58
เหยาเหยาะโขึ้นสูงเสียดฟ้าแล้วลอยตัวราวกับนกกำลังโบยบิน มือเรียวสวยยกดาบชี้ขึ้นฟ้าเพื่อรวบรวมสมาธิในการโจมตีเพียงครั้งเดียว
“เพลงดาบแสงจันทร์พิพากษา”
ฉับ!
แสงสีขาวประสานสายฟ้าฟาดฟันออกไปเป็จันทร์เสี้ยวขนาดใหญ่ตัดผ่านร่างเหลวสีดำขาดออกจากกันและตัดผ่านพื้นจนทำให้เกิดรอยแยกของพื้นดินเป็แนวตรงไปไกลหลายลี้ ผืนแผ่นดินเกิดการสั่นะเืทอดยาวออกไปไกล การโจมตีครั้งนี้นำมาซึ่งชัยชนะของเหยาเหยา เธอกำจัดตัวประหลาดได้สำเร็จ
หลังจากที่ลงจากบนท้องฟ้า เหยาเหยาก็ไปดูซากศพของตัวประหลาด
“ยังไม่ตายอีกรึ”
มันยังไม่ตายสนิท ร่างเหลวของมันรวมตัวเข้ากันทีละนิด แต่เหยาเหยาเธอยืนมองดูมันโดยที่เธอไม่ได้ทำอะไร จากััของเธอนั้นมันทำอะไรไม่ได้อีกแล้ว ต่อให้มันจะรวมตัวกันใหม่ อีกไม่นานมันก็ต้องตาย
ของเหลวสีดำเริ่มหดตัวสลายหายไปกับอากาศ แต่ถึงกระนั้นมันก็ยังรวมตัวกันซึ่งน่าจะเป็ส่วนหัว ดวงตาสีขาวและปากสีขาว เธอมองเห็นมันอย่างชัดเจน เห็นสภาพนี้แล้วมันทำให้เธอเกิดความรู้สึกขนลุกอย่างบอกไม่ถูก
“อะ อะ เอาแหวน ขะ ของข้า คะ คะ คืนมา”
“เอ๊ะ!”
ตัวประหลาดพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำแ่เบากับเหยาเหยาก่อนที่มันจะสิ้นลมหายใจสลายหายไปกับสายลม เหยาเหยาใมากเมื่อได้ยินในสิ่งที่มันพูดขึ้น เธอไม่คิดว่าตัวประหลาดของเหลวสีดำจะสามารถพูดเหมือนกับมนุษย์ได้
นี่เป็เื่แปลกประหลาด
[ยินดีด้วย ระดับของท่านเพิ่มขึ้น ระดับของท่านอยู่ที่ระดับ 9]
[ยินดีด้วย ค่าพลังโจมตีของท่านเพิ่มขึ้น + 9]
[ยินดีด้วย ค่าพลังป้องกันของท่านเพิ่มขึ้น + 9]
[ยินดีด้วย ค่าพลังความเร็วของท่านเพิ่มขึ้น + 9]
[ยินดีด้วย ค่าพลังิญญาของท่านเพิ่มขึ้น + 9]
หลายวันต่อมา
เหยาเหยาเดินทางกลับมายังเมืองชิงอินเพื่อมารายงานภารกิจสำรวจถ้ำทางทิศตะวันตก เธอนำข้อมูลที่เธอจดบันทึกเอาไว้ให้กับเ้าหน้าที่สาวสวยและบอกเื่ที่ว่าถ้ำที่เขาไปสำรวจมันได้ถล่มลงมาไม่สามารถกลับเข้าไปได้อีกแล้ว ส่วนเื่ที่เธอเจอกับตัวประหลาดเธอไม่ได้รายงานเื่นี้ แล้วก็เื่แหวนสีดำรูปดวงตาที่ดูน่าขนลุกเธอก็ไม่ได้บอกเช่นเดียวกัน
หลังจากนี้เธอยังมีเื่ที่เธอต้องไปทำนอกจากการทำภารกิจและการใช้ชีวิตในฐานะนักผจญภัย แล้วเป้าหมายต่อไปของเหยาเหยาก็คือหาข้อมูลเกี่ยวกับแหวนที่เธอเก็บมาด้วย เพื่อการนั้นเธอจึงเดินทางไปยังเมืองซีอัน แล้วการเดินทางครั้งนี้เธอจะต้องเดินไปหลายวันโดยที่ไม่ได้รับทำภารกิจแต่อย่างใด
...
