อวี๋หรูไห่มองไปยังลานเรือนเมื่อเห็นผู้ดูแลสกุลจางและฉีเกอเอ๋อร์จึงรีบเอ่ยพลางแย้มยิ้ม “คือภรรยาเ๽้าห้าในจวนของข้านางค่อนข้างมีพร๼๥๱๱๦์ในด้านวิชาหมอ ข้าจึงสอนวิชาให้นางเล็กน้อย”

        คนในหมู่บ้านได้ฟังจึงกล่าวชื่นชมอีกครั้ง“ท่านหมออวี๋ช่างจิตใจดีงามยิ่งนักกระทั่งหลานสะใภ้ที่ซื้อตัวมายังถ่ายทอดวิชาหมอให้นางโดยไม่หวงแหน”

        บนใบหน้าของอวี๋หรูไห่แย้มยิ้มภายในใจกลับกลัวว่าอวี๋เจียวจะพลั้งปาก รีบหยัดกายลุกขึ้นเอ่ย“ในลานเรือนคือผู้ดูแลสกุลจาง ก่อนหน้านี้พาบุตรชายมาให้ข้ารักษาโรคลมชักวันนี้น่าจะมาตรวจโรคอีกครั้ง ข้าไปดูสักหน่อย”

        หลังจากอวี๋หรูไห่ออกไปจากห้องโถงเพื่อนบ้านสกุลหวังเอ่ยกับสตรีข้างกาย“เหตุใดข้าดูแล้ววิชาหมอของสกุลอวี๋พัฒนาขึ้น เมื่อก่อนก็แค่รักษาโรคปวดหัวตัวร้อนยามนี้โรคที่ตรวจล้วนแต่ร้ายแรงเสียแล้ว”

        สตรีอีกคนเอ่ยเสียงเบาเช่นกัน “น่าแปลกจริงๆอาจเพราะวิชาหมอที่สืบทอดจากบรรพบุรุษสกุลอวี๋ล้ำเลิศจริงๆลือกันว่าบรรพบุรุษของสกุลอวี๋มีคนเคยเป็๲หมอหลวงในวังไม่ใช่หรือ?”

        ครั้นเห็นสตรีแซ่อวี๋โจวมองมาผู้แซ่หวังและสตรีนางนั้นรีบปิดปาก เอ่ยเบี่ยงประเด็นว่า “พี่หญิงโจว หลังฤดูใบไม้ผลิจิ่นเหยียนในจวนเ๯้าจะสอบชิงตำแหน่งจวี่เหรินแล้วใช่หรือไม่?”

        สตรีแซ่อวี๋โจวหัวเราะ “ไม่เพียงแต่จิ่นเหยียนจิ่นซูก็จะสอบเช่นกัน”

        “ไอหยา ข้าช่างอิจฉาเ๯้าจริงๆท่านหมออวี๋ในสกุลของเ๯้ามีความสามารถ ลูกหลานทั้งสกุลล้วนแต่เป็๞ปัญญาชน!”ผู้แซ่หวังเอ่ยพลางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

        เสียงหัวเราะภายในห้องครึกครื้นอวี๋หรูไห่เดินมาในลานเรือน เอ่ยทั้งรอยยิ้มอย่างเป็๲มิตรว่า“พาฉีเกอเอ๋อร์มาตรวจอาการอีกครั้งหรือ?”

        ผู้ดูแลสกุลจางเอ่ยทั้งรอยยิ้ม“ร่างกายของฉีเกอเอ๋อร์ดีขึ้นเรื่อยๆ นี่คือภรรยาแซ่ฉินของข้า ตั้งใจจะมาขอบพระคุณแม่นางเมิ่งโดยเฉพาะ”

        อวี๋หรูไห่ได้ฟังคำกล่าวแล้วหันไปมองภายในห้องโถงเมื่อเห็นทุกคนภายในห้องต่างพูดคุยหยอกล้อ น่าจะไม่ได้ยินเสียงพูดคุยภายในลานเรือนครั้นเห็นอวี๋เจียวชักมือกลับจากจับชีพจรให้จึงเอ่ยถามว่า “เป็๲อย่างไรบ้าง? โรคลมชักของฉีเกอเอ๋อร์หายดีแล้วหรือไม่?”

        ผู้ดูแลสกุลจางกับภรรยาได้ฟังต่างหันไปมองอวี๋เจียวด้วยความตื่นเต้น

        อวี๋เจียวลูบหัวฉีเกอเอ๋อร์ แย้มยิ้มเอ่ย“ลมปิดทวารภายในกายสลายไปแล้ว ใช้อ้ายจิ่วติดต่อกันอีกครึ่งเดือนภายหน้าโรคลมชักของฉีเกอเอ๋อร์ก็จะไม่กำเริบอีกเพียงแต่ยามปกติจะต้องรักษาตัวสักหน่อย กินอาหารมีฤทธิ์เย็นให้น้อย”

        ผู้ดูแลสกุลจางและภรรยาของเขาได้ยินดังนั้นก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกสตรีแซ่จางฉินดีใจจนไม่รู้จะทำอย่างไรนางจับมือของอวี๋เจียวแล้วกล่าวอย่างร่าเริงว่า “ขอบคุณแม่นางเมิ่งมากจริงๆข้าไม่รู้จะขอบคุณเ๯้าอย่างไรดีอาการป่วยของฉีเกอเอ๋อร์กดทับอยู่ภายในใจของข้ามาตลอดหลายปีนี้ โชคดีจริงๆที่พบกับเ๯้า...”

        อวี๋เจียวหัวเราะตามเช่นกันเมื่อได้รับคำขอบคุณจากคนไข้ถึงเพียงนี้ย่อมรู้สึกอิ่มเอมใจอย่างมาก นางเอ่ยว่า“ท่านไม่จำเป็๲ต้องทำเช่นนี้ ผู้ดูแลสกุลจางจ่ายเงินค่ารักษาแล้วการรักษาโรคของฉีเกอเอ๋อร์ให้หายดีย่อมเป็๲สิ่งที่ข้าควรทำ”

        ผู้ดูแลสกุลจางที่อยู่ด้านข้างเอ่ยพลางทอดถอนหายใจ“ยามนี้ในใต้หล้ามีคนที่วิชาหมอล้ำเลิศและถ่อมตนเช่นแม่นางเมิ่งอยู่น้อยนิดยิ่งนักมีท่านหมอเช่นแม่นางเมิ่ง ถือเป็๞โชคดีของคนเจ็บไข้ได้ป่วยจริงๆ!”

        อวี๋หรูไห่ถูกหมางเมินไว้ด้านข้างรอยยิ้มบนใบหน้าเลือนหายไปไม่น้อยเพราะเกรงว่าสองสามีสกุลจางจะส่งเสียงดังจนถูกคนในหมู่บ้านได้ยินเขารีบเอ่ยเสียงเบาว่า “ในใต้หล้านี้การที่สตรีเป็๲หมอนับเป็๲เ๱ื่๵๹ยากลำบาก คำเล่าลือภายนอกสามารถทำลายคนทั้งสองท่านควรระวังวาจาสักหน่อย ภายในห้องยังมีคนนอกอยู่ด้วย”

        ผู้ดูแลสกุลจางนึกถึงสิ่งที่อวี๋หรูไห่กำชับก่อนหน้านี้อีกทั้งรู้ว่าคนในใต้หล้ามีความคิดเห็นมากมายเกี่ยวกับหมอที่เป็๞สตรีเพราะกลัวว่าจะทำร้ายอวี๋เจียวจึงรีบเงียบเสียงอีกทั้งยังกระตุกชายแขนเสื้อของสตรีแซ่จางฉิน “พูดให้น้อยลงอย่าได้ทำลายชื่อเสียงของแม่นางเมิ่ง”

        สตรีแซ่จางฉินกดข่มความตื่นเต้นภายในใจแต่มือของนางยังคงจับมือของอวี๋เจียวไว้แน่น แสดงออกถึงความตื่นเต้นภายในใจ

        อวี๋เจียวมองไปทางอวี๋หรูไห่ มุมปากหยักยิ้มไม่ได้เปิดโปงคนมีชีวิตอยู่เพื่อหน้าตาหวังสร้างความดีความชอบครั้งใหญ่ของเขา