ไป๋เซียงจู๋ผ่อนคลายสบายใจยิ่งนัก ในชาติก่อนนางตระเวนไปทั่วทุกสารทิศเพื่อเหยียนอี้เลี่ย นางต้องนอนกลางดินกินกลางทราย บางครั้งต้องเผชิญหน้ากับการต่อสู้อันแสนสาหัสด้วยซ้ำ ทั้งหิวโหยและหนาวเหน็บ ได้สุขใจไร้กังวลอย่างบัดนี้เสียเมื่อไร
แม้ทุกสิ่งจะคงอยู่เพียงชั่วคราว แต่ไป๋เซียงจู๋เชื่อมั่น ในชาตินี้นางจะมีชีวิตที่ดีกว่าเดิมแน่นอน
ความงามบนเนินเขาทำให้เหล่าวิหคเริงร่า เงาสะท้อนจากสระน้ำชำระความคิดฟุ้งซ่านตามโลกียวิสัยของคนให้บริสุทธิ์ ไป๋เซียงจู๋ยืนอยู่ริมสระสงบใจของวัดต้าโฝ มองดวงหน้าวิลาสล้ำทว่าเรียบเฉยของหญิงสาวบนผิวน้ำ เคล้าด้วยเสียงระฆังดังยาวจากที่ห่างไกล ท่ามกลางความเงียบสงัดอันนำมาซึ่งสมาธิ ไป๋เซียงจู๋รู้สึกว่าขณะนี้จิติญญาของนางสงบนิ่งขึ้น
ที่แห่งนี้มีพลังอัศจรรย์บางอย่างอยู่จริง ความแค้นเคืองอันเป็พิษที่เดิมทีฝังอยู่ในก้นบึ้งของจิตค่อยๆ ถูกยับยั้งไว้ ทำให้ใจนางเป็ดั่งน้ำนิ่ง สามารถสงบจิตเพื่อมองทุกสิ่งอย่างทะลุปรุโปร่งได้
ถ้าชะตากรรมในอดีตชาติไม่ได้อเนจอนาถถึงเพียงนั้น บางทีตอนนี้นางอาจเลือกขอบรรลุอนุตรสัมมาสัมโพธิญาณ สร้างเขตแดนสงบสุขให้ตนเองอย่างชัดเจน ตัดขาดจากทางโลกและปฏิบัติตนเป็ผู้มีจิตผ่องแผ้ว
แต่นางรู้ดีว่าเื่นี้เป็ไปไม่ได้ คงต้องประสบความทุกข์ทรมานยากลืมเลือนเช่นนางเท่านั้นจึงจะเข้าใจว่านางมีความเกลียดชังมากเพียงใด ไม่ยินดีให้อภัยเพียงใด! นางจะไม่ปล่อยให้คนพวกนั้นใช้ชีวิตต่อไปดั่งใจหวัง ในเมื่อ์ไม่จัดการพวกเขา นางก็จะลงมือด้วยตัวเอง!
แม้ชาตินี้นางต้องกลายเป็อสูรร้ายลงไปชดใช้กรรมในนรกสิบแปดขุม นางก็จะทำให้พวกมันตายทั้งเป็ให้ได้!
ความเจ็บแค้นเข้ากระดูกปรากฏขึ้นในดวงตาของไป๋เซียงจู๋แวบเดียว ราวกับฉายแววแค่ชั่วพริบตา
ใน่เวลาสองวันต่อจากนั้น เซียงจู๋ไม่ได้ออกไปไหน นางคัดลอกพระหฤทัยสูตร [1] ของวัดต้าโฝอยู่ในห้องฌานทั้งวัน
สองวันให้หลัง เซียงจู๋คัดลอกพระหฤทัยสูตรเสร็จสิ้นสองฉบับ จากนั้นก็ส่งต่อคัมภีร์ที่คัดลอกเสร็จแล้วให้ตู้เจวียน วานตู้เจวียนนำไปให้พระสงฆ์ประจำวัด วางสำเนาพระคัมภีร์ทั้งสองฉบับหน้าพระพุทธองค์เพื่อปลุกเสก อาบไล้ด้วยกลิ่นอายแห่งศาสนาพุทธ และนำไปมอบแด่ท่านยายเมื่อกลับถึงบ้าน ไป๋เซียงจู๋มองคัมภีร์ที่ตนบรรจงคัดทีละตัวอักษรที่วางอยู่หน้าพระพุทธรูป นางหลับตาลง ขนตาหนางอนงามทอดเงาบนใบหน้าสงบเสงี่ยม นางจะกอบกู้สถานะขวัญใจอีกครั้งสำเร็จหรือไม่ขึ้นอยู่กับสำเนาคัมภีร์สองฉบับนี้
ดังนั้นต่อให้สองวันนี้นางต้องคัดลอกคัมภีร์จนมือแทบหัก นางก็ไม่หยุดพักแม้แต่ครู่เดียว ในเมื่อท่านยายเลื่อมใสในพุทธศาสนาเป็ที่สุด นางก็จะเริ่มต้นจากจุดนี้
นางยกยิ้มมุมปากน้อยๆ อย่างไม่รู้ตัว ทำเอาตู้เจวียนข้างกายที่เห็นรอยยิ้มนั่นโดยบังเอิญพลันตกอยู่ในภวังค์ อดไม่ได้ที่จะอุทานสรรเสริญคุณหนูของตนในใจว่านับวันยิ่งงดงาม งามกว่าคุณหนูรองหลายเท่านัก น่าเสียดายที่ฮูหยินรองไม่เอ็นดูคุณหนู ฮูหยินไป๋ก็...
หลังจากนั้นพักใหญ่ ตู้เจวียนถึงเรียกสติกลับคืนมาจากห้วงความคิดตน และออกปากแนะนำไป๋เซียงจู๋ที่ยังคงยืนไตร่ตรองบางสิ่งอยู่ตรงหน้าต่าง “คุณหนูเ้าคะ ดอกซิ่งบนเขาหลังวัดต้าโฝบานแล้ว อุตส่าห์มาทั้งที พวกเราไปชมสักหน่อยดีไหมเ้าคะ”
“ป่าดอกซิ่ง?” เซียงจู๋ได้ฟังคำชวนของตู้เจวียนแล้วหันกลับมาพร้อมแกล้งประหลาดใจเล็กน้อย แสร้งถามเหมือนไม่ได้สนใจสักเท่าไร “ป่าดอกซิ่งที่ดลบันดาลให้สมปรารถนาในรัก จนกลายเป็เื่เล่าสืบต่อกันมาช้านานนั่นน่ะหรือ”
“ใช่เลยเ้าค่ะ ป่าดอกซิ่งนี้นี่แหละ ก่อนหน้านี้ผู้คนเพิ่งลือกันขรม คุณหนูไปดูเถอะนะเ้าคะ” ตู้เจวียนพูดอย่างตื่นเต้น แววตาเต็มไปด้วยความคาดหวัง
ไป๋เซียงจู๋คลี่ยิ้มอ่อนโยน นางรู้เกี่ยวกับข่าวลือนี้ั้แ่แรกแล้ว และเพราะข่าวลือนี้ สตรีผู้ใจใฝ่ในรักมากมายต่างเฝ้าโหยหาป่าดอกซิ่ง ฝันถึงการโบยบินไปเป็หงส์ไฟบนปลายไม้
มีคำบอกเล่ากล่าวว่าคุณหนูตระกูลซุนจากเหลียงเฉิงดื้อรั้นเอาแต่ใจ ก้าวร้าวคลั่งอำนาจ สาวใช้ประจำตัวข้างกายนางถูกเปลี่ยนไปไม่ต่ำกว่ายี่สิบราย แต่ละรายล้วนโดนนางทรมานจนตายทั้งสิ้น เื่นี้กลายเป็ประเด็นบันเทิงหลังมื้ออาหารสำหรับชาวบ้านทั่วทุกหนแห่งในเหลียงเฉิงแล้ว ก่อนหน้านี้ไม่กี่วันคุณหนูซุนนำสาวใช้ส่วนตัวคนใหม่นามว่าเสี่ยวเชี่ยนมาขอพรที่วัดต้าโฝ เมื่อเดินทางผ่านป่าดอกซิ่ง คุณหนูซุนบ่นที่ดอกซิ่งยังไม่บาน นางสลัดเหตุผลทั้งหมดทิ้งและระบายความโกรธลงที่สาวใช้เสี่ยวเชี่ยนแทน ทว่าเสี่ยวเชี่ยนกลับถูกช่วยเหลือโดยเหลียงเฉิน ยอดบัณฑิตอันดับหนึ่งแห่งเหลียงเฉิงอย่างไม่คาดคิด สุดท้ายชายหญิงก็สนิทสนมดุจมิตรเก่าแต่กาลก่อนในแรกพบ กลายเป็เื่ราวงดงามที่ผู้คนชื่นชม นับแต่นั้นเป็ต้นมา ป่าดอกซิ่งบนเขาหลังวัดต้าโฝจึงมีชื่อว่า ‘ซิ่งสื่อรัก’ ซึ่งหมายความว่าดอกซิ่งนำวาสนารักมาให้
เื่เล่าประหนึ่งเทพนิยายหวานซึ้งนี้จุดประกายให้หญิงสาวต่ำต้อยหลายคน พวกนางเพาะความฝันจะได้โบยบินเป็หงส์ไฟบนยอดไม้ไว้ในส่วนลึกของหัวใจ ดังนั้นเมื่อได้ยินเื่เล่าเช่นนี้แล้ว บ่าวรับใช้สาวช่างฝันย่อมอยากไปเยี่ยมชมป่าดอกซิ่ง เผื่อตนจะมีโอกาสพบคู่บุพเพสันนิวาสที่ดีเลิศ
สิ่งที่นางรอคอยก็คือคำชวนนี้ จากนั้นจึงเมียงมองแม่เฒ่าตู้และเซียงจิ้งสาวใช้อีกคนที่เฝ้าหน้าประตู ใบหน้าเล็กงามได้รูปเผยความลังเลจางๆ
“ดอกซิ่งสวยมากก็จริง แต่ถ้าไม่มีคนเฝ้าดูแลคัมภีร์จะดูไม่จริงใจพอเอาน่ะสิ ไม่ทราบว่าแม่เฒ่าตู้ช่วยเฝ้าตรงนี้แทนจู๋เอ๋อร์สักครู่ได้หรือไม่” ไป๋เซียงจู๋พยายามมองแม่เฒ่าตู้ด้วยสองตาที่มีน้ำใสไหลคลอเบ้า
“นี่น่ะ... ถ้าคุณหนูอยากไปชมป่าดอกซิ่งนั่นจริงๆ ก็ให้บ่าวตามไปด้วยดีกว่าเ้าค่ะ เด็กสองคนนี้เลินเล่อนัก เกรงว่าจะดูแลคุณหนูได้ไม่ดีพอ” แม่เฒ่าตู้กล่าวพลางขยิบตาให้เซียงจิ้งที่อยู่ข้างหลังตน
เชิงอรรถ
[1]心经 พระหฤทัยสูตร คือ ปรัชญาปารมิตาหฤทัยสูตร พระสูตรที่สำคัญและได้รับความนิยมในพระพุทธศาสนานิกายมหายาน เป็พระสูตรว่าด้วยหัวใจหลักของการไปสู่นิพพาน