นักการเมืองาุโเข้าใจดีการเลือกตั้งเป็เกมทางจิตวิทยา ใครสามารถเข้าถึงมวลชนได้อย่างมีประสิทธิภาพจะยิ่งมีโอกาสได้รับความนิยม และสามารถยืนหยัดได้อย่างมั่นคงในโลกการเมือง
รอยยิ้มอันสนิทสนมรองเท้าหนังคู่เก่าแต่สะอาดหมดจด เครื่องแต่งกายสุดแสนจะธรรมดา ความเชื่อที่มั่นคงจะเป็วิธีเรียกคะแนนความนิยมในขณะเดียวกันนั้นเอง มันก็จะเพื่อทำให้ฝ่ายตรงข้ามเสื่อมเสียชื่อเสียงไปด้วยเป็อัลกอริทึมของการเพิ่มและลดของคะแนนเสียง
สำหรับประธานมิตสึโอกะนี่คือเกมที่เขาโปรดปรานมากใน่หลายทศวรรษที่ผ่านมาเวทีใต้เท้าของเขาคือสนามรบที่เขาสามารถเล่นได้อย่างเสรี แต่ในขณะนี้ได้เกิดการเปลี่ยนแปลงอันสั่นะเืเลือนโลกแล้วอารมณ์ของผู้ชมเทไปให้กับทางคานาโกะอย่างสมบูรณ์
ผู้ที่เคยผิดพลาดแต่แข็งแกร่งหัวหมุนกับการเลี้ยงดูลูก แต่ก็ยังมีความรับผิดชอบและจิตสำนึกต่อสังคมรอดพ้นจากการทรยศ และยังสวยงามมาก...เป็ศูนย์รวมของความน่าชื่นชมความเห็นอกเห็นใจของแทบทุกผู้คน และยังเป็ผู้ที่ยึดถือปฏิบัติตามหลักการ
โอบาตะทาเคชิใช้โอกาสใน่เวลาสำคัญเช่นนี้เป็ผู้นำยืนขึ้นปรบมือหลังจากนั้นแทบจะทันที ผู้ชมหลายคนก็ลุกขึ้นยืนตาม เสียงปรบมือของพวกเขาดังสนั่นอยู่เป็เวลานาน
นี่เป็การเปลี่ยนใจของผู้ชมที่อยู่ทางหน้าจอโทรทัศน์ไปด้วยสนับสนุนผู้หญิงคนนี้เพื่อปกป้องภรรยาและลูกๆ ของคุณ เป็เหมือนเส้นบางๆที่ซ่อนอยู่และถูกบ่มเพาะลงไปในใจของผู้ชมทุกคน
“ชิมัตตะ (ซวยแล้ว) !” ประธานมิตสึโอกะร้องไห้ในใจ ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะคิดว่าตัวเองจะได้รับความนิยมหรือไม่เขาต้องทำลายความแข็งแกร่งของคานาโกะก่อน “คุณคานาโกะ คุณสมเป็นางเอกจริงๆ‘การมีผู้หญิงแบบคุณคงเป็ความเบิกบานของวงการการเมืองในบ้านเรา
ในฐานะผู้าุโการได้เห็นคุณมีความตระหนักรู้และเข้าสู่วงการการเมืองั้แ่อายุ 24 ปี ผมรู้สึกยินดีเป็อย่างยิ่ง”
สุนัขจิ้งจอกชราเริ่มโจมตีเื่อายุและประสบการณ์ของหญิงสาวผู้สมัครอีกสองท่านแทบจะหมดสิทธิ์ในการพูด พวกเขากลายเป็นักแสดงสมทบไปแล้วจริงๆและได้แต่ติดตามรับชมละคร
“จริงสิ หลายวันก่อนผู้คุ้มกันชาวจีนซึ่งยืนอยู่ที่ด้านหลังคุณต่อสู้กับเหล่านักเลงบนถนนฮิโนะโอจิด้วยสนธิสัญญาทองคำ 10 แท่งเขาหักแขนของนักมวยปล้ำซูโม่อิจิสึกิด้วยมือเปล่าตอนนี้โลกในวงการกีฬาของอิจิสึกิจบสิ้นลงแล้วไม่ทราบว่านี่สอดคล้องกับสโลแกนต่อต้านความรุนแรงและต่อต้านแก๊งมาเฟียของคุณด้วยหรือไม่มันออกจะย้อนแย้งกันนะ ว่าไหมครับ?”
คานาโกะกำลังจะอธิบายแต่เสิ่นิกลับก้าวออกมา “ผมเป็แค่บอดี้การ์ดเป็หน้าที่ของผู้คุ้มกันที่จะต้องปกป้องนายจ้างด้วยวิธีทางกฎหมายนี่คือจรรยาบรรณวิชาชีพชั้นสูง
หากการกระทำของผมทำให้ทุกคนเข้าใจผิดในตัวของคุณคานาโกะกรุณายกโทษให้ผมด้วยถ้าผมทำผิดกฎหมาย กรุณาแจ้งให้ตำรวจมาจับผม”แทบทุกคนที่ได้เห็นฉากนักมวยปล้ำงัดข้อกับเสิ่นิ กล่าวอย่างตรงไปตรงมาเขาดังเสียยิ่งกว่าคานาโกะอีก
แม้ว่าทุกคนจะติดตามพล็อตเื่นี้ในแง่มุมของการเป็คนญี่ปุ่นและรู้สึกอึดอัดมากที่เห็นว่าผู้คนจำนวนมากในประเทศนี้ต้องพ่ายแพ้ให้กับชาวจีนผู้นี้แต่พวกเขาก็จับตาดูตลอดทั้งกระบวนการ แต่ก็จับผิดอะไรเขาไม่ได้เลย
“ผมคิดว่าคุณเสิ่นิเข้าใจผิดแล้ว ผมเองก็ต่อต้านความรุนแรงการที่คุณใช้การงัดข้อปกป้องคุณคานาโกะนั้นพอจะเป็เื่ที่เข้าใจได้ช่างเป็เื่บังเอิญ ตอนนี้ผมมีบอดี้การ์ดอยู่คนหนึ่งซึ่งพอจะมีกำลังแขนอยู่บ้าง เขาได้ยินเื่ราวของคุณเสิ่นิจึงอยากจะลงแข่งกับคุณเสิ่นิดูสักหน”
ผู้สมัครทั้งสองซึ่งรับบทเป็ดาราสมทบเข้าใจในทันทีจิ้งจอกเฒ่าเ้าเล่ห์กำลังพยายามเล่นอุบายระดับชาติต่อให้เสิ่นิแข็งแกร่งและเอาชนะมาเฟียได้ แต่อย่างไรเสียเขาก็กำลังยืนอยู่บนผืนแผ่นดินญี่ปุ่น การเอาชนะชาวญี่ปุ่นรังแต่จะสร้างความเกลียดชังทางชาติพันธุ์ระหว่างสองประเทศซึ่งมีประวัติศาสตร์อันยาวนานต่อกันจนอธิบายไม่จบชาวญี่ปุ่น้าใครสักคนที่จะเอาชนะชายหนุ่มผู้หยิ่งผยองคนนี้ เพื่อเป็เกียรติให้แก่ประเทศชาติ
ประธานมิตสึโอกะจับความประเด็นความคิดนี้ได้เขา้าวาดภาพให้ตัวเองเป็วีรบุรุษแห่งชาติแต่ถ้าคนที่เขาหามานั้นเกิดแพ้ขึ้นมา นั่นจะกลายเป็ว่าเขาเป็คนบาปของชาติในทันทีมันเป็วิธีการเล่นที่ว่าไม่สำเร็จก็กลายเป็ขี้หมาไปเลย
“ดูเหมือนว่าผมจะไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ...”เสิ่นิมองไปที่อีกด้านหนึ่งของเวทีหัวโล้นไนติงเกลลากเก้าอี้อะลูมิเนียมอัลลอยด์พนักสูงขึ้นมาตัวหนึ่งขาเก้าอี้เกิดเสียงเอี๊ยดอ๊าดกับพื้นไม้ สายตาของทุกคนถูกดึงดูดไปโดยปริยาย
เ้าหัวโล้นไนติงเกลสูง190เิเ รูปร่างกำยำ ชุดสูทหรูจะปริแตกเมื่อใดก็ไม่ทราบ
“สวัสดี ผมชื่อไดสุเกะ พบกันครั้งแรก ฝากเนื้อฝากตัวด้วย”ไนติงเกลยิ้มในขณะที่ยืนอยู่หน้าเสิ่นิ
“คุณกับผมรู้จักกันอยู่แล้ว คุณไม่ได้ชื่อนี้สักหน่อย” เสิ่นิพูดเบาๆ
“ชื่อนี้เป็เพียงสัญลักษณ์ ความแข็งแกร่งต่างหากคือของจริง” ไนติงเกลเหวี่ยงเก้าอี้พนักพิงสูงในมือลงระหว่างคนทั้งสองเ้าหัวโล้นเท้าแขนข้างหนึ่งลงบนโต๊ะเก้าอี้มุมทั้งสี่ของเก้าอี้อะลูมิเนียมถูกยึดไว้กับพื้นไม้เหมือนกับถูกตอกตะปูไว้
เ้าหน้าที่ภาคสนามเห็นก็ถึงกับน้ำตาไหลจะทำแบบนี้กับพื้นของเขาไม่ได้ ต้องเปลี่ยนใหม่ทั้งหมดเลย!
“หลังเวทีไม่มีโต๊ะที่ใช้การได้ มีเพียงเก้าอี้ตัวนี้เท่านั้นมาลองกันสักตั้ง!” ไนติงเกลไม่รอให้เสิ่นิเห็นด้วยเขาถอดสูทออกและถลกแขนเสื้อด้านซ้ายขึ้นวางมุมมือซ้ายนำไปก่อนที่ด้านหลังของเก้าอี้
“ผมไม่ถนัดซ้าย” เสิ่นิก็ใช้การกระทำเดียวกัน เขาวางมือซ้ายไว้ที่อีกมุมหนึ่งของด้านหลังเก้าอี้
“ช่างบังเอิญ ผมก็ไม่ถนัดเช่นกัน” ไนติงเกลยิ้มและกล่าวว่า “ผ่านไปแค่ 4วัน สันนิษฐานว่ามือขวาของคุณคงจะยังไม่หายดีการเอาชนะคุณเสิ่นิผู้ซึ่งได้รับาเ็อยู่ช่างเป็เื่ที่น่าอายสิ่งที่ผม้าก็คือเกมอันยุติธรรม”
“เหอๆ ไว้คุณเลื่อยความสูง 15 เิเที่สูงกว่าผมออกเสียก่อนแล้วค่อยมาว่ากัน!ในามีเพียงชัยชนะเท่านั้น มีความยุติธรรมที่ไหนกัน”ในที่สุดมือของเสิ่นิและไนติงเกลก็จับกัน ผู้ชมเงียบสงัด ทุกคนสะกดกลั้นลมหายใจ
ไม่มีกรรมการและไม่มีเสียงระฆังเสิ่นิและไนติงเกลเริ่มออกแรงพร้อมกันมือทั้งสองข้างยันกันจนพนักเก้าอี้เกิดเสียงดังแอ๊ดพลังอันแข็งแกร่งอยู่ในภาวะสมดุล แขนทั้งสองข้างของชายทั้งคู่หยุดนิ่งอยู่ตรงนั้นทั้งที่แรงะเิมันพอที่จะบิดและงอท่อเหล็กได้
“ช่างเป็พลังอันแกร่งกล้า ใครจะไปคิดล่ะว่าผู้คุ้มกันที่เกิดมาเป็สไนเปอร์จะมีพลังเช่นนี้ได้?”ไนติงเกลแสยะยิ้ม
“สืบประวัติมาดีขนาดนี้ ดูเหมือนว่าคุณจะไม่ใช่ลูกกระจ๊อกสินะ”เสิ่นิดีใจมาก ผู้ชายตรงหน้านี้ฝีมือสูงกว่านักฆ่าชั้นต้นอย่างเห็นได้ชัดนี่แสดงให้เห็นว่าภารกิจการลอบสังหารในระดับต้นได้ถูกยกระดับขึ้นแล้ว
“เด็กน้อย คุณไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคุณกำลังย่ำลงไปในน้ำโคลนแบบไหนคนที่จมน้ำมาั้แ่สมัยโบราณส่วนมากมักจะว่ายน้ำเป็กันทั้งนั้นอย่าชะล่าใจไปล่ะ” ไนติงเกลเย้ยหยันและเตือน เ้าโล้นออกแรงที่แขนเพิ่มขึ้นอีกขั้นมันกดมือเสิ่นิให้เอนไปด้านหลังได้ 10 องศา
เซี่ยวอี๋มองอย่างตกตะลึงต้องรู้ก่อนว่านี่คือการต่อสู้ของกำลังแขนในสภาพที่เต็มรูปแบบของเสิ่นิเป็ครั้งแรกที่เธอเห็นว่ามีคนที่ทำให้เสิ่นิพ่ายต่อความแข็งแกร่งได้
“สู้เขา! คว่ำมันเลย!” ประธานมิตสึโอกะะโอย่างตื่นเต้นต้องทราบว่าด้วยมุมของการงัดข้อ ด้านหลังแขนของทั้งสองคนไม่มีอะไรรองรับเลยหากแพ้ขึ้นมาจริงๆก็มีโอกาสสูงมากที่จะทำให้กล้ามเนื้อมือฉีกขาดจนเืพุ่งกระจายได้สิ่งที่สถานีโทรทัศน์้าไม่ใช่เืสาดหรอกหรือ!ไม่สนว่าจะเป็เืสุนัขหรือเืมนุษย์!
“พอดีฉันมีเวลา เลยอยากจะฟังเสียหน่อยว่าน้ำโคลนมันเป็ยังไง?” เสิ่นิยังคงออกแรงอย่างต่อเนื่อง เขาเอาองศาที่หายไปกลับคืนมาอีกครั้งให้มือของพวกเขาประจันกันอยู่บนเส้นกึ่งกลางอีกครั้ง
“เคยได้ยินเื่ข้อสอบเลื่อนระดับไหมล่ะ ช่างเป็เื่บังเอิญภารกิจนี้คือหัวข้อการทดสอบ คุณยังจะถามอีกหรือว่าน้ำโคลนน่ะขุ่นแค่ไหน?” ไนติงเกลไม่มีความคิดที่จะเก็บเป็ความลับ
“ดูเหมือนว่าจะโชคดี กลายเป็เื่ใหญ่โตแล้วจริงๆ” เสิ่นิไม่หวั่นเกรงเขารวบรวมแรงอีกรอบ และกดไนติงเกลลงไป 20 องศาไนติงเกลผู้ที่ไม่มีคิ้วถึงกับตาค้าง ใกับพละกำลังของเสิ่นิ
“เฮ้ คุณคงไม่คิดว่าตัวเองจะเป็ศัตรูกับโลกได้หรอกใช่ไหม?” ไนติงเกลกล่าวอย่างเ็า
“เห็บหมัดในเมือง อาศัยฝีมืออันไร้ยางอายสูบเืสูบเนื้อจากผู้อื่นเหมือนฝูงแร้งฝูงกา ถ้านั่นคือโลกของคุณมันก็ออกจะเน่าเฟะไปหน่อยนะ” เสิ่นิดูถูกซึ่งๆ หน้า
“ผมชอบความหยิ่งผยองของคุณ แต่แรงยังอ่อนไปหน่อย”ไนติงเกลพูดพลางออกแรงอย่างต่อเนื่องเครื่องยนต์ในร่างกายของเขาเดินเครื่องเต็มกำลังเขาผลักเสิ่นิจนแขนงอไปด้านหลัง
เสิ่นิเบิกตากว้างเท้าทั้งสองฝังอยู่บนพื้น พื้นที่ใต้ฝ่าเท้ายุบตัวจมลงจนเป็รอย เสิ่นิออกแรง 100% แต่ก็ยังไม่สามารถหยุดไม่ให้ตัวเองถูกกดลงไปได้พนักหลังของเก้าอี้เริ่มบิดเบี้ยวผิดรูป
“เสิ่นิ คุณเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้หรอก เช่นเดียวกับความพ่ายแพ้ในตอนนี้”ไนติงเกลยิ้ม
“ไม่ ที่ฉันมีชีวิตอยู่จนถึงทุกวันนี้ไม่ใช่เพื่อแพ้! ก่อนที่แกจะพาเธอไปเทพและปีศาจก็ต้องพ่ายแพ้เช่นกัน!” เสิ่นิกัดฟันแน่นเขาเปิดใช้กล้ามเนื้อระบบปิด ทุกเส้นเอ็นในร่างกายรับคำสั่งจากเขาทุกเซลล์ฟังเสียงคำราม ดวงตาของเสิ่นิพลุ่งพล่านไปด้วยเื
เสียง“ปัง!” ดังขึ้นในที่สุดเก้าอี้พนักสูงที่ทำจากอะลูมิเนียมอัลลอยด์ที่ใต้ข้อศอกก็รับแรงไม่ไหวมันะเิแตกและกระจายเป็เสี่ยง ยังไม่รู้ผลแพ้ชนะไฟในห้องส่งถ่ายทอดสดก็ดับลงในทันที ระบบจ่ายไฟถูกปิดโดยสมบูรณ์ทุกคนจมดิ่งสู่ความมืดในพริบตา
มีเสียงกระซิบกระซาบดังขึ้นเ้าหน้าที่คนหนึ่งเดินตามหลังคุานาโกะ “คุณคานาโกะ ระบบไฟฟ้าขัดข้องได้โปรดตามผมมาทางนี้” พนักงานที่กระซิบที่ข้างหูของคานาโกะชักมีดสั้นออกมา
ในขณะที่คานาโกะไม่ทันระวังตัวใบมีดก็แทงตรงเข้าสู่ตำแหน่งหัวใจของเธอ
เสียงดังผลัวะ ขาเก้าอี้ที่หักตอกเข้ากับแขนของผู้ชายที่ถือมีดเืไหลย้อยลงมาตามขาของเก้าอี้อันกลวงโบ๋
คานาโกะรู้สึกผิดปกติจึงเปิดไฟบนโทรศัพท์ภายใต้แสงไฟอันแ่เบานั้นเสิ่นิได้ตะครุบตัวฆาตกรผู้เหมือนสัตว์ร้ายที่แต่งตัวเป็คนงานเอาไว้แล้วชายผู้นั้นอดทนต่อความเ็ปอย่างแสนสาหัส เขาหยิบขวานออกมาเล่มหนึ่งและสับลงเหมือนดั่งเช่นการหั่นแตงโมและผัก เห็นแวบแรกก็รู้แล้วว่ามีวิทยายุทธ์
แต่สำหรับเสิ่นิเขาก็เป็เหมือนกับลูกแกะ ถูกจับกระแทกพื้นภายในเวลาเพียง 5 วินาที
“อย่าใช้โทรศัพท์มือถือ!” ร่างของเสิ่นิเปื้อนเืของนักฆ่าผู้นี้เขาะโบอกคานาโกะ แต่มันก็สายเกินไปเสียแล้วท่ามกลางหมู่ผู้ชมในหอประชุมที่ห่างออกไป 30 เมตรนักฆ่าหญิงพร้อมด้วยสายธนูแบบทหาร ลูกศรอันแหลมคมขู่คำราม
เสิ่นิหันกายไปขวางหน้าคานาโกะไว้อย่างฉับพลันเขาใช้ร่างกายของเขาเป็เกราะกำบังลูกธนูอันแหลมคมที่พุ่งมาอย่างแรง
“คุณเสิ่นิ!” คานาโกะใจนร้องเสียงหลง
“เซี่ยวอี๋ พาอาโออิไป” เสิ่นิกระซิบผ่านหูฟังและดึงลูกธนูออกจากอก เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากในกระเป๋าเสื้อ
“มากับผม” เสิ่นิไม่ได้ตระหนักเลยว่าเมื่อสักครู่นี้ตนเองเกือบตายเขายังพาคานาโกะวิ่งไปทางด้านหลังเวที
“ผู้นิพพาน...เจอศึกหนักแล้ว” การลอบสังหารรอบใหม่ไนติงเกลไม่ได้มีส่วนร่วมเนื่องด้วยตัวตนซึ่งถูกเปิดเผย เขามองลงไปที่ฝ่ามือข้างซ้ายและพึมพำกับตัวเอง่ท้าย พลังของเสิ่นิทำให้เขาาเ็