หลังจากพูดถึงอวี้ฉู่เฉิงแล้ว อวี้ฉู่จาวก็เอ่ยถามถึงเื่อื่นๆ นอกเหนือจากเื่นี้
“แล้วยังมีเื่อะไรอีกหรือไม่”
“มีพ่ะย่ะค่ะ เมื่อคืนมีคน้าสังหารข้า ข้าคิดว่าเป็ฟูเหริน” อารมณ์ของหลินหร่านเริ่มเปลี่ยน “ท่านอ๋อง...เหตุใดนางถึง้าสังหารข้า...เหตุใดถึงไม่ปล่อยข้าไปพ่ะย่ะค่ะ”
“อวิ๋นซี เ้าเสียใจหรือ”
“ไม่เลย รู้สึกกลัวมากกว่าพ่ะย่ะค่ะ”
“ไม่มีอะไรต้องกลัว…” อวี้ฉู่จาวดึงหลินหร่านเข้ามาในอ้อมกอด “คนพวกนั้นเป็แค่แมลงวันที่คิดอยากจะดูเืคน จิตใจโเี้ ทำอะไรก็ล้มเหลว หากอวิ๋นซีอยากทำให้คนพวกนั้นกลัวมันง่ายนิดเดียว”
“แต่…”
หลินหร่านรู้ดีว่าคนเ่าั้เป็คนชั่วร้าย แต่....หากเขาลงมือทำร้ายคนอื่น จิตใจตนเองต้องอยู่ไม่สุขแน่
หลินหร่านไม่เข้าใจเลย เขาควรจะแก้แค้นหรือไม่ เื่เหล่านี้ล้วนเป็เื่ที่ทำให้เขาคิดไม่ตก
อวี้ฉู่จาวมองหลินหร่านที่นั่งเหม่อ เขาพอจะรู้ว่าเด็กคนนี้กำลังผูกเงื่อนให้ตนเองไม่สามารถแก้ปัญหาได้
ทำไมเขาจะไม่รู้นิสัยของหลินหร่าน อีกฝ่ายมักยอมให้ตนเองลำบากดีกว่าที่จะไปทำร้ายคนอื่น
ทว่า กลับมีอยู่ครั้งหนึ่ง…
ครั้งก่อนที่นางซ่งมาหาหลินหร่าน เื่นั้นอวี้ฉู่จาวรับรู้เป็อย่างดี
เวลานั้นเป็เพราะนางซ่งอยากให้หลินหร่านใช้ประโยชน์จากเขา ท่าทีอีกคนจึงราวกับลูกแมวตัวน้อยกำลังขู่ ้าที่จะปกป้องอาหารของตนเอง
หลังจากอวี้ฉู่จาวรู้เื่นี้ก็รู้สึกดีใจเป็อย่างมาก เพราะอวิ๋นซีของเขาเริ่มมีเขี้ยวเล็บ และคนที่ทำให้มันออกมาได้นั้นคือเขา
ั้แ่นั้นเป็ต้นมา อวี้ฉู่จาวจึงตั้งใจจะช่วยหลินหร่านปรับปรุงนิสัยอ่อนแอนี้ หากว่ายังอ่อนแอเช่นนี้ก็มีแต่จะถูกรังแกเท่านั้น
อีกอย่าง หากในอนาคตพวกเขาอภิเษกสมรสกัน ผู้คนในวังหลวงจะยิ่งไม่น่าคบหา ถ้าไม่ระวังอาจพลาดพลั้งได้ หากถึง่ที่เขาคุ้มครองไม่ได้ขึ้นมา อวิ๋นซีของเขาคงได้กลายเป็เนื้อชิ้นใหญ่บนเขียงแน่
ดังนั้น หากหลินหร่านไม่เปลี่ยนนิสัยตนเอง ก็คงจะมีแต่เขาที่ช่วยได้แล้ว
สำหรับหลินหร่าน ต้องเป็เื่ที่เกี่ยวกับเขาเท่านั้นถึงจะทำให้โกรธได้กระมัง
“ท่าเสวี่ย”
ฉับพลัน อวี้ฉู่จาวเรียกหนึ่งในองครักษ์เงาออกมา
“พ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง” ท่าเสวี่ยมาคุกเข่าลงหนึ่งข้างตรงหน้า
“เล่าเื่ที่เ้าไปสืบมาให้เปิ่นหวังกับอวิ๋นซีฟังสิ”
“พ่ะย่ะค่ะ นางเว่ยเกรงว่า หากแม่ทัพฮวาเวยกลับมาจะรู้เื่ที่นางทำร้ายคุณชายน้อย และกลัวว่าหากคุณชายน้อยขึ้นเป็พระชายาของท่านอ๋องแล้วจะหาทางจัดการนาง นางจึงได้คิดที่จะกำจัดคุณชายน้อยก่อนที่แม่ทัพฮวาเวยจะกลับมาถึงเมืองหลวง หรือ…” ท่าเสวี่ยเอ่ยมาถึงตรงนี้ก็หยุดไปชั่วครู่ก่อนเอ่ยต่อ “หาทางยกเลิกงานอภิเษกสมรสของท่านอ๋องกับคุณชายน้อยพ่ะย่ะค่ะ”
ฟังตอนแรกหลินหร่านไม่ได้รู้สึกอะไรเป็พิเศษ คิดเพียงว่าคนผู้นี้ช่างเป็ผู้หญิงที่น่ากลัวเหลือเกิน
แต่เมื่อฟังมาจนถึงตอนท้าย...
นางเว่ย้ายกเลิกงานอภิเษกสมรสระหว่างเขากับท่านอ๋อง
หลินหร่านรีบลุกขึ้นทันที “ไม่ได้นะ!”
จู่ๆ หลินหร่านยืนขึ้น แผ่นอกเขาเคลื่อนขึ้นลงอย่างเห็นได้ชัดเพราะหายใจเข้าออกอย่างเต็มที่จากความโกรธ
“ท่านอ๋อง…” หลินหร่านหันไปมองอวี้ฉู่จาวที่อยู่ข้างกาย สายตาเต็มไปด้วยความรู้สึกลำบากใจพร้อมกับส่ายหน้าไปมา “ไม่ได้เด็ดขาดนะพ่ะย่ะค่ะ”
อวี้ฉู่จาวเงยหน้าสบตาหลินหร่าน เขารู้สึกสงสารจับใจก่อนจะดึงให้อีกคนกลับมานั่งข้างตนเองดังเดิม ฝ่ามือลูบคิ้วที่ขมวดเข้าหากันของอีกคนพลางกล่าว “นั่นเป็เื่ปกติ หากพวกเขาอยากทำเื่เลวร้าย พวกเราก็จะไม่ปล่อยให้ทำได้เด็ดขาด”
“อื้อ” หลินหร่านพยักหน้าอย่างด้วยความเชื่อใจ
“เ้าออกไปได้แล้ว”
หลังจากนั้น ท่าเสวี่ยก็หายลับไปจากห้อง
“อวิ๋นซี หลังจากนี้เ้าต้องรู้จักปกป้องตัวเอง ต่อให้เ้าไม่เป็ฝ่ายลงมือทำร้ายคนอื่น เ้าก็สามารถตอบโต้ได้ อย่าให้ตนเองต้องเป็ฝ่ายทุกข์ทรมาน”
“...พ่ะย่ะค่ะ” หลินหร่านกะพริบตาปริบ ตอบสนองเชื่องช้า
หลังมองดูท่าทีราวกับกำลังฝืนตัวเองของหลินหร่าน อวี้ฉู่จาวจึงบอก “ช่างเถิด ค่อยๆ เป็ค่อยๆ ไป อย่างไรเ้าก็ต้องเติบโตขึ้น”
อวี้ฉู่จาวถอนหายใจออกมาเล็กน้อย เขาตั้งใจแล้วว่าจะไม่บังคับหลินหร่านเกินไปนัก
“ข้าจะพยายาม ท่านอ๋อง...ให้เวลาข้าหน่อยนะ” เพราะกลัวอวี้ฉู่จาวผิดหวัง หลินหร่านจึงรีบรับประกัน ฝ่ามือของตนเองยื่นมาจับมือของอวี้ฉู่จาวแน่น
“ไม่ต้องกังวล ข้าเชื่อว่าเ้าต้องเข้มแข็งขึ้น อวิ๋นซีของข้าไม่คิดละเลยต่อข้าแน่นอน ใช่หรือไม่” อวี้ฉู่จาวยิ้มมุมปากพลางปลอบ
“ใช่แล้วพ่ะย่ะค่ะ ข้าไม่มีทางแยกจากท่านอ๋อง”
ภายนอก ดวงอาทิตย์เริ่มคล้อยสูงขึ้น ่เวลาของฤดูหนาวเคลื่อนผ่านมาเกินครึ่งแล้ว ดวงอาทิตย์แผ่ความอบอุ่นแทบทุกวัน
“ใกล้จะเข้าสู่ปีใหม่แล้ว ปีหน้าพ่อของเ้าจะกลับมาที่เมืองหลวง วันอภิเษกสมรสของเราจะถูกกำหนด ฉะนั้นใน่เวลานี้ เ้ายังอยากให้นางเว่ยอยู่หรือไม่”
เื่ของนางเว่ย จริงๆ อวี้ฉู่จาวได้ตัดสินใจแล้ว แต่เขาอยากถามความเห็นของหลินหร่าน อยากรู้ว่าหลินหร่านคิดอย่างไรกับเื่นี้ เขาจะได้พิจารณาและตัดสินใจลงมือได้ง่ายขึ้น
หลินหร่านเริ่มลังเลอีกครั้ง ทว่า พอนึกถึงเื่ที่หญิงคนนั้น้าทำให้งานอภิเษกสมรสของเขากับท่าอ๋องถูกยกเลิกยิ่งรู้สึกโกรธ โกรธจนอยากจะร้องไห้ เพราะนี่เป็เื่ที่เขาตั้งตารอ เขาจะไม่มีทางให้ใครมาทำลายมันแน่
“จะให้นางอยู่หรือไม่” อวี้ฉู่จาวถามขึ้นอีกครั้ง
หลินหร่านเงยหน้ามองใบหน้าหล่อเหลา คิ้วเข้มของวีรบุรุษและแววตาที่มองมาที่ตนทั้งสดใสและอ่อนโยน
หลินหร่านเอียงศีรษะลงไปซบกับไหล่ของอวี้ฉู่จาว ซุกเข้าไปในอ้อมกอดก่อนตอบเสียงเบา “ไม่พ่ะย่ะค่ะ”
อวี้ฉู่จาวพึงพอใจจึงยกมือโอบกอดหลินหร่าน ก่อนจะก้มหัวลงจูบที่ริมฝีปากของอีกคนเป็การให้รางวัล
ครั้งแรกกับครั้งที่สองพลาดไป นางเว่ยควรคิดล้มเลิก แต่กลับยังหาโอกาสวางแผนที่จะทำร้ายกันอีก
.........
่ก่อนเข้าสู่ปีใหม่ หลินหร่านมักไปหาอวี้ฉู่จาวที่โรงยาอยู่เสมอ ความสัมพันธ์ของทั้งคู่จึงยิ่งหวานหยดย้อยเฉกเช่นคู่แต่งงานใหม่
นอกจากนั้น หลินหร่านยังเคยไปที่โรงเตี๊ยมเพื่อตามหาอวี้ฉู่เฉิง
คนผู้นั้นเคยช่วยชีวิตเขาไว้ หากจะทิ้งเขาไว้ที่โรงเตี๊ยมก็คงไม่ดีนัก ต้องไปเยี่ยมเยือนเสียหน่อย
แต่เขาลองตามหาที่โรงเตี๊ยมแล้วกลับไม่พบคนผู้นั้นเลย อีกทั้งเ้าของโรงเตี๊ยมยังบอกอีกว่าไม่เคยมีคนลักษณะตามที่หลินหร่านบอกมาพัก
สุดท้ายก็หาไม่พบ หลินหร่านจึงไม่ได้สนใจอะไรเพราะถือว่าเป็เพียงคนที่พบเจอโดยบังเอิญ และอวี้ฉู่จาวก็เคยบอกกับเขาแล้วว่าทางที่ดีอย่าได้พบเจอกันอีก
กาลเวลาผ่านไปเร็วมาก ไม่นานก็มาถึง่ปีใหม่เสียแล้ว
ก่อนวันปีใหม่หนึ่งวัน ซึ่งตรงกับวันที่ 30 พอดี ทั่วทั้งเมืองหลวงต่างพากันเตรียมอาหารฉลองส่งท้ายปีเก่าและต้อนรับปีใหม่
โคมไฟสีแดงหลากหลายสีสันถูกนำมาแขวนไว้ข้างนอก ทั่วทั้งเมื่องอวี้อันถูกปกคลุมไปด้วยความครื้นเครง
เวลานี้ ราชวงศ์อวี้สงบสุขดั่งมหาสมุทร ผู้คนร่ำรวย ชาวเมืองมีความสุข ในเทศกาลอันเป็มงคลเช่นนี้ ใบหน้าของผู้คนจึงแต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้ม
เด็กๆ ที่พากันวิ่งไปมาบนท้องถนนต่างก็เฝ้ารอที่จะได้รับประทานมื้อค่ำส่งท้ายปีใหม่ที่แสนอร่อย รับอั่งเปาและซื้อเสื้อผ้าใหม่
ถึงแม้จะยุ่งยากและมีกฎเกณฑ์มากมาย อย่างไรก็ตาม เทศกาลนี้ก็นับว่ามีความสำคัญกับทุกครอบครัว
ทว่า ที่จวนแม่ทัพฮวาเวยกลับเหมือนว่าพวกเขาถูกกีดกันอย่างไรอย่างนั้น
ซึ่งพวกนางก็รู้ว่าอย่างไรผู้นำตระกูลคงไม่มาร่วมฉลอง หลินฮวาเหนียนยังไม่กลับเมืองหลวง
ส่วนหลินหร่านซึ่งไม่ได้เข้าใจจารีตประเพณีที่นี่นัก เขาจึงไม่ได้สนใจ ในตอนแรกก็แอบกังวลใจเล็กน้อย แต่ผลสุดท้ายก็รับปากที่จะอยู่ต้อนรับปีใหม่ร่วมกันกับท่านอ๋อง
---------------------------------------
