ดวงจันทร์กลมเกลี้ยง ดวงดาวส่องแสงระยิบระยับทั่วฟ้า หลงเหยียนพุ่งออกมาจากตระกูลหลง เขาหยุดอยู่บนยอดเขาหยุนอู่ที่สูงชัน ความเหน็บหนาวซึมลึกเข้าไปในกระดูกหลงเหยียน เงาที่เดียวดายเต็มไปด้วยความว้าวุ่นใจ สภาพเขาในตอนนี้เหมือนคนสูญเสียจิติญญาไปแล้วเช่นนั้น
“เพราะอะไร เพราะอะไรพวกเขาต้องทำแบบนี้กับข้าด้วย... ิญญายุทธ์ หากข้ามีิญญายุทธ์ ถ้าเส้นพลังในตัวข้าเปิด ถึงตอนนั้นข้าต้องกลับมาเอาคืนแน่!”
“หลงเอ้าอวี ลุงสอง หลงจ้าน ฝากไว้ก่อนเถอะ ยังไงสักวันหนึ่งข้าต้องทำให้พวกเ้าคุกเข่าอ้อนวอนข้าให้ได้” เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่ตนถูกทดสอบิญญายุทธ์ในวันนี้แล้ว หลงเหยียนก็แหงนหน้าคำรามขึ้นฟ้า แววตาเปล่งประกาย
หลงเอ้าอวีก้าวขึ้นไปถึงระดับชีพัที่สาม ส่วนตนนั้นยังอยู่ในระดับเพาะกายขั้นพื้นฐาน หลายปีมานี้ หลงเหยียนจดจำสายตาที่เหยียดหยามและรอยยิ้มเยาะเย้ยของพวกเขาไว้ในใจ ถ้าวันหนึ่ง์มีตา ชะตาของเขาเปลี่ยน หลงเหยียนจะทำให้พวกคนที่ชอบเหยียดหยามคนอื่นต้องตายไม่มีที่ฝังให้ได้
กล่าวโดยสรุปแล้วชีพัก็คือเส้นพลังทั้งเก้าในร่างกาย เมื่อเส้นพลังทั้งเก้าเส้นผสานกัน ร่างกายจะหลอมได้ถึงขั้นสูงสุด สามารถััถึงการเคลื่อนไหวในใต้หล้า ดูดซับธาตุพลัง รวบรวมพลังปราณ ยิ่งิญญายุทธ์แกร่งมากเท่าไร รวมกับพร์ที่สูงขึ้น จะทำให้กลายเป็ยอดฝีมือระดับสูงที่ไร้เทียมทาน และนี่ก็คือความหมายของชีพัทั้งเก้า
เล่ากันว่า ผู้าุโแห่งตระกูลหลงอยู่ในระดับชีพัขั้นที่เก้า นับเป็หนึ่งในยอดฝีมือที่สูงสุดในเมืองั
“ท่านแม่ ข้าคิดถึงท่านมาก...” ไม่มีใครสามารถรับรู้ได้ถึงความเ็ปในใจเขาได้ นี่เป็ครั้งแรกที่เขาน้ำตาคลอเบ้า สิบกว่าปีแล้ว หลงเหยียนยังอยู่ในระดับบ่มกาย ผ่านการฝึกฝนและทดลองนับหมื่นนับพันครั้ง ทว่าสุดท้ายก็ล้มเหลว
“หรือข้าต้องใช้ชีวิตที่เรียบง่ายแบบนี้ไปจนตาย?” เขาก้มมองไปยังใต้เหวลึกที่ลึกจนมืดสนิท ทันใดนั้น เท้าของหลงเหยียนก็ลื่นไถลลงไป
“อ๊าก... ข้ายังไม่อยากตาย...”
แผ่นดินศักดิ์สิทธิ์มีประชากรเป็ล้านๆ คน มียอดฝีมือมากมาย เมื่อไรที่พวกเขาเดินมาถึงทางตันของชีวิต บางครั้งอาจซ่อนสมบัติล้ำค่าทั้งหมดที่มีในชีวิตไว้ที่ใดที่หนึ่ง หลายคนที่ได้รับพรจาก์ พวกเขามักพบสมบัติอย่างน่าประหลาดใจ
หลงเหยียนร่วงลงไปในเหว ตกเข้าไปในถ้ำโดยไม่รู้ตัว ไม่แน่ว่าผู้แข็งแกร่งคนต่อไปอาจปรากฏ เพียงแต่โอกาสแบบนี้ก็ไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยนัก ซึ่งความหวังนั้นก็มีน้อยนิด
เขาลงไปยังมุมมืดด้วยความเร็วสูง หลงเหยียนรู้สึกเหมือนพลังที่ร้อนระอุกำลังปะทุขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง เมื่อร่างกายเขาหล่นลงไปจนถึงระดับหนึ่งแล้ว พลังนั้นกลับทำให้ร่างกายเขาลอยอยู่กลางอากาศ
นี่...
หลงเหยียนลืมตาขึ้น รู้สึกประหลาดใจมาก เมื่อมั่นใจว่าตนกำลังลอย จู่ๆ ก็รับรู้ได้ถึงกลิ่นอายโบราณที่น่าเกรงขามระลอกหนึ่ง ถูกถ่ายทอดออกมาจากเบื้องล่าง ยิ่งไปกว่านั้น มันยังมาพร้อมกับกลิ่นคาวเืที่รุนแรง
หลงเหยียนตื่นตระหนกเหมือนมีอะไรจุกอยู่กลางอก จ้องจนตาเกือบถลน หัวใจเต้นเร็วมากที่สุดในชีวิต นี่มันเกิดอะไรขึ้น?
กลิ่นอายที่ทะลุทะลวงรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ จนเกิดความกลัวในใจ กลิ่นอายโบราณที่ััได้ทำให้เขาเกิดความรู้สึกอยากคุกเข่าคารวะ กลิ่นคาวเืทำให้ดวงตาแดงก่ำ มันคือเส้นทางการเข่นฆ่าที่เขายังไม่เคยััมาก่อน
เวลานี้ ท่ามกลางความมืดมิดที่ไร้ที่สิ้นสุด ห้วงอากาศกลับสั่นะเื ไร้คลื่นลม ห้วงอากาศสั่นะเือย่างไม่ทราบสาเหตุ หินรอบๆ ร่วงกราว เสียงดังสนั่นไปทั่ว คล้ายฟ้าดินสั่นคลอนในพริบตาเดียว แล้วระลอกพลังที่ร้อนระอุก็เพิ่มความรุนแรงมากขึ้น
ในมุมมืดที่ลึกลงไป คล้ายมีบางสิ่งกำลังกลิ้งตัวอยู่เบื้องล่าง
“โฮก!” เสียงัคำราม
มันคือเสียงคำรามที่น่าหวาดผวา จากนั้นเงาสีเขียวก็พุ่งขึ้นมาจากเบื้องล่าง นั่นต้องคืออสูรร่างใหญ่ที่น่ากลัว และหลงเหยียนต้องไม่เคยเจอมาก่อนเป็แน่
มันมีเขาคล้ายกวาง มีหัวคล้ายอัลปากา ดวงตาคล้ายกระต่าย ่ท้องคล้ายั เกล็ดคล้ายปลา กรงเล็บคล้ายอินทรี ฝ่ามือคล้ายเสือ ใบหูคล้ายวัว ข้างปากไว้หนวดยาว ใต้คางมีไข่มุกส่องประกาย ต่ำกว่าคอมีเกล็ดย้อน ใบหน้าสีขาวเงิน มีร่างกายคล้ายสีเขียวทั่วตัว
นั่นต้องไม่ใช่อสูรที่ใต้หล้านี้ควรมีแน่ มันมาพร้อมสายลมที่เย็นะเื รังสีทรงพลัง ให้ความรู้สึกคล้ายเป็สิ่งมีชีวิตระดับสูง
หลังจากนั้นมันก็กวาดตามองรอบๆ ด้วยความโกรธเคือง เมื่อเห็นหลงเหยียนแล้ว ลูกตาทั้งสองก็เบิกโต จ้องมองมาที่เขา
หลงเหยียนตื่นตระหนกมาก ใจนขาอ่อนยวบ การหายใจของเขาถี่ขึ้นมาก เพียงกลิ่นอายที่น่ากลัวเล็กน้อยจากเงาของอสูรตนนั้น ยังสามารถทำให้การหายใจของเขาลำบากมากขึ้น
อสูรร่างใหญ่วนรอบตัวหลงเหยียน จู่ๆ ก็พุ่งลงไปยังเบื้องล่างลึก แล้วกลิ่นคาวเืที่มากกว่าเดิมก็กระจายไปทั่วอากาศ
หลงเหยียนไม่อาจควบคุมร่างกายของตนได้ คล้ายถูกดูดเข้าไปในหลุมลึกที่ไม่มีวันสิ้นสุด เบื้องหน้าปรากฏภาพมายามากมาย...
ด้วยความใ หลงเหยียนปัสสาวะออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ ลืมตาท่ามกลางความหวาดกลัว จึงพบว่าร่างกายตนมาถึงพื้นของหลุมลึกแล้ว ที่นี่เปรียบเสมือนถ้ำ์ การมองเห็นของเขากลับมาอีกครั้ง ในนี้ต่างจากโลกภายนอกอย่างสิ้นเชิง
กลิ่นดอกไม้หอมอบอวลไปทั่ว มีลำธารสายเล็กๆ ไหลออกไปไกล ที่นี่คล้ายกับแดน์อย่างไรอย่างนั้น ด้านหน้าปรากฏกระท่อมหลังหนึ่ง หลงเหยียนใจดีสู้เสือ “บัดซบ ไหนๆ ก็มาแล้ว อสูรตนนั้นพาข้ามาแต่ก็ไม่ได้ทำร้ายข้า งั้นก็ไปดูหน่อยสิว่าในกระท่อมมีอะไรบ้าง?” หลังพูดจบหลงเหยียนก็เดินตรงไปที่กระท่อม
“นั่นมันอะไรกัน?”
ทันทีที่เข้าไป หลงเหยียนก็เห็นแสงสว่างมาจากมุมหนึ่ง ในใจเกิดความสงสัย ทันใดนั้นก็วิ่งเข้าไปหาแสงสว่างทันที มันคือของสิ่งหนึ่งคล้ายหยกใส หลงเหยียนยื่นมือไปหยิบมันขึ้นมา ของชิ้นนั้นมีขนาดใหญ่เท่าฝ่ามือ เขามองภาพบนนั้นอย่างละเอียด ซึ่งมันคล้ายอสูรร่างใหญ่ที่เจอเมื่อครู่ไม่มีผิด
“มันคงเป็หยกที่แสดงสัญลักษณ์บางอย่างกระมัง”
ทันใดนั้น หลงเหยียนก็เงยหน้าขึ้นและพบภาพวาดทั้งสามบนเสาตั้งตรง ัสองตัวในภาพวาดคล้ายมีชีวิตจริง สีสันบนภาพวาดสดใสและงดงามมาก มันสมจริงอย่างถึงที่สุด ไม่ต่างไปจากรายละเอียดภาพวาดัในตำหนักตระกูลหลงเลย และนั่นก็ทำให้หลงเหยียนใมาก
เมื่อเห็นภาพนี้แล้ว หลงเหยียนสูดลมหายใจเข้าลึกๆ “หรือว่าอสูรร่างใหญ่ที่ข้าเจอเมื่อครู่จะเป็เทพัในตำนาน จะเป็ไปได้อย่างไร?”
ภาพแรก ัสองตัวกำลังกลิ้งตัวอยู่กลางเมฆหมอก ตัวหนึ่งมองมาด้วยความโกรธ ส่วนอีกตัวก็กำลังฟาดฟันกรงเล็บ เห็นได้ชัดว่านี่ต้องเป็การต่อสู้ระหว่างัทั้งสองตัวนี้แน่นอน
ภาพที่สอง ัทั้งสองตัวกอดรัดฟัดเหวี่ยงกัน รังสีสังหารแผ่กระจายไปทั่ว หนึ่งตัวในนั้นพ่นเพลิงออกมา
ภาพที่สาม ภาพวาดนี้ยาวมาก มีัจำนวนมากปรากฏตัว ัหนึ่งในนั้นาเ็ มันส่งเสียงคำราม ร่างกายะเิกลางเมฆหมอก ศพแตกกระจายหล่นลงในโลกมนุษย์ ทันใดนั้นก็ปรากฏเทพัหกตัว เทพัทั้งหกแปลงกายเป็ไข่มุกระยิบระยับหล่นลงไปพร้อมกัน
หลงเหยียนมองภาพเ่าั้ด้วยความใ จู่ๆ ก็คล้ายมีบางสิ่งมุดเข้ามาในสมอง พริบตาเดียวก็รู้สึกเหมือนตนลอยอยู่กลางหมอก หมอกเ่าั้เคลื่อนไหวไม่หยุด เสียงสายลมพัดผ่านข้างหู
หลงเหยียนยังไม่ทันตั้งตัว ขณะที่กำลังชะงักไปนั้น หยกัในมือก็ทะยานขึ้นฟ้า แปลงกายเป็ร่างัขนาดใหญ่ โฮก! กลิ่นคาวเืที่ผสานไปด้วยกลิ่นอายโบราณระลอกหนึ่งแทรกเข้าไปในร่างกายหลงเหยียน
“แกรก!”
“แกรก!”
วินาทีนี้ ร่างกายหลงเหยียนเกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ โดยเฉพาะการได้ยินนั้นชัดเจนขึ้นมากโข เสียงกระพือปีกของนกที่อยู่ไกลออกไป หลงเหยียนได้ยินและจดจำเอาไว้ ทั้งหมดที่เกิดขึ้นทำให้หลงเหยียนใเป็อย่างมาก
“หรือว่าข้าโชคดีได้รับสิ่งพิเศษที่นี่จริงๆ?”
จากนั้นหลงเหยียนก็นั่งขัดสมาธิ ใช้จิตตัวเองััการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นในร่างกาย
“อะไรนะ?” จากเดิมหลงเหลียนอยู่ในขั้นบ่มกาย ทว่าเวลานี้ เขาก้าวะโข้ามขั้นควบคุมพลังและผสานพลังแล้ว ิญญายุทธ์... หรือตนมีิญญายุทธ์แล้ว?
หลงเหยียนไม่อยากเชื่อกับสิ่งที่เจอในวันนี้ เกิดความรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที เขากัดริมฝีปาก กัดแรงจนเืหยดลง ความเ็ปนั้นทำให้หลงเหยียนมั่นใจว่านี่ไม่ใช่ความฝัน ทั้งหมดที่เกิดขึ้นเป็เื่จริง
หยกัหายเข้าไปในตัวหลงเหยียน หลอมเข้ากับร่างกายอย่างสมบูรณ์ ภายใต้ความดีใจ เขาเริ่มใช้จิตััไปเรื่อยๆ วางมือทั้งสองข้างไว้ที่จุดรวมปราณ ระลอกอุ่นๆ พรั่งพรูออกมา ทำให้หลงเหยียนสบายตัวอย่างหาที่เปรียบมิได้
“นี่... หรือนี่จะเป็พลังปราณ?” หลงเหยียนดีใจมาก หากจะรวบรวมพลังปราณผ่านพลังิญญา จำเป็ต้องผ่านการหลอมกายทั้งเก้าขั้นอย่างสมบูรณ์แล้วเท่านั้น
พลังปราณจำนวนมหาศาลกระจายไปทั่วร่างกาย ไม่นานก็เติมเต็มไปทั่วร่างหลงเหยียน ซึ่งปริมาณนั้นมากเกินกว่าที่เขาจะรับได้ เส้นพลังทั้งเก้าในร่างกายเริ่มเปิดผสานกันแล้ว
ระลอกอุ่นๆ ไหลเข้าสู่จุดรวมปราณ พลังนั้นทะลุทะลวงมาก หลงเหยียนกัดฟันแน่น คล้ายร่างแทบะเิ พลังปริมาณมากเช่นนี้ ร่างกายหลงเหยียนแทบทนไม่ไหว อ๊าก...หลงเหยียนคำรามเสียงดัง หากเป็เช่นนี้ต่อไป เกรงว่าร่างกายของตนต้องะเิแน่
“อ๊าก... ข้าเจ็บเหลือเกิน หรือพอข้าเพิ่งได้ิญญายุทธ์ ก็ต้องมาตายแล้วหรือ? ข้าไม่ยอม ข้าไม่ยอม”
สูงขึ้นไป จู่ๆ ชายชราผมสีเงินก็ปรากฏตัวอย่างกะทันหัน เขาลูบหนวดเคราของตนแล้วพูด “พ่อหนุ่ม เ้าโลภเกินไปแล้ว ตอนนี้ร่างกายเ้ายังรับพลังปราณจำนวนมหาศาลไม่ได้”
ขณะที่พูดนั้น ชายชราก็ยื่นมือข้างหนึ่งไปจับศีรษะของหลงเหยียน แล้วดูดพลังปราณครึ่งหนึ่งกลับไป
พริบตาเดียวหลงเหยียนก็รู้สึกสบายตัวอย่างอธิบายมิได้ เขาจ้องไปทางชายชราแล้วถาม “ท่านปู่ ท่านเป็ใครหรือขอรับ?”
“ข้าหรือ? ฮ่าๆๆ ...” ชายชราหัวเราะเสียงดัง ทว่ากลับไม่ได้ตอบคำถาม ก่อนจะะโลอยขึ้นไป แปลงกายกลับเป็ั ม้วนตัวอยู่เหนือหัวหลงเหยียน
เสียงคำรามดังมาจากท้องนภา “เมื่อไม่มีิญญายุทธ์ เ้าก็ไม่ต่างกับคนไร้ประโยชน์ กลายเป็ตัวตลกของคนอื่น ตอนนี้ภายในตัวเ้ามีิญญายุทธ์ที่แข็งแกร่ง สามารถทำให้เ้ากลายเป็ยอดฝีมืออันดับหนึ่งในใต้หล้า”
“พละกำลังคือทุกสิ่ง ขอแค่เ้าแกร่งขึ้นเรื่อยๆ เ้าจะได้รับความเคารพจากผู้อื่น มิเช่นนั้นเ้าจะไร้ตัวตน นี่เป็เพียงเศษเสี้ยวหนึ่งของิญญาัเท่านั้น หากเ้า้าแข็งแกร่งขึ้นอีก เ้าต้องไปรวบรวมเศษเสี้ยวิญญาัที่เหลือทั้งหมดให้ครบ”
“าาัในตัวเ้าสามารถัักับเสี้ยวิญญาอื่นได้ เ้าไปเถอะ ข้าจะรอการกลับมาของเ้าในแดนจักรพรรดิั” หลังจากพูดจบ เงาร่างใหญ่ของัก็หายไป
หลงเหยียนมองัร่างใหญ่จากไป แล้วชะงักอยู่กับที่!
ทันใดนั้น ก้อนหินรอบๆ เกิดการสั่นะเือย่างรุนแรง หินเ่าั้ร่วงลงมาพร้อมกัน มันมากจนปกคลุมไปทั่วฟ้า ราวกับผืนดินกำลังจะถล่มเช่นนั้น ความเ็ปที่มาจากการบิดเบือนของห้วงอากาศ หลงเหยียนถูกแรงมหาศาลกดทับ ในป่ามีเสียงคำรามดังไปทั่วทุกสารทิศ เขาพยายามลืมตาขึ้น
แสงส่องลงมาลอดผ่านนิ้วมือที่เรียวทั้งห้านิ้ว ทำให้เขาไม่อาจลืมตาขึ้นได้ เมื่อหรี่ตาขึ้นเล็กน้อยก็พบว่าตนเองยังคงอยู่บนยอดเขาสูงชัน
“หา... นี่ข้าฝันไปหรือเนี่ย ิญญาั ฮึๆ มันก็เป็แค่เื่เล่าเท่านั้นแหละ!” เมื่อนึกถึงเื่ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ หลงเหยียนก็ส่ายหน้าพลางยิ้มเจื่อน
“ไม่สิ” เพียงไม่นานหลงเหยียนก็พบพลังปราณที่ถูกส่งมาจากภายในกาย ยิ่งไปกว่านั้น เขาก้าวข้ามขั้นควบคุมพลังและผสานพลังแล้ว ส่วนความฝันเมื่อครู่ก็เหมือนจริงมาก หยกังั้นหรือ?
ยิ่งไปกว่านั้น คำพูดของชายชรายังดังก้องในสมองของหลงเหลียนอย่างชัดเจน รวบรวมเสี้ยวิญญาัให้ครบ แล้วเ้าจะแข็งแกร่งมากยิ่งขึ้น หรือว่าทั้งหมดนี้จะเป็เื่จริง
“ข้าแค่ไม่เข้าใจว่าสามภาพนั้นกำลังจะสื่อถึงอะไร? แล้วชายชราท่านนั้นรู้ได้อย่างไรว่าข้าไม่มีิญญายุทธ์? เหมือนทั้งหมดถูกเตรียมเอาไว้แล้ว ช่างเถอะ ในเมื่อเขามอบิญญายุทธ์ให้ข้า งั้นสักวันข้าก็ต้องตามหาให้เจอว่าใครเป็คนอยู่เื้ัเื่นี้”
“แต่ไม่ว่าอย่างไร ก็ถึงเวลาที่ข้าต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองแล้ว หลงจ้าน พวกเ้าสองพ่อลูก ถ้าพวกเ้ารู้ว่าตอนนี้ข้ามีิญญายุทธ์แล้ว แถมยังเป็ิญญาัอีก ไม่รู้จริงๆ ว่าพวกเ้าจะทำหน้าอย่างไร รอก่อนเถอะ อีกไม่นานข้าจะกลับไปยังตระกูลหลงอีกครั้ง”
หลงเหยียนในตอนนี้ แววตาเต็มไปด้วยพลังิญญาที่มีชีวิตชีวา แถมยังมีความดุร้ายเล็กน้อย จากนั้นเขาก็พุ่งลงจากหุบเขาชันอย่างรวดเร็ว
เมื่อพลังปราณแทรกซึมเข้าไปในกระดูก กล้ามเนื้อทุกส่วนบนร่างกายก็เกิดการเปลี่ยนแปลง กระดูกในตัวก็กำลังดูดซับพลังอย่างต่อเนื่อง
--------------------
