บทที่ 9 ลูกท้อจากสวนท้อ
จากการอธิบายของผู้การหลิว เย่จื่อเฉินจึงได้รู้ว่าที่จริงแล้วคนที่้าเชิญเขามาที่นี่คือใครอีกคน
ระหว่างทางเดินไปตามระเบียงที่ทอดยาวไปจนสุดทาง เย่จื่อเฉินเอาแต่มองสองข้างทางซ้ายขวาั้แ่ตอนแรกมาจนถึงตอนนี้
คลับเฮาส์นี้มีระดับกว่าคลับเฮาส์ที่เขาไปเมื่อคราวที่แล้วเสียอีก
"ผู้การหลิวครับ ประธานเซียวมารออยู่นานแล้วครับ"
หน้าประตูห้องสุดทางเดินห้องหนึ่งมีผู้จัดการของสโมสรธุรกิจยืนยิ้มพร้อมกับเปิดประตูให้กับผู้การหลิว
พอเข้ามาภายในห้อง เย่จื่อเฉินถึงกับยืนชะงัก
คนที่นั่งอยู่ในห้องไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็เซียวไห่ที่เมื่อครู่นี้เพิ่งจะแยกกันได้ไม่นาน
"พี่หลิว"
ผู้การหลิวเพิ่งจะเข้ามาในห้อง เซียวไห่ก็รีบสาวเท้าเข้าไปหา แต่หลังจากที่เห็นเย่จื่อเฉินและซูอี้อวิ๋น เขาก็อึ้งไปอย่างเห็นได้ชัด ก่อนจะเอ่ยขึ้นมาอย่างสงสัย
"พี่หลิว เสี่ยวเย่คนนั้นที่พี่พูดถึงคงจะไม่ใช่จื่อเฉินหรอกนะ"
"รู้จักกันเหรอ?"
ผู้การหลิวก็อึ้งไปเหมือนกัน ก่อนจะส่ายหน้ายิ้มแล้วพูด
"ใช่แล้วล่ะ เสี่ยวเย่คนนั้นที่ฉันพูดถึงก็คือเขานี่แหละ"
"พี่ไห่" เย่จื่อเฉินและซูอี้อวิ๋นก็เปิดปากพูดขึ้นมาพร้อมกัน เซียวไห่ส่ายหน้าหัวเราะแ่เบา ั้แ่ที่เจอกันครั้งแรก เขาก็รู้สึกได้ว่าเย่จื่อเฉินค่อนข้างแตกต่างจากคนอื่น
เมื่อเชิญทุกคนนั่งลงหมดแล้ว เซียวไห่ก็เปิดปากพูดขึ้นมาอย่างไม่อ้อมค้อม
"จื่อเฉิน ฉันจะไม่อ้อมค้อมนะ ที่ฉัน้าพบนายในครั้งนี้ก็เพราะอยากจะถามว่านายยังมียาวิเศษอีกหรือเปล่า? ฉันจ่ายให้ได้ไม่อั้นเลย"
ยาวิเศษ!
ตอนนี้เย่จื่อเฉินเข้าใจแจ่มแจ้งขึ้นมาทันที ดูท่าว่าเซียวไห่จะรู้ถึงประสิทธิภาพของยาวิเศษมาจากผู้การหลิว ถึงได้้าที่จะขอซื้อยาวิเศษ
แต่ดูท่าทางของเขาแล้วก็ไม่เหมือนคนที่เจ็บป่วยอะไร อาจจะเอาไปต่อชีวิต หรือว่ามีคนอื่นที่ต้องใช้?
หากแต่ยาวิเศษนั้น เขาก็แย่งมาได้เพียงเม็ดเดียวเท่านั้น
่นี้ไท่ซางเหล่าจวินก็ไม่ได้ส่งอั่งเปามาด้วย แล้วเขาจะไปเอามาจากไหน
"พี่ไห่ ที่ตัวผมไม่มียาวิเศษแล้วครับ"
เย่จื่อเฉินตอบตามความจริง
"นายกลัวว่าเราจะจ่ายเงินให้ไม่ได้หรือไง?"
และทันใดนั้น น้ำเสียงอันุขุ่นมัวทั้งยังไม่ลงรอยกันก็ดังขึ้นมาในห้อง
เย่จื่อเฉินหันไปมองตามเสียง จึงได้เห็นว่าตรงมุมหนึ่งของห้องยังมีชายหนุ่มที่อายุไล่เลี่ยกันกับเขายืนอยู่
แบรนด์เนมหรูทั้งตัว มองแวบเดียวก็รู้แล้วว่าเป็พวกลูกมหาเศรษฐีที่ดีแต่ผลาญเงินไปวันๆ
"ฮวางิ ขอโทษจื่อเฉินซะ" เซียวไห่ขมวดคิ้วมุ่น
"พี่ แค่มองก็รู้แล้วว่าเ้านี่มันอยากโก่งราคา พี่จะมาเกรงใจมันทำไม!"
ฮวางินั้นเป็ลูกพี่ลูกน้องกับเซียวไห่ และเนื่องจากมีเซียวไห่เป็พี่ จึงไม่เห็นใครอยู่ในสายตาทั้งนั้น
"พี่ชายฉันไม่ได้ขัดสนเื่เงิน ไอ้น้อง นายอยากได้เท่าไรก็ว่ามาเลย"
ฮวางิไม่ได้ใส่ใจกับคำกล่าวตักเตือนของเซียวไห่ และเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเย่จื่อเฉิน
ท่าทางที่จองหองอวดดีแบบนั้น บอกตามตรงว่ามันทำให้เย่จื่อเฉินไม่พอใจเอามากๆ
แต่ปัญหาคือตนอยู่ต่อหน้าผู้การหลิวบวกกับความสัมพันธ์ที่มีต่อกันกับเซียวไห่ เขาก็เลยไม่ได้แสดงอาการออกไป ทำได้เพียงแค่ข่มอารมณ์ตอบกลับไปเท่านั้น
"ฉันไม่มีแล้วจริงๆ"
"สิบล้าน ว่าไง?"
สีหน้าอวดดีของฮวางิ โดยเฉพาะท่าทางที่บอกว่ามีเงินของเขานั้น ทำให้เย่จื่อเฉินรังเกียจที่สุด
มีเงินแล้วเจ๋งนักหรือไง?
มีเงินแล้วจะดูถูกใครก็ได้เหรอ?
"ยาวิเศษ ไม่มีแล้ว!"
บรรยากาศภายในห้องเย็นะเืขึ้นทันที คนที่อยู่รอบๆ ต่างรับรู้ถึงความไม่พอใจของเย่จื่อเฉิน
ฮวางิกำลังจะโต้ตอบ แต่กลับโดนเซียวไห่ห้ามเอาไว้
"หุบปาก!"
เซียวไห่ตวาดลั่น ฮวางิถึงได้หยุดแล้วเดินกลับไปอยู่ด้านข้างด้วยอารมณ์ขุ่นมัวทันที
"จื่อเฉิน ฉัน้ายาวิเศษนี้จริงๆ..."
พอเห็นความอ้อนวอนในดวงตาของเซียวไห่ เย่จื่อเฉินก็ชักจะทนไม่ไหว ยกมือคลำโทรศัพท์ในกระเป๋า แล้วลุกจากโซฟา
"รอผมแป๊ปเดียว"
เย่จื่อเฉินรีบวิ่งไปยังห้องน้ำของสโมสรอย่างรวดเร็ว พร้อมกับรีบส่งข้อความไปหาาาวานร
"ท่านซุนหงอคง อยู่หรือเปล่า?"
"ทักมาหาข้ามีธุระอะไร!"
าาวานรตอบกลับแทบจะทันที
"ท่านยังมียาวิเศษของไท่ซางเหล่าจวินอยู่อีกหรือเปล่า ส่งให้ข้าสักสองสามเม็ดสิ"
"ยาไร้คุณภาพของตาเฒ่านั่น ข้าจะไปมีได้ยังไง!"
าาวานรตอบกลับมาแทบจะทันทีอีกครั้ง ท้ายประโยคยังตามด้วยสติกเกอร์ทำหน้าดูถูกอีกสามอัน
ชั่วขณะหนึ่งที่เย่จื่อเฉินรู้สึกอับจนหนทาง แต่าาวานรกลับส่งข้อความมาอีกครั้ง
"เ้าจะเอายาวิเศษไปทำไม สิ่งนั้นไม่ใช่สิ่งของล้ำค่าอะไร ตาเฒ่านั่นปรุงยานี้ขึ้นมาหลายร้อยเม็ด ก็เอาไปให้เหล่านักรบ์กินเป็ลูกอมหมดแล้ว"
...
เย่จื่อเฉินพูดไม่ออกไปชั่วขณะ ผู้คนบน์นี่ฟุ่มเฟือยจริงๆ เลย
"ข้าน้อยมีปัญหานิดหน่อย ้ายาวิเศษ หากท่านไม่มี ข้าน้อยจะได้คิดหาวิธีอื่น"
าาวานรไม่มียาวิเศษ เย่จื่อเฉินก็ไร้หนทางแล้วล่ะ
อีกทั้งเขาก็ไม่ได้สนิทกับเทพเซียนในกลุ่มนั้น จะให้เขาเป็ฝ่ายไปเพิ่มเพื่อนขอให้ไท่ซางเหล่าจวินส่งอั่งเปามาให้เป็การส่วนตัวก็คงจะไม่ได้
ใครจะรู้ว่าระดับความสนิทระหว่างพวกเขาจะอยู่ที่เท่าไร เกิดเผลอมีพิรุธออกไปจะทำยังไง
คงบอกได้แค่ว่าเซียวไห่ดวงไม่ดีเอง ชั่วขณะหนึ่งที่เย่จื่อเฉินรู้สึกผิดต่อเซียวไห่
รูปก็ไม่ได้ขายให้เขา ตอนนี้เขา้าซื้อยาวิเศษก็จนปัญญาอีก
"ยาวิเศษของตาเฒ่านั่นข้าไม่มีหรอก แต่ลูกท้อที่ข้าใช้ก็ไม่ได้แย่กว่ายาเม็ดนั้นนะ"
ในตอนที่เย่จื่อเฉินกำลังคิดจะยอมแพ้ าาวานรก็ส่งข้อความมาอีก
"ถ้าอย่างนั้นท่านรีบส่งให้ข้าหน่อยสิ"
"เฮ้ยๆ อยากได้ลูกท้อของข้า เ้าจะไม่เอาอะไรมาแลกสักหน่อยเหรอ?"
ซุนหงอคงส่งสติกเกอร์กระดิกนิ้วเรียกมาสามอัน ดูจากท่าทางแล้วเขาน่าจะอยากได้นมเปรี้ยวอีก
แต่ตอนนี้เขาไม่มี เย่จื่อเฉินจำใจต้องตอบกลับไป
"ตอนนี้ข้ายังอยู่ข้างนอก เอาอย่างนี้ไหมท่าน ท่านส่งลูกท้อมาให้ข้าก่อน แล้วอีกเดี๋ยวข้าจะส่งกลับไปให้ท่าน"
"จะไม่หลอกข้าใช่ไหม?"
"ข้าไม่กล้าหลอกท่านหรอก"
"ให้อภัยที่เ้าไม่กล้าก็แล้วกัน"
ติ๊ง!
ซองอั่งเปาปรากฏขึ้นบนหน้าจอโทรศัพท์ เย่จื่อเฉินกดลงไปโดยไม่ต้องคิด
คุณได้รับอั่งเปาของาาวานร
ลูกท้อ x1
กดเปิดหีบสมบัติอย่างรวดเร็ว
ลูกท้อ กดรับ
ลูกท้อผลหนึ่งเหมือนลูกท้อปกติทั่วไปไม่มีสิ่งใดประหลาดก็พลันปรากฏขึ้นมาในมือของเย่จื่อเฉิน พร้อมกับเขาที่มองดูลูกท้อชมพูใสในมือ
อึก
นี่เป็ลูกท้อที่ออกผลในถ้ำสุ่ยเหลียงตง[1]เชียวนะ เย่จื่อเฉินก็อยากกินเหมือนกัน
"ช่างมันเถอะ ยังไงต่อไปก็มีโอกาสได้กินอยู่ดี"
ข่มความตะกละที่มีในท้องลงไป จากนั้นเย่จื่อเฉินก็เดินประคองลูกท้อกลับไปที่ห้อง
หลังจากที่เย่จื่อเฉินออกไปแล้ว ในใจของเซียวไห่ก็เต้นรัวราวกับตีกลองอยู่ตลอดเวลา ยาวิเศษนี้มันสำคัญสำหรับเขามาก คุณปู่ที่บ้านก็ต้องพึ่งพาสิ่งนี้
"พี่ใหญ่ เ้าเด็กนั่นไม่มีอะไรมากไปกว่าอยากจะโก่งราคาหรอก เดี๋ยวเราเพิ่มเงินให้ก็โอเคแล้ว อีกอย่างนะ พี่เชื่อจริงๆ เหรอว่ายาวิเศษนั่นมันจะมีประโยชน์?"
สิ้นเสียงของฮวางิ สีหน้าของผู้การหลิวก็ถมึงทึงทันที
พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง จะบอกว่าเขาโกหกอย่างนั้นเหรอ?
"พี่หลิว พี่อย่าถือสาเลยนะครับ"
เซียวไห่หันไปขมวดคิ้วมุ่นใส่ฮวางิ น้องชายของเขาคนนี้มันมือไม่พายเอาเท้าราน้ำจริงๆ
ผู้การหลิวเป็ใคร เขามาพูดแบบนี้จงใจหาเื่ลำบากใส่ตัวหรือไง!
"หึ คุณชายเซียว ฉันไม่ใช่คนใจคอคับแคบขนาดนั้นหรอกนะ ที่ฉันพาเสี่ยวเย่มาครั้งนี้ก็เป็เพราะนายขอร้องฉันเอง อีกทั้งเราก็ถือว่าสนิทกัน ฉันถึงได้พาเสี่ยวเย่มา นายก็น่าจะรู้จักเสี่ยวเย่นะ เขาเป็ใครคุณเองก็น่าจะรู้ดี"
เซียวไห่มีสีหน้าเคร่งขรึมขึ้นมา แล้วนึกย้อนไปตอนที่อยู่ในตลาดถนนคนเดินโบราณ...
เย่จื่อเฉินคนนี้ต้องเป็ยอดมนุษย์แน่นอน!
ถึงแม้ว่ายาวิเศษนี้จะเป็เื่ที่น่าตกตะลึงมากจนเกินจริง แต่เพื่อคุณปู่ที่รออยู่ที่บ้าน เขาก็ยอมที่จะเสี่ยงดู
และทันใดนั้น ประตูห้องก็ถูกผลักเข้ามาอีกครั้ง วินาทีที่ประตูถูกผลัก ดวงตาของเซียวไห่ก็ยิ่งลุกวาว แต่ฮวางิกลับกระตุกยิ้มมุมปากอย่างดูแคลน
จะไปก็ไปเลยสิ ยังจะกลับมาอีกทำไม
เล่นลูกไม้ตั้งมากมาย ก็เพราะจะหลอกเอาเงินนั่นแหละ!
___________________________________________________
[1] ถ้ำสุ่ยเหลียงตง หมายถึง สถานที่ที่เป็ที่อยู่อาศัยและปกครองเหล่าบริวารวานรของซุนหงอคง
