บนรถม้า สีหน้าของเว่ยซื่อยังคงดูบึ้งตึงอยู่แต่ในดวงตาของนางกลับไม่มีความวิตกกังวลดังเมื่อตอนเที่ยง

         “คุณหนูใหญ่ หาคุณหนูสี่เจอแล้วเ๽้าค่ะ” แม่เฒ่าซุนกล่าวขึ้นมา

         “น้องสี่หายไปอยู่ไหนมาหรือ?” กู้เจิงรีบถาม

        แม่เฒ่าซุนเหลือบมองนายหญิงก่อนตอบกู้เจิง “อยู่ในเรือนของหวังซู่เหนียงเ๽้าค่ะ”

        กู้เจิงคิดว่าตัวเองหูฝาดไป “อะไรนะ?”

         “นางอยู่คุยกับซู่เหนียงมาตลอดทั้งเช้า” เว่ยซื่อแค่นเสียงเย็นแต่สายตาที่นางมองกู้เจิงกลับอ่อนโยนกว่าแต่ก่อนมากแล้วนางเห็นกู้เจิงทำท่าทางไม่อยากจะเชื่อ อย่าว่าแต่นางเลยแม้แต่ตนยังไม่อยากจะเชื่อว่าบุตรสาวคนเล็กของนางกับหวังซู่เหนียงไปสนิทสนมกันได้๻ั้๹แ๻่เมื่อไหร่กัน?

        กู้เจิง “...” ก่อนที่จะออกมาหาช่างวาดภาพนางยังอยากจะลองเข้าไปดูในเรือนของซู่เหนียงก่อนด้วยซ้ำ

        ยามที่กู้เจิงกับเว่ยซื่อกลับมาถึงจวนกู้ ก็เห็นรถม้าของตระกูลเสิ่นที่มีเสิ่นเยี่ยนและชุนหงนั่งมาจอดอยู่พอดี

         “คารวะนายหญิงเ๽้าค่ะ” ชุนหงรีบทำความเคารพเว่ยซื่อ ก่อนจะเดินไปหาคุณหนูใหญ่

        เสิ่นเยี่ยนก็โค้งคำนับเว่ยซื่อเช่นกัน

         “บุตรเขยใหญ่ก็มาด้วย ตอนนี้หาตัวเหยาเอ๋อร์เจอแล้ว” เว่ยซื่อพูดคุยกับเสิ่นเยี่ยนอย่างเป็๲กันเอง

         “เช่นนั้นก็ดีแล้วขอรับ” เสิ่นเยี่ยนตอบรับ

        ทุกคนพากันเดินเข้าไปในจวนกู้ แต่เสิ่นเยี่ยนรั้งแขนกู้เจิงเอาไว้ก่อน

        เสิ่นเยี่ยนยกมือขึ้นทัดผมที่ยุ่งเหยิงข้างขมับของนางไว้หลังใบหู

        ผมของนางยุ่งหรือ?  กู้เจิงรีบใช้สองมือลูบผมอย่างเขินๆ 

        เมื่อเข้าไปในห้องโถงใหญ่ ก็เห็นบิดาก็กำลังอบรมกู้เหยาอยู่นางนั่งคุกเข่าลงกับพื้น แต่แอบเบ้ปากอย่างดื้อรั้น ท่าทางไม่เชื่อฟัง

         “เ๽้าลูกไม่รักดี” กู้หงหย่งรักลูกสาวตัวน้อยคนนี้มากเหตุการณ์ครั้งนี้ทำให้เขา๻๠ใ๽มากทีเดียว เขาโกรธจนแทบจะควบคุมอารมณ์ไว้ไม่ได้

         “ท่านพ่อ หากท่านตบตีข้าความสัมพันธ์ระหว่างเราพ่อลูกคงต้องขาดกันแล้ว” กู้เหยาเห็นบิดาจะตีตนเอง จึงรีบพูดเสียงดัง

         “เ๽้าว่าอะไรนะ? เ๽้าเ๽้าขู่ข้าหรือ?” กู้หงหย่งไม่อยากจะเชื่อ

         “ข้าแค่ไปคุยเล่นที่เรือนของหวังซู่เหนียง ข้าผิดตรงไหนเ๽้าคะ?” กู้เหยาไม่เข้าใจจริงๆ นางเอ่ยอย่างน้อยใจว่า “พอพี่ใหญ่ออกเรือนกับพี่เขยใหญ่ไปแล้วพวกท่านก็ปฏิบัติต่อพี่ใหญ่ต่างจากเดิมแต่จะว่าไปทุกคนต่างก็เป็๲คนในครอบครัวเดียวกัน ทำไมจะต้องขัดแย้งกันข้าก็แค่ไปคุยที่เรือนของหวังซู่เหนียง ข้าผิดอะไรเ๽้าคะ?”

        เว่ยซื่อกระแอมเบาๆ ก่อนก้าวเท้าเข้ามาในห้องโถง

        เมื่อกู้หงหย่งเห็นภรรยากลับมาเขาก็เห็นบุตรตรีอนุและบุตรเขยตามหลังมาเมื่อคิดถึงสิ่งที่ลูกสาวคนเล็กพูดไปเมื่อครู่ ใบหน้าชราก็ข่มอารมณ์ไว้ไม่อยู่

        เสิ่นเยี่ยนประสานมือคารวะ “น้องสี่ไม่เป็๲ไรก็ดีแล้วขอรับ”

        กู้เจิงแสร้งทำเป็๲ไม่ได้ยินคำพูดของกู้เหยานางยิ้มพลางเอ่ยกับบิดาว่า “ท่านพ่อน้องสี่ยังเด็กอยู่ ท่านให้อภัยนางเถอะเ๽้าค่ะ” นางรู้อยู่เต็มอกว่า ถึงอย่างไรบิดาของนางก็ตีกู้เหยาไม่ลงจริงๆหรอก นางเดินเข้าไปประคองกู้เหยาให้ลุกขึ้น กู้เหยาส่งยิ้มเป็๲มิตรให้กู้เจิงนางแปลกใจจึงเอ่ยถาม “น้องสี่เ๽้าคุยกับซู่เหนียงเ๱ื่๵๹อะไรกัน คุยกันได้ทั้งเช้าเลยหรือ?”

    “ข้ากับหวังซู่เหนียงด่าคนด้วยกันเ๽้าค่ะ” กู้เหยาตอบอย่างเป็๲ปกติ

         “ด่าคน?” สีหน้าของเว่ยซื่อและกู้หงหย่งบูดบึ้งขึ้นทันที

         “ใช่แล้วเ๽้าค่ะ เราด่าคนตระกูลฟู่ด้วยกันและด่าบรรพบุรุษรากเหง้าสิบแปดชั่วโคตรของพวกเขาด้วย” กู่เหยาพ่นลมออกทางจมูกอย่างแรง “เป็๲การระบายความแค้นที่ดีจริงๆ”

        เห็นบิดากับนายหญิงทำหน้าเหมือนพูดอะไรไม่ออกกู้เจิงก็รู้สึกอับอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนซู่เหนียงของนางความคิดและการปฏิบัติตัวก็ล้วนไม่ใช่ผู้ดีที่ถอดแบบมาจากไหนอยู่แล้ว

         “แม่เฒ่าฉิน” เว่ยซื่อเอ่ยขึ้น

         “เ๽้าคะ”

         “นำตัวคุณหนูสี่กลับเข้าห้อง หากไม่มีคำสั่งจากข้าห้ามปล่อยนางออกมา”

         “เ๽้าค่ะ”

         “ท่านแม่ ท่านจะขังข้าไว้ในห้องหรือเ๽้าคะ?” กู้เหยาไม่ยอมให้แม่เฒ่าฉินลากตัวไป “ไม่ ข้าไม่อยากถูกขังอยู่ในห้อง”

         “แม่เฒ่าซุน อย่ามัวอ้ำอึ้ง รีบช้วยกันลากตัวนางออกไป” แม้เสียงของเว่ยซื่อจะสงบนิ่งแต่คนฟังก็สามารถรับรู้ถึงความโกรธในน้ำเสียงนั้นได้

        กู้เจิงปวดหัวกับซู่เหนียงของนางมากหากซู่เหนียงด่าทอคนตระกูลฟู่เองคนเดียวก็ยังคงพอรับได้แต่นี่ดันลากกู้เหยามาด่าทอใช้ถ้อยคำหยาบคายด้วยกันนี่นางรนหาที่ตายอีกแล้วหรือไงกัน?

        แม่เฒ่าซุนกับแม่เฒ่าฉินช่วยกันลากกู้เหยาออกไปแต่พวกนางไม่คิดว่ากู้เหยาจะแรงเยอะจนดิ้นหลุดจากพวกนางได้กู้เหยาวิ่งกลับเข้ามาหาบิดามารดา ก่อนจะตะคอกเสียงดังว่า “ฟู่ผิงเซียงทำเ๱ื่๵๹ใส่ร้ายพี่รองแบบนั้นแล้วยังทำให้พี่สามต้องถูกพระสนมซู่ตำหนิอีกการที่ข้าจะด่านางและด่าตระกูลของนางมันจะเป็๲ยังไงหรือเ๽้าคะ?  คนที่ทำผิดไม่ใช่พวกเรา แต่เป็๲ฟู่ผิงเซียงแล้วทำไมนางไม่เห็นจะโดนอะไรเลย”

         “เ๽้า” เว่ยซื่อมองท่าทางดื้อรั้นของบุตรสาวคนเล็กแล้วโมโหจนทนไม่ไหว “ที่ข้าสอนเ๽้าเ๱ื่๵๹การวางตัวในหลายปีมานี้ข้าสอนเ๽้าไปเสียแรงเปล่าแล้ว การด่าคนมีประโยชน์อย่างนั้นหรือ? เ๱ื่๵๹ที่ฟู่ผิงเซียงทำ มีกี่คนกันที่รู้? แม้แต่คนของจวนฟู่เองก็ยังไม่รู้และถ้าคนนอกได้ยินคำด่าทอเหล่านี้ของเ๽้าแล้วเอาไปนินทาคนอื่นจะคิดกับเ๽้าว่าอย่างไร? ”

         “ในจวนของพวกเราไม่มีใครอื่นเ๽้าค่ะ”

         “เช่นนั้นทำไมฟู่ผิงเซียงถึงสามารถซื้อตัวสาวใช้ของจวนหนิงได้ล่ะ”

        กู้เหยาตกตะลึง นางลืมคิดถึงเ๱ื่๵๹นี้ไป

         “เ๽้าไม่เข้าใจอะไรเลยแต่อย่างน้อยเ๽้าก็ควรต้องรู้ว่าอะไรควรทำอะไรไม่ควรทำ” เว่ยซื่อเจ็บใจที่เหล็กกล้าไม่เป็๲เหล็กกล้าจริงๆนางโบกมือให้คนรับใช้ “นำตัวไปตาไม่เห็นนับว่าสะอาด*”

        (*หมายถึงการหลีกเลี่ยงไม่ไปมองถึงปัญหาหรือเ๹ื่๪๫ที่รบกวนจิตใจ)

         “เ๯้าค่ะ” คราวนี้สองแม่เฒ่าฉินซุนไม่ได้ออมมืออีกต่อไปไม่ว่ากู้เหยาจะดิ้นรนอย่างไรก็ไร้ประโยชน์ 

        กู้เจิงรู้สึกว่าตัวเองช่างชีวิตอาภัพจริงๆความสัมพันธ์ระหว่างนางกับเรือนหลักที่กำลังจะดีขึ้นอยู่แล้วแต่ก็อาจมาพังเพราะเ๹ื่๪๫นี้

        นางเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเว่ยซื่อกู้เจิงรู้สึกผิดและละอายด้วยใจจริง “ท่านแม่ ซู่เหนียงของข้าไม่ได้ร่ำเรียนหนังสือและไม่เคยเห็นโลกภายนอกมาก่อน มีหลายสิ่งหลายอย่างที่นางไม่เข้าใจขอท่านแม่โปรดให้อภัยนางด้วยข้าจะไปที่เรือนเล็กเพื่ออธิบายให้ซู่เหนียงฟังอย่างชัดเจนให้ต่อไปนางไม่ทำเ๹ื่๪๫ดังเช่นในวันนี้อีกเ๯้าค่ะ”

         “เ๯้าไปบอกนางเช่นนี้ นางจะนึกว่าข้าเป็๞คนยุยงไม่แน่ว่าอาจจะด่าข้าลับหลังก็ได้” เว่ยซื่อแค่นเสียงเยาะหยัน นางหันไปเอ่ยกับสาวใช้ข้างกายว่า “เ๯้าไปที่เรือนเล็ก บอกหวังซู่เหนียงว่าหากเกิดเ๹ื่๪๫เช่นนี้ขึ้นอีก จะลงโทษงดจ่ายเงินเดือนครึ่งปี”

         “เ๯้าค่ะ” สาวใช้รีบจากไปทันที

        กู้เจิง “...” เว่ยซื่อรู้จักซู่เหนียงดีจริงๆในความทรงจำของนาง เมื่อหลายปีก่อนเว่ยซื่อก็เคยลงโทษงดจ่ายเงินเดือนแบบนี้ตอนนั้นซู่เหนียงต้องรีบมาขอร้องอ้อนวอนเว่ยซื่อด้วยสภาพน้ำมูกน้ำตาไหล

        เมื่อจบเ๹ื่๪๫แล้ว กู้เจิงและเสิ่นเยี่ยนจึงขอตัวกลับครั้งนี้เป็๞บิดาที่ออกมาส่งพวกเขาออกไปด้วยตัวเอง

        กู้เจิงไม่ได้แวะไปหาหวังซู่เหนียงก่อนกลับเพราะนางคิดว่าถ้าไปก็คงไม่พ้นต้องคุยกันเ๹ื่๪๫ที่นางกับกู้เหยาด่าทอคนเมื่อเช้านี้

         “เหนื่อยจัง” กู้เจิงซบอยู่ในอ้อมอกสามี

         “ตอนที่ข้ามา เ๯้ากับนายหญิงไปไหนมาหรือ?” เสิ่นเยี่ยนถาม

         “ข้ากับแม่เฒ่าซุนไปหาช่างวาดภาพเพื่อมาวาดรูปเหมือนน้องสี่เ๯้าค่ะคิดไม่ถึงว่าระหว่างทางจะเจอฟู่ผิงเซียง” กู้เจิงเล่าเ๹ื่๪๫ราวที่เกิดขึ้นให้สามีฟัง

         “เ๯้าต่อสู้เป็๞ด้วยหรือ?” เสิ่นเยี่ยนแสดงท่าทีประหลาดใจนึกไม่ถึงว่าสตรีบอบบางตรงหน้าเขาจะสามารถเอาตัวรอดจากสถานการณ์แบบนั้นได้

         “นี่เรียกว่าต่อสู้ที่ไหนกัน ถ้าคนนอกมาเห็นเข้ายังจะนึกว่าข้ารังแกคนอื่นเสียอีกเ๯้าค่ะ”กู้เจิงนึกถึงเหตุการณ์ในโรงน้ำชา ถึงภายนอกนางอาจจะดูน่ากลัวแต่ที่จริงแล้วนางก็แค่ทำเป็๞ขู่ไปอย่างนั้นเอง

         “ฟู่ผิงเซียงเคยทำเ๹ื่๪๫ไม่ดีกับเ๯้าและตอนนี้ก็ยังมาทำลายการแต่งงานของเจิ้งชินอีก เมื่อครู่ข้าฟังแล้ว รู้สึกว่าเ๯้าน่าจะจัดการกับนางสักครั้งจริงๆ” เสิ่นเยี่ยนออกความเห็น

        กู้เจิงคิดตามคำพูดของเขา “ถึงข้าจะอยากทำก็จริง แต่ก็ควบคุมเอาไว้ได้เ๯้าค่ะ” นางพูดไปก็มองเขาอย่างไม่พอใจ “เพราะข้าคิดว่าท่านพี่ยังน้อยกำลังวาจาไร้น้ำหนัก* หากข้าไปตบตีคนแล้ว ท่านไม่สามารถปกป้องข้าได้ข้าก็จะไม่ลงมือเ๯้าค่ะ”

        (*หมายถึง มีฐานะต่ำกว่าพูดไปคนย่อมไม่ให้ความสำคัญ หรือไม่มีอำนาจนั่นเอง)

        มุมปากของเสิ่นเยี่ยนยกยิ้ม“เป็๲ความผิดของข้าเอง”

        กู้เจิงหัวเราะหึๆ “ที่จริงก่อนหน้านี้นายหญิงเคยพูดไว้ว่านางจะให้ฟู่ผิงเซียงได้รับบทเรียนเ๽้าค่ะ” 

         “ถึงเวลาจะได้รับบทเรียนแล้วหรือ” เสิ่นเยี่ยนพูดทวนเสียงเรียบ

        เมื่อทั้งสองกลับมาถึงบ้านก็เจอลุงรองกับป้ารองที่นำถั่วลิสงคั่วถุงใหญ่มาให้พอดีขนมมันเทศที่ตากไว้เมื่อเช้าก็แข็งตัวดีแล้ว 

        กู้เจิงกับชุนหงหยิบมาแบ่งกันกินคนละครึ่งรสชาติเหมือนที่ป้าใหญ่พูดไว้ คือทั้งหวานทั้งเหนียว 

         “อร่อยเ๽้าค่ะ” กู้เจิงหยิบมากินอีกชิ้น

         “อย่ากินแค่อันนี้” ป้ารองนำถั่วลิสงคั่วมาให้กู้เจิงหนึ่งกำมือ “เ๽้าลองกินถั่วลิสงขึ้นชื่อของบ้านข้าดู”