เมื่อเห็นดวงตาของไป๋หว่านหนิงทอประกายระแวดระวัง มานจีก็รู้สึกขมขื่นในใจ ขณะเดียวกันความเกลียดชังที่มีต่อไป๋เสียนอันก็ล้ำลึกขึ้นอีกส่วน        “เจ้าเองก็กลัวแม่”        มานจีหลุบตาลง แววตามืดมนและขุ่นมัว        ทันทีที่นางได้กลับมามีชีวิตอีกครั้ง...