวกเขา สำนักยุทธ์ไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าแทรกแซง ต้องอาศัยเพียงกองกำลังปุถุชน ที่มิได้ฝึกตน
เท่ากับว่าเอา 'ทารกาเ็ไปสู้รบกับนักฆ่าดุร้าย!’ แต่อย่างไรก็ตาม นี่เป็โอกาสสุดท้าย ที่ข้าจะเลื่อนระดับพลังจากก่อกำเนิด ไปเป็ก่อ์ แม้จะต่างกันเพียงระดับเดียว แต่กลับต่างชั้นราวฟ้ากับดิน
ข้าจะสามารถกลับเป็หนุ่มได้อีกครั้ง กลับสู่จุดสูงสุดของชีวิต! มีเพียงโอกาสนี้เท่านั้น ที่ข้าจะได้กลับคืนสู่วัยเยาว์! ดังนั้น ไม่ว่าสถานการณ์จะยากลำบากเพียงใด ข้าก็จะต้องคลี่คลายมันให้ได้!”
"ขอรับ!" กู่ฉินพยักหน้าอย่างกังวล
“ข้าจะไตร่ตรอง หาทางรับมือกับเื่นี้ อย่าได้รบกวนข้า ลงไปก่อน!” กู่ไห่กล่าวอย่างเข้มงวด
“พ่อบุญธรรมวันนี้เป็วันเกิดของท่าน ้า...”
“ไม่จำเป็ ข้าเพิ่งจะได้รับของขวัญวันเกิดที่ดีที่สุดมา ไปเถอะ...” กู่ไห่โบกมือ
กู่ฉินพยักหน้ารับ และลงไปจากหอคอย
กู่ไห่นั่งข้างหน้าต่าง ดูทหารถอยร่นไป ในมือมีหมากสีดำ คิ้วขมวดแน่น “ในวันเกิดปีที่สามสิบ ข้าได้พบตำรารวมปริศนากระดานหมากหนึ่งแสนกระดาน และ ‘หมากดำ’ ตัวนี้ ในห้องหนังสือชั้นใต้ดิน
คิดไม่ถึงเลย นับแต่เ้าช่วยเปิดโลกให้ข้า พริบตาก็ผ่านไปถึงสี่สิบปี แท้จริงแล้วเ้าซ่อนความลับอะไรไว้? เกี่ยวข้องกับปริศนาหมากล้อมแสนช่องหรือไม่?
ศึกษามาหลายสิบปี ก็ยังมิใคร่เข้าใจมากนัก แต่หลายปีนี้เ้ากลับไร้ความเคลื่อนไหว แล้วจะให้ข้าเข้าใจความลับของเ้าได้อย่างไร”
กู่ไห่ถอนหายใจเบาๆ ยื่นมือไปวางหมากดำที่หว่างคิ้วตัวเอง
วิ้ง!
ตัวหมากสีดำ ทะลุผ่านิัอย่างลึกลับ และฝังตัวเข้าไปในช่องว่างระหว่างคิ้ว
ห้วงสำนึกของกู่ไห่ จมลึกลงไปที่หว่างคิ้ว
ที่นั่น มีมิติลึกลับแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็พื้นที่ว่างเปล่า บรรจุกระดานหมากกว่าแสนกระดาน
ดูเหมือนหมากบนกระดานจะเดินไปเรื่อยๆ ท่ามกลางการเปลี่ยนแปลงเช่นนี้ หมากดำเม็ดนั้นกลับลอยกลางอากาศเหนือกระดานแสนช่อง ราวกับาาผู้รู้แจ้ง!
---------------------------------------
[1] กระดานหมากล้อมปกติ หรือขนาดมาตรฐาน คือ 19x19 นั่นคือจะมีเส้นแนวตั้ง 19 เส้น และแนวนอน 19 เส้น เกิดเป็จุดตัด 361 จุดบนกระดาน
กระดานขนาด 19x19 หมายถึง มีด้านละ 19 เส้น ไม่ใช่ 19 ช่อง ซึ่งหากนับเป็ช่อง จะเป็ 18x18 ช่อง โดยลักษณะการวางหมากของหมากล้อม จะต่างจากหมากรุก คือจะวางหมากที่จุดตัด ไม่ได้วางในช่อง
ปัจจุบัน กระดานหมากล้อมที่นิยมเล่นกันมีั้แ่ขนาด 9x9, 11x11, 13x13 และ 19x19 ซึ่งกระดานเล็กส่วนมากใช้ฝึกสำหรับมือใหม่
ส่วนในนิยายเื่นี้ จะพูดถึงกระดานหมากล้อมที่มีขนาดใหญ่กว่าปกติ เช่น 20x20 เส้น, 28x28 เส้น, 32x32 เป็ต้น ซึ่งยิ่งกระดานหมากมีขนาดใหญ่ขึ้น จุดตัดที่ใช้ในการวางหมาก ก็จะมากขึ้น เช่น 20x20 เส้น จะมีจุดตัด 400 จุด, 28x28 เส้น จะมีจุดตัด 784 จุด, 32x32 เส้น จะมีจุดตัด 1,024 จุด เป็ต้น
ซึ่งเมื่อมีจุดตัดในการวางหมากมากขึ้น กลยุทธ์ในการวางหมากย่อมซับซ้อนไปด้วยนั่นเอง
ส่วนกฎ กติกา มารยาท ในการเล่นหมากล้อมโดยสังเขป มีดังนี้
ผู้เล่น: จะแบ่งเป็ 2 ฝ่ายคือฝ่ายขาวและฝ่ายดำ ฝ่ายขาวจะได้เม็ดหมากสีขาว และฝ่ายดำจะได้สีดำ
โดยเม็ดหมากของทั้ง 2 ฝ่าย จะต้องเดินบนจุดตัดของเส้นบนกระดาน และผู้เล่นทั้ง 2 ฝ่าย สามารถวางหมากบนจุดตัดใดๆ ก็ได้ แต่ต้องไม่ทับจุดที่มีหมากของฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งวางอยู่ก่อนแล้ว
เมื่อวางหมากแล้ว หมากจะไม่มีการเดินเลื่อนเหมือนหมากรุก เมื่อวางหมากแล้ว จะไม่สามารถเคลื่อนไปจุดอื่นได้เป็อันขาด ยกเว้นหมากถูกจับกิน จะต้องเป็เชลยของฝ่ายตรงข้ามทันที
วิธีเล่น: ใช้หมากของตน ล้อมพื้นที่ว่างให้ได้มากกว่าคู่ต่อสู้
การติดสินเกม: นับคะแนนตัดสิน โดยฝ่ายใดล้อมพื้นที่ว่างได้มากกว่า จะเป็ฝ่ายชนะ
