“นี่พวกเขาสื่อสารกันรู้เื่ใช่ไหม ข้าให้มาอารักขาชาวบ้านไม่ใช่ข้า” ซีซีบ่นงึมงำหลังจากได้รับแจ้งทางจิตจากเ้ากบว่า มีคนเข้ามาสิบคนและแอบอยู่ทางเข้าหมู่บ้าน
ซีซีเดินนำชาวบ้านไปยังกลางป่าไผ่ ที่เ้ากบแจ้งพิกัดมา โดยทุกคนเชื่อนางยังสนิทใจ นางบอกต้องขุดลงไปหลายเมตรถึงจะเจอ ผู้ชายในหมู่บ้าน ร่วมแรงร่วมใจกันช่วยกันขุด ผลัดเปลี่ยนกันผ่านไปประมาณหนึ่งชั่วยาม ก็เจอกับสายแร่ทองคำ พวกเขาต่างร้องะโเสียงดังอย่างดีใจ
“เจอแล้ว!! แร่ทองคำต่อไปนี้เราจะไม่ลำบากอีกแล้ว ลูกหลานเราได้เรียนหนังสือเราจะมีเงินทำทุน พวกเราจะรวยแล้ว” ต่างร้องประสานเสียงกันด้วยความดีใจ
ชาวบ้านที่้า ต่างกันมาชะโงกน่าดู และทั้งหมดขอบคุณซีซีเป็การใหญ่ เพราะนางจัดการให้ทุกอย่างั้แ่ถอนพิษ ยันชี้จุดโดยที่ไม่รับส่วนแบ่ง ช่างเป็พระโพธิสัตว์ด้วยแท้
ซีซีคิด “ข้าไม่ได้ใจดีขนาดนั้น ข้าชี้แร่ทองคำให้พวกเ้า แต่ข้าจะแอบออกมาขุด แร่ทองคำสีดำตอนดึก ”
ชาวบ้านพากันขุดต่อโดยไม่รู้สึกเหนื่อย เพราะว่าเห็นทองคำเท่ากับเห็นตำลึงทอง ซีซีแนะนำชาวบ้านขายให้กับโรงประมูลพยัคฆ์ดำ เพราะถ้าพวกมีอำนาจรู้ว่าเป็ของหอประมูลพยัคฆ์ดำพวกเขาคงไม่กล้ามายุ่ง ต้องรู้ว่าใครใหญ่
ซีซีขอพักในหมู่บ้านแต่นางจะตั้งกระโจมนอนกลางป่า หลังเขาซึ่งไกลจากที่พวกเขาขุดแร่ทองคำ ไปไกลพอสมควรเพราะอยูู่เาอีกด้านหนึ่ง ทีแรกก็มีชาวบ้านคัดค้านเพราะเป็ห่วงนางเป็ผู้หญิง แต่พอนางอธิบายว่านางมีวรยุทธมีวิชาความรู้ที่ป้องกันตัวเองได้ ชาวบ้านก็ไม่คัดค้าน
ผู้นำหมู่บ้านจะจัดคนไปช่วยเป็เวรยามตอนกลางคืนให้นางก็ไม่ยอม เพราะตรงที่นางจะไปพักมีชาวบ้านเคยเจอสัตว์ดุร้ายเช่นหมีเสือ จึงไม่ค่อยมีชาวบ้านไปบริเวณนั้น ที่นางไม่ยอมเพราะว่ากลัวจะมีคนไปเห็นตอนขุดทองแร่สีดำ
ชาวบ้านจุดคบเพลิง ทั่วบริเวณที่พวกเขาขุดแร่ทองคำ ที่พวกเขาต้องรีบขุดกลัวผู้มีอำนาจจะเข้ามาเจอเรายึดของเขาไป
พวกเขาไม่รู้ว่าซีซีได้วางแผนไว้ให้เรียบร้อยแล้ว นางได้แจ้งกับพวกเขาว่าสายแร่นี้ไม่ได้อยู่ลึกและ เป็แนวยาวตามทางูเา ชาวบ้านไม่ต้องเจาะเป็อุโมงค์ พวกเขาทำตามทุกอย่างเพราะต่างเชื่อใจนาง
แล้วพวกเขาก็ไม่ผิดหวังขุดมาครึ่งวัน พวกเขาเจอแร่ทองคำเป็ระยะมีทั้งก้อนเล็กขนาดเมล็ดถั่วและก้อนใหญ่เท่ากำปั้นเด็ก ผู้ชายในหมู่บ้านยี่สิบคนไม่มีใครหลับใครนอนเปลี่ยนเวรกันมาขุด ใครเมื่อยก็พักหายเมื่อยก็มาขุดต่อ
ดูจากระยะที่ซีซี ชี้จุดจะใช้เวลาประมาณห้าวันถึงจะขุดเสร็จ พวกเขาไม่สงสัยว่านางรู้ได้ยังไง ได้แต่คาดเดาว่านางต้องเป็เทพเซียนหรือมีตาทิพย์ที่มองเห็นใต้ดินได้ และคนธรรมดาทั่วไปเป็เด็กผู้หญิงตัวขนาดนี้ ใครจะออกมาเดินทางคนเดียว ถ้าไม่ใช่เทพเซียนปลอมตัวมา
กลางดึกคืนนั้น ซีซีและเ้ากบแอบย่องไปที่จุดที่เ้ากบพบสายแร่ทองคำสีดำ
“มันอยู่ลึกมากต้องทำยังไงเ้ากบ ข้าไม่มีพลังธาตุดินด้วยสินะได้ะเิดิน”
“เ้าก็วางค่ายกลขุดเจาะลงไปสิ ให้พื้นดินมันขุดง่ายหน่อย เดี๋ยวข้าหาลูกสมุนแถวนี้มาช่วยขุด”
พูดเสร็จเ้ากบก็ะโหายไป นางวางค่ายกลขนาดเล็กกว้างแค่ หนึ่งเมตรลึกเข้าไปในพื้นดินสองเมตร เพื่อให้ดินบริเวณนั้นขุดง่าย สักพักหนึ่งเ้ากบก็กลับมาพร้อมกับเ้าตัวตุ่นสองตัว
“ข้าบอกพวกเขาว่าเ้ามีสมุนไพรพิเศษเป็ค่าจ้างให้พวก มันเลยจะมาขุดให้ เ้าก็อย่าลืมให้รางวัลพวกมันแล้วกัน” ซีซีพยักหน้าตกลง ตัวตุ่นสองตัวเห็นดังนั้นมันเริ่มช่วยกันขุด เ้ากบกับซีซีช่วยเคลียร์ดินข้างบน
ซีซีเทยาน้ำเพิ่มพลัง ให้ตัวตุ่นทั้งสองกินคนสะอึก มันเหมือนมีแรงขึ้นช่วยกันขุด อย่างขยันขันแข็ง หน้าตามอมแมมไปด้วยดิน ดูแล้วก็น่าสงสารยิ่งนัก นางต้องเพิ่มสมุนไพรให้พวกมันแล้ว ผ่านไปหนึ่งชั่วยามก็เจอกับแร่ ทองสีดำก้อนแรก
ซีซีรีบเก็บเข้าไปในมิติ เ้ากบอ้าปากจะพูดแต่พูดไม่ทัน จากก้อนนี้ไปต้องขุดเข้าไปไกลกว่าจะเจอ มันถึงกับถอนหายใจ
“นี่เ้าทำไมถึงไม่จับแร่ธาตุทองคำสีดำ แล้วพูดคำว่าพวกเ้าทั้งหลายจง เข้าไปอยู่ในมิติของข้าแค่นั้น แร่ทองคำสีดำทั้งหมดที่อยู่ในบริเวณนี้ก็จะเข้าไปกองอยู่ในมิติลูกแก้วของเ้าแล้ว เ้านี้มันจริงๆ เลยข้าจะพูดก็พูดไม่ทันเก็บไวเสียจริงๆ ดูสิกว่าสหายตัวตุ่นจะขุดเจอก็อีกลึก กบอย่างข้าปวดหัวกับเ้าจริงๆ”
“ทำแบบนี้ก็ได้รึเ้ากบ ทำไมเ้าไม่พูดแต่แรก มัวชักช้าอยู่นั่นแหละ”
พูดจบซีซี หันไปมองตัวตุ่นสองตัวที่ยังตั้งหน้าตั้งตาขุด โดยไม่สนใจเสียงของทั้งสอง จนผ่านมาอีกหนึ่งชั่วยามก็เจอเข้ากับสายแร่ทองสีดำก้อนใหญ่ นางเรียกเ้าตัวตุ่นทั้งสองตัวขึ้นมา แล้วนางก็ปีนลงไปในหลุมที่พวกมันขุดไว้ ใช้มือจับแร่ทองคำสีดำ
“พวกเ้าแร่ทองคำสีดำทั้งหมดที่อยู่ในบริเวณนี้ จงเข้าไปอยู่ในมิติของข้า”
"ครืนนนๆ!"
พอนางพูดจบเสียงลั่น แผ่นดินเขยื้อนตัวเล็กน้อย เพราะสายแร่ทองคำสีดำที่อยู่บริเวณนั้นหายเข้ามิติ ทำให้เกิดช่องว่างระวังแผ่นดินที่มันเคยอยู่ พวกชาวบ้านที่ขุดแร่ทองคำอีกฝั่งหนึ่งได้ยินเสียง และแผ่นดินสั่นะเืเล็กน้อย
พวกเขาเข้าใจว่าสัตว์อสูรตัวใหญ่ อาจต่อสู้กันทีู่เาลูกหนึ่ง เพราะที่พวกเขาอยู่ไม่เคย มีสัตว์อสูรข้ามมา ต่างหยุดมืออยู่ครู่หนึ่งก็ลงมือขุดต่อ
ส่วนทางซีซีหลังจากได้แร่ธาตุทองคำสีดำมาแล้ว ก็สั่งให้ตัวตุ่นและกบส่วนกลบหลุมที่ขุดให้เหมือนเดิม
ซีซีก็เอาสมุนไพรที่เ้ากบบอกกับนางไว้ ให้กับตัวตุ่นทั้งสองตัว นางเพิ่มให้เป็อีกสองเท่าตัวตุ่น้าตัวละต้น นางให้ไปตัวละสามต้น และน้ำพลังอีกพวกมันดีใจมาก เพราะสมุนไพรจะได้เอาไว้ให้ครอบครัวของมันได้กินและน้ำเพิ่มพลังเหมือนกัน ถึงมันเป็สัตว์อสูรชั้นต่ำ ที่กลัวมนุษย์หลบซ่อนอยู่ในดิน เพราะกลัวมนุษย์จะจับเป็อาหาร มันก็รักชีวิตเหมือนกัน
หลังจากนั้นต่างคนต่างแยกทางกันไปคนละทาง ซีซีและเ้ากบกลับเข้ากระโจมอักขระเวทขั้นสูง ที่ใครก็บุกเข้าไปไม่ได้ นอกจากจะอยู่ระดับเทพเซียนขึ้นไปเท่านั้น แน่นอนเพราะตำราโบราณนี้สร้างมาจากเทพเซียนชั้นสูงนั้นเอง
เช้าวันรุ่งขึ้นซีซีเดินเข้าหมู่บ้าน และเข้าไปพูดคุยกับคนที่ทางหอพยัคฆ์ดำส่งตัวมา ให้พวกเขาไปแจ้งกับทางหอประมูลให้มาซื้อรับแร่ทองคำ ที่หมู่บ้านป่าไผ่แห่งนี้ และให้กระจายข่าวว่าหมู่บ้านป่าไผ่ หอประมูลพยัคฆ์ดำเป็ผู้ซื้อและดูแล ทีแรกนางคิดว่าจะอยู่อีกหลายวันเพราะขุดแร่
แต่เมื่อนางได้มาเรียบร้อยแล้ว คิดว่าจะเดินทางเลย นางได้แจ้งกับชาวบ้านว่าทางหอประมูลพยัคฆ์ดำจะส่งคนมาซื้อ ถึงที่ให้ราคาตามท้องตลาด ชาวบ้านดีใจเป็อย่างมากต่างกล่าวขอบคุณนางและอวยพรให้นางเดินทางโดยปลอดภัย ซีซีจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้วก็ออกเดินทางทันที
“เ้าพรมถ้าเ้าพาข้าไปลงไม่ถูกจุด แล้วก็ข้าจะเผาเ้าทิ้งเสีย ยังดีที่ข้ายังได้แร่ทองคำสีดำมาไม่อย่างนั้นละก็แล้วน่าดู”
แผ่นพรมแอบสั่นเล็กน้อยกลัวจะโดนเผาทิ้ง มันเพิ่งจะมีิญญาความคิดขึ้นมาไม่นานนี้เอง
“แล้วเ้าไม่คิดว่าเ้าไปสร้างบารมีรึ เ้าลงไปช่วยชาวบ้านให้รอดตายทั้งหมู่บ้านเชียวนะ เ้าจะโทษพรมไม่ได้ แล้วอีกอย่างเ้าเป็คนบังคับเอง”
นางี้เีจะเถียงกับเ้ากบตัวเขียว นางบังคับก็จริงแต่่ที่ลงจอดหมู่บ้านนางไม่ได้บังคับ นางจะลงที่จุดอื่น แต่พรมกลับร่อนลงไปจอดเองเสียอย่างงั้น จะว่าไปเ้ากบก็พูดถูกนางไปสร้างบารมีช่วยเหลือชาวบ้านให้รอดตาย
และนางยังได้ของดีมาด้วย เดินทางเท้าบ้างบินบ้างแวะซื้อของทานเล่นระหว่างทางฟังข่าวท่านพ่อท่านแม่ไปด้วย จนผ่านมาหนึ่งเดือน นางต้องเร่งเวลาไปที่หุบเขาเซียนซึ่งต้องใช้เวลาหลายเดือน และต้องผ่านเขามากมาย
บางครอบครัวที่้าให้ลูกหลานเรียน หาที่อยู่แถวนั้นอยู่รอเป็สิบปีเลยทีเดียว เพราะว่าที่หุบเขาเซียนจะรับลูกศิษย์ที่จะไปบำเพ็ญเพียรเป็เซียนหนึ่งร้อยปี ถึงจะคัดเลือกลูกศิษย์
เปิดรับแค่หนึ่งร้อยคนเท่านั้นที่จะสามารถเรียนเพื่อบำเพ็ญเพียรไปเป็เซียนชั้น ต้นถ้าใครผ่านตรงนี้ไปได้ ก็จะมีอายุยืนยาวถึงหนึ่งพันปีถ้าผ่าน ไปชั้นกลางสามพันปี และชั้นสูงสุดห้าพันปี แล้วยังสามารถบำเพ็ญเพียรเพิ่มตบะไปเรื่อยๆจนสามารถมีอายุยืนยาวเป็หนึ่งหมื่นปี
ขอแค่ลูกหลานได้ผ่านเข้าไปแค่ทดสอบ ก็สามารถทำให้ตระกูลมีชื่อเสียงแล้ว ถึงแม้จะไม่ได้เป็เซียนก็ตาม เหตุนี้จึงมีชาวบ้านขุนนางและผู้มีอำนาจทั้งหลาย ส่งลูกหลานไปรอสอบคัดเลือกล่วงหน้ากันเป็จำนวนมาก
ระหว่างที่ซีซีบินผ่านูเาแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็ทางผ่านจะไปหุบเขาเซียน มีเสียงดังกึกก้องสายฟ้าฟาดลงมากลางหุบเขา มีผู้มีวรยุทธสูงและผู้าุโทั้งหลาย ลอยอยู่บนอากาศและบนยอดไม้ ซีซีเลยแอบอยู่บนต้นไม้โดยเก็บพรม เข้ามิติก้อนดำก่อน นางไม่สามารถบินผ่านไปได้เพราะมีสายฟ้าฟาดอยู่ข้างหน้าเป็บริเวณกว้าง
เสียงฟ้าร้องกึกก้องไม่ขาดสาย พร้อมสายฟ้าแสงสว่างจ้าไปทั่วบริเวณ เ้ากบกระซิบบอกว่ามันเป็ปรากฏการณ์ ที่ของพิเศษระดับเซียนหรือสูงกว่านั้น ได้ปรากฏขึ้นเลยทำให้เกิดสายฟ้าฟาดแบบนี้ ผู้คนทั้งหลายที่มีวรยุทธและมีพลังพิเศษต่างเดินทางมาที่นี่เพื่อหวังจะได้เจออาวุธพิเศษที่ว่า และได้มา
“ทำยังไงเราถึงจะผ่านไปได้ ข้าไม่้าหรอกของพิเศษวันข้างหน้า ข้าสร้างเอาก็ได้”
“เฮ้อ! อีกกี่ปีเ้าถึงจะสร้างได้ในระดับเซียนนะ ไม่แน่ว่าอาจจะสูงกว่าระดับเซียนก็ได้ แต่อย่างว่าแหละ ของพิเศษ มีความคิดเป็ของตัวเองอาจจะเลือกเ้านาย หรือไม่เลือกก็ได้ถ้าไม่เลือกก็ไม่มีใครสามารถพบเจอได้”
“แต่ข้าไม่อยากเสียเวลาอยู่ตรงนี้ดูจากผู้าุโทั้งหลายแล้วกลัวจะมีการแย่งชิงกันเกิดขึ้น ถ้าเป็ไปได้พวกเราก็เดินเอาแล้วกัน” พูดแล้วซีซีก็ะโลงพื้นดิน และเดินแอบตามต้นไม้ เพื่อหลบสายตาเหล่าผู้าุโทั้งหลาย เสียงสายฟ้ายังดังไม่หยุด ไม่รู้ว่าเป็ของพิเศษระดับไหนถึงรับทัน์เยอะขนาดนี้
ซีซีเดินเลาะตามแนวต้นไม้ที่สูง มองเห็นแสงลอดลงมารำไรข้างล่าง แต่ใต้ต้นไม้ใหญ่เ่าั้ ไม่มีต้นหญ้าเล็กเลย ทำให้นางเดินทางสะดวกขึ้น
แต่มันทำให้นางหลงทิศทางเพราะจะมองไม่ทางไหนก็เห็นแต่ยอดไม้ นางเดินอยู่สองชั่วยาม เสียงสายฟ้าเงียบไปนานแล้ว เสียงผู้คนที่เดินทางมาละหุบเขานี้ยังมีอยู่ตลอดบ้าง ต่างก็เริ่มลงสู่พื้นดินเหมือนกัน แต่ไม่ใช่จุดที่นางอยู่พวกเขาจะไปลงใกล้กับจุดที่มีสายฟ้าฟาด มีเสียงต่อสู้กันเป็ระยะเสียงต้นไม้หักโค่น เสียงสัตว์อสูรร้องกึกก้อง
ซีซีคิดจะเดินอ้อมไปอีกทาง เพื่อให้ห่างอีกสักหน่อยจะได้บินต่อได้ แต่…เหมือนนางจะหลงทิศทาง เพราะยิ่งเดินเสียงสัตว์อสูรก็ดังขึ้น กว่าเดิมเหมือนมันอยู่ไม่ไกลจากแถวนี้
“เ้ากบเราเดินหลงทางหรือไม่ ข้าว่ายิ่งเดินป่าก็ยิ่งทึบขึ้นเรื่อยๆ เริ่มไม่เห็นแสงลอดผ่านใบไม้ หรือว่าเราจะย้อนกลับที่เดิม หรือไม่หาที่พักก่อนรอเื่สงบเราค่อยบินต่อ”
“เอาตามเ้าว่าก็แล้วกัน แปลกมากข้ารู้สึกเหนื่อยมากอย่างไม่เคยเป็มาก่อน ตัวข้าเหมือนถูกกดดันด้วยอะไรสักอย่างหนึ่ง ข้าขอนอนพักก่อนแล้วกัน ถ้ามีอะไรร้ายแรงเ้าค่อยปลุกข้า”
“อ้าว!! อยู่กลางป่ากลางเขา ข้า้าเพื่อนคุยแก้เหงา เ้ากับจะนอนพักผ่อนเสียนี่ เฮ้อ! อย่าบอกว่าเ้าจะจำศีล่นี้นะ”
ซีซีมองหาที่พักชั่วคราวก่อน เดินหาสักพักก็เจอเป็โพรงไม้ใหญ่สามารถเข้าไปนั่งนอนได้ประมาณสี่คน นางรีบวางอักขระป้องกันการโจมตีทันที และตั้งกระโจมอักขระเวทขนาดเล็ก แล้วเข้าไปนั่งอยู่ข้างใน นางไม่ห่วงเื่อาหารการกิน เพราะนางกินแต่ผลไม้และขนมเป็บางครั้ง ทุกอย่างมีพร้อมในมิติก้อนดำที่เต็มไปด้วยเสบียงและเครื่องนุ่งห่ม
ซีซีตรวจดูทุกอย่างเรียบร้อยแล้วจึงนั่งโคจรพลังและบำเพ็ญเพียร นางจะหลับไม่ได้เพราะว่าเ้ากบก็หลับไม่มีใครอยู่ยาม ถึงจะลงอักขระเวทไว้ก็กลัวบรรดาผู้าุโมาพบ แล้วทำร้ายนางเข้านางคงสู้ไม่ไหว
กลางดึกของคืนนั้นซีซีได้ยินเสียงหวานเล็ก ลอยอยู่หน้าโพรงไม้ จึงลืมตาขึ้นมองหาเ้าของเสียง
“นี่…นี่ ท่านได้ยินเสียงของข้ามั้ย โปรดช่วยพวกข้าด้วย มีวัตถุแปลกปลอมตกลงมา ที่พวกเราอาศัยอยู่ พวกเราช่วยกันยกแล้วไม่ไหว ท่านได้โปรดไปช่วยพวกเราด้วย มันทับบ้านของพวกเรามีภูติญญา ติดอยู่ในนั้นหลายตัว”
