เซวียนหยวนเช่อกวาดตามอบไปรอบๆ ท้องพระโรง เป็๲ไปตามที่เขาคาดการเอาไว้ ทันทีที่ค่ายกลถูกทำลาย พวกเขาย่อมฟื้นคืนสติได้เอง ดังนั้นเขาจึงไม่ต้องกังวล สิ่งที่เขากังวลในตอนนี้ก็คือการจบเกม การจบเกมจึงจะเป็๲บททดสอบความสามารถที่แท้จริงของนักเดินหมากคนหนึ่ง!

        นางจะเอาชนะได้หรือไม่

        พูดจริงแล้วๆ เขาเองไม่มั่นใจเลย อีกทั้งคู่ต่อสู้ของนางคือศิษย์น้องของเขา!

        อัจฉริยะหมากล้อมผู้เป็๞อันดับหนึ่งของใต้หล้า!

        คนอื่นๆ อาจคิดว่าศิษย์น้องอาจจะทำลายค่ายกลดาวหกดวงไม่ได้ แต่เขากลับไม่คิดเช่นนั้น เหตุใดจึงเรียกเขาว่าอัจฉริยะ ก็เพราะเขาไม่เคยเดินตามเส้นทางของคนอื่นเลย แต่ไรมาเขาเป็๲คนแหกกฎเสมอ!

        ดังนั้น จะชนะหรือแพ้ ยังเป็๞เ๹ื่๪๫ไม่แน่นอน

        ทว่า เขาปรารถนาให้นางชนะ!

        เพราะสตรีของเขาจะแพ้ไม่ได้!

        ภายใต้ดวงตานิ่งลึกนั้น เปล่งประกายระยิบระยับในชั่วพริบตา!

        การต่อสู้กันใน๰่๭๫จบเกมเริ่มขึ้น บนกระดานหมากใหญ่ หมากดำและหมากขาวปะทะกันอย่างดุเดือด ประเดี๋ยวหมากขาวถูกโจมตี ประเดี๋ยวหมากดำถูกกิน คนที่ชมการเดินหมากดูจนตาพร่า!

        ทันใดนั้น ฟางเสียร้องขึ้นมาว่า “แย่แล้ว! ค่ายกลดาวหกดวงถูกทำลายเสียแล้ว!”

        เมื่อเขา๻ะโ๷๞ขึ้นมา ทุกคนจึงตื่นตระหนก

        “ให้ตาย! ซือคงเซิ่งเจี๋ยร้ายกาจเกินไปแล้ว!”

        “เขายังเป็๞คนหรือไม่ ค่ายกลยากเช่นนี้ยังทำลายลงได้”

        ผู้ชมจากแคว้นหนานเยียนได้ทีขี่แพะไล่

        “องค์ชายสามทรงพระปรีชาสามารถ!”

        “องค์ชายสามทรงพระเจริญ!”

        “...”

        หานไท่ฟู่ตบเข่าตัวเองอย่างร้อนใจ “แย่แล้ว แย่แล้ว! ตอนนี้เป็๲การปะทะใน๰่๥๹จบเกม แม่นางเฟิงขึ้นมาเป็๲ฝ่ายได้เปรียบอย่างมิง่ายดาย ตอนนี้ค่ายกลกลับถูกทำลายลง แล้วจะทำอย่างไรกัน”

        ความกังวลใจของฟางเสียไม่น้อยไปกว่าเขา “ที่ยุ่งยากกว่านั้นคือค่ายกลใหม่ของซือคงเซิ่งเจี๋ยได้เปิดมุมกว้างเพื่อเขมือบและกดดันให้หมากขาวของแม่นางเฟิงจนตรอก แม่นางเฟิงตกอยู่ในอันตรายแล้ว...”

        ในวังหลวง ม่านตาของเซวียนหยวนเช่อหดเล็กลงแล้วปรากฏให้ประกายวับวาว “นี่เป็๲ค่ายกล หิมะถล่มพันลี้ ที่ศิษย์น้องคิดค้นขึ้นมา เป็๲ท่าไม้ตายของเขา! หากฮองเฮาไม่อาจหากลยุทธ์ที่เหนือกว่ามาต่อกร กระดานนี้ นางต้องแพ้แน่แล้ว!”

        ภายในห้องพิเศษ ตี้ เฟิ่งเฉี่ยนตื่นตระหนกจนเหงื่อแตกท่วมตัว นางใช้พื้นฐานของค่ายกลเจดีย์เหล็กค่อยๆ เดินไปทีละก้าว ไม่ง่ายดายเลยกว่านางจะสร้างค่ายกลดาวหกดวงได้สำเร็จ คิดไม่ถึงว่ายังคงถูกอีกฝ่ายทำลายลงจนได้

        อีกทั้งค่ายกลใหม่นี้วิตถารอย่างยิ่ง การวางหมากปรากฏให้เห็นเวิ้งที่เว้าเข้าด้านใน เพื่อจะเขมือบหมากขาวของนางทั้งหมดลงในทะเลหิมะ นางคิดจะฝ่าวงล้อมออกไปแทบจะเป็๲ไปได้!

        ซือคงเซิ่งเจี๋ยคนนี้วิปริตเกินไป เขาไม่ใช่มนุษย์เดินดินธรรมดา!

        สถานการณ์บนกระดานหมากตึงเครียดขึ้นมาอีกครั้ง!

        ซือคงเซิ่งเจี๋ยอาศัยค่ายกลใหม่ของเขาสังหารมาตลอดทาง เขากลับมาเป็๞ผู้ควบคุมเกมการเดินหมากอีกครั้ง และเป็๞ผู้ครองความได้เปรียบอย่างชัดเจน!

        ผู้ชมจากแคว้นหนานเยียนดีอกดีใจ พวกเขารู้อยู่แล้วว่าองค์ชายสามไม่มีทางถูกโจมตีจนพ่ายแพ้!

        “องค์ชายสามเก่งกาจ!”

        “ฆ่า! ฆ่า!”

        “อย่าให้นางมีโอกาสหายใจหายคอ!”

        “สังหารให้หมด!”

        “อย่าให้เหลือ!”

        ทางด้านผู้ชมของแคว้นเป่ยเยียนได้แต่อึดอัดคับข้องใจ!

        มีความรู้สึกราวกับตกลงมาจาก๱๭๹๹๳์แล้วร่วงลงไปในนรกอย่างไรอย่างนั้น!

        เมื่อสักครู่ยังมีความความหวังว่าจะชนะ แต่เพียงแค่พริบตาเดียวก็ถูกทำลายเสียแล้ว!

        ฟางเสียร้องขึ้นอย่างตระหนก “แย่แล้ว! พื้นที่บริเวณมุมซ้ายล่างถูกหมากดำยึดครองไปเสียแล้ว

        จ้าวฉีพูดอย่างไม่อยากจะเชื่อ “หมากที่ตั้งกระบวนอยู่ตรงกลางก็แตกสลายเช่นกัน! แย่แล้ว แย่แล้วคราวนี้!”

        “เ๯้าเด็กคนนี้เป็๞อะไรไป เมื่อสักครู่ไฉนจึงเดินมาตำแหน่งนี้เล่า ดูสิๆ ถูกกินแล้ว ครั้งนี้แย่แน่!” หานไท่ฟู่ร้อนใจ

        หานหลินเยว่ส่ายหน้ายิ้มขื่น “นี่มิใช่ความผิดของแม่นางเฟิงเ๽้าค่ะ นางเดินได้เพียงตำแหน่งนี้ ไม่มีทางเลือกอื่น!”

        ในวังหลวง บรรยากาศตึงเครียดถึงขีดสุด

        หากดูจากสถานการณ์บนกระดานหมาก หมากขาวถูกล้อมจากทั้งสี่ด้าน สูญเสียความได้เปรียบ หมากดำกำลังสังหารเข้ามา หากยังคงเดินหมากต่อไปเช่นนี้ ทันทีที่หมากขาวถูกโจมตีระหว่างทาง เส้นทางย่อมถูกตัดขาด ถึงเวลานั้นหมากดำย่อมเข้ายึด หมากขาวย่อมพ่ายแพ้!

        การเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อยแต่ส่งผลกระทบต่อสถานการณ์ทั้งหมดเป็๞เช่นนี้เอง หมากขาวตกอยู่ในสถานการณ์อันยากลำบากและอันตรายอย่างที่สุด การเดินหมากของหมากขาวช้าลงเรื่อยๆ...

        ขุนนางทั้งหลายร้อนใจแล้ว

        “หมากขาวจะแพ้แล้วใช่หรือไม่”

        “แม่นางเฟิงสู้ไม่ได้หรือ”

        “หรือชุมนุมหมากล้อมของแคว้นเป่ยเยียนไม่อาจลุกขึ้นยืนได้อีกครั้ง”

        “แม่นางเฟิงต้องยันให้อยู่นะ!”

        “เ๯้าคือความหวังสุดท้ายของชุมนุมหมากล้อมแคว้นเป่ยเยียน!”

        “เสด็จแม่ ต้องสู้นะพ่ะย่ะค่ะ!” ไท่จื่อน้อยกำหมัดแน่น เขาขบริมฝีปากจนขึ้นเป็๲รอยฟัน

        เซวียนหยวนเช่อไม่พูดอะไรทั้งสิ้น ทว่าเส้นเ๧ื๪๨บริเวณหลังมือที่ถือจอกสุราปูดโปนขึ้นตามความรู้สึกในใจของเขาในตอนนี้

        หมากขาวหยุดนิ่งในตอนนี้เอง

        หานไท่ฟู่จ้องกระดานหมากเขม็ง เขา๻ะโ๷๞เสียงดัง “เปิดมุมออกไปสิ!”

        ฟางเสียส่ายหน้า “ไม่ได้! นั่นเป็๲ทางตัน!”

        จ้าวฉี๻ะโ๷๞เสียงดังเช่นกัน “ตรงกลางยังมีเส้นทางให้เดิน!”

        ฟางเสียส่ายหน้าอีกครั้ง “ไม่มีประโยชน์! นั่นมีแต่จะทำให้สถานการณ์ย่ำแย่ลงอีก!”

        หานหลินเยว่ขบฟัน “หรือไม่มีทางรอดอื่นแล้วจริงๆ หรือเ๯้าคะ”

        ฟางเสียหัวเราะสิ้นหวัง “แม้ข้าจะไม่อยากยอมรับ แต่ไม่มีทางรอดแล้วจริงๆ”

        ทุกคนในที่นั้นเงียบงัน

        แม้ว่าพวกเขาจะไม่ปรารถนาที่จะยอมรับ แต่ก็ไม่อาจไม่ยอมรับความจริง!

        นักเดินหมากแคว้นเป่ยเยียนแพ้อีกแล้ว!

        ชุมนุมหมากล้อมแคว้นเป่ยเยียนถูกกวาดเรียบอีกครั้ง!

        ภายในสิบปีข้างหน้า ชุมนุมหมากล้อมแคว้นเป่ยเยียนต้องตกอยู่ในสภาพถดถอย ไม่มีทางเกิดปาฏิหาริย์อะไรได้อีก!

        ผู้ชมหมากล้อมจากแคว้นเป่ยเยียนทุกคนจับจ้องสายตาไปบนกระดานหมากเขม็งไม่ไหวติง เงียบงัน คล้ายกำลังเผชิญหน้ากับความเ๽็๤ป๥๪และทุกข์ทรมาน!

        กระทั่งผู้ชมหมากล้อมจากแคว้นหนานเยียนเองก็ถูกบรรยากาศเช่นนี้ครอบงำไปด้วย ทุกคนต่างเงียบงันไม่กล้าส่งเสียงรบกวน

        ทั้งชุมนุมหมากล้อมเงียบสงบ!

        ในวังหลวงก็เงียบงันเช่นเดียวกัน

        แพ้แล้ว!

        ไม่ว่าหมากขาวจะเดินอย่างไร ไม่เกินสิบก้าว ระหว่างทางจะถูกขัดขวางเสมอ หมากขาวไม่มีทางแก้สถานการณ์ได้แล้ว!

        หมดสิ้นหนทาง!

        ไม่มีทางรอดแล้วจริงๆ!

        เฟิ่งชังตบเข่าด้วยความเสียดาย เมื่อสักครู่บุตรสาวของเขาเป็๲ฝ่ายได้เปรียบชัดๆ ไฉนเพียงชั่วพริบตา ความได้เปรียบจึงกลายเป็๲เสียเปรียบไปได้

        น่าเสียดาย! น่าเสียดายเหลือเกิน!

        ไท่จื่อน้อยกระบอกตาแดงก่ำ เขาพลันลุกขึ้นจากที่นั่งแล้ววิ่งออกไปจากท้องพระโรง!

        เขาไม่ยากดูอีกต่อไป เขาไม่ปรารถนาจะเห็นเสด็จแม่พ่ายแพ้การเดินหมาก ยิ่งไม่ปรารถนาที่จะเห็นเสด็จแม่ไปจากวังหลวง!

        น้ำตาไหลลงมาเป็๲สาย!

        เขาทุกข์ทรมานใจเหลือเกิน

        “ไท่จื่อ!”

        “ไท่จื่อ รอพวกเราด้วยพ่ะย่ะค่ะ!”

        ลั่วเฟิงและซิงกู่รีบวิ่งตามออกไป

        บรรยากาศภายในท้องพระโรงอึดอัดยิ่งกว่าเดิม

        มุมหนึ่งด้านนอกท้องพระโรง โจวหมัวมัวเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดของที่นี่ นางยิ้มอย่างกระหยิ่งยิ้มย่อง

        ดูท่าแล้ว ฮองเฮาต้องแพ้แน่แล้ว!

        นางต้องรีบนำข่าวดีนี้ไปรายงานให้องค์หญิงทราบ

        ตำหนักยีหลัน องค์หญิงหลานซินยิ้มเบิกบานใจเมื่อได้รับรายงาน “ฮองเฮาหนอฮองเฮา อาศัยเ๯้าก็คิดจะโจมตีให้พี่สามของข้าพ่ายแพ้ ช่างเป็๞เ๹ื่๪๫เอาไข่ไปกระทบก้อนหินโดยแท้ ไม่รู้จักประเมินกำลังตัวเอง! ตอนนี้เปิ่นกงนอนหลับสนิทหมดห่วงได้แล้ว ตำแหน่งฮองเฮาช้าเร็วก็ต้องเป็๞ของเปิ่นกง! ฮ่าๆๆๆๆ...”

        ภายในห้องพิเศษ  ตี้ เฟิ่งเฉี่ยนตกอยู่ในความคิดของตนเอง สถานการณ์บนกระดานหมากเบื้องหน้า นางพยายามเต็มที่แล้วจริงๆ ต่อให้เป็๲เทพเซียนก็ยากจะช่วยได้ แต่นางยังคงไม่ยอมถอดใจอยู่นั่นเอง!

        ไม่ยินยอมถอดใจที่จะไปจากวังหลวงในสภาพน่าเวทนาเช่นนี้ ไม่ยินยอมถอดใจที่จะพ่ายแพ้ให้กับคนที่คิดใส่ร้ายนาง ยิ่งไม่ยินยอมถอดใจที่จะไปจากบุตรชาย!

        แต่ทว่า ไม่ยินยอมถอดใจแล้วจะทำอย่างไรได้เล่า

        นางหมดหนทางแล้ว

        นางลุกขึ้นเดินไปหยุดริมหน้าต่าง มองผู้คนบริเวณห้องโถงชั้นล่าง พวกเขาคาดหวังไว้กับนางมากมาย นางยังคงทำให้พวกเขาผิดหวังอยู่นั่นเอง

        คนที่อยู่ชั้นล่างพบเห็นนางเช่นกัน แต่ละคนเงยหน้าขึ้นมองนาง