หยางหนิงยังคงประหลาดใจอยู่ เห็นคนนำทางคนๆ หนึ่งมายังโถงบรรพชน คนๆ นี้อายุแค่สามสิบกว่าเท่านั้น สวมใส่ชุดยาวผ้าไหม ท่าทางก็ดูสง่ามีราศีมาก แต่ว่าสีหน้าดูซีดเซียว ขณะที่กำลังเดิน หยางหนิงเห็นเขาเดินแบบล่องลอยมาก สายตาก็เหมือนไม่ค่อยมีสติ ก็รู้ว่าร่างกายของเขาไม่ค่อยแข็งแรง
อู่เซียงโหวเข้ามายังโถงบรรพชน เหลือบไปมองหยางหนิง ถอดหมวกออก แล้วทำความเคารพ แล้วรีบหันตัวไปถามพ่อบ้านชิวว่า “ไท่ฟูเหรินรับแขกไหม?”
“เรียนท่านอู่เซียงโหว ไท่ฟูเหรินไม่ค่อยสบาย ไม่รับแขกมาหลยวันแล้ว” พ่อบ้านชิวพูดด้วยความเคารพมากๆ “เชิญท่านโหวไปรับน้ำชาที่ห้องหย่าทิงดีกว่า” แล้วเหลือบมามองหยางหนิง พลางกวักมือ เพื่อให้หยางหนิงตามมาด้วย
อู่เซียงโหวเอามือไขว้หลังเอาไว้ แล้วไอ พ่อบ้านชิวก็เลยนำทางออกจากโถงบรรพชนไป
“นี่คืออู่เซียงโหว?” หยางหนิงเพิ่งได้สติ แล้วหันไปถามต้วนชางไห่ “เราหมั่นหมายกับทางเขาหรือ?”
ต้วนชางไห่พยักหน้าแล้วพูดว่า “อู่เซียงโหวกับองครักษ์เสื้อแพรเหมือนกัน เป็หนึ่งในสี่ตระกูลบรรดาศักดิ์ใหญ่ของต้าฉู่ สืบทอดตำแหน่งรุ่นสู่รุ่น การแต่งงานครั้งนี้ ท่านเหล่าโหวกับท่านอู่เซียงเหล่าโหวเป็คนกำหนดเอาไว้”
“เป็อย่างนี้นี่เอง ท่านอู่เซียงเหล่าโหวสิ้นบุญแล้วหรือ?” หยางหนิงถาม
เขาเห็นอู่เซียงโหวอายุเพิ่งจะสามสิบต้นๆ ก็ได้สืบทอดตำแหน่งโหวแล้ว งั้นแสดงว่าท่านอู่เซียงเหล่าโหวก็น่าจะสิ้นบุญไปแล้ว
ต้วนชางไห่ตอบว่า “ใช่ ท่านอู่เซียงเหล่าโหวสิ้นไปหลายปีแล้ว สิ้นหลังเหล่าโหวของเราสองปีเท่านั้น ท่านโหวทั้งสองเป็เพื่อนร่วมตายกันมาตอนมีชีวิตอยู่”
หยางหนิงกำลังจะถามต่อ ต้วนชางไห่รีบพูดขึ้นมาว่า “ซื่อจื่อ อย่าเสียเวลาอยู่เลย อู่เซียงโหวไปที่ห้องหย่าทิงแล้ว เขามาเพื่อพบท่าน ท่านรีบไปดีกว่า คิดว่าเขาน่าจะมีอะไรพูดกับท่านนะ”
หยางหนิงรู้สึกหงุดหงิด คิดไม่ถึงจู่ๆ ก็มีว่าที่พ่อตาโผล่ออกมาอีก ทำได้เพียงแค่ลุกขึ้น แล้วเดินออกไป เห็นพ่อบ้านชิวพาอู่เซียงโหวออกไปไม่ไกล แล้วหันกลับมาดูเป็พักๆ เห็นหยางหนิงเดินตามมา พ่อบ้านชิวก็ค่อยๆ ผ่อนความกังวลลง
ขณะที่หยางหนิงเข้าไปที่ห้องหย่าทิง อู่เซียงโหวก็นั่งวางมาดใหญ่โตอยู่ในห้องแล้ว พ่อบ้านชิวให้คนยกน้ำชามาให้ แล้วยืนอยู่ข้างๆ แล้วกวักมือให้หยางหนิงมา
หยางหนิงทำได้แค่เดินเข้ามา อู่เซียงโหวนั่งอยู่บนเก้าอี้ ก็ไม่ได้มองไปที่หยางหนิง ในมือถือหยกขาวสลักรูปปี่เซยะ เป็หยกเนื้อดี ใสจนสามารถมองทะลุหยกได้ อู่เซียงโหวเล่นหยกปี่เซยะพลางถาม โดยไม่เงยหน้ามามองว่า “กลับมาได้อย่างไร? ได้ยินมาว่าถูกจับตัวไปท่ามกลางความวุ่นวายไม่ใช่หรือ?”
หยางหนิงฟังจากน้ำเสียงที่อ่อนปวกเปียกของเขาแล้ว ก็แน่ใจว่าร่างกายของเขาจะต้องแย่เอามากๆ ถึงแม้เขาจะรู้ว่ากฎของพวกชนชั้นสูงนั้นมีเยอะมาก แต่ก็ไม่รู้ว่ามันมีอะไรบ้าง กำลังคิดอยู่ว่าจะตอบเขาดีไหม พ่อบ้านชิวที่ยืนอยู่ข้างก็หัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่าขึ้นมาว่า “ท่านโหว ซื่อจื่อท่านกลับมาหลายวันแล้ว คนมีบุญ ก็ต้องกลับมาอย่างปลอดภัยอยู่แล้ว”
“คนมีบุญงั้นหรือ?” อู่เซียงโหวเงยหน้าขึ้นมา แล้วมองไปที่หยางหนิง ยิ้มแห้งๆ แล้วพูดว่า “ทำไมข้าถึงมองไม่เห็นว่าเขามีบุญเลยเล่า? ส่วนโหงวเฮ้ง เ้าดูหน้าเขาสิมีแต่ความหมองหม่น หากโหงวเฮ้งเป็แบบนี้ ์คงไร้ความสามารถเกินไปแล้ว”
พ่อบ้านชิวตะลึงไป เขาคิดไม่ถึงว่าอู่เซียงโหวจะพูดแบบนี้
ถึงแม้หยางหนิงจะเป็ผู้น้อย แถมยังเป็ว่าที่ลูกเขยของเขา มันเป็เื่ของ่เวลาก่อนที่หยางหนิงจะได้สืบทอดตำแหน่งโหวสำเร็จ ไม่ว่าอย่างไร อู่เซียงโหวก็ไม่ควรทำแบบนี้ต่อหน้าเขา
“ท่านโหวกล่าวถูกต้อง ท่านพ่อสิ้นบุญไป หากหน้าตาของข้ายินดีปรีดาอยู่ งั้นก็คงแปลกเหมือนเจอผี” หยางหนิงโกรธมาก เขาแทบไม่มองอู่เซียงโหวเลย “หากคนมีบุญแต่เป็คนเสื่อมโทรม ก็ยังสามารถดูได้จากหน้าตา”
ถึงแม้เขาจะพูดแบบนี้ออกมา แต่ในใจของเขาคิดว่า เ้านี่หน้าตาดูโทรมๆ อ่อนแอ แทบจะเทียบไม่ได้กับคนมีบุญเขาหรอก
อู่เซียงโหวใไม่น้อย เขาคิดไม่ถึงว่าหยางหนิงจะพูดแบบนี้ออกมา เขาเงยหน้ามองไปที่หยางหนิง ยิ้มแห้งๆ แล้วพูดว่า “มีอารมณ์เหมือนกันนี่”
ตอนนี้เองก็มีคนนำชามาเติมให้ อู่เซียงโหวยกชาขึ้นมาจิบ จิบไปเพียงหนึ่งคำก็ต้องบ้วนทิ้ง แล้วด่าว่า “นี่มันชาอะไรกัน? คนกินได้หรือ?” เขาวางกระแทกถ้วยชาลงอย่างแรง น้ำชากระเด็นไปทั่ว เปียกโต๊ะไปหมด พ่อบ้านชิวรีบพูดขึ้นมาว่า “ยังไม่รีบเก็บกวาดอีก” ก่อนจะมองไปที่อู่เซียงโหวแล้วพูดว่า “ท่านโหว ปกติท่านชอบดื่มชาอวิ๋นอู แต่สงสัยวันนี้คงไม่ถูกปาก”
“ชาอวิ๋นอู?” อู่เซียงโหวพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ดีว่า “ชาอวิ๋นอูต้องใช้น้ำฝนมาชง เ้าใช้น้ำอะไร? นี่บ้านจวนโหวนะ เื่แค่นี้ก็ไม่รู้กันหรืออย่างไร? พ่อบ้านชิว คนในจวนอย่างพวกเ้า ั้แ่เ้านายยันลูกน้องไม่มีกฎเกณฑ์อะไรกันเลยหรืออย่างไร ฉีหุ้ยจิ่งดูคนไม่เป็ จะเลือกคนทั้งทีเลือกแต่คนไม่ได้เื่มา แบบนี้จะไปทำอะไรได้ แค่น้ำชาถ้วยเดียวยังชงให้ดีไม่ได้ ข้าไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ เดี๋ยวไว้ข้ากลับจวนไปจะส่งคนที่ชงชาเก่งๆ มาให้”
พ่อบ้านชิวรีบยิ้มแล้วพูดว่า “ข้าน้อยสั่งสอนไม่ดีเอง ต่อไปจะระวังกว่านี้”
จริงๆ หยางหนิงคิดจะสวนกลับไป แต่คิดๆ ดูแล้วทะเลาะกับเขาเพระชาถ้วยเดียวมันไม่จำเป็ ก็เลยทนไว้
อู่เซียงโหวเล่นหยกขาวปี่เซยะของเขาต่อไป แล้วถามว่า “ไท่ฟูเหรินป่วยเป็อะไรกันแน่? หนักมากไหม? วันนี้ที่ข้ามา ข้า้าพบนาง”
“ลำบากท่านโหวที่เป็ห่วง แต่ว่าไท่ฟูเหรินสั่งไว้ว่า ไม่ว่าใครก็ตาม ก็ไม่พบเป็การชั่วคราว” พ่อบ้านชิวพูดอีกว่า “หากท่านโหวจะพบไท่ฟูเหรินจริงๆ เกรงว่าอาจจะต้องรอไปก่อนอีกหลายวัน”
“แล้วตอนนี้จวนโหวของพวกเ้าใครดูแลเื่ภายใน?” อู่เซียงโหวพูดขึ้น “อย่าบอกนะว่าฮูหยินสาม? เป็ถึงจวนโหว แต่ให้ผู้หญิงคนหนึ่งมาเป็นายใหญ่ของจวน หากเื่นี้แพร่ออกไป มิกลายเป็เื่ตลกหรือ?” เขาขยับร่างกายให้อยู่ในท่าที่สบาย ก่อนจะมองไปยังพ่อบ้านชิวแล้วพูดว่า “ตระกูลฉีของพวกเ้าไม่มีผู้ชายที่รับหน้าที่ได้เลยหรืออย่างไร?”
หยางหนิงฟังมาถึงตรงนี้ ก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป
หยางหนิงเห็นบรรดาคนในตระกูลฉีมาหมดแล้ว รู้ว่าตอนนี้ชายที่เป็ชายชาตรีที่ทำหน้าที่ได้จริงๆ นั้นยังไม่มี
หากว่าอู่เซียงโหวดูถูกชายในบ้านตระกูลฉี หยางหนิงก็ไม่ได้คัดค้านหรือปฏิเสธเลย แอบจะเห็นด้วยกับเขาด้วยซ้ำ แต่อู่เซียงโหวดันดูถูกกู้ชิงฮั่นอย่างออกนอกหน้า ทำให้เขาหงุดหงิดอย่างมาก
เขารู้ดีว่าตอนนี้กู้ชิงฮั่นอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบาก ผู้หญิงคนหนึ่ง ดูแลจวนโหวทั้งหมด มันไม่ง่ายเลย อู่เซียงโหวคนนี้ยืนพูดโดยที่เขาไม่ปวดเอว มันก็มหัศจรรย์มากแล้ว ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ปฏิเสธไปตรงๆ แต่ก็ส่งเสียงหัวเราะเยือกเย็นกลับไปแทน
เสียงหัวเราะเยือกเย็นนั้นเขาตั้งใจให้อู่เซียงโหวได้ยิน เมื่ออู่เซียงโหวได้ยินก็เหลือบไปมองหยางหนิง เขายิ้มเยาะแล้วพูดว่า “เ้าหัวเราะเยาะอะไร? เ้าคิดว่าข้าพูดผิดงั้นหรือ?”
หยางหนิงไม่มองเขา ไม่สนใจด้วย
“ไม่ผิดจากที่คิดเลย” สีหน้าของอู่เซียงโหวรู้สึกเหมือนว่าจะโกรธ “เคยได้ยินเขาบอกกันว่าตระกูลฉีเลี้ยงคนโง่บ้าไว้คนหนึ่ง ดูท่าตอนนี้ก็ไม่ได้ดีขึ้นสักเท่าไร” จากนั้นก็หันไปพูดกับพ่อบ้านชิวว่า “จริงสิ ในวังหลวงส่งคนมาหรือยัง? องครักษ์เสื้อแพรของพวกเ้าสิ้นบุญไป ฝ่าาไม่มีทางไม่มีราชโองการอะไรลงมา”
พ่อบ้านชิวตอบอย่างเขินๆ ว่า “เรียนท่านโหว จนถึงตอนนี้... ถึงตอนนี้ ในวังหลวงยังไม่ส่งใครมาเลย”
“อีกไม่กี่วันก็จะเคลื่อนศพแล้วนะ ยังไม่ส่งคนมาอีกหรือ?” อู่เซียงโหวสายตาลอกแลก “จงอี้โหวกับจินเตาโหวมาแล้วหรือยัง?”
“จินเตาโหวมาั้แ่วันแรกที่ตั้งป้ายแล้ว” พ่อบ้านชิวพูด “จงอี้โหว... จงอี้โหวส่งคนมาแล้วเช่นกัน”
“ส่งคนมา?” อู่เซียงโหวยกมือขึ้นมาลูบไปที่หนวด “เ้าหมายความว่าตัวของจงอี้โหวเองไม่มางั้นหรือ?”
พ่อบ้านชิวพูดว่า “ท่านจงอี้โหวไม่ได้มาด้วยตัวเอง อาจจะ... อาจจะมีธุระอะไรก็ได้”
“มีธุระหรือ?” อู่เซียงโหวยิ้มแล้วพูดว่า “ั้แ่ตั้งป้ายจนถึงวันนี้ก็สิบกว่าวันแล้ว จวนของจงอี้โหวไม่ได้ห่างจากที่นี่หมื่นแปดพันลี้เสียหน่อย จะมีธุระอะไรได้?” เขานั่งตัวยืดตรง แล้วเก็บหยกขาวปี่เซยะ ไอสองที แล้วพูดว่า “พ่อบ้านชิว ในเมื่อไท่ฟูเหรินไม่อยู่ ข้าเองก็ไม่ได้มีเวลามาบ่อยๆ ฝากข้อความไปบอกไท่ฟูเหรินที”
“เชิญท่านโหวสั่งมาได้ ข้าน้อยจะทำตามที่บอกอย่างเต็มที่!”
อู่เซียงโหวพูดว่า “ก็ไม่ได้มีเื่อะไรอย่างอื่น เื่การแต่งงานของเราทั้งสองตระกูล”
“เอ๋?” พ่อบ้านชิวรีบพูดขึ้นมาว่า “ท่านโหว ขออภัยที่ข้าน้อยต้องพูดตามตรง ท่านแม่ทัพยังไม่ได้เคลื่อนศพเลย คิดว่า... คิดว่าในตอนนี้คงไม่เหมาะที่จะพูดเื่นี้”
อู่เซียงโหวพูดว่า “ข้ารู้ว่ามันไม่เหมาะที่จะพูดตอนนี้ แต่ว่าหากปล่อยนานไป ยื้อกันอยู่แบบนี้ต่อไปมันคงไม่ค่อยดี”
พ่อบ้านชิวพยักหน้า “อายุของท่านซื่อจื่อ ก็ถึงวัยที่ต้องแต่งงานแล้ว ไท่ฟูเหรินเองก็น่าจะมีการเตรียมการเอาไว้ในใจบ้างแล้ว”
“เ้าเข้าใจผิดแล้ว” อู่เซียงโหวยกมือขึ้นแล้วพูดว่า “องครักษ์เสื้อแพรของพวกเ้าเพิ่งจะสิ้นไป จะแต่งงานได้อย่างไร? มีที่ไหนพ่อเพิ่งตายไป ก็เตรียมแต่งลูกชายเลย?”
“ท่านโหวกล่าวถูกต้องแล้ว งั้นความหมายของท่านโหวคือ?”
อู่เซียงโหวไอแห้งๆ สองที อ้าปาก แล้วก็หยุดพูดไป สีหน้าท่าทางเหมือนจะทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายก็พูดว่า “ข้าคิดว่า การแต่งงานของสองตระกูล จะต้องมองในระยะยาว”
“มองระยะยาว?” พ่อบ้านชิวใ แสดงท่าทีไม่เข้าใจ แล้วถามด้วยความระมัดระวังว่า “ท่านโหว ความหมายของท่านคือ... ความหมายของท่าน ข้าน้อยไม่ค่อยเข้าใจ หรือว่าเพราะงานศพของท่านแม่ทัพ อยากจะเลื่อนงานแต่งงานออกไปงั้นหรือ?”
“พ่อบ้านชิว ท่านเองก็แก่แล้ว ไม่รู้หรือ ว่าพ่อแม่ตาย ตั้งไว้ทุกข์สามปี เริ่มั้แ่ตอนนี้ ซื่อจื่อของพวกเ้าภายในสามปีนี้แต่งงานไม่ได้” อู่เซียงโหวพูด “ยังไม่เข้าใจความหมายของข้าอีกหรือ?”
“ท่านโหวอยากจะยกเลิกการแต่งงานงั้นหรือ?” ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงๆ หนึ่งดังมาจากด้านนอก หลังจากนั้นก็เห็นกู้ชิงฮั่นเดินเข้ามาในห้อง
อู่เซียงโหวหันหน้าไปมอง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
“ฮูหยินสาม…!” พ่อบ้านชิวรีบเดินไปต้อนรับ กำลังจะพูด กู้ชิงฮั่นก็ยกมือห้ามไว้ แล้วค่อยๆ เดินขึ้นหน้าไป สีหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “ข้าได้ยินว่าท่านโหวมา แต่น้ำชาที่ยกมาให้ไม่ถูกปากท่านโหว ก็เลยอยากจะมาขอคำชี้แนะจากท่านโหวสักหน่อย ว่าชาประเภทไหนกันถึงจะถูกปากถูกใจท่าน”
อู่เซียงโหวไอแล้วพูดว่า “ชาแบบไหนก็ช่างมันเถอะ ที่มาในครั้งนี้ ก็ไม่ใช่ว่าจะมาเพื่อชิมชาในจวนของพวกเ้า”
“ท่านโหวไม่เอาความ แต่เราจะไม่ระวังไม่ได้” กู้ชิงฮั่นยังคงยิ้มอยู่ “แต่ก่อนตอนท่านโหวมาในจวนก็ใช้ชาอวิ๋นอูรับรองท่านตลอด ในจวนคนที่ดื่มชาประเภทนี้มีน้อยมาก ส่วนใหญ่ก็เก็บไว้ให้ท่านโหวกับแขกคนสำคัญทั้งนั้น แต่วันนี้ท่านโหวกลับเปลี่ยนรสชาติไป หากไม่ถามให้เข้าใจ ต่อไปเราก็ไม่รู้ว่าจะต้องรับรองท่านอย่างไรดี”
