่ตะวันคล้อย เจินจิ้งที่ออกไปตักน้ำเดินกลับมาพร้อมรอยยิ้มพลางกล่าวขึ้น “เสี่ยวอี้ ข้าได้ยินเขาคุยกันว่าพวกแขกและคนบินสองคนนั้นกลับมาแล้ว ทว่ายังไม่ทันที่เท้าจะเหยียบข้ามธรณีประตูก็ถูกเจินกงเชิญไปที่เรือนฝูเหมียนของท่านอาจารย์ป้าเสียแล้ว”
เหอตังกุยอมยิ้ม ก่อนจะเปิดห่อกระดาษน้ำมันที่อยู่บนโต๊ะออกพลางกล่าวว่า “สาวน้อย มาทางนี้เร็ว ของอร่อยมาแล้ว”
เจินจิ้งหันหน้ากลับมามอง นางใจนตาทั้งสองแทบจะถลนออกมา “นี่...ได้มาจากไหนรึ!”
เหอตังกุยกะพริบตาอย่างมีเลศนัยพลางดึงให้เจินจิ้งนั่งลงที่ตั่ง ก่อนจะกล่าวอย่างขำ ๆ “ได้มาจากวิธีการเดียวกันกับเหล้าจอกนั้น ล้วนเป็ ‘ฝัน’ ประทานทั้งนั้น เ้ากินได้ ไม่เป็อันตรายหรอก” ขณะที่พูดเหอตังกุยก็หยิบหมูแผ่นใส่มือเจินจิ้งไปด้วย “นี่คือหมูแผ่นชุบเมล็ดงา อาหารขึ้นชื่อของเมืองเหลิงหยาง ลองชิมดูเร็วว่ารสชาติเป็เยี่ยงไร ข้ายังต้องกินน้ำข้าวต้มอีกสักสองวันจึงจะกินเนื้อได้ เ้ากินเสียเถอะ ค่อย ๆ ลิ้มลองรสชาติของมันดู”
เจินจิ้งรีบลุกขึ้นมาทันที “เช่นนั้นข้าจะไปต้มน้ำข้าวต้มให้ท่านก่อน”
เหอตังกุยกดตัวนางนั่งลงที่เดิมก่อนจะม้วนแขนเสื้อขึ้นพลางกล่าวว่า “ที่นี่มีผลซานจา เก๋ากี้และน้ำตาลทรายแดงพอดีเลย ข้าว่าจะทำ ‘ซุปบำรุงซานหงอี้ชี่’ เมื่อได้กินเข้าไปแล้ว รับรองเลยว่าหากเ้าป่วยก็จะหายป่วย หากไม่ป่วยก็จะมีร่างกายแข็งแรงขึ้น!”
เจินจิ้งหัวเราะคิกคักพลางกล่าว “คำพูดนี้...หมอที่เจียงหูชอบพูดมากที่สุดเลยล่ะ”
จากนั้นไม่นาน เจินจิ้งก็มองดูเหอตังกุยด้วยความประหลาดใจ เพราะเหอตังกุยนั้นเติมฟืนก่อไฟได้อย่างคุ้นเคยและคล่องแคล่วกว่านางเสียอีก
เมื่อน้ำเดือด เหอตังกุยก็เขี่ยเตาไฟให้ไฟอ่อนลง นางค่อย ๆ ละลายน้ำตาลทรายแดงลงไปก่อน ตามด้วยการเทน้ำข้าวลงไป ซุปซานหงที่เพิ่งทำเสร็จใหม่ ๆ ทำให้ห้องทั้งห้องตลบอบอวลไปด้วยกลิ่นหอม ทว่าจู่ ๆ ก็มีเสียงดังโครมครามมาจากเรือนฝูเหมียนทางทิศเหนือ
เหอตังกุยโค้งตัวลงคนน้ำซุป ปากเผยอยิ้มออกมาพลางนึกในใจ ‘เรียบร้อย’
ปากน้อย ๆ ของเจินจิ้งเต็มไปด้วยหมูแผ่นและเนื้อแห้ง นางพูดอย่างกำกวมว่า “เกิดอะไรขึ้นทางเรือนฝูเหมียนหรือ? เอะอะโวยวายเสียจริง”
เหอตังกุยตักซุปซานหงใส่ถ้วยทั้งสองถ้วยจนเต็ม วางช้อนสีขาวดุจหิมะไว้ข้าง ๆ นางระบายยิ้มบาง ๆ ขึ้นบนใบหน้า “บางทีอาจจะมีคนดื่มจนเมา ตอนนี้คงกำลังแผลงฤทธิ์อยู่ ไม่ต้องสนใจพวกเขาหรอก มาลองชิมซุปของเรากันดีกว่า”
เจินจิ้งหยิบช้อนขึ้นมาตักน้ำซุป “ฟู่ ๆ ” นางเป่าเพียงไม่กี่ครั้งก็เอาเข้าปากพลางกล่าวว่า “ฮ่า อร่อย! ข้าไม่เคยดื่มซุปที่อร่อยขนาดนี้มาก่อน...”
เหอตังกุยเห็นท่าทีของนางจึงหัวเราะออกมา “พอเลย ระวังลวกปากด้วย” ละครเพิ่งจะเปิดฉากขึ้น หากไม่ไปดูเสียหน่อยคงจะเสียดายแย่
ที่เรือนฝูเหมียน แม่ชีร่างผอมสูงคนหนึ่งวิ่งล้มลุกคลุกคลานออกมา นางวิ่งไปได้เพียงสองก้าวก็หยุดชะงักลง จากนั้นก็วิ่งตรงไปที่เรือนขู่เฉียวของหัวหน้าแม่ชีไท่ซีทันที หากมองอย่างละเอียดจะพบว่าบนชุดนักพรตและรองเท้าผ้าของนางมีเศษอาหารติดอยู่ เจินเหวยนึกถึงคำพูดของท่านอาจารย์ ‘เร็วเข้า รีบไปเรียกท่านหัวหน้าแม่ชีไท่ซีมาช่วยพูดขอร้องให้ข้า! อย่าได้เรียกนางผีไท่ซั่นนั่นมาเด็ดขาด นางมีแต่จะซ้ำเติมเท่านั้น’ คิดได้ดังนั้น จังหวะการก้าวของนางก็เร็วขึ้นไปอีก ทว่าเมื่อนางไปถึงเรือนขู่เฉียวก็เห็นว่าเรือนนั้นมีแสงไฟสว่างไสว แม่ชีเกือบทั้งวัดสุ่ยซังอยู่ที่นี่ แม่ชีไท่ซั่นก็อยู่ด้วย
แม่ชีไท่ซีสวมชุดนักพรตสีดำ มวยผมรวบไว้จนตึง ใบหน้าเต็มไปด้วยความร้อนใจ เมื่อเห็นว่าเจินเหวยเดินเข้ามา นางก็ลุกลี้ลุกลนเข้าไปถามทันที “พูด! ที่นั่นเกิดอะไรขึ้น?” แม่ชีไท่ซั่นก็กล่าวอย่างหน้านิ่วคิ้วขมวดเช่นกัน “นั่นสิ พวกเราทุกคนใจนตื่นกันหมดแล้ว ยังไม่รีบพูดมาอีกว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่?” เจินเหวยร้องห่มร้องไห้พลางพูดกับแม่ชีไท่ซีว่า “แย่แล้วเ้าค่ะ เกิดเื่ใหญ่แล้ว แขกเ่าั้... อาจารย์ของข้าวิ่งออกมาจากข้างในห้อง มีคนโยนแก้วเหล้าใส่นางเ้าค่ะ จู่ ๆ อาจารย์ก็ขยับไม่ได้... ต่อมาอีกคนก็ใช้เชือกมัดท่านอาจารย์เอาไว้เ้าค่ะ...”
“มัดไว้?!” แม่ชีไท่ซีและแม่ชีไท่ซั่นถามขึ้นมาพร้อมกัน ในใจเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกไม่อยากจะเชื่อ
แม่ชีไท่ซีไม่รู้ถึงตัวตนของแขกก็ถือว่าแล้วไป แต่แม่ชีไท่ซั่นรู้ว่าพวกเขาเป็ขุนนาง ทว่าก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าพวกเขามัดแม่ชีไท่เฉินด้วยเหตุอันใด
เดิมที ในใจแม่ชีไท่ซั่นคิดว่าเสียงเอะอะโวยวายเมื่อครู่นี้ อาจเป็เพราะลูกศิษย์ของแม่ชีไท่เฉินทำเสียมารยาทจนแขกเ่าั้โกรธเคือง ดังนั้นพวกเขาก็เลย ‘ชักดาบปักโต๊ะ’ อีกครั้ง แต่ตอนนี้แม่ชีไท่เฉินกลับถูกขุนนางมัดไว้ เื่นี้มันเล็กใหญ่แค่ไหนกัน เป็ความผิดของแม่ชีไท่เฉินคนเดียวหรือเป็ความผิดของทั้งวัดสุ่ยซังกันเล่า?
ดวงตาของแม่ชีไท่ซั่นปรากฏความวิตกกังวลขึ้น นางใช้ชื่อของวัดสุ่ยซังไปปล่อยเงินกู้ค่าโลงศพตั้งสองร้อยกว่าตำลึง หากวัดนี้ล่มสลาย คนที่ยืมเงินไปคิดหอบเงินหนีจะทำอย่างไรเล่า? เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ แม่ชีไท่ซั่นจึงพยายามคิดหาหนทางจนสมองแทบจะะเิ นางต้องรักษาวัดไว้ให้ได้ รักษาวัดไว้ให้ได้... คิดออกแล้ว! แม่ชีไท่ซั่นเร่งออกคำสั่งกับแม่ชีน้อยเจินิที่อยู่ข้าง ๆ ทันที “เ้า! เร็วเข้า! ไปที่ห้องปีกตะวันออกเรียกคุณหนูเหอมา... ไม่สิ! เชิญนางมา!”
แม่ชีไท่ซั่นเห็นว่าแม่ชีไท่ซียังคงมีท่าทีงงงวย นางจึงกล่าวอธิบายเพิ่มเติม “ไม่รู้ว่าทำไมคุณหนูผู้นี้ถึงได้สนิทกับแขกยิ่งนัก พวกเขาเกรงอกเกรงใจนางมาก”
แม่ชีไท่ซีได้รับความหวังดั่งฟางเส้นสุดท้าย นางจึงท่อง ‘อู๋เลี่ยงเทียนจวิน’ ออกมาซ้ำ ๆ ด้วยเพราะนางเป็คนที่ไม่ค่อยใส่ใจสิ่งใดและไม่ชำนาญเื่ถ้อยคำที่เหมาะสมกับกาลเทศะนัก โดยเฉพาะเมื่อต้องพูดคุยกับบุรุษ ดังนั้นนางจึงขอร้องให้แม่ชีไท่ซั่นเป็คนพูดในสิ่งที่ควรพูดทั้งหมดตอนที่ทุกคนไปที่นั่นด้วยกัน
แม่ชีไท่ซั่นมองไปที่นางด้วยแววตาเหยียดหยามแวบหนึ่งก่อนจะตกปากรับคำ
แม่ชีไท่ซั่นบอกให้เจินเหวยเล่าเหตุผลของเื่นี้ั้แ่ต้นจนจบให้ฟัง เจินเหวยเล่าด้วยใบหน้าขมขื่นว่านางไม่ได้รับใช้อยู่ในห้องนั้น จึงไม่ทราบว่าข้างในเกิดอะไรขึ้น เห็นเพียงท่านอาจารย์วิ่งออกมา ทั้งยังได้ยินนางร้องขอความช่วยเหลืออีกด้วย
แม่ชีไท่ซั่นหน้านิ่วคิ้วขมวด เช่นนั้นคงต้องไปดูด้วยตาตัวเองจึงจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
นางหันกลับไปมองก็เห็นว่าในมือของแม่ชีหลายคนถืออาวุธต่าง ๆ นานา ไม่ว่าจะเป็เสียม ฟืน มีด ไม้กวาด ไม้ปัดฝุ่น พลั่ว ไปจนถึงทัพพี...มีครบทุกอย่าง แม่ชีไท่ซั่นโกรธจนหน้าสั่น คิดว่าจะใช้ของผุ ๆ พัง ๆ เช่นนี้ไปสู้กับขุนนางกระนั้นหรือ? นางรีบตะคอกให้พวกนางวางของทั้งหมดลงเสีย
แม่ชีไท่ซี แม่ชีไท่ซั่นและแม่ชีคนอื่น ๆ เดินไปทางเรือนฝูเหมียนอย่างโอ่อ่าเกรียงไกร เมื่อพวกนางไปถึงจึงพบว่าประตูด้านนอกมีแขกสองคนยืนอยู่ ราวกับกำลังยืนรอพวกนางโดยเฉพาะ
ใบหน้าของแม่ชีไท่ซั่นเต็มไปด้วยรอยยิ้ม นางก้าวขึ้นไปข้างหน้าเล็กน้อย ปากก็พูดประจบประแจงไปด้วย “ทุกท่านสบายดีหรือไม่เ้าคะ ได้โปรดยับยั้งโทษด้วยเ้าค่ะ! ไม่รู้ว่านังมนุษย์ป้าไท่เฉินผู้นั้นไปทำผิดอันใดต่อท่านเข้า? หากจะจับก็จับนางคนเดียวเถิดเ้าค่ะ พวกข้าไม่เกี่ยวข้องเลยสักนิด!”
ทั้งสองคนไม่ได้พูดอะไรออกมา เพียงผายมือเชิญเข้าไปข้างในเท่านั้น ขณะที่แม่ชีไท่ซั่นกำลังรอให้ทุกคนเดินเข้ามา แขกทั้งสองคนก็ถอยกลับเข้าไปในเรือนอย่างรวดเร็วพร้อมทั้งปิดประตูลงกลอนทันที แม่ชีทุกคนตื่นตระหนกใจนหน้าซีด ทั้งร้องห่มร้องไห้ ทั้งแหกปากร้องขอชีวิต บ้างก็ใช้มือทุบตีประตูไปด้วย
…...
เจินิวิ่งลุกลี้ลุกลนเข้าไปที่ห้องปีกตะวันออก นางเห็นเพียงพื้นสีดำสนิท ไม่มีแสงไฟเลยสักดวง เรือนปีกตะวันออกมีห้องอยู่ทั้งหมดยี่สิบกว่าห้อง ไม่รู้เหมือนกันว่าคุณหนูเหอพักอยู่ที่ห้องใด “คุณหนูเหอ คุณหนูเหอ!” เจินิเดินไปข้างหน้าสองก้าวด้วยความสั่นเทา นางเป็โรคมองเห็นไม่ชัดเจนในเวลากลางคืน หากไม่จุดไฟไว้ละก็ ยื่นมือออกมา นิ้วทั้งห้าก็ยังไม่เห็นเลย “คุณหนูเหอ คุณหนูเหอเ้าคะ คุณหนูเหอ...”
นางก้าวไปอีกสองก้าวทว่าก็ไม่กล้าเดินเข้าไปลึกกว่านี้ ั้แ่คืนนั้นที่นางขโมยของเซ่นไหว้ แล้วเห็นภาพเหอตังกุยลุกขึ้นจากโลงศพ นางก็เกิดความรู้สึกหวาดกลัวต่อเหอตังกุย หากต้องเดินผ่านเรือนปีกตะวันออก นางก็มักจะเดินอ้อมเสมอ แล้วตอนนี้ยังต้องมาะโเรียกเหอตังกุยในเรือนตอนกลางค่ำกลางคืนเช่นนี้อีก เมื่อเห็นว่าไม่มีใครขานตอบ เจินิจึงลังเลเล็กน้อยก่อนตัดสินใจจากไป
ผ่านไปสักพัก จู่ ๆ ห้องหนึ่งในเรือนปีกตะวันออกก็มีแสงไฟสว่างขึ้นมาและมีเงาเรียวยาวสะท้อนมาจากกระดาษหน้าต่างที่เพิ่งติดใหม่
“เสี่ยวอี้ เจินิมาหาท่านด้วยเหตุใดรึ? แล้วเหตุใดพวกเราถึงไม่สนใจนางล่ะ” เจินจิ้งมองไปที่เหอตังกุยอย่างสงสัย นางมักจะรู้สึกว่าตนนั้นเหมือนตัวละคร ‘หนี่จ้วงหยวน’ ในบทงิ้วที่มีแต่เล่ห์เพทุบายเต็มไปหมด
เหอตังกุยยิ้มตาหยีพลางชูถ้วยขึ้นมา “ตักให้ข้าอีกถ้วย ข้าอาจจะบอกเ้าก็ได้นะ”
เมื่อเจินิเดินออกจากเรือนปีกตะวันออกแล้ว นางลังเลอยู่พักหนึ่งแล้วตัดสินใจวิ่งไปทางเรือนฝูเหมียนที่ทุกคนรวมตัวอยู่ ขณะกำลังวิ่งผ่านป่าไผ่ก็มีเงาดำ ๆ โผล่ออกมาก่อนจะกระโจนใส่ตัวนาง เจินิใถอยหลังไปหลายก้าวแล้วล้มลงข้างทาง ต่อมาจึงพบว่าเงาดำ ๆ นั้นคือไหวเวิ่น เจินิจึงด่าออกมาอย่างโกรธเกรี้ยว “เ้าจะรีบไปตายรึไง!”
ไหวเวิ่นร้องไห้สะอึกสะอื้น นางส่ายหน้าพลางกล่าวว่า “แย่แล้ว ๆ จบเห่แล้ว วัดสุ่ยซังจบเห่แล้ว!”
เจินิทั้งใทั้งโกรธเคือง “เกิดอะไรขึ้น เ้าบ้าไปแล้วรึ?”
ไหวเวิ่นส่ายหน้าปฏิเสธพลางร้องไห้เสียงดัง “ฮือ ๆ ๆ คนเ่าั้บอกว่าพวกเขามาจากพระราชวัง...องครักษ์จิ่นอีเว่ย!”
“พวกเขาเจอของผิดกฎหมายและยาต้องห้ามต่าง ๆ ในเรือนของท่านอาจารย์ไท่เฉิน อย่างอื่นข้าได้ยินไม่ชัด ฮือ ๆ อย่างไรเสีย วัดสุ่ยซังของเราก็ถือเป็รังซ่อนของต้องห้าม ตอนนี้ท่านอาจารย์ไท่ซั่น หัวหน้าแม่ชีไท่ซีและแม่ชีคนอื่น ๆ ล้วนถูกขังอยู่ในเรือนฝูเหมียนแล้ว... วัดสุ่ยซังแย่แล้ว!”
เจินิใจนปากคอสั่นไปหมด นางรีบถามต่อว่า “จิ่นอีเว่ย...ทหารที่ทำงานให้แก่ฮ่องเต้น่ะหรือ? พวกเขาจะฆ่าพวกเราทั้งหมดใช่หรือไม่? รีบไปหลบเร็ว พวกเราไปหลบที่ไหนกันดีจึงจะปลอดภัย?”
ไหวเวิ่นร้องไห้สะอึกสะอื้นพลางกล่าว “เมื่อครู่นี้ ศิษย์พี่ใหญ่ไม่ได้เข้าไปในเรือนฝูเหมียน นางดึงให้ข้าอยู่ข้างหลังของทุกคนไว้ ตอนที่ทุกคนเดินเข้าไปในเรือน ทันใดนั้นประตูเรือนก็ถูกจิ่นอีเว่ยปิดขังทันที... ต่อมาพวกข้าสองคนจึงซ่อนตัวแอบฟังอยู่ที่ข้างหลังูเาจำลอง ศิษย์พี่ใหญ่ได้ฟังแล้วรู้สึกว่ามันไม่ชอบมาพากล จึงให้ข้าไปเรียกคุณหนูเหอ บอกว่านางสามารถช่วยเหลือวัดไว้ได้ ฮือ ๆ ... ตอนนี้ศิษย์พี่ใหญ่ยังสังเกตการณ์อยู่ที่ด้านหลังูเาจำลอง จริงสิ! นางยังบอกให้ข้าพาคุณหนูเหอไปที่โรงยาด้วย เพราะศิษย์พี่ใหญ่ได้ยินว่าจิ่นอีเว่ยจะไปค้นหาของผิดกฎหมายที่นั่น”
เจินิกล่าวด้วยใบหน้าฝืดเฝื่อน “เมื่อครู่ข้าไปที่ห้องปีกตะวันออกมาแล้ว ที่นั่นมืดสนิท ไม่ได้จุดไฟไว้แม้แต่ดวงเดียว ไม่ว่าข้าจะะโเรียกอย่างไรก็ไม่มีคนขานตอบ ช่างน่าสะพรึงกลัวยิ่งนัก...”
ไหวเวิ่นเช็ดน้ำตาจนแห้ง “คำที่ศิษย์พี่ใหญ่พูดจะต้องไม่ผิดแน่ นางให้พวกเราไปหาคุณหนูเหอ นางบอกว่าคุณหนูเหอช่วยเราได้ พวกเราจะต้องหาคุณหนูเหอให้พบ! ไปหาด้วยกันเถอะ!” พูดจบนางก็วิ่งไปทางเรือนปีกตะวันออก เจินิรีบเร่งวิ่งตามหลังให้ทัน ทว่าวิ่งไปได้ไม่กี่ก้าว ทั้งสองก็เห็นเหอตังกุยและเจินจิ้งเดินเอ้อระเหยลอยลมมาอย่างช้า ๆ ไหวเวิ่นจึงรีบวิ่งไปข้างหน้าแล้วพูดด้วยความตื่นเต้นดีใจ “คุณหนูเหอ ในที่สุดก็เจอท่านแล้ว ศิษย์พี่ใหญ่ให้ข้ามาตามท่าน นางบอกว่าท่านสามารถช่วยวัดสุ่ยซังของพวกเราได้!”
เหอตังกุยพยักหน้ารับ “เมื่อครู่ข้าหลับไปแล้ว แต่กลับได้ยินเสียงดังโวยวายมาจากเรือนทางเหนือ ข้าจึงออกมาดูเสียหน่อย ท่านพี่เจินจูบอกให้ข้าไปที่ใด?”
“ไปที่โรงยาเ้าค่ะ ท่านคงยังไม่รู้ว่าเมื่อครู่ที่เรือนฝูเหมียนจู่ ๆ แขกก็...” เมื่อไหวเวิ่นกล่าวถึงเื่นี้ก็ร้องไห้ขึ้นมาอีก เหอตังกุยจึงเดินนำไปที่โรงยาพลางกล่าวอย่างสงบ “เดินไปเล่าไปก็แล้วกัน”
เมื่อเห็นดังนั้น เจินจิ้งและไหวเวิ่นจึงเดินตามไป เจินิเกิดความลังเลเล็กน้อยแต่ก็ตัดสินใจเดินตามหลังไปเช่นกัน ในใจของเจินิรู้สึกกังวลอยู่บ้าง นางได้ยินมาว่าั้แ่ที่เหอตังกุยฟื้น คนทั้งวัดสุ่ยซังก็ปฏิบัติต่อนางอย่างโหดร้ายมาโดยตลอด ไม่ส่งข้าวส่งน้ำให้ตั้งหลายวัน แม้แต่พวกนางก็ยังสาปแช่งลับหลังให้เหอตังกุยรีบ ๆ ตายไปเสีย ทั้งยังโทษว่านางขัดขวางช่องทางการหาเงินและเป็ที่น่ารังเกียจ เหอตังกุยยินดีที่จะช่วยวัดสุ่ยซังจริง ๆ หรือ? และที่สำคัญไปกว่านั้นคือนางมีความสามารถพอที่จะช่วยวัดสุ่ยซังเช่นนั้นหรือ?”
ตลอดทางเดิน ไหวเวิ่นร้องห่มร้องไห้พลางเล่าทุกอย่างั้แ่ต้นจนจบ เหอตังกุยค่อย ๆ ก้าวเดินและครุ่นคิดไปด้วย หลังจากที่เจินจิ้งฟังจบ ในใจนางก็เกิดกลัวขึ้นมา จึงใช้มือสะกิดเหอตังกุยพลางถามเสียงเบา “นี่! พวกเราไปแล้วจะช่วยกระไรได้รึ พวกเขาคือจิ่นอีเว่ย การตรวจสอบเป็เื่ของพวกเขา พวกเรา...” ขณะที่กำลังพูดก็เห็นโรงยาอยู่รำไร ข้างในมีแสงสว่างและมีเสียงของผู้ชายกำลังพูดดังออกมาแว่ว ๆ
เหอตังกุยยิ้มปลอบขวัญเจิ้นจิ้งพลางกระซิบ “วางใจเถอะ ประการแรก ข้าไม่ใช่คนของวัดสุ่ยซังและเพิ่งมาอาศัยอยู่ที่นี่ได้ไม่นาน ไม่ว่าจะโยงใยอย่างไรก็โยงมาไม่ถึงข้า ประการที่สอง การตรวจสอบของขุนนางต้องมีหลักฐาน หากไม่มีหลักฐานจะจับคนซี้ซั้วไม่ได้ พวกเ้ารอข้าอยู่ที่ป่าตรงทางเข้านั่น อย่าได้เดินมั่วซั่ว ข้าจะลองเข้าไปถามเื่คดีแล้วหยั่งเชิงพวกเขาดู”
เมื่อเห็นว่าทุกคนทำตามที่นางพูดแล้ว เหอตังกุยจึงหมุนตัวเดินไปทางโรงยา เมื่อไปถึงก็เคาะประตูที่ไม่ได้ล็อกเอาไว้ เสียงพูดคุยข้างในหยุดลงทันที มีมือใหญ่ดึงประตูให้เปิด นางเห็นเพียงเงาร่างสูงใหญ่ยืนบังประตูไว้เกือบมิดวงกบ เมื่อมองย้อนแสงเข้าไป บรรยากาศในที่แห่งนั้นล้วนเต็มไปด้วยความกดดัน
เกาเจวี๋ยขมวดคิ้วมุ่นแล้วจ้องเขม็งไปยังหนูน้อยที่อยู่ข้างหน้า พลางถามเสียงเย็นว่า “เ้ามาที่นี่ด้วยเหตุอันใด? ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่เ้าควรเข้ามา รีบไปซะ”
เหอตังกุยหยุดชะงักไปครู่หนึ่ง ขณะที่นางกำลังจะกล่าวขึ้นนั้น ก็เห็นว่าชายร่างสูงใหญ่ข้างหน้าลำตัวสั่นไหวเล็กน้อย ก่อนจะโดนเหวี่ยงออกไปชนเข้ากับกำแพงทางซ้าย... จากนั้นต้วนเสี่ยวโหลวก็ปรากฏตัวที่ข้างประตู เขาทำท่าเชิญนางเข้าไปพลางกล่าวว่า “ในตอนกลางคืนเกล็ดน้ำค้างหนานัก ทั้งร่างกายเ้าก็ยังอ่อนแอเช่นนี้อีก รีบเข้ามาอบอุ่นร่างกายข้างในเถิด” ไม่นานนางก็ได้ยินเสียงหัวเราะของเลี่ยวจือหย่วนดังมาจากข้างใน “คุณหนูเหอ รีบเข้ามาอบอุ่นร่างกายข้างในเถิด ไม่เจอกันครึ่งวันเสมือนจากกันครึ่งปี...”
ในใจของเหอตังกุยนึกขำอยู่พักหนึ่ง แต่ไหนแต่ไรมา เคยได้ยินแต่ว่าจิ่นอีเว่ยเ็าไร้ความรู้สึก ได้รับการกล่าวขานว่าจิตใจโเี้ แต่เหตุใดต้วนเสี่ยวโหลวและเลี่ยวจือหย่วนถึงได้เป็เช่นนี้ ไม่เหมือนจิ่นอีเว่ยที่เคยพบเจอมาโดยสิ้นเชิง นางไม่ได้ปฏิเสธและเดินเข้าไปในโรงยาจึงเห็นว่าข้างในเละเทะยุ่งเหยิงไปหมด ราวกับว่าเพิ่งจะโดนปล้นอย่างไรอย่างนั้น นางอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อยพลางคิดในใจ...นี่มันอะไรกัน?
