ผมใมากเสียจนทำอะไรไม่ถูกคิดไม่ถึงเลยว่าร่างกายของหร่วนสือจิ่วจะอ่อนแอมากเช่นนี้
ยามนี้กู้จิ่นเฉิงที่อยู่ข้างกายได้เห็นขั้นตอนการฆ่าคนอย่างโเี้ของผมทั้งหมดแล้วเขารู้ดีว่าจะต้องทำอย่างไรต่อ จึง้าจะเข้าไปฟาดกระบองใส่หร่วนสือจิ่วซ้ำอีกครั้งหนึ่งช่างเฉลียวฉลาดเหมือนกับผมเสียเหลือเกิน แค่มองแวบเดียวก็รู้ถึงวัตถุประสงค์ของคนผู้นี้ผมจึงรีบยื่นมือออกไปจับกระบองยาวของเขาเอาไว้แสร้งทำเป็คิดอะไรบางอย่างแล้วส่ายหัวไปมา จากนั้นก็พูดตามบทที่ได้เตรียมการเอาไว้นานแล้ว“จิ่นเฉิง ปล่อยเขาไปก่อน ครั้งนี้เป็เพียงแค่การข่มขู่เท่านั้น ยังไม่ถึงเวลาที่พวกเราจะเปิดฉากทำากับแดน์”
กู้จิ่นเฉิงที่ถูกผมห้ามเอาไว้เช่นนี้ก็หยุดการกระทำทั้งหมดลง ไม่ได้ตามเข้าไปซ้ำอีกปล่อยให้เฉิงหย่วนช่วยประคองหร่วนสือจิ่วพากลับไปที่ฝั่งตรงข้าม
ผมเห็นเฉิงหย่วนพลิกฝ่ามือ จากนั้นบนมือเขาก็มีขวดยาสีขาวใสปรากฏขึ้นมาหนึ่งขวดคนผู้นั้นรีบเทยาออกมาจากขวดเม็ดหนึ่งและป้อนให้กับหร่วนสือจิ่วที่อยู่ในอ้อมแขน แม้จะมองจากที่ไกลๆก็ยังสามารถมองเห็นได้ว่าหร่วนสือจิ่วที่มีรูปร่างเล็กนั่นมีใบหน้าซีดขาวเมื่อเปรียบเทียบกับเฉิงหย่วนที่ตอนนี้กำลังหน้าดำคร่ำเครียดแล้วนั้นช่างดูแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงเฉิงหย่วนมองมาทางผมแล้วะโขึ้น “อวี๋เคอ เ้าจะรังแกคนมากเกินไปแล้ว! ”
แม้ว่าผมจะรู้สึกผิดที่ทำให้เขาต้องตกอยู่ในสภาพอันน่าเวทนาเช่นนั้นทว่าประเมินจากลมปราณแล้วสามารถยืนยันได้ว่าอาการาเ็ของเขาจะสามารถฟื้นกลับคืนสู่สภาพปกติได้ทั้งหมดเพียงแต่ต้องใช้เวลาสักระยะหนึ่ง ดังนั้นผมจึงไม่ได้รู้สึกใมากจนเกินไป เวลานี้เมื่อได้ยินคำพูดของเฉิงหย่วนแล้วกลับยิ่งทำให้ผมรู้สึกสนุกขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
คนพวกนี้โง่หรืออย่างไร? ไม่ว่าจะกี่ครั้ง แม้กระทั่งคำด่าหยาบคายล้วนไม่เคยหลุดออกมาจากปากของพวกเขาเลยสักคำสุดท้ายก็จะมีเพียงแค่คำพูดที่เต็มไปด้วยความหมายแฝงเพียงแค่ไม่กี่ประโยคเท่านั้น
ผมหัวเราะออกมาอย่างไม่แยแส แล้วจึงตอบกลับ“เ้าตระกูลเฉิง ที่เ้าพูดมานั้นถูกต้องแล้ว ข้าผู้นี้ชื่นชอบการรังแกผู้อื่นมากทั้งยังชอบรังแกคนแบบพวกเ้าที่มี ‘จิตใจดี’ซึ่งชอบยุ่งเื่ชาวบ้านมากเป็พิเศษเลยด้วย” เมื่อพูดมาถึงตรงนี้แล้ว จึงเปลี่ยนบทสนทนาผมทำสีหน้าเ็าและเน้นเสียงหนักขึ้น “เฉิงหย่วน พาคนของเ้าออกไปจากดินแดนของข้าเสียอย่าลืมว่าข้าผู้นี้สามารถฆ่าล้างตระกูลซ่งได้ และอีกไม่นานข้าก็สามารถฆ่าล้างตระกูลเฉิงของพวกเ้าได้เช่นเดียวกันวันนี้หากเ้ายังคิดที่จะก่อกวนต่ออีก เช่นนั้นอย่าได้โทษว่าข้าโเี้ก็แล้วกัน”
ผมแสร้งทำเป็ลูบแขนเสื้อของตัวเอง แล้วกวาดตามองไปยังฝั่งตรงข้ามั้แ่หร่วนสือจิ่วที่ถูกผมจัดการจนลอยกระเด็นออกไปหยุดอยู่ที่ฝูงชนซึ่งกำลังต่อสู้กันอยู่พร้อมกับรอดูสถานการณ์อยู่รอบๆจากนั้นจึงเอ่ยต่อ “ข้าให้เวลาแค่หนึ่งเค่อ พวกเ้าจะต้องหายไปจากตรงหน้าข้าเสียมิเช่นนั้น ไม่ว่าผู้ที่มาอยู่ที่นี่จะมีจำนวนมากน้อยเพียงใดวันนี้ข้าก็จะให้สัตว์ประหลาดที่อยู่ในแม่น้ำแห่ง์นี้ได้กินอาหารเพิ่มมากขึ้นสักหน่อย” ประโยคครึ่งหลังนี้ผมออกเสียงได้อย่างชัดเจนมากท้ายที่สุดก็หัวเราะเสียงเย็นออกมาเสียงหนึ่ง เพราะสามารถระงับเหตุการณ์การต่อสู้กันที่กำลังเกิดขึ้นได้สำเร็จ
ฝูงชนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามต่างก็มารวมตัวกันแล้วมองไปรอบๆบริเวณ จากนั้นก็มองสีหน้าท่าทางของผมที่ดูเอาจริงเอาจัง ตอนนี้สีหน้าของพวกเขาดูไม่เป็ธรรมชาติขึ้นมาอย่างทันทีบางคนที่รู้จักกันก็เริ่มพูดคุยสื่อสารกันด้วยเสียงอันเบา ผู้คนจากหลายสำนักต่างถอยกลับออกไปอย่างไร้ร่องรอย
ผมรู้สึกว่าเฉิงหย่วนเหมือนจะถูกคำพูดเหล่านี้ของผมทำให้กล้ามเนื้อหัวใจของเขาตายเสียแล้วเพราะสีหน้าเดี๋ยวแดงก่ำเดี๋ยวซีดขาว ดูแล้วช่างเหมือนกับจานผสมสีเสียจริง ยิ่งทำให้ผิวที่ดูดีของเขานั้นสูญเปล่าอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงได้
เวลาหนึ่งเค่อคือสิบห้านาที จริงๆแล้วที่ผมพูดนั้นเป็เวลามาตรฐาน ผมแค่รู้เวลาคร่าวๆ เท่านั้น แต่ใครจะไปรู้เล่าว่าอีกสิบห้านาทีจะมาถึงตอนไหน? แล้วผมก็ไม่มีนาฬิกาด้วย! เวลานี้เหล่าผู้นำจากอาณาจักรทั้งเก้าทางฝั่งของผมต่างก็เกิดความหยิ่งผยองขึ้นมาอย่างทันทีบางคนแทบจะเชิดคางขึ้นมาจนจะถึงศีรษะแล้ว เพื่อแสดงความท้าทายและเหยียดหยามต่อผู้คนที่มาจากแดน์
หลังจากที่เงียบไปครู่หนึ่งแล้วหร่วนสือจิ่วก็ยังไม่ฟื้นขึ้นมาเสียที ทว่าสีหน้าของเฉิงหย่วนก็ยังคงแน่วแน่มั่นคงราวกับเต็มไปด้วยคุณธรรมเพียงแต่ได้ยินเหมือนกับเขาพูดเสียงลอดออกมาจากไรฟันสองคำ เสียงนั้นทุ้มต่ำและแฝงไปด้วยความขมขื่น“พวกเรา กลับ” เมื่อพูดจบ ก็ดูเหมือนเขาจะรู้สึกว่าขายหน้าเป็อย่างมาก หากกลับไปเช่นนี้มันออกจะดูเสียหน้าอย่างยิ่งจึงหันกลับมาแล้วพูดกับผมหนึ่งประโยค “ความอัปยศในครั้งนี้ตระกูลเฉิงบางคนได้จดจำเอาไว้แล้ว”
แล้วผมจะต้องสนใจด้วยหรือว่าเขาจะจดจำหรือไม่ เพราะถึงอย่างไรหลังจากวันนี้ไปแล้วพวกเราทั้งสองก็คงจะไม่ได้พบกันอีกและในภายหลังผมก็ไม่มีอะไรที่จะต้องไปเกี่ยวข้องด้วย แล้วจะหลบหน้าไม่ได้เลยหรือ?
ยิ่งในเวลานี้ทางฝั่งนั้นไม่มีหร่วนสือจิ่วเป็ผู้นำแล้วภายในใจก็เกิดสั่นไหวขึ้นเล็กน้อยครั้งนี้เฉิงหย่วนล้วนพูดแล้วว่าจะพาคนตระกูลเฉิงกลับเช่นนั้นพวกเขาก็ไม่มีเหตุผลที่จะอยู่ที่นี่ต่อ สาเหตุที่พวกเขามาที่นี่อย่างมากที่สุดก็เพื่อรักษาหน้าเพราะเหตุการณ์ที่ตระกูลซ่งถูกฆ่าล้างตระกูลซึ่งเกิดขึ้นอย่างเปิดเผยเช่นนั้นสำหรับแดน์แล้วถือว่าเป็การตบหน้าในอีกความหมายหนึ่ง แม้จะเป็เช่นนี้แต่มันก็ยังไม่คุ้มค่าพอที่พวกเขาจะต่อสู้กับผมอย่างสุดชีวิต
อย่างไรเสียผู้คนส่วนใหญ่ต่างก็ตระหนักได้ว่าชีวิตนั้นสำคัญกว่าศักดิ์ศรีมากทีเดียว
เอ่อ ผมก็ไม่รู้ว่าตอนนี้ถึงหนึ่งเค่อแล้วหรือยังถึงอย่างไรเฉิงหย่วนก็ใช้เวลาพูดไม่นานเท่าไร และเวลานี้คนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามต่างก็แยกย้ายกันไปหมดแล้ว
อีกทั้งอาจิ่วก็บินกลับมาอยู่ข้างกายผมแล้ว และได้บอกใบ้ให้ผมนั่งลงบนหลังของเขาผมกวาดตามองไปทั่วบริเวณรอบๆ เพ่งสายตามองไปที่เจียงกุ่ยแล้วมองไปยังหวังตัวจวี๋ที่กำลังยิ้มอย่างงุนงง จากนั้นจึงเอ่ยขึ้น“เ้าดินแดนทุกท่าน คิดว่าข้าทำถูกต้องหรือไม่ที่ยอมปล่อยพวกเขาไป? ”
“ในเมื่อเป็การตัดสินใจของนายท่าน เช่นนั้นท่านคงจะต้องเตรียมการเอาไว้แล้วอย่างแน่นอน” คนแรกที่ตอบรับคำพูดของผมไม่ใช่หวังตัวจวี๋แต่กลับเป็คนที่เอาแต่นิ่งเงียบไม่ยอมพูดอะไรออกมาเลยั้แ่แรก นั่นเป็สิ่งที่ทำให้ผมคาดไม่ถึงเลยรูปร่างหน้าตาของเขานั้นธรรมดามาก เมื่อเข้าไปอยู่ปะปนกับฝูงชนแล้วช่างดูกลมกลืนจนแทบจะหาตัวไม่พบแถมสีหน้ายังเรียบเฉย ไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆ บอกตามตรงหากเขาไม่พูดขึ้นมาผมก็คงจะไม่รู้ว่าเขาเป็เ้าดินแดนอีกผู้หนึ่ง
ผมมองไปยังค่ายกลที่ยิ่งใหญ่นั่นของเขา สัตว์พาหนะของเขาคือนกนางนวลสีขาวสวมเสื้อคลุมยาวปักลายคลื่นทะเลหลังจากที่สมองครุ่นคิดอยู่นานในที่สุดก็นึกขึ้นมาได้แล้วว่าเขาเป็เ้าดินแดนแห่งแดนทะเลมายาเหยาจือ
การปรากฏตัวของเ้าดินแดนผู้นี้พบเพียงแค่ในตอนสั้นๆไม่กี่ตอนเท่านั้น ซึ่งในขณะนั้นผม้าความสะดวก อีกทั้งผมยังชอบกินเยาจือ [1] เช่นนั้นจึงตั้งชื่อเขาว่าเหยาจือก็แล้วกันแม้ว่าการออกเสียงจะดูแปลกไปสักหน่อย แต่ไม่ว่าอย่างไรก็เป็อักษรสองตัวที่ดูสละสลวยอย่างยิ่งดูไม่มากจนเกินไป อีกทั้งการที่เขาปรากฏตัวเพียงไม่กี่ตอนก็หมายความว่าอุปนิสัยของคนผู้นี้ผมไม่คุ้นเคยอย่างแน่นอนที่เขาตอบรับคำพูดของผมเช่นนี้มันหมายความว่าอย่างไรกัน?
หลังจากที่เขากล่าวจบแล้ว ผู้คนกลุ่มหนึ่งที่อยู่ด้านข้างต่างก็เริ่มพูดขึ้นส่วนใหญ่แล้วจะเห็นด้วยกับการกระทำของผม จากนั้นก็กล่าวยกย่องว่าการกระทำของผมเมื่อสักครู่นั้นช่างเฉลียวฉลาดและองอาจมากเพียงใดผมมองคนผู้นี้อีกครู่หนึ่ง เดิมทีคิดว่าเขาจะเข้ามาใกล้แล้วพูดอะไรบางอย่าง ทว่ากลับเห็นเขาแยกตัวออกจากกลุ่มที่ประจบผมเดินกลับไปรวมกลุ่มกับผู้คนมากมายด้วยความสบายใจ และไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก
...ดูเหมือนว่าผมจะคิดมากเกินไปแล้ว
หลังจากได้รับคำประจบจากคนที่อยู่บริเวณรอบๆ แล้วผมได้ประกาศออกไปว่า้าเชิญเจียงกุ่ยและหวังตัวจวี๋มาพักค้างคืนที่วังปีศาจหวังตัวจวี๋รู้ทันทีว่าจะต้องทำอย่างไรรีบแสดงออกให้เห็นว่าตัวเอง้าที่จะอยู่ข้างกายผม อีกทั้งใบหน้าของเขายังเต็มไปด้วยรอยยิ้มเ้าเล่ห์นั่นยิ่งทำให้ผมรู้สึกกระอักกระอ่วน
แต่กับเจียงกุ่ยนั้นดูแปลกไปอยู่บ้าง แม้ว่าท่าทางของเขาจะยังไร้ชีวิตชีวาเช่นเดิมทว่าภายในแววตาเหมือนกับมีชีวิตชีวามากกว่าเมื่อสักครู่นี้เล็กน้อย ส่วนเื่ที่ผม้าให้เขาพักค้างคืนอยู่ที่นี่เขาก็ไม่ได้แสดงการคัดค้านอะไรสักเท่าไรมีเพียงบนใบหน้าที่แสดงออกว่าแปลกใจที่ได้รับความชื่นชอบเสียมากกว่า
หากว่าภายในใจของเขาเกิดคิดแผนการอะไรบางอย่างที่ไม่ดีอยู่เล่าถ้าเป็เช่นนั้นเขาก็ไม่ควรจะสงบนิ่งไร้ความกังวลอยู่อย่างนี้ ทว่าสถานการณ์ปัจจุบันก็เป็เช่นนี้เขาไม่ได้แสดงพิรุธอะไรออกมาแม้แต่น้อย ท่าทางเหมือนกับว่า “พระเ้าช่วยท่านจอมปีศาจให้ความสำคัญกับข้าถึงเพียงนี้เชียวหรือ! ” ส่วนเ้าดินแดนที่เหลือผมก็สั่งให้กลับไปตามลำดับแล้วเดี๋ยวหลังจากนี้ก็ค่อยไปถามหวังตัวจวี๋อีกทีว่าเหยาจือผู้นี้เป็คนเช่นไร
เื่นี้หากพูดขึ้นมาแล้วก็คงจะเยอะมาก แต่ทั้งหมดเกิดขึ้นในเวลาไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงเท่านั้นซึ่งนั่นเป็เวลาที่ผ่านไปไม่นานเท่าไรหลังจากที่ซ่งฉียวนตกลงไปในแม่น้ำแห่ง์
เดี๋ยวนะ! ผ่านไปไม่นานเท่าไร??? ไม่นานบ้าบออะไรกันเล่า!คนทั่วไปเมื่อจมน้ำประมาณสี่ถึงหกนาทีก็จะทำให้หยุดหายใจหากไม่ได้รับการช่วยเหลือได้ทันเวลา เช่นนั้นก็คงจะมีแค่ความตายเพียงอย่างเดียวเท่านั้น
ผมไล่กู้จิ่นเฉิงที่คอยติดตามผมอยู่ตลอดให้เขาไปต้อนรับเจียงกุ่ยและหวังตัวจวี๋ ส่วนตัวผมเองนั่งอยู่บนหลังของอาจิ่ว แสร้งทำเป็บินดูรอบๆเขตชายแดนแม่น้ำแห่ง์อยู่สองสามรอบหลังจากนั้นก็บินไปยังสถานที่ในความทรงจำที่ปรมาจารย์ลึกลับพบซ่งฉียวน
ผมท่องอยู่ภายในใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า“นี่เป็โลกแห่งผู้ฝึกตน นี่เป็โลกแห่งผู้ฝึกตน นี่เป็โลกแห่งผู้ฝึกตน...” สายตาของผมมองไปยังด้านล่างเพื่อค้นหาอย่างต่อเนื่องทว่าผ่านไปไม่นานเท่าไรนัก ในที่สุดผมก็พบซ่งฉียวนนอนอยู่ที่บริเวณพุ่มไม้ที่มีหญ้ารกซึ่งเป็สถานที่แห่งหนึ่งที่เชื่อมต่อกับแม่น้ำแห่ง์
......
เชิงอรรถ
[1] เยาจือ หมายถึง ตับ
