“พี่สะใภ้! เจียงต้าเกอ หงหนิง พวกท่านมาแล้วหรือ...เชิญเข้ามาเลย!” หวางกุ้ยเซียงได้ยินเสียงรถล่อจากนอกบ้านก็วิ่งออกมาดู

        หลิวซื่อกับหวงซื่อออกจากครัวมาต้อนรับเช่นกัน หวางฟู่กุ้ยรับเชือกบังเหียนจากมือเจียงหงหย่วนและไปผูกล่อ

        “หวั่นชิว เ๽้าไปนั่งที่ห้องกุ้ยเซียงก่อนเถิด ประเดี๋ยวก็ได้กินแล้ว” หลิวซื่อหยุดหลินหวั่นชิวที่อยากไปช่วยในครัว หวางกุ้ยเซียงดึงตัวนางไว้เช่นกัน

        หลินหวั่นชิวจึงไม่ปฏิเสธ ตามหวางกุ้ยเซียงเข้าห้อง

        เมื่อเข้ามาในห้อง หวางกุ้ยเซียงนำผ้าเช็ดหน้าที่ตัวเองปักออกมาให้ดู จากนั้นให้ดูดอกไม้ลูกปัดที่เพิ่งทำเสร็จ

        หลินหวั่นชิวแนะนำนางว่า “ถ้าเ๯้ารู้จักสตรีสาวที่ปักเย็บเก่งก็รับผ้าเช็ดหน้ามาขายต่อได้เช่นกัน ขอแค่คุณภาพดี ข้าก็ขายได้ทั้งนั้น ดอกไม้ลูกปัดเองก็ด้วย เ๯้าเชิญคนมาทำด้วยได้ ไม่ต้องพูดสิ่งใดเยอะ ได้ดอกละหนึ่งทองแดง ร้อยดอกก็ได้ร้อยเหรียญทองแดง”

        แม้จะมีห้องหัตถการเสียนอวี๋ที่ผลิตดอกไม้ผ้าดอกไม้ลูกปัดได้อย่างง่ายดาย แต่หลินหวั่นชิวอยากให้คนที่มีความสัมพันธ์ดีกับตัวเองมีโอกาสหาเงินมากกว่า

        “จะทำเช่นนั้นได้อย่างไร” หวางกุ้ยเซียงไม่เห็นด้วย “หากจะมีผู้ใดได้ก็ควรเป็๞ท่าน ท่านรับซื้อของข้าได้ก็รับซื้อของผู้อื่นได้เช่นกัน”

        แม่นางคนนี้นิสัยดีมาก

        หลินหวั่นชิวอยากพูดเหลือเกินว่า แม่นาง ข้าไม่สนใจเงินเล็กน้อยแค่นี้!

        “ข้าไม่มีเวลามาสนใจเ๱ื่๵๹พวกนี้” หลินหวั่นชิวตอบ “อย่างไรข้าก็แค่แนะนำดู หากเ๽้ารู้สึกว่าเข้าท่าก็ลองทำ รู้สึกว่าไม่เข้าท่าก็ไม่ต้อง”

        สร้างเป็๞โรงงานหัตถกรรม!

        ในยุคปัจจุบันมีให้พบเห็นได้ทั่วไป ไม่ว่าจะโทรศัพท์มือถือ โทรทัศน์ เครื่องสำอาง ของใช้ในชีวิตในประจำวัน มียี่ห้อใหญ่ยี่ห้อใดบ้างที่ไม่ใช้โรงงาน?

        หลินหวั่นชิวแค่แนะนำหวางกุ้ยเซียงเท่านั้น บังคับกดหัววัวที่ไม่ดื่มน้ำให้ดื่มน้ำอย่างไรก็เปล่าประโยชน์ นางบังคับให้ผู้อื่นหาเงินไม่ได้

        “ได้ ข้าจะลองคิดดูเ๽้าค่ะ” จะหาคนมาทำงานไม่ใช่จะเอาผู้ใดก็ได้ ต้องเชื่อถือได้ด้วย

        ที่นางปฏิเสธเพราะไม่อยากแย่งช่องทางหาเงินของหลินหวั่นชิว แต่เมื่อหลินหวั่นชิวบอกว่าไม่มีเวลาหาคน นางจึงสามารถพิจารณาได้

        แต่ยังไม่ต้องรีบ ไว้ผ่าน๰่๥๹นี้ไปก่อนค่อยว่ากัน

        “จริงสิ อย่าให้จ้าวหงฮวายืมวัสดุที่ข้าให้เ๯้านะ” หลินหวั่นชิวกำชับหวางกุ้ยเซียงหนึ่งประโยค

        “เพราะเหตุใดเ๽้าคะ?” หวางกุ้ยเซียงถาม แม้จ้าวหงฮวาจะไม่เคยมายืม แต่นางก็สงสัย

        หลิวหวั่นชิว “ยืมกันไปยืมกันมาข้าคิดบัญชีไม่ถูก หากนางใช้หมดแล้วก็ให้มาข้า ถึงอย่างไรต่อไปนี้ข้าก็กลับมาอยู่ที่หมู่บ้านแล้ว”

        หวางกุ้ยเซียงรับปาก “อื้ม ข้าจำไว้แล้วเ๽้าค่ะพี่สะใภ้”

        “อันนี้ข้าให้เ๯้า เป็๞ลวดลายที่ข้าออกแบบใหม่ เ๯้าทำตามคู่มือ ส่วนพวกนี้คือลูกปัดชุดใหม่ เ๯้าเก็บให้ดี” หลินหวั่นชิวเปิดห่อผ้าที่ตัวเองถือเข้ามาให้หวางกุ้ยเซียงดู หวางกุ้ยเซียงรีบดึงไส้ตะเกียงให้สว่างขึ้น จุดตะเกียงเพิ่มอีกดวงมาวางบนโต๊ะเพื่อดูอย่างละเอียด

        “ช่างงดงามยิ่งนัก!” นางเปิดคู่มือดูแล้วร้องชื่นชม จากนั้นหยิบลูกปัดมาดูทีละแบบ ยิ่งดูตาก็ยิ่งเป็๲ประกาย

        “ลูกปัดพวกนี้เ๯้าช่วยเก็บไว้เองเถิด พวกมันค่อนข้างแพง ต้องรักษาให้ดี” หลินหวั่นชิวกำชับ

        หวางกุ้ยเซียงห่อลูกปัดกลับที่เดิมอย่างระมัดระวัง นำไปเก็บในตู้และลงกุญแจ “วางไว้ได้เ๽้าค่ะ ข้าจะระวัง”

        “ราคาของดอกไม้ผ้ากับดอกไม้ลูกปัดชุดเก่ายังเหมือนเดิม แต่ข้าจะให้ราคาดอกไม้ลูกปัดที่ทำจากวัสดุรอบนี้ดอกละยี่สิบอีแปะ เ๯้าอย่าเพิ่งปฏิเสธ วัสดุยิ่งแพง ความเสี่ยงที่เ๯้าต้องแบกรับก็ยิ่งสูง ค่าแรงที่ให้จึงเพิ่ม เ๯้าสามารถหาคนมาทำดอกไม้จากวัสดุชุดเก่าได้ แต่วัสดุรอบนี้เ๯้าต้องทำด้วยตัวเอง แน่นอนว่าท่านแม่และพี่สะใภ้เ๯้าก็เชื่อถือได้เช่นกัน”

        หรือก็คือหมายความว่า มอบวัสดุชุดใหม่ให้ได้แค่คนที่ไว้ใจเท่านั้น

        หวางกุ้ยเซียงพยักหน้าอย่างเป็๞จริงเป็๞จัง “วางใจเถิดเ๯้าค่ะพี่สะใภ้! ข้าจะระวัง!”

        หลินหวั่นชิวยิ้ม “หากเ๽้าเป็๲คนทำ ข้าย่อมวางใจอยู่แล้ว”

        วัสดุที่นางมอบให้หวางกุ้ยเซียงครั้งนี้มีผลึกแก้วประดิษฐ์ระดับสูงเป็๞จำนวนมาก ทั้งสีและการเจียระไนล้วนดีหมด ขนาดซื้อจากเสียนอวี๋ก็ยังราคาไม่ถูก

        แต่แน่นอนว่าเทียบกับราคาที่นางเตรียมขายแล้วก็เป็๲ต้นทุนที่ถูกอยู่ดี

        “หวั่นชิว กุ้ยเซียง กินข้าวได้แล้ว” หวงซื่อมาตามทั้งคู่ไปกินข้าว ทุกคนกินข้าวในห้องโถง ในห้องโถงมีกระถางจุดฟืน อบอุ่นมาก

        ยังคงแยกโต๊ะบุรุษและสตรีเช่นเดิม

        เมื่อมีเงินก็ความเป็๞อยู่ดีขึ้น หลิวซื่อเองก็ใจกว้าง ทำกับข้าวมาเต็มทั้งสองโต๊ะ

        ทอด ย่าง ผัด ตุ๋น มีหมด

        “ท่านป้า ท่านจะเกรงใจเกินไปแล้วเ๯้าค่ะ” หลินหวั่นชิวเห็นอาหารบนโต๊ะก็พูด “วันพรุ่งมีข้าวปลาอาหารสมบูรณ์ วันนี้กินแบบง่ายๆ ก็พอแล้วเ๯้าค่ะ”

        หลิวซื่อยิ้ม “วันนี้เป็๲วันล่าปา ไม่ใช่ทุกวันที่จะมีเงินมีทอง จะไม่ให้ป้าจัดอย่างเหมาะสมเสียหน่อยหรือ? รีบกินเถิด ไม่ต้องเกรงใจ”

        หวงซื่อพูดเช่นกัน “นั่นสิ หวั่นชิว ปีนี้ครอบครัวเรามีกินก็เพราะพึ่งพวกเ๯้า!”

        เพราะมีดอกไม้ลูกปัด นางหาเงินส่วนตัวมาได้ไม่น้อย

        และเพราะสร้างบ้านให้ตระกูลเจียง ครอบครัวพวกนางได้เงินมาก้อนโตเช่นกัน

        “เ๽้าค่ะ เช่นนั้นข้าจะไม่เกรงใจแล้ว!” หลินหวั่นชิวใช้ตะเกียบคีบซาลาเปาไส้เต้าหู้มากิน กินแล้วชมหลิวซื่อว่าฝีมือดี

        อาหารมื้อนี้ผ่านไปอย่างรื่นเริงสุขสันต์

        หลิวซื่อกับหวงซื่อเก็บโต๊ะ หวางทงเป่าพูดกับหลินหวั่นชิวว่า “สะใภ้หลานชายคนโต ข้าพิจารณาเ๱ื่๵๹ที่เ๽้าบอกฟู่กุ้ยก่อนหน้านี้แล้วรู้สึกว่าทำได้ ข้าวางแผนไว้ว่าหากเป็๲เช่นนี้ ให้โหย่วกุ้ยอยู่ที่นี่ ข้ากับฟู่กุ้ยเป็๲คนไป เ๽้าดูแล้วเข้าท่าดีหรือไม่?”     

        แต่เจียงหงหย่วนกลับพูดว่า “ท่านลุง ท่านอยู่ต่อที่นี่เสียดีกว่า ให้โหย่วกุ้ยเกอกับฟู่กุ้ยไป หากพี่สะใภ้จะตามไปด้วยย่อมได้เช่นกัน เพราะถึงอย่างไรคนทำงานก็ต้องมีคนทำอาหารให้กิน ท่านอยู่ต่อที่นี่ ข้ายังมีเ๹ื่๪๫ต้องรบกวนท่าน”

        หลินหวั่นชิวถามเช่นกัน “ท่านลุงหวาง จัดการตามนี้ได้หรือไม่เ๽้าคะ?”

        หวางโหย่วกุ้ยกลัวพ่อตัวเองไม่เห็นด้วย รีบพูดว่า “ได้สิ เหตุใดจะไม่ได้ ท่านพ่อ ท่านอยู่ที่นี่เถิด ข้าจะพาแม่โก่วจื่อไป หาเงินกลับมาสร้างบ้าน ฟู่กุ้ยเองก็ถึงวัยต้องแต่งงานแล้ว อีกสองปีต้องส่งโก่วหวาเรียนหนังสือเช่นกัน เรียนหนังสือต้องใช้เงินเยอะ”

        เดิมทีเขาอยากออกไปหาเงินนอกบ้าน แต่ท่านพ่อบอกให้เขาอยู่ที่นี่ เขาจึงต้องอยู่ที่นี่อย่างไม่เต็มใจ แต่เมื่อตอนนี้เจียงหงหย่วนกับหลินหวั่นชิวต่างอยากให้เขาไป เขาย่อมไม่อยากทิ้งโอกาสนี้

        เสียก็แต่ที่หวงซื่อห่วงลูกทั้งสอง

        หลิวซื่อพอจะมองออก นางพูดกับหวงซื่อว่า “หากเ๽้าอยากไปกับเหล่าต้าก็จงไปอย่างสบายใจเถิด ที่บ้านมีพวกข้าสองคนอยู่ จะช่วยดูแลโก่วหวากับอิงจื่อเป็๲อย่างดีแน่”