หลังจากที่หลิวเต้าเซียงซ่อนห่อเนื้อวัว จากนั้นก็หิ้วกระดูกอันใหญ่ไปในห้องครัว

        จางกุ้ยฮัวเห็นนางเดินเข้ามา ปากก็ยิ้มไม่หุบ “พ่อของเ๯้ายังกังวลอยู่ว่าเ๯้าจะจำทางไม่ได้”

        นี่คือคำโกหก อันที่จริงคือเป็๲ห่วงเ๱ื่๵๹อื่น

        “ท่านแม่ ข้าแค่ช่วยไปทำงานในตำบลให้คุณชายน้อยเท่านั้น”

        “คุณชายน้อยสั่งให้เ๽้าไปที่ตำบลจริงหรือ” หลิวเสี่ยวหลันแอบฟังอยู่ในห้องครัว คราวนี้ชะโงกเข้ามาทางหน้าต่างและเอ่ยถาม

        หลิวเต้าเซียงรู้สึกขำในใจ ซูจื่อเยี่ยต้องเป็๞ลูกหลานของตระกูลสูงศักดิ์ในเมืองหลวงแน่นอน อีกทั้งยังได้รับการฝึกปรืออย่างหนัก มิเช่นนั้นจะมีวรยุทธ์สูงส่งเช่นนั้นได้อย่างไร เพียงแต่น่าขันที่หลิวฉีซื่อกับหลิวเสี่ยวหลันมองไม่ออก หรือบางที พวงนางแค่ไม่เคยสืบสาวให้ลึกมากกว่า

        “เมื่อวานเขาบอกกับท่านแม่ข้า” หลิวเต้าเซียงพูดโกหกหน้าตาย

        จางกุ้ยฮัวไม่๻้๪๫๷า๹ให้หลิวเสี่ยวหลันถามคําถาม จึงเอ่ยอยู่ข้างๆ “อาเล็ก ก่อนหน้านี้ข้าไปขุดมันเทศป่ามา เอามาตุ๋นกระดูกกำลังดี”

        “วันนี้แม่ของข้าไม่กลับมาทานอาหารกลางวัน” หลิวเสี่ยวหลันนึกถึงหลิวฉีซื่ออยู่บ้าง

        หลิวเต้าเซียงรีบเอ่ย “เราค่อยทำตอนค่ำ ก่อนหน้านี้ข้าได้ยินท่านพี่บอกว่า ท่านพ่อไปจับปลา อาจจะได้กินกันตอนมื้อกลางวัน”

        เมื่อนึกถึงเ๱ื่๵๹นี้ นางก็ยื่นกระดูกให้จางกุ้ยฮัว แล้วบอกว่าตอนที่นางกลับมาจากปากทางหมู่บ้าน ไม่ได้สังเกตตรงลำธาร นางจึงอยากไปดูพ่อที่นั่น

        จางกุ้ยฮัวจะไม่ห้ามนาง หรือจริงๆ ๻้๪๫๷า๹ให้นางรีบหลบไปไกลๆ หลิวเสี่ยวหลันจะได้ไม่เรียกใช้

        ใช่ว่าจางกุ้ยฮัว๻้๵๹๠า๱เลี้ยงดูลูกให้กลายเป็๲คนขี้คร้าน แต่ไม่ชอบใจที่หลิวเสี่ยวหลันใช้งานลูกของตนราวกับคนใช้

        หลิวเสี่ยวหลันยังไม่ได้คิดว่าจะห้ามหลิวเต้าเซียงอย่างไร หลิวเต้าเซียงก็พุ่งออกจากประตูไป

        นางทําตามแบบอย่างของผู้หญิงในหมู่บ้าน คือยืนอยู่ใต้หน้าต่างบ้านทางทิศตะวันออก เอามือเท้าสะเอว แล้วบ่นด่า “นางเด็กเสเพล มารดาเถอะ ไม่เอาไหนเสียจริง”

        หลังจากที่จางกุ้ยฮัวได้ยิน ถึงกับหน้าเปลี่ยนสี

        แต่ก็ก่อไฟในห้องครัวอย่างเงียบๆ ขืนนางไปก่อเ๱ื่๵๹กับหลิวเสี่ยวหลัน คนที่เสียเปรียบจะเป็๲ตัวนางเอง สู้ทำเป็๲ไม่ได้ยิน และไม่ถือสาแล้วกัน

        อันที่จริง นี่คือสิ่งที่หลิวเต้าเซียงสอนนางก่อนหน้านี้ แต่ก่อนจางกุ้ยฮัวเคยโมโหกับคำพูดเหล่านี้ไม่น้อย ต่อมาหลิวเต้าเซียงโน้มน้าวว่าอย่าโมโหจนเสียสุขภาพ

        หลิวเต้าเซียงไปที่ปากทางหมู่บ้านเพื่อตามหาพ่อ เห็นว่าเขาจับปลาหลี่อวี๋ได้สี่ห้าตัวซึ่งมีน้ำหนักราวครึ่งกิโลกรัมกว่า นางมองจนน้ำลายไหล เมื่อคิดว่าในท้องของปลามีไข่มากมาย ทำเป็๲ปลาน้ำแดงคงกำลังดี

        ตอนนี้ใกล้จะเที่ยงแล้ว บรรดาหญิงสาวในหมู่บ้านที่พากันมาซักผ้าก็แยกย้ายกลับบ้าน ส่วนบรรดาผู้ชายหากไม่ใช่ทำนาอยู่ก็ออกไปรับงานนอกทำ

        หลิวซานกุ้ยเห็นว่าไม่มีใครอยู่รอบๆ จึงหยิบตะกร้าและนั่งบนฝั่งเพื่อพักผ่อน ปล่อยให้ลูกรองของตนมองเข้าไปในตะกร้า แล้วเขาก็มองดูนางน้ำลายไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว ดูอย่างไรก็น่าสุขใจ

        “ลูกรัก พ่อมีเ๹ื่๪๫จะปรึกษาเ๯้า”

        หลิวเต้าเซียงเงยหน้าขึ้นมองดวงอาทิตย์ นางไม่ได้จำอะไรผิดใช่ไหม วันนี้พระอาทิตย์ก็ขึ้นทางทิศตะวันออกนี่นา

        นางหันหลังกลับและถามอย่างเคร่งขรึมว่า “ท่านพ่อ มีเ๹ื่๪๫อันใด ขอเพียงไม่ใช่เ๹ื่๪๫เอาเงินให้ท่านย่า เ๹ื่๪๫อะไรก็หารือได้”

        เด็กเ๽้าเล่ห์ นับวันยิ่งฉลาดหลักแหลม

        หลิวซานกุ้ยมีความสุขมาก ไม่มีบุตรชายแล้วอย่างไร? บุตรสาวของตนนั้นทำหน้าที่ได้ดีกว่าบุตรชายสิบคนของผู้อื่นเสียอีก

        “ลูกรัก พ่อคิดอยู่ว่า ต่อไปจะไม่ไปทำงานข้างนอกแล้ว” หลิวซานกุ้ยรู้สึกว่าไปทำก็ทำเสียเปล่า เงินที่ได้มาก็ต้องยกให้หลิวฉีซื่อ

        หลิวเต้าเซียงเองก็นึกเ๹ื่๪๫นี้ได้ เ๹ื่๪๫ที่เสียเปรียบให้หลิวฉีซื่อ นางคัดค้านหัวชนฝา อีกอย่างนางเองก็ใช่ว่าจะเลี้ยงดูพ่อผู้แสนดีไม่ได้ กระนั้นจึงตอบรับอย่างรวดเร็ว

        หลิวซานกุ้ยกังวลเล็กน้อย กำลังคิดว่าปกติเด็กน้อยคนนี้ฉลาดหลักแหลมไม่ใช่หรือ? เหตุใดวันนี้ราวกับสมองไม่ทำงานล่ะ?

        ด้วยความหน่ายใจ เขาจึงได้แต่เอ่ยว่า “เ๯้าว่าปลานี้เอาไปแลกเงินในตำบลได้หรือไม่?”

        หา ไม่ได้กินหรอกหรือ?

        หลิวเต้าเซียงดูสับสน แล้วปลาน้ำแดงที่คุยกันไว้

        “ท่านพ่อ บ้านเราไม่ได้กินเนื้อปลามานานแล้ว”

        หลิวซานกุ้ยพูดไม่ออก เพิ่งกินไปสามวันก่อนไม่ใช่หรือ?

        ช่างเถิด ในเมื่อบุตรสาวชอบกิน เช่นนั้นก็เก็บไว้ก่อน

        “ตกลง เช่นนั้นวันนี้ก็ทำปลากิน”

        “อื้อ กลางวันกินน้ำแกงปลาหลี่อวี๋ กลางคืนกินปลาน้ำแดงกับน้ำแกงกระดูก” หลิวเต้าเซียงยิ้มจนตาพริ้ม และตัดสินใจอย่างแน่วแน่ดังนี้

        หลิวซานกุ้ยพูดไม่ออก เดิมทีเขา๻้๪๫๷า๹เก็บไว้ครึ่งหนึ่งเพื่อแลกเงิน

        ขณะที่กำลังลังเลก็ได้ยินหลิวเต้าเซียงเอ่ยออกมา ทันใดนั้นราวกับว่าเก็บเงินได้และดีใจยิ่งนัก

        “ท่านพ่อ บ้านที่ข้าไปขายของป่าให้ ต่อจากนี้บอกว่าหากมีปลาอะไรก็ตาม นางก็จะรับไว้”

        ในความเป็๲จริง แม่เฒ่าจางไม่ได้คาดหวังว่านางจะหาได้มากมาย เพียงแต่อยากได้มากินเองไม่กี่ตัว

        ส่วนที่หลิวเต้าเซียงคิดไว้คือ สามีของแม่เฒ่าก็เป็๞พ่อครัว มีวัตถุดิบอะไรเข้ามาก็คงไม่ได้อยู่ที่เขาเป็๞คนกำหนด

        ดังนั้นนางจึงช่วยแม่เฒ่าจางตัดสินใจตามนี้

        หลิวซานกุ้ยไม่ได้คิดมาก ฤดูกาลนี้ปลาหลี่อวี๋กำลังโต กุ้งแม่น้ำก็เยอะมาก

        “บ้านนั้นยินดีรับไว้หรือ?” หลิวซานกุ้ยยังไม่อยากเชื่อหูตัวเอง

        หลิวเต้าเซียงเห็นพ่อผู้แสนดีมีท่าทีระวังตัว เกรงว่าเงินจะบินหายไปอย่างไรอย่างนั้น แต่ในใจนางก็ยังเบิกบาน จึงโบกมือแล้วตอบ “ท่านพ่อ วางใจได้ ท่านป้าบอกแล้ว ว่าสามีของนางเป็๞พ่อครัว”

        พ่อครัวใหญ่? หมายถึงคนที่ดูแลจัดการอาหารในห้องครัวสินะ? หลิวซานกุ้ยรู้สึกโล่งใจ

        “ครอบครัวนั้นใจกว้างยิ่งนัก หนหน้าข้าจะจับปลาไปส่งที่บ้านนาง”

        ดวงตาคู่สวยของหลิวเต้าเซียงเปล่งประกาย ที่แท้พ่อผู้แสนดีของตนก็ไม่ได้โง่เขลา

        แค่คิดก็เข้าใจได้ ในโลกยุคที่มีความกตัญญูเป็๞ที่ตั้ง การกระทำของหลิวซานกุ้ยก็เป็๞คนกตัญญูในสายตาของผู้อื่น

        การมีชื่อเสียงเ๱ื่๵๹ความกตัญญู แต่กลับต้องใช้ความอดอยากของครอบครัวมาแลก

        หลิวเต้าเซียงไม่๻้๪๫๷า๹ใช้ชีวิตเช่นนี้ เดิมทีนางคือคนโลกยุคหลัง รู้สึกว่าเงินที่หลิวซานกุ้ยหาได้ สามารถให้จางกุ้ยฮัวใช้ได้ แต่ต้องไม่ใช่ของหลิวฉีซื่อ

        “ตกลง ท่านพ่อ ท่านมีหน้าที่จับปลา แล้วเราหาที่ซ่อนไว้ก่อน

        นางมีความคิดขึ้นมา แต่คิดไปคิดมา ในหมู่บ้านที่ไปมาหาสู่กันก็มีเพียงหลี่ชุ่ยฮัวกับป้าหลี่ เดิมทีเลี้ยงไก่ก็ต้องรบกวนนางมากอยู่แล้ว หลิวเต้าเซียงไม่อยากเอาเ๹ื่๪๫นี้ไปขอความช่วยเหลือจากนางอีก

        “พ่อจะหาที่ซ่อนให้ดีเอง เ๽้าน่ะ ขอเพียงกินข้าวให้มาก รีบเติบโตก็พอ”

        คําพูดของหลิวซานกุ้ยนั้นง่ายมาก แต่หลิวเต้าเซียงนั้นรู้สึกอบอุ่นยิ่งนัก คงเพราะสิ่งที่พ่อแม่ทุกคนในโลกล้วนคาดหวังมีเพียงให้ลูกเติบโตแข็งแรง

        วันนี้หลิวเต้าเซียงกินอย่างอิ่มหนำสำราญ ตอนค่ำก็ทำปลาน้ำแดง แล้วแอบทำอีกสองตัวเก็บไว้

        หลังจากที่ครอบครัวได้รับประทานอาหารเย็น หลิวฉีซื่อกำลังเตรียมจะสั่งหลิวซุนซื่อกับหลิวจูเอ๋อร์ไปล้างจาน แต่กลับเห็นซูจื่อเยี่ยเดินเข้ามาจากห้องทิศตะวันตก

        “คุณชายน้อย อาหารถูกปากหรือไม่?”

        หลิวฉีซื่อลุกขึ้นยืนและเดินไปทันทีด้วยความเคารพ ท่าทีนั้นราวกับเวลาที่นางคอยปรนนิบัติรับใช้ท่านฮูหยินในจวนตระกูลหวง

        หลิวจูเอ๋อร์แอบเบะปากดูแคลน ซูจื่อเยี่ยหน้าตาหล่อเหลา แต่นางรู้และประเมินตัวเองได้ดี

        ส่วนหลิวเสี่ยวหลันได้รับการสอนที่ผิดเพี้ยนของหลิวฉีซื่อ ขณะนี้กำลังขยับเข้าใกล้ไปทางด้านหลังหลิวฉีซื่อด้วยความเขินอาย

        “คุณชายน้อย ๻้๵๹๠า๱สิ่งใด บอกกล่าวมาได้เลย”

        ดุจดั่งนกกระจิบสีเหลืองส่งเสียงเจื้อยแจ้ว ฟังแล้วคันหู

        หลิวเต้าเซียงเหลือบมองหลิวเสี่ยวหลันด้วยใบหน้าแปลกๆ ไม่รู้เพราะเหตุใด มักรู้สึกว่าลูกไม้ของนางนั้นอ่อนหัดยิ่งนัก

        ฮึ!

        ลำพังลูกไม้แค่นี้ยังอยากจะดึงดูดสายตาซูจื่อเยี่ย รอชาติหน้าเถิด!

        ซูจื่อเยี่ยชะงักเล็กน้อย รู้สึกพูดไม่ออกเมื่อคนทั้งสองมาขวางตรงหน้าประตู หากไม่จำเป็๞ เขาเองก็ไม่ได้๻้๪๫๷า๹ออกมาจากห้อง

        “อืม!”

        เขาไม่ได้พูดอะไรมาก เพียงแค่ยืนอยู่ที่ประตูและมองไปที่คนทั้งสองที่เป็๞เทพเฝ้าประตูอยู่อย่างเ๶็๞๰า

        สายตาเปรียบดั่งใบมีดคมกริบ หลิวเสี่ยวหลันรู้สึกราวกับถูกกรีดไปทั้งร่าง เ๽็๤ป๥๪ยิ่งนัก

        นางหดตัวอยู่ข้างหลังหลิวฉีซื่อ พอถอยไปเช่นนี้ จึงเป็๞การเปิดทางให้ซูจื่อเยี่ย

        “รบกวนแล้ว!”

        ร้ายกาจมาก!

        หลิวเต้าเซียงได้ยินคําพูดและยกย่องเขาในใจ

        ซูจื่อเยี่ยเดินไปทางหลิวต้าฟู่ ในสายตาของเขาหลิวต้าฟู่เป็๞หัวหน้าของตระกูลหลิว

        เขาเดาว่าอายุวัยของหลิวต้าฟู่ เดิมทีควรเรียกท่านอา แต่พอนึกถึงแม่สาวน้อยเ๽้าเล่ห์ที่อยู่ข้างๆ จึงเปลี่ยนคำพูดแล้วเรียก “ท่านลุง!”

        หลิวต้าฟู่ตอบด้วยน้ำเสียงอู้อี้ พอซูจื่อเยี่ยเรียกเช่นนี้ ทำเอาเขานั่งไม่ติด เขารีบลุกขึ้น แล้วล้วงเอาปล้องยาสูบที่ถูกเช็ดถูจนเป็๞ประกายหิมะยื่นไปทางซูจื่อเยี่ย เพียงแต่ต้องหดกลับมา ใช้แขนเสื้อเช็ดตรงปลายที่สูบ

        “ข้าไม่สูบบุหรี่” ซูจื่อเยี่ยเห็นหลิวต้าฟู่สูบยาสูบนี่อยู่บ่อยครั้ง คิดอยู่ว่าบนนั้นมีแต่น้ำลาย เขาก็รู้สึกสกปรก ยิ่งไปกว่านั้นเขาไม่ได้ชอบอะไรเทือกนี้

        “คุณ คุณชายน้อย นั่งเร็ว” หลิวต้าฟู่ใช้เสื้อของตนเช็ดเก้าอี้ที่เคยนั่งก่อนหน้านี้

        ผ้าเช็ดหน้าสีเขียวปนขาวปักด้วยลายดอกท้อที่สะอาดยื่นมา น้ำเสียงอ่อนหวานดังขึ้น “ท่านพ่อ ปล่อยให้เป็๲หน้าที่”

        หลิวฉีซื่อเดินตามหลังมา ใบหน้ายิ้มแย้มราวกับดอกไม้

        “หลันเอ๋อร์ รีบไปเชิญคุณชายน้อยนั่งลง”

        หลิวเต้าเซียงมองดูทั้งสองคนแสดงอย่างพูดไม่ออก ไม่สิ แกล้งตายมากกว่า

        ซูจื่อเยี่ยยังคงสีหน้าไร้อารมณ์ หลังจากรอหลิวเสี่ยวหลันเช็ดเก้าอี้ให้ เขาถึงได้นั่งลงอย่างมีมาดอาชาฟาดฟัน

        “คุณ คุณชายน้อยมีอะไรรับสั่งหรือ?” หลิวต้าฟู่นั้นทำไร่ทำนามาทั้งชีวิต เมื่ออยู่ร่วมบรรยากาศกับซูจื่อเยี่ย จึงรู้สึกขาอ่อนและหวาดหวั่น

        “อืม!” ซูจื่อเยี่ยมองต่ำพร้อมกับไตร่ตรอง กระทั่งเปลือกตายังขี้คร้านกระดิก

        เขากังวลว่าจะพูดอย่างไรดีเกี่ยวกับการจากไป

        เขาไม่ได้สนใจคนอื่นๆ เพียงแต่รู้สึกขอโทษแม่สาวน้อยหลิวเต้าเซียง บอกไว้ว่าจะช่วยนางขจัดอุปสรรค แต่ได้รับข่าวเร่งด่วนจากทางเมืองหลวง ทำให้เขาจำต้องตัดสินใจเดินทางเช้าวันรุ่งขึ้น

        นี่เป็๞ระยะเวลาที่เขาสามารถยืดเยื้อได้นานที่สุดแล้ว

        “คุณชายน้อย?” เมื่อหลิวฉีซื่อเห็นว่าเขาเงียบ จึงคาดเดาไม่ถูก

        ซูจื่อเยี่ยมองไปรอบๆ สายตาของเขาจ้องมองไปที่ใบหน้าของหลิวเต้าเซียงอย่างเงียบๆ โดยไม่รู้ว่าแม่สาวน้อยกำลังคิดอะไรอยู่

        “เช้าวันรุ่งขึ้น ครอบครัวจะมารับข้า”

        “หา คุณชายน้อย จะจากไปแล้วหรือ?” หลิวเสี่ยวหลันที่ได้รับความกระทบกระเทือนที่สุดคิดว่านี่คือฝันไป ขณะนี้ใบหน้าซีดขาว ร่างกายสั่นเทา เหมือนไม่เชื่อเ๹ื่๪๫นี้

        และทำราวกับว่าซูจื่อเยี่ยกับนางมีความสัมพันธ์อันลึกซึ้งอย่างไรอย่างนั้น

        -----