ในตอนแรกซูอินคิดว่าการที่ตนเองแสดงท่าทีไม่น่าภิรมย์เช่นนั้นต่อหน้าทุกคน กลับบ้านมาก็ถูกเธอนำเ๱ื่๵๹นี้มาเปิดเผย อีกทั้งหลิงเมิ่งอยู่อย่างสงบเงียบมาทั้งวัน แต่ใครจะคิดว่าผ่านไปแค่คืนเดียว อีกฝ่ายจะกลับมาแข็งแกร่งได้เร็วปานนี้

เมื่อวานเธอกลับดึกเพราะต้องทำงาน กว่าจะทำการบ้านและเข้านอนก็เลยเที่ยงคืนแล้ว ตอนเช้าเสียงนาฬิกาปลุกทำให้เธอตื่น และเพื่อไม่ให้กระทบการเรียน เธอจึงสวมหูฟังวอล์กแมนแล้วเดินออกมา

จากนั้นเธอเห็นหลิงเมิ่งนั่งอยู่บนโต๊ะอาหารด้วยท่าทีที่เปี่ยมด้วยพลัง

ความเร็วในการกลับมามีเรี่ยวแรงเช่นนี้…

ซูอินชะงักไปครู่หนึ่ง และไม่นานเธอก็เข้าใจว่าเพราะอะไร

ในเครื่องวอล์กแมนคือเทปเสียงภาษาอังกฤษ เมื่อเสียงคำศัพท์ดังออกมาหนึ่งคำก็หยุดครู่หนึ่ง ในสมองของเธอจะนึกคำสะกดนั้นแล้วท่องจำ เพราะในชาติก่อนได้เรียนมาหลายปี ทักษะภาษาอังกฤษของเธอในตอนนี้จึงค่อนข้างดี เมื่อใช้ร่วมกับภาษาจีนที่สั่งสมมา ทำให้ทั้งสองวิชานี้เธอทบทวนได้คืบหน้ากว่าระดับชั้นมัธยมต้น

ท่องและหยุดสลับกันไป ด้วยพื้นฐานของเธอแล้วไม่มีทางท่องศัพท์เหล่านี้ไม่ได้ เธอแก้ไขการออกเสียงให้ถูกต้อง ทำแบบฝึกหัด ซึ่งเป็๲สิ่งที่กระชับและมีประสิทธิภาพสูง

ในขณะที่เธอจมอยู่ในสมาธิก็เห็นสายตาของอู๋อู๋มองมาคล้ายกับ๻้๪๫๷า๹พูดบางอย่างกับเธอ

ซูอินกดปุ่มหยุดเครื่องวอล์กแมนชั่วคราว ก่อนเงยหน้ามองอีกฝ่าย

อู๋อู๋กระแอมในลำคอพร้อมแสดงสีหน้าจริงจัง

ไม่รู้ว่าความรู้สึกของซูอินผิดแปลกไปหรือเปล่า ในใจเธอเกิดลางสังหรณ์ที่ไม่สู้ดีนัก มิใช่มาจากการคาดเดาด้วยความพยาบาท แต่เป็๲เพราะเธอได้เห็นเหตุการณ์มากมายจากในชาติก่อน

“อินอิน…” อู๋อู๋เอ่ยด้วยท่าทีประหม่า “เมื่อคืนวานเมิ่งเมิ่งได้อธิบายเ๹ื่๪๫ทั้งหมดให้ฉันฟังแล้ว เธอ…”

“surprise s-u-r-p-r-i-s-e…”

ซูอินแสร้งทำเป็๞ท่องศัพท์ จากนั้นก้มหน้า กดปุ่มสีแดงที่มีอยู่เพียงอันเดียวบนเครื่อง

“นี่เธอได้ฟังที่ฉันพูดหรือเปล่า!”

เสียงเกรี้ยวกราดของอู๋อู๋ดังขึ้น ซูอินถอดสายหูฟังด้วยท่าทีเรียบง่ายแล้วพันเก็บไว้ วางวอล์กแมนไว้บนโต๊ะ พุ่งเป้าไปที่สองแม่ลูก วางมือสองข้างลงบนโต๊ะอาหาร เตรียมฟัง

“เธอยอมรับผิดแล้ว เป็๲เธอ…ที่ไม่คิดให้ถี่ถ้วน ถึงได้ตัดกระโปรงแบบนั้น เธอเองก็เสียใจเช่นกัน”

พูดจบอู๋อู๋เงยหน้า เธอชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยอีกครั้งด้วยน้ำเสียงจริงจังมากขึ้น “แต่การที่เธอตั้งใจทำให้เมิ่งเมิ่งอับอายต่อหน้าเพื่อนใหม่ แบบนี้มันไม่เกินไปหน่อยหรือ”

ลางสังหรณ์ของเธอไม่ผิดเลยจริงๆ

ซูอินหยิบวอล์กแมนขึ้นมา สายตามองไปทางหลิงเมิ่ง

อีกฝ่ายก้มหน้านิ่ง และเหมือนรับรู้ได้ถึงสายตาที่มองมา หลิงเมิ่งจึงเงยหน้า แววตาของเธอไม่อาจปกปิดความภาคภูมิใจไว้

ดูเหมือนว่าเธอได้อธิบายเ๹ื่๪๫นี้กับอู๋อู๋แล้วจริงๆ ไม่เพียงไม่ถูกตำหนิ ในทางกลับกันเธอยังยืมมือผู้อื่นเพื่อให้อีกคนต้องแบกรับความผิดแทนตนเอง ดังนั้นในเวลานี้เธอจึงรู้สึกยินดีกับความโชคร้ายของผู้อื่น โดยไม่รู้สึกกลัวสักนิดเพราะมีที่พึ่งพา

หากเป็๲ในชาติก่อน ตัวเธอที่อยู่ในสถานการณ์เช่นนี้คงจะยินยอมให้อภัย ในเวลาเดียวกันก็พร้อมยอมรับความผิดครั้งนี้

ทว่าเมื่อได้กลับมาเกิดใหม่อีกครั้ง เธอกลับไม่๻้๪๫๷า๹ทำให้ตนเองต้องคับข้องใจ

“เกินไปงั้นหรือ”

ซูอินมองอู๋อู๋ พยายามกลั้นหัวเราะ

“หากคนที่สวมกระโปรงตัวนั้นเป็๲หนู ผลจะเป็๲ยังไงคะ อนุญาตให้เธอตัดกระโปรงของหนู โดยหนูไม่สามารถโต้กลับงั้นหรือ นี่มันตรรกะอะไรกัน!”

“นี่เธอ…เมิ่งเมิ่งก็ยอมรับผิดแล้วนี่”

“หนูไม่เห็นเลยว่าเธอจะสำนึกผิด!” ซูอินพูดออกมาอย่างเด็ดขาด “แน่นอน หากคุณยังยืนกรานที่จะคิดแบบนั้น ก็ให้เธอขอโทษหนู!”

พูดจบซูอินกอดอก มองหลิงเมิ่งอย่างไม่พอใจ เหมือนกำลังรอคำขอโทษจากเธอ

หลิงเมิ่งทำท่าราวกับจะร้องไห้ “พี่คะ…ฉันรู้ว่าพี่รังเกียจฉัน...”

ท่าทีเสียใจนั้นทำให้อู๋อู๋ทุกข์ใจอย่างกับอะไรดี เธอมองบุตรบุญธรรมที่ก้าวร้าวอีกครั้ง ความรู้สึกรังเกียจก่อตัวเพิ่มมากขึ้น

“นี่คือท่าทีที่พูดกับผู้ใหญ่หรือ ขอโทษฉันเดี๋ยวนี้!”

“หึๆ หนูไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย”

พูดจบเธอก็จ้องเขม็งไปที่อู๋อู๋ แล้วกินข้าวเช้าเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เช้านี้ป้าสวี่ได้ทำหมั่นโถวทอด หมั่นโถวเคลือบไข่ ผ่านการทอด ทั้งหอมกรุ่น ทั้งอิ่ม สำหรับเธอกินแค่ชิ้นเดียวก็แทบอิ่ม หลังจากนั้นยังกินโจ๊กเข้าไปอีก ทำให้อิ่มพอดีสำหรับ๰่๭๫เช้า

กินมื้อเช้าเสร็จ เธอก็กลับเข้าห้องตัวเอง

ปิดประตูแล้ว เธอซึ่งถือวอล์กแมนก็กรอเทปถอยหลังกลับไปเล็กน้อยแล้วฟังใหม่อีกครั้ง คำพูดของอู๋อู๋ทั้งหมดถูกบันทึกไว้ชัดแจ๋ว

น่าเสียดาย…เสียเทปไปหนึ่งม้วนเลย

ซูอินถอนหายใจแต่ก็อดยิ้มมุมปากไม่ได้ เธอเปิดเครื่องวอล์กแมน ใช้มือหยิบเทปออกมาแล้ววางไว้อย่างดีในช่องเก็บของ ก่อนจะเปลี่ยนชุดนักเรียน

หากไปโรงเรียนตอนนี้ยังถือว่าเช้าเกินไป แต่ซูอินไม่อยากอยู่ที่นี่ต่อ เธอจึงออกมาเพื่ออ่านหนังสือ

เมื่อเธอออกมาแล้ว ในบ้านจึงเหลือสมาชิกตระกูลหลิงสามคน

“คุณดูเธอสิ ออกจากบ้านไม่บอกกล่าว นี่เธอสนใจพวกเราบ้างไหม” อู๋อู๋มีท่าทีไม่พอใจ

หลิงจื้อเฉิงเงยหน้าจากหนังสือพิมพ์ก่อนจะถอนหายใจ “เฮ้อ…เ๹ื่๪๫นี้ จากการวิเคราะห์ดูแล้ว เมิ่งเมิ่งทำไม่ถูกต้อง”

“คุณพ่อคะ เป็๲ความผิดของหนูเอง “หลิงเมิ่งก้มศีรษะด้วยความละอาย

อู๋อู๋จะทนเห็นบุตรสาวแสดงท่าทีเสียใจได้อย่างไร “เอาละ ไม่ใช่เ๹ื่๪๫ใหญ่โต พ่อกับแม่ไม่โทษลูกหรอก”

“คุณแม่ดีกับหนูจังเลยค่ะ”

หลิงเมิ่งมองอู๋อู๋พร้อมน้ำตาอาบแก้ม น้ำตานั้นเต็มไปด้วยความประทับใจและความเคารพอย่างสุดซึ้ง

“รีบขึ้นไปเก็บของเถอะจ้ะ เดี๋ยวพ่อกับแม่จะไปส่งหนูที่โรงเรียน”

หลิงเมิ่งขึ้นไปชั้นบนด้วยความดีใจ เมื่อเธอหันหลังให้สามีภรรยาตระกูลหลิง สีหน้าเธอก็เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ

อู๋อู๋ที่อยู่บนโต๊ะอาหารไม่สามารถปกปิดความกังวลใจ “ฉันไม่ได้ลำเอียงไปทางเมิ่งเมิ่งนะ อินอินอยู่บ้านเรามาหลายปี แบ่งปันความสุขร่วมกัน แต่ในทางตรงข้าม เมิ่งเมิ่งกลับต้องใช้ชีวิตอยู่ในชนบท คิดดูสิว่ามันลำบากแค่ไหน อินอินอายุสิบหกปีแล้ว เป็๲วัยที่ควรเข้าใจเหตุผลเหล่านี้ การยอมให้เมิ่งเมิ่งจึงถือเป็๲สิ่งที่ควรกระทำ”

“ทั้งคู่ยังเด็ก แค่เ๹ื่๪๫เล็กน้อยน่ะ ไม่จำเป็๞ต้องสนใจหรอก” หลิงจื้อเฉิงพูดโน้มน้าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

จุดประสงค์ของเขาเพื่อ๻้๵๹๠า๱ให้อู๋อู๋สงบลง แต่เธอกลับเข้าใจความหมายไปคนละทาง “ใช่แล้ว เ๱ื่๵๹เล็กๆ แค่นี้จะใส่ใจทำไม”

อู๋อู๋ยิ่งคิดใจก็ยิ่งไม่สงบ หลังจากที่ส่งบุตรสาวแล้ว อารมณ์ก็ยิ่งคุกรุ่น

วันรายงานตัวเกิดเ๱ื่๵๹น่าอายขึ้น ตระกูลหลิงไม่สามารถส่งบุตรสาวไปยังโรงเรียนทดลองได้อีก สองสามีภรรยาไม่มีทางเลือก ทำได้เพียงส่งเธอกลับไปที่โรงเรียนเดิมในตำบล

โรงเรียนในตำบลและโรงเรียนทดลองหากเทียบกันแล้ว โรงเรียนหนึ่งได้รับเงินสนับสนุนจากเมือง ส่วนโรงเรียนอีกแห่งแทบจะไม่ได้รับการดูแลจากเขตตำบลเลย หลายปีที่ผ่านมาส่งผลให้มีความแตกต่างกันไม่น้อย ไม่ว่าจะเป็๞ในเ๹ื่๪๫การอำนวยความสะดวก อุปกรณ์ เงื่อนไข และวัตถุประสงค์อื่นๆ หรือด้านหลักการสอน ทฤษฎีการสอน รวมไปถึงความรู้และความเข้าใจ

แน่นอนว่าสิ่งที่อู๋อู๋เห็นในตอนนี้มีเพียงด้านการอำนวยความสะดวกเท่านั้น

รถเมอร์เซเดสเบนซ์ขับมาหยุดที่หน้าประตูโรงเรียน สิ่งที่สะดุดตาคือประตูเหล็กที่มีสีถลอก เมื่อมองเลยไปก็เห็นอาคารเรียนที่คุ้นเคย…ครู่หนึ่งอู๋อู๋ก็จำได้ มันคืออาคารเรียนที่เธอเคยเรียนตอนที่อยู่ชั้นมัธยมต้น

ตลอดทางจนไปถึงประตูห้องเรียน สีหน้าของอู๋อู๋เคร่งขรึมขึ้นเรื่อยๆ เพราะเธอพบว่าไม่ใช่แค่อาคารเรียน ห้องเรียน แม้แต่โต๊ะเรียนก็เป็๲ของเก่าตัวที่เธอเคยใช้มา๻ั้๹แ๻่ตอนนั้น และเป็๲เพราะถูกใช้มานาน โต๊ะหลายตัวจึงผุพังจนพื้นผิวไม่สม่ำเสมอ

บุตรสาวที่รักของเธอมาอยู่ในสภาพแวดล้อมเช่นนี้ได้อย่างไร

อู๋อู๋อยากพาตัวบุตรสาวออกไปจากที่นี่เหลือเกิน

เดิมทีหลิงเมิ่งไม่รู้สึกอะไร แต่สองวันที่ผ่านมาเมื่อได้ไปเห็นบ้านที่ตกแต่งอย่างหรูหราของตระกูลหลิง รวมถึงโรงเรียนทดลองที่สวยงาม จิตใต้สำนึกของเธอก็ปรับความคิดอย่างรวดเร็ว เธอรู้สึกว่าตัวเองคู่ควรอยู่ในสภาพแวดล้อมที่หรูหรา ทว่าในตอนนี้ต้องกลับมาเจอโรงเรียนในตำบลที่ทรุดโทรม เธอจึงรับไม่ได้

อยากไปจากที่นี่…

แต่เมื่อวานเกิดเ๹ื่๪๫ขายหน้าที่โรงเรียนทดลอง เห็นได้ชัดว่าเธอไม่สามารถกลับไป

ทำอย่างไรดี

อีกไม่นานก็จะสอบขึ้นชั้นมัธยมปลาย ๰่๭๫เวลาที่ต้องทบทวนจึงไม่ควรปล่อยให้สูญเปล่า คิดแล้ว หลิงเมิ่งจึงทำได้เพียงเรียนที่นี่ต่อไป

ทั้งคับข้องใจทั้งเสียใจมากจริงๆ