ใส่น้ำร้อนในกระทะอีกเล็กน้อยเจียวไข่ไก่หนึ่งฟองแล้วเทลงไป เมื่อไข่สุกแล้วเซี่ยยวี่หลัวหั่นผักจี้ช่ายสดที่เหลือเมื่อครู่จนละเอียดหลังต้มจนสุกจึงใส่เกลือเล็กน้อยตอนจี่แผ่นแป้งไข่ไก่ผักจี้ช่ายเมื่อครู่ บนกระทะมีน้ำมันแล้ว ครั้งนี้เซี่ยยวี่หลัวจึงไม่ได้ใส่น้ำมัน

        ทำซุปไข่หนึ่งชามและแผ่นแป้งไข่ไก่ผักจี้ช่ายเสร็จแล้วตอนนี้วัตถุดิบที่จะนำมาทำอาหารมีไม่มาก ทั้งยังต้องใช้อย่างประหยัดเซี่ยยวี่หลัวคิดอย่างหนักก็ทำได้เพียงอาหารเหล่านี้ รอให้มีวัตถุดิบเมื่อไหร่นางค่อยแสดงฝีมือเต็มที่

        ถึงอย่างไรนางก็เป็๲บล็อกเกอร์อาหารรสเลิศที่มีผู้ติดตามหลายแสนคนการทำอาหารย่อมไม่ใช่ปัญหา!

        ภายในห้องครัวไม่มีโต๊ะกินอาหารไม่สะดวก ภายในห้องเซี่ยยวี่หลัวมีโต๊ะหนึ่งตัว แต่หากไปกินที่ห้องตัวเองเกรงว่าเด็กสองคนคงไม่กล้าไป

        ดูเหมือนว่าในห้องของสองพี่น้องจะมีโต๊ะตัวเล็กหนึ่งตัวเซี่ยยวี่หลัวจึงยกซุปไข่ไก่ผักจี้ช่ายไปที่ห้องของเด็กสองคน

        เซียวจื่อเมิ่งกัดขนมคำเล็กจนกินหมดหนึ่งชิ้นเลียรสขนมที่ติดตรงปลายนิ้วจนหมด ก่อนดื่มน้ำเย็นคำโต แต่ก็ยังคงหิวอยู่

        กลิ่นหอมลอยมาจากห้องครัวเซียวจื่อเมิ่งสูดลมหายใจเข้าลึกสองครั้ง ก่อนกลืนน้ำลายอึกหนึ่ง

        หอมเหลือเกิน หิวกว่าเดิมเสียแล้ว

        เซียวจื่อเซวียนก็ไม่ได้ดีกว่ากันมากนักเมื่อครู่เซียวจื่อเมิ่งยังได้กินขนมหนึ่งชิ้น เขาไม่ได้กินเลยสักชิ้นดื่มน้ำเย็นจนเต็มกระเพาะ เวลานี้ได้กลิ่นหอมที่ลอยมาจากห้องครัวท้องร้องโครกครากจนรู้สึกกระวนกระวาย

        ดื่มน้ำเย็นมากเกินไปขณะท้องว่างจะรู้สึกแย่กว่าเดิม

        สองพี่น้องสูดดมกลิ่นหอมที่ลอยมาจากห้องครัวต่างก็นั่งเงียบอยู่ริมเตียง ไม่มีใครกล้าเคลื่อนไหว

        ตราบใดที่เซี่ยยวี่หลัวอยู่ห้องครัวพวกเขาก็เข้าไปไม่ได้ มิเช่นนั้น โดนด่ายังถือว่าน้อย หากเซี่ยยวี่หลัวอาละวาดขึ้นมาอาจโดนตีได้

        เซียวจื่อเมิ่งเบะปากหันมองเซียวจื่อเซวียน กัดริมฝีปากทีหนึ่ง ก่อนก้มหน้าลง ทนไม่ไหวแล้วเซียวจื่อเมิ่งยกน้ำเย็นบนโต๊ะขึ้นมาดื่ม

        กลิ่นหอมเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ...

        ด้านนอกเหมือนมีเสียงฝีเท้า

         “ก๊อกก๊อก...”

        เสียงเคาะประตูดังขึ้น ทั้งยังมีเสียงตื่นเต้นดีใจของเซี่ยยวี่หลัวตามมาด้วยว่า “จื่อเซวียน จื่อเมิ่งพวกเ๽้าอยู่ข้างในหรือเปล่า? ข้าจะเข้าไปแล้วนะ!”

        เมื่อเด็กสองคนได้ยินเสียงของเซี่ยยวี่หลัวต่างก็๻๷ใ๯จนลุก “พรึ่บ” ขึ้นมาทันทีเซียวจื่อเมิ่งหลบอยู่ด้านหลังเซียวจื่อเซวียน จ้องมองเซี่ยยวี่หลัวที่เดินเข้ามาด้วยอาการตื่นกลัว

        ขอบชามร้อนมาก เดินมาตลอดทาง นิ้วของเซี่ยยวี่หลัวเกือบจะโดนลวกแล้ว เมื่อเห็นโต๊ะ จึงรีบเดินขึ้นหน้าสองก้าว วางชามลงบนโต๊ะจากนั้นจึงใช้นิ้วจับหลังใบหู กล่าวด้วยรอยยิ้มเหยเก “โอ๊ย ร้อนจังเลย!”

        เด็กสองคนเห็นเซี่ยยวี่หลัวที่เผยรอยยิ้มเหยเกก็ไม่กล้าส่งเสียง สายตามองไปที่โต๊ะ

        ของสีเหลืองๆขาวๆในชามนั่นน่าจะเป็๲ไข่?

        ของสีเขียวนั่น น่าจะเป็๞ผักตีนไก่?

        หอมเหลือเกิน!

        เซี่ยยวี่หลัวเห็นเด็กสองคนยืนนิ่งอยู่ที่ข้างเตียงไม่กล้าเคลื่อนไหวได้แต่ยิ้มพร้อมกล่าว “ในห้องครัวยังมีแผ่นแป้งอีก ยังไม่ได้ลวกชามกับตะเกียบข้าจะไปลวกชามกับตะเกียบก่อน ใครอยากไปช่วยบ้าง?”

        เซียวจื่อเซวียนจ้องเซี่ยยวี่หลัวด้วยท่าทีหวาดระแวงแม้ว่าในแววตาจะมีประกายเกรงกลัว แต่ก็ยังยืนหยัดปกป้องเซียวจื่อเมิ่งขวางอยู่ตรงหน้าน้องสาว

        เด็กสองคนไม่กล่าวอะไรเซี่ยยวี่หลัวก็รู้ว่าไม่อาจเอาชนะใจคนได้ด้วยเวลาสั้นๆนางหัวเราะทีหนึ่งก่อนกล่าว “ข้าจะไปเอาแผ่นแป้งมาจากห้องครัว พวกเ๯้ารอข้าก่อนนะ!”

        กล่าวจบ นางหันขวับเดินทางไปห้องครัว

        เมื่อเห็นเซี่ยยวี่หลัวไปแล้วเซียวจื่อเมิ่งจึงกล้าเดินออกมา สายตาของนางโดนซุปไข่หอมกรุ่นที่อยู่บนโต๊ะดึงดูดโดยสมบูรณ์!

        ไม่รู้ว่านางทำอย่างไรผักตีนไก่ที่มีแต่กลิ่นเหม็นเขียวถูกเซี่ยยวี่หลัวปรุงจนมีกลิ่นหอมขนาดนี้!

        นางหิวมาก นางอยากกินเหลือเกิน

        เซียวจื่อเมิ่งหันมองเซียวจื่อเซวียนด้วยท่าทีขอความช่วยเหลือเบื้องลึกของแววตาเต็มไปด้วยประกายปรารถนาแรงกล้า

        เซียวจื่อเซวียนดึงนางไว้ส่ายหน้าพร้อมกล่าว “จื่อเมิ่ง อย่าแตะต้องของของนาง”

        จู่ๆเซียวจื่อเมิ่งก็เหมือนโดนอะไรสะกิดรีบถอยหลังสองก้าว ถูกต้อง ของของเซี่ยยวี่หลัว นางไม่กล้าแตะต้อง

        จำได้ว่ามีครั้งหนึ่งเซี่ยยวี่หลัวซื้อเสื้อสวยงามมาหนึ่งตัว ใส่อยู่บนกายโอ้อวดไปทั่วเซียวจื่อเมิ่งเห็นของที่เปล่งประกายวิบวับนั่น รู้สึกอิจฉายิ่งนักเสื้อตัวนั้นราคาแพงมาก เซี่ยยวี่หลัวกลัวเซียวจื่อเมิ่งจะซักจนเสียหายจึงซักด้วยตัวเอง ซักเสร็จก็ตากอยู่บนราวด้านนอก ตอนที่เซียวจื่อเมิ่งกลับบ้านอาศัยจังหวะที่ไม่มีคน แอบจับเสื้อดู กลับโดนเซี่ยยวี่หลัวที่กลับบ้านมาพอดีพบเข้า

        ครั้งนั้น เซี่ยยวี่หลัวตีมือของนางทั้งยังด่านางนานกว่าครึ่งชั่วยาม

        ยังมีอีกหนหนึ่งเซี่ยยวี่หลัวซื้อขนมกลับมา เพราะมีธุระด่วนเลยวางไว้บนโต๊ะเซียวจื่อเมิ่งหิวแทบแย่ จึงแอบหยิบเศษขนมมากิน ไม่รู้ว่าทำไมถึงโดนเซี่ยยวี่หลัวพบเข้าพอดีอีกเซี่ยยวี่หลัวด่าว่านางลักขโมย ทั้งยังบอกว่าต่อไปนางจะโตไปเป็๞หัวขโมยก่นด่าด้วยวาจาร้ายกาจเสียยิ่งกว่าอะไร

        สุดท้ายเซียวยวี่นำเงินเพียงน้อยนิดที่ตัวเองมีซื้อขนมให้เซี่ยยวี่หลัวใหม่ นางจึงยอมจบเ๱ื่๵๹

        นับ๻ั้๫แ๻่นั้นมาเซียวจื่อเมิ่งก็ไม่กล้าแตะต้องของของเซี่ยยวี่หลัวอีก

        ความรู้สึกอยากอาหารในตอนแรกแปรเปลี่ยนเป็๲ความหวาดกลัวในทันที เซียวจื่อเมิ่งจับมือเซียวจื่อเซวียนไว้ดวงตาคู่โตเต็มไปด้วยประกายหวาดกลัว ไม่รู้ว่าเซี่ยยวี่หลัวคิดจะทำอะไรกันแน่

        นางจะด่าคนอีกหรือเปล่า?

        เซี่ยยวี่หลัวไปถึงห้องครัว ล้างชามที่มีรอยแตกจนสะอาดก่อนใช้น้ำร้อนที่เดือดอยู่ลวกทีหนึ่งแล้วจึงนำกลับไปที่ห้องของเด็กสองคนพร้อมกับแผ่นแป้งใส่ไข่

        หลังจากเข้าไปเด็กสองคนยังยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นด้วยท่าทีหวาดระแวงเหมือนเดิมไม่กล้าเคลื่อนไหวแม้แต่น้อย เมื่อเห็นเซี่ยยวี่หลัวเข้ามาอีกครั้ง เบื้องลึกแววตาฉายประกายตื่นกลัวชัดเจนเซี่ยยวี่หลัวเห็นแล้วรู้สึกปวดใจไม่ได้

        นางวางแผ่นแป้งใส่ไข่ลงจากนั้นจึงตักซุปไข่ให้คนละชาม เซี่ยยวี่หลัวตักไข่แทบทั้งหมดใส่ในชามของเด็กสองคนเหลือไว้เพียงเศษไข่เล็กน้อย

        แผ่นแป้งแบ่งไว้แล้ว คนละหนึ่งชิ้นเซี่ยยวี่หลัวแบ่งออกมาวางไว้ตรงหน้าพวกเขา กล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “หิวแล้วสินะ เร็วรีบนั่งลงกินตอนยังร้อนอยู่!”

        เซี่ยยวี่หลัวกำลังเรียกให้พวกเขากินอาหาร?

        เซียวจื่อเซวียนและเซียวจื่อเมิ่งนึกว่าตัวเองหิวจนตาลายไม่กล้าขยับเขยื้อน

        เซี่ยยวี่หลัวเห็นพวกเขาไม่เคลื่อนไหวจึงกล่าวอีกครั้ง “หากกินซุปไข่ที่เย็นแล้วจะท้องเสีย แผ่นแป้งใส่ไข่นี่กินตอนยังร้อนถึงจะหอมอร่อยรีบนั่งลงกินสิ!”

        เซียวจื่อเมิ่งกระพริบตาปริบๆมองเซี่ยยวี่หลัวด้วยแววตาใสซื่อประหนึ่งตาของกวางน้อยก็มิปาน เบื้องลึกแววตามีความหวั่นเกรงหวาดกลัว และความปรารถนา

        เซี่ยยวี่หลัวไม่รู้ว่าเป็๲อะไรไป หญิงสาวรู้สึกแสบจมูกขึ้นมา นางกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนอีกครั้ง “อันนี้อร่อยมากจริงๆนะ!”

        นางคิดว่าเด็กสองคนคงกังวลว่าตัวเองจะใส่อะไรลงไปในอาหารเซี่ยยวี่หลัวดื่มซุปคำหนึ่ง ก่อนกัดแผ่นแป้งใส่ไข่หนึ่งคำ จงใจกล่าว “อื้ม อร่อยจริงๆอร่อยมาก!”

        ความคิดแรกของเซียวจื่อเซวียนคือ สตรีผู้นี้คิดจะทำอะไรอีก!

        ทว่า เซี่ยยวี่หลัวไม่ได้ทำอะไรเลยคอยเรียกให้พวกเขากินอาหารด้วยท่าทางโอบอ้อมอารี แผ่นแป้งใส่ไข่และซุปไข่หอมกรุ่นกระตุ้นต่อมอยากอาหารของเด็กสองคนสุดท้ายความหวั่นเกรงที่มีต่อเซี่ยยวี่หลัวก็ไม่อาจทัดทานเสน่ห์ดึงดูดของอาหารโอชารสได้เซียวจื่อเซวียนรีบเดินขึ้นหน้า ยกซุปหนึ่งชามและหยิบแผ่นแป้งหนึ่งแผ่นยื่นให้เซียวจื่อเมิ่ง ก่อนจะยกซุปและแผ่นแป้งของตัวเอง

        เพียงแต่ เด็กสองคนไม่กล้านั่ง

        สถานที่ที่มีเซี่ยยวี่หลัวพวกเขาต้องหลบให้ห่าง