ระยะทางระหว่างเมืองแห่งนักดาบพเนจรกับเมืองเฟยปู้หย่ามิไกลมากนัก ครั้นถึงเวลาอาหารเที่ยง โม่จ้านกับเก๋อจือพลันเดินทางมาถึงหน้าประตูเมืองเรียบร้อยแล้ว
ช่างต่างกับเมืองเยวียหนาที่ถูกขนานนามว่าเป็เมืองแห่งทหารรับจ้าง แรกเริ่มเดิมทีเมืองนักดาบพเนจรถูกเรียกว่าเมืองแห่งกองโจร ความหมายก็ตามชื่อ คือรังของโจรกลุ่มหนึ่ง
ตามบันทึกตำราประวัติศาสตร์ของจักรวรรดิ ทุกครั้งหลังโจรกลุ่มใหญ่นี้ถูกโจมตีจนรุดถอยมักกลับไปรวมตัวกันที่ป้อมปราการอีกครั้ง รุกล้ำเส้นทางสำคัญสิบกว่าปียังคงยืนหยัดมั่นคง ก่อปัญหาร้ายแรงให้กับความสงบของจักรวรรดิ จวบจนกระทั่งจักรพรรดิอันปู้เอ่อร์ยกทัพไปปราบปรามด้วยตนเองและทิ้งองครักษ์คนสนิทกับอัศวินเอาไว้หลายนาย อีกทั้งยังให้ขุนนางน้อยใหญ่และชาวบ้านย้ายเข้ามาอยู่อาศัย
อย่างไรก็ตาม สิ่งที่จักรพรรดิอันปู้เอ่อร์มิคาดคิดก็คือ ชื่อเสียงของ ‘เมืองแห่งกองโจร’ นั้นเลื่องลือไปไกลเสียแล้ว ทั้งพ่อค้าและเหล่านักเดินทางล้วนมิกล้าค้างแรมชั่วคราวในละแวกใกล้เคียงแม้แต่น้อย ดังนั้นผู้ควบคุมดูแลเมืองจึงทำได้เพียงประกาศต่อผู้คนภายนอกว่าเปลี่ยนชื่อเป็ ‘เมืองแห่งนักดาบพเนจร’ อย่างหัวเราะมิได้ร้องไห้มิออก อีกทั้งยังรวบรวมเหล่านักกวีพเนจรจำนวนมากให้ขับขานบทเพลงออกไปอย่างแพร่หลาย มิใช่เื่ง่ายกว่าจะเรียกภาพลักษณ์บางส่วนกลับมา
กิลด์นักดาบพเนจรจึงได้ถูกจัดตั้งขึ้นภายใต้สถานการณ์อันน่ากระอักกระอ่วนเช่นนี้เอง ภายใต้การริเริ่มของเ้าเมือง โจรที่ได้รับนิรโทษกรรม องครักษ์ของราชวงศ์และประชาชน กลุ่มคนทั้งสามกลุ่มทำงานร่วมกัน จุดประสงค์ของการสร้างกิลด์นั้นเพียง้าสร้างระบบการจัดการภายในเมืองขึ้นใหม่ ช่วยเหลือห่วงโซ่การค้าที่ย่ำแย่ แต่ทว่าเมื่อผ่านการพัฒนามานานกว่าสิบปี ด้วยความเด็ดขาดยุติธรรมและการรับเอาสิ่งที่เหมือนและแตกต่างเข้าไว้ด้วยกัน ทำให้กิลด์ที่อายุน้อยที่สุดแห่งนี้กลับมีขนาดใหญ่เทียบเท่ากิลด์เก่าแก่อย่างกิลด์จอมเวท ในขณะเดียวกัน เหยื่อล่อเช่นรางวัลแนะนำผู้มีความสามารถก็เป็หนึ่งในวิธีการเช่นกัน แม้ว่าจะถูกกิลด์อื่นไม่กี่กิลด์ครหา แต่กระนั้นประโยชน์ที่ได้มากลับเห็นได้อย่างชัดเจน
เก๋อจือพาโม่จ้านเดินวนไปวนมาภายในเมืองจนกระทั่งเหงื่อผุดเต็มหน้าผาก ในที่สุดก็หาประตูใหญ่ของกิลด์นักดาบพเนจรพบภายใต้สายตาฉายแววสงสัยของผู้คนผ่านทาง
มิรอให้เก๋อจือยกมือเคาะประตู ทันใดนั้นประตูพลันส่งเสียงกระแทกดัง ‘ปัง’ ออกมา นึกมิถึงว่าบานประตูจะเอนล้มลงมาเสียแล้ว ทำเอาโม่จ้านใคว้าคอเสื้อของเก๋อจือดึงไปด้านหลังทันที ทำให้เก๋อจือที่มิทันตั้งตัวแม้แต่น้อยไม่ถูกบานประตูเหล็กสูงประมาณคนสองคนทับจนกลายเป็แผ่นเนื้อแบน
“…เหตุใดจึงล้มลงมาเสียแล้วเล่า ช่างติดตั้งยังมิมาอีกหรือ?”
ใบหน้าบุรุษวัยกลางคนโผล่ออกมาจากด้านหลังประตู หลังเหลือบมองพวกโม่จ้านสองคน สีหน้าพลันเปลี่ยนเป็เคร่งขรึมทันที
“บนรั้วประกาศติดประกาศว่าวันนี้จะดำเนินการก่อสร้าง พวกเ้ามิเห็นหรืออย่างไร?! รีบกลับไปเร็วเข้า ที่นี่อันตรายมาก”
โม่จ้านมองเก๋อจือที่ยังคงตกตะลึงด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ จากนั้นจึงใช้เล็บจิ้มมือของเด็กหนุ่มอย่างแรง
“โอ๊ย!” เก๋อจือรู้สึกเจ็บจึงได้สติกลับมา ขณะมองสีหน้านึกรำคาญของบุรุษวัยกลางคน เก๋อจือถึงกับสับสนมึนงงเสียแล้ว
“…ประเดี๋ยวก่อน ตลอดหนึ่งเดือนนี้เกิดเื่อันใดขึ้นกับกิลด์นักดาบพเนจร? เหตุใดจึงย้ายที่ตั้ง ? ลาถีเท่อเล่าอยู่ที่ใด?”
“ผู้ใดมาหาข้า?” บุรุษวัยกลางคนกำลังจะตอบกลับพลันมีเด็กหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่กล้ามเนื้อล่ำสันและสีผิวแลดูสุขภาพดีถือค้อนชะโงกหน้าออกมา
“ลาถีเท่อ! แท้จริงแล้วเกิดอันใดขึ้น? โถงหารือเดิมเล่า? ข้าหาอยู่ครึ่งค่อนวันจึงได้เจอที่นี่!”
เก๋อจือเมื่อพบคนสนิทพลันรีบผลักชายวัยกลางคนออกไป จากนั้นเข้าไปคว้าท่อนแขนของเด็กหนุ่มเอาไว้
โม่จ้านนึกเคืองจนเข็ดฟัน คิดอยากจะยกเท้าถีบก้นกลมๆ ของเก๋อจือสักหนึ่งที เ้าหาทางมิเจอก็ควรจะยอมทิ้งหน้าตาไปถามผู้อื่นสักหน่อยมิได้หรืออย่างไร? ยังจะพาข้าเดินวนรอบเมืองเฉกเช่นแมลงวันไม่มีหัวเสียครึ่งค่อนวัน ข้ายังนึกว่าต้องกระตุ้นกลไกวงเวทย์พิเศษอันใดเสียด้วยซ้ำ
“เฮ้อ มิต้องพูดถึงแล้ว” เด็กหนุ่มชูค้อนในมือพลางส่งยิ้มเจื่อน “ข้าจำได้ว่าคราก่อนเคยบอกเ้าว่าภารกิจจับนกเตาไฟที่เป็ภารกิจระดับ A มีผู้รับไปแล้วใช่หรือไม่?”
“อ้อ..ภารกิจจับนกเตาไฟสิบห้าตัวทั้งยังต้องใช้เวลาภายในสามสัปดาห์น่ะหรือ?” เก๋อจือพยายามนึกย้อนไปถึงบทสนทนาเมื่อสองเดือนก่อน
“ใช่ มีผู้ทำสำเร็จแล้ว” เด็กหนุ่มเผยรอยยิ้มแปลกประหลาดออกมา
“์ เก่งกาจยิ่งนัก!” เก๋อจือเบิกตาโต “แต่ทว่าเื่นี้เกี่ยวอันใดกับโถงหารือใหญ่ หรือว่าหลังจับได้มิได้วางยาหรือ? ข้าจำได้ว่าการกันไฟของผนังกรงนั้นมิเลวทีเดียว จะเป็ไปได้อย่างไร…”
มุมปากของลาถีเท่อกระตุกพลางเผยรอยยิ้มเยาะ ทำให้เก๋อจือรู้สึกได้ว่าเื่ราวมิได้ง่ายดายถึงเพียงนั้น
“กันไฟได้ดีจริง เพียงแต่ประเด็นสำคัญอยู่ที่ว่าเ้าโง่นั่นขังนกเตาไฟที่มิได้วางยาทั้งสิบห้าตัวไว้ด้วยกัน จากนั้นในเสี้ยวนาทีที่เปิดกรง...”
“....” เก๋อจือเผยสีหน้าหมดคำจะพูด ตนมองเศษซากวัสดุเต็มพื้นของสิ่งก่อสร้างตรงหน้าอย่างไร้สิ่งใดจะเอ่ย
“...อืม เก๋อจือ ท่านผู้นี้คือ?”
ลาถีเท่อจิ้มไหล่ของเก๋อจือพลางมองไปทางโม่จ้านที่ถูกหมางเมินเป็เวลานาน โม่จ้านที่กำลังมองพิจารณาเด็กหนุ่มสวมกระดูกสัตว์ป่าบนศีรษะอยู่ด้านข้างถูกเก๋อจือดึงมาอยู่ข้างกายอย่างกะทันหัน
“นี่คือโม่เจ๋อเอ่อร์ มาลงทะเบียนเป็ทหารรับจ้าง โม่เจ๋อเอ่อร์ นี่คือลาถีเท่อ เป็ผู้ที่ทำงานอยู่ที่นี่ ท่านผู้นั้น...เอ๋?”
หลังลาถีเท่อจับมือกับโม่จ้าน ครั้นหันกลับมากลับพบว่าบุรุษวัยกลางคนที่ถูกหมางเมินอยู่ด้านข้างหายตัวไปั้แ่เมื่อใดมิรู้ คนทั้งสามต่างพากันสบตากัน
เก๋อจือเอ่ยถามลาถีเท่อว่า “ท่านผู้นั้นคือ? เหตุใดข้าจึงมิเคยเห็นมาก่อน ทางฝั่งอัศวินรับคนเพิ่มอีกแล้วหรือ?”
ลาถีเท่อคลี่ยิ้มเอ่ย “ทางฝั่งอัศวินคนน้อยงานเยอะ เดิมทีเ้าก็เคยเจอเพียงมิกี่คน ผู้อื่นคือหนึ่งในคณะผู้ดูแล เพียงแต่เพิ่งกลับมาจากทำภารกิจเสร็จแล้วเท่านั้น”
เก๋อจือคลี่ยิ้มเขินอายก่อนหันไปมองโม่จ้านอย่างใจฝ่อ ตามด้วยหันไปส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากลาถีเท่อ ลาถีเท่อเข้าใจแจ่มแจ้งจึงส่ายหน้าพลางอมยิ้มขออภัยไปทางโม่จ้าน
“โถงใหญ่หลังใหม่ของกิลด์จะแล้วเสร็จในวันพรุ่งนี้ แม้จะรู้สึกผิดอย่างมาก แต่เกรงว่าวันนี้คงจะลงทะเบียนมิได้เสียแล้ว”
“ข้ากลับมิถือสาหากจะช้าไปอีกวัน เพียงแต่...”
สีหน้าของโม่จ้านแปรเปลี่ยนไปทันใด ตามด้วยกดสายตาลงมองเก๋อจือ
“...ค่า เข้า พัก ในคืนนี้ คงต้องรบกวนคุณชายน้อยเก๋อจือเสียแล้ว”
“แน่ แน่นอนว่ามิเป็ปัญ---”
เก๋อจือที่เผยสีหน้ากลืนมิเข้าคายมิออกเตรียมจะตอบตกลง ครั้นหางตาหันไปเห็นสายตาสอบถามของลาถีเท่อจึงออกแรงพยักหน้า
“หากมิถือสาก็มาพักที่บ้านข้าเถิด เมื่อก่อนเก๋อจือก็มาบ่อยครั้ง”
ลาถีเท่อที่มุมปากหยักยกขยิบตาให้โม่จ้าน โม่จ้านชะงักไปชั่วขณะก่อนจะตอบตกลงโดยสัญชาตญาณ
หลังเก๋อจือเดินวางมาดออกจากประตู ลาถีเท่อพลันกระซิบเสียงเบาทั้งรอยยิ้มกับโม่จ้าน “ยามนี้เป็่ที่มีนักเดินทางจำนวนมาก เข้าพักโรงเตี๊ยมของเมืองแห่งนักดาบพเนจรอย่างล้นหลาม หากเข้าพักในวันนั้นเลยจะต้องมิมีที่ว่างอย่างแน่นอน เก๋อจือกลัวว่าจะเสียหน้าต่อหน้าท่าน จึงอายที่จะเอ่ยปาก ข้าเลยหาทางลงให้เขาเท่านั้น”
โม่จ้านคลี่ยิ้มสื่อว่าเข้าใจ ทั้งๆ ที่เป็เด็กหนุ่มเช่นเดียวกัน แต่กระนั้นลาถีเท่อกลับน่าวางใจกว่าเก๋อจือมากทีเดียว
ระหว่างทาง โม่จ้านลอบพิจารณาลาถีเท่อที่อยู่ข้างกาย กระดูกสัตว์สีเหลืองนวลมีขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ ขนาดพอเหมาะกับศีรษะของเด็กหนุ่มพอดี ระหว่างกระดูกขากรรไกรเผยให้เห็นเค้าโครงใบหน้าที่กล่าวได้ว่างามประณีต ดวงตาสีน้ำเงินเข้มกับสันจมูกโด่งเผยให้เห็นถึงความบ้าบิ่นของเด็กหนุ่มต่างเผ่า กล้ามเนื้อบนท่อนแขนสีน้ำตาลแก่เปล่าเปลือยอยู่ด้านนอกปรากฏขึ้นชัดเจน โครงร่างที่กว้างและใหญ่กว่าคนวัยเดียวกันแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าเด็กหนุ่มผู้นี้มิใช่คนธรรมดา
“ขอบังอาจถามสักหน่อย ท่านลาถีเท่อเป็คนเผ่าใดหรือ?”
โม่จ้านใช้น้ำเสียงที่ฟังดูเป็มิตรมากที่สุด พยายามทำให้คำพูดของตนไร้ซึ่งเจตนาร้ายอย่างถึงที่สุด
คล้ายกับจะเป็ครั้งแรกที่เด็กหนุ่มถูกเรียกว่าท่าน จึงค่อนข้างทำตัวมิถูกอยู่บ้าง
“ข้าคืุ์ที่เป็ชนพื้นเมืองในป่า ทว่าถูกผู้อื่นเรียกว่า ‘เผ่าหมาน[1]’ เผ่าของพวกเราไร้ซึ่งพร์ทางด้านเวทมนตร์ มีเพียงพละกำลังเท่านั้น”
“ช่างบังเอิญยิ่งนัก ยามนี้ข้าเองก็เป็เช่นนั้นมิต่างกัน”
ขณะมองสีหน้าไม่สบายใจของเด็กหนุ่ม โม่จ้านคลี่ยิ้มพลางตบบ่าลาถีเท่อ
“คุณสมบัติร่างกายของเ้ามิเลว อย่าได้ปล่อยให้เปล่าประโยชน์เสียเล่า”
ลาถีเท่อถึงกับคลี่ยิ้มด้วยความดีใจเสียแล้ว หลังจากตนเปิดเผยตัวตนออกไป คนแปลกหน้าที่ไม่แสดงออกถึงความรังเกียจช่างมีน้อยยิ่งนัก โดยทั่วไปอีกฝ่ายมักจะพยายามรักษาระยะห่าง จากนั้นจึงลอบเผยสายตาดูถูกลับหลัง อย่างดีที่สุดก็เพียงรักษามารยาทโดยพื้นฐานเอาไว้
โม่จ้านก้าวเดินพลางเอ่ยหยอกล้อ มีความตั้งใจที่จะค่อยๆ สร้างความคุ้นเคยกับลาถีเท่อ ขณะมองเรียวฟันขาวยามเด็กหนุ่มคลี่ยิ้มกว้างจนตาหยี โม่จ้านถึงกับอดอุทานมิได้ว่า ทั้งๆ ที่ลาถีเท่อมีรูปร่างองอาจ แต่ทว่านิสัยกลับถูกลับคมเสียจนกลายเป็คนสำรวมมิต่างกับบัณฑิต ในโลกที่มองเวทมนตร์สำคัญเป็อันดับหนึ่งแห่งนี้ นึกมิถึงว่าจะส่งผลกระทบต่อหนึ่งเผ่าที่ไม่รู้วิชาเวทอย่างลึกซึ้งถึงเพียงนี้
ในฐานะที่เก๋อจือเป็คุณชายน้อยของหัวหน้าสาขาย่อยของกิลด์จอมเวท มิเพียงแต่มีไมตรีอันดีกับลาถีเท่อที่เป็เผ่าหมาน กระทั่งหลังจากรู้ว่าตนใช้เวทมนตร์มิได้กลับยังคงเชิญตนมากินข้าวด้วยกัน ราวกับมิได้ใส่ใจในเื่นี้แต่อย่างใด
“นี่ พวกเ้าเดินช้าเกินไปแล้ว!” เก๋อจือที่วิ่งไปออกไกลนานแล้วหันกลับมาร้องะโเสียงดัง
“ผู้อื่นแย่งเตียงของเ้ามิได้เสียหน่อย เหตุใดจึงต้องรีบร้อนถึงเพียงนั้น?”
ลาถีเท่อจนปัญญา ทำได้เพียงเร่งฝีเท้าไล่ตามไป โม่จ้านตามอยู่ด้านหลังมิช้ามิเร็ว มองเงาด่างดวงของต้นไม้ใหญ่ข้างทางทอดเงาลงบนกายของเด็กหนุ่มทั้งสอง ก่อนถอนหายใจราวกับตนมีริ้วรอยยับย่นผุดขึ้นมาเสียแล้ว
...วัยหนุ่มสาวช่างดีจริงๆ
โม่จ้านลูบเคราอากาศที่ไม่มีอยู่จริงแต่อย่างใด มองข้ามความเป็จริงที่ว่าตนเองก็มิได้แลดูอายุมากกว่าเก๋อจือสักเท่าใดไปอย่างสิ้นเชิง
เชิงอรรถ
[1] เผ่าหมาน 蛮族 คือชื่อเรียกชนเผ่าทางตอนใต้ของจีนในสมัยโบราณ (เป็ชนชาติที่ถูกจีนมองว่าไร้อารยธรรม)
