ภายในร้านอาหารเก่า ก่อนที่จะเริ่มรับประทานอาหารอันเลิศรส ทั้ง 7 คนนิ่งงันไม่พูดไม่จา เมื่อเทียบกับความโฉดชั่วของใครบางคนแล้ว ไม่ว่ากุ้งัจะอร่อยมากแค่ไหน ก็ดูจืดชืดไปในชั่วพริบตา
“คุณสงสัยผม? เอาหลักฐานมายืนยันสิ” ปีเตอร์ไม่โกรธแต่กลับยิ้ม เขากล่าวพร้อมกับยกแก้วขึ้น
“ฉันว่าท่านรองคงลืมไปว่าฉันเป็นักเลง ไม่ใช่ตำรวจ หลักฐานหรือ? จำเป็ไหม?” ัดำหยามน้ำหน้า “สิ่งที่อาชญากร้ามากที่สุดก็คือ หนึ่ง เงิน สอง อำนาจ ฉันว่าที่คุณมีอยู่มันก็ไม่ได้ขาดแคลนนะ...”
ัดำว่าพลางหยิบมีดสเต๊กข้างกายขึ้นมาและปักมันลงตรงกลางโต๊ะ “ถ้าอยากฆ่าฉัน โปรดฆ่าซึ่งซึ่งหน้า อย่ากลัวที่จะทำให้สูทของตัวเองสกปรก ฉันนั่งอยู่ตรงนี้ ไม่หลบ ไม่ซ่อน เอามีดปาดคอฉัน น้ำตาลในเืฉันต่ำ คาดว่าคงตายได้ภายในสิบวินาที เชิญทุกท่านลงมือเลย”
แมมบ้าดำและฮอนดะซังจ้องไปที่มีดสเต๊กจริงๆ แต่เมื่อพวกเขาเงยหน้าขึ้นมองัดำ กลับถูกสายตาของเสิ่นิซึ่งยืนซ้อนอยู่ที่ด้านหลังของหญิงสาวจ้องเขม็ง
ในฐานะบอดี้การ์ด เสิ่นิไม่พูดแม้แต่คำเดียว เขายืนไพล่หลัง แต่รังสีอำมหิตกลับปกคลุมไปทั่วทั้งร้านอาหาร ไม่จำเป็ต้องพูด ทุกคนก็เข้าใจความหมายของเขา หากมีใครกล้าหยิบมีดและเฉียดเข้ามาใกล้กับัดำ เขานี่แหละที่จะฉีกคนคนนั้นด้วยมือเปล่า
บอดี้การ์ดประเภทนี้ไม่ได้เคารพสถานะของพวกเขาเลยแม้สักนิด กลิ่นคาวเืคลุ้งเหม็นไปทั้งตัว เขาเชี่ยวชาญงานประเภทนี้ เชี่ยวชาญยิ่งกว่าการเป็บอดี้การ์ดเสียอีก...
พวกเขาล้วนแต่เป็นักเลงซึ่งตระเวนมาแล้วเจ็ดย่านน้ำ ย่อมรู้ดีว่าเสิ่นินั้นสามารถ จัดการพวกเขาได้โดยที่ไม่ต้องส่งเสียง
“น่าเสียดายที่พวกคุณเป็ถึงบรรดาหัวหน้าใหญ่ แต่กลับไม่มีความกล้าเลยสักนิด ในเมื่อพวกคุณไม่ลงมือ งั้นก็ถึงตาฉันแล้วล่ะ” หลังจากทานสับปะรดชิ้นสุดท้ายเสร็จ หญิงสาวก็เช็ดมุมปากอย่างสง่างาม ัดำหยิบโทรศัพท์ออกมาโทร.หา 0 (ทีน่า) ไม่มีการกล่าวคำทักทายหลังจากที่สายเชื่อมต่อแล้ว เธอแค่พูดออกมาคำเดียว “เริ่ม”
จากนั้นเธอก็วางสายแล้วนั่งนิ่งๆ เป็เวลา 10 วินาที จู่ๆ มือของแมมบ้าดำก็ยกขึ้น ท่าทางของเ้าผีดำนั่นดูเลิ่กลั่ก
เขารับสายจากภรรยา “ฮัลโหล ที่รัก ผมกำลังทานข้าวเย็นอยู่ มีเื่อะไรค่อยว่ากันทีหลัง...ว่าไงนะ? ผมไปมีเมียน้อยตอนไหน? คุณอย่าไปฟังเื่ไร้สาระจากคนอื่นสิ! ฮัลโหล! ผมไม่ได้ถ่ายรูปโป๊! ก้นเป็ริดสีดวงแล้วจำเป็ต้องเป็ผมด้วยหรือเปล่า? อะไรนะ! คุณมีที่อยู่ของผู้หญิงคนนั้นด้วย! ไม่เอาน่าที่รัก! ไม่เอาปืน! ฮัลโหล! คุณยังอยู่ในสายอยู่หรือเปล่า! ฮัลโหล! ฮัลโหล!”
“FUCK YOU! ปัญญาอ่อน!” แมมบ้าดำะเิเหมือนกับฟ้าร้อง และในขณะนั้นเองโทรศัพท์ของฮอนด้าซังก็ดังขึ้น
“สวัสดีครับ! บอส! ครับ! ผมกำลังทานเลี้ยงประจำเดือนอยู่! รับสั่งมาได้เลยครับ! ครับ! ว่าไงนะ? ผมจะไปใส่ชุดผู้หญิงได้ยังไง! บอสต้องเข้าใจผิดแน่ๆ! ใครส่งอีเมลให้บอสครับ ผมเซลฟี่เอง? บอสฟังผมก่อนครับ คืนนั้นผมเมา ผมไม่มีทางแต่งตัวผิดเพศอย่างแน่นอน บอสเองก็รู้จักผมดี เชื่อผมเถอะครับ! ครับ! เอาไว้จัดการเื่เงินคอร์รัปชันเสร็จเรียบร้อยแล้ว ผมจะรีบกลับไปรายงานตัว! ครับ!” ฮอนดะซังวางสายไปทั้งน้ำตา อนาคตอันสวยงามของเขาสิ้นสุดลงแล้ว เพราะถึงสามก๊กจะตกอับ แต่ก็ไม่มีทางยอมให้ผู้ชายที่เป็ตุ๊ดขึ้นมาเป็บอสแน่นอน ขนาดเป็สมาชิกาุโก็ยังไม่ได้เลย...
“คุณนิยมแต่งตัวข้ามเพศหรือ! ให้ผมส่งถุงน่องให้คุณสักสองสามคู่ดีไหม?” ในขณะที่เจียวหวาย่ามใจ โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นเช่นกัน มันไม่ใช่สายเข้า แต่มันคืออีเมล และหัวข้อนั้นก็คือ “เด็กน้อย” แม้จะผ่านมาแล้ว 7 ศตวรรษ ถึงคนจะชรา แต่หัวใจไม่ชรา เมื่อครึ่งปีก่อนเขาเพิ่งจะคบหากับนักศึกษามหาวิทยาลัยวัย 18 ปี มันช่างเป็ความรักที่เหมือนกับสายลมในฤดูใบไม้ผลิ
พักนี้เจียวหวากับเด็กน้อยมักจะเล่นถ่ายวิดีโอสวีทหวานแหววกัน เด็กน้อยมักจะโพสต์วิดีโออย่างไม่รู้กาลเทศะ แต่นั่นก็ทำให้ตาแก่ััได้ถึงรักอันลึกซึ้ง
แต่วิดีโอในวันนี้ พอเขาคลิกเข้าไปดู มันกลับแตกต่างออกไป เธอคนนั้นคือเด็กน้อยของเขา แต่เธอกลับนอนอยู่ในอ้อมแขนของชายกล้ามโต และในขณะที่กำลัง “ป๊าบ! ป๊าบ! ป๊าบ!” ในวิดีโอก็ได้ยินเสียงถากถางของเด็กน้อยว่าตาแก่บ้าช่างไม่เอาไหน ทำอยู่ทีสองที เอวของเธอแทบเคล็ด แล้วยังเสร็จภายในสามสิบวินาทีอีก ซ้ำยังมีหน้ามาถามอีกว่าชอบหรือเปล่า?
เจียวหวาโกรธจนตัวสั่น ชายชรารีบหยิบยาบรรเทาอาการโรคหัวใจออกมากินโดยพลัน มันช่วยชีวิตของตาแก่เอาไว้ได้
“เจียวหวาซัง ได้ยินว่าคุณไร้น้ำยาแล้ว ให้ผมส่งแส้ประทับตราของแท้จากญี่ปุ่นมาให้คุณใช้เป็อุปกรณ์เสริม เอาไหม?” ฮอนดะซังรีบฟาดกลับไปทันที
“นังตัวดี! ฝีมือแกแน่!” เจียวหวาจับกุมที่หัวใจพลางชี้นิ้วไปยังัดำอย่างเกรี้ยวกราด
“ฉันช่วยคุณจับชู้ โปรดเรียกฉันว่าเหลยเฟิง (ทหารคอมมิวนิสต์ ผู้เสียชีวิตในขณะที่ปฏิบัติหน้าที่) ” ัดำยิ้มตาตี่พร้อมกับแสดงท่าทางคารวะ
อิวานอฟหัวเราะจนท้องแข็ง อันโตนิโอรู้สึกโชคดีที่ยืนอยู่ถูกข้าง
คิดทำร้ายัดำจึงต้องถูกลงโทษ มีเพียงโทรศัพท์ของปีเตอร์เท่านั้นที่ยังคงนิ่งเงียบ
“แล้วของขวัญผมล่ะ? รออยู่นะ” ปีเตอร์หัวเราะฮึๆ
“ไม่ต้องรีบร้อน ของขวัญของคุณ ฉันจะส่งให้ด้วยตัวเอง” ัดำยิ้มพลางกระดิกนิ้วเรียกเสิ่นิที่ด้านหลัง
เสิ่นิโค้งตัวให้กับัดำอย่างสุภาพ ใครจะรู้ล่ะว่าอยู่ๆ ัดำก็รัดคอของเสิ่นิและประทับจูบลงไปบนริมฝีปากของเสิ่นิ ฉากนั้นกะทันหันเสียจนคนทั้งโต๊ะพากันตกตะลึง ปีเตอร์ถึงกับนิ่งอึ้งอยู่กับที่
หลังจูบอย่างดูดดื่มอยู่ 30 วินาที ัดำก็ปล่อยเสิ่นิไป
“นี่มันเื่อะไรกัน?” เสิ่นิมึนงง
“รางวัลสำหรับการปกป้องฉัน” ัดำหันไปยิ้มให้ประธานปีเตอร์ “เห็นชัดหรือยัง? ใช่ว่าฉันเ็า แต่คุณมันไม่ได้เื่ ผู้ชายที่ฉันชอบคือประเภทที่สร้างทุกอย่างได้ด้วยตนเอง ไม่ต้องพึ่งพาธนบัตร ไม่ต้องสนใจหน้าตา ใช้กระดูกสันหลังยืนหยัดขึ้นฟ้า เหยียบพื้นดินด้วยเท้าของตัวเอง ผู้ชายที่ปกป้องผู้หญิงของเขาได้ด้วยหมัดของเขา
เขาไม่จำเป็ต้องมีอำนาจเหนือฝ่ายใด เพียงแค่ทำเพื่อฉัน โดยที่ไม่เกรงกลัวใครหน้าไหนก็พอ”
“เพล้ง!” ปีเตอร์เขวี้ยงแก้วไวน์ลงบนพื้น เขาหยิบปืนพกออกมาและเล็งไปที่เสิ่นิซึ่งยืนอยู่ที่ด้านหลังของัดำ ั์ตาสีทองเต็มไปด้วยเจตนาเข่นฆ่า
“คุณชอบผู้ชายที่เหมือนสุนัขแบบนี้เรอะ?” ปีเตอร์กล่าวด้วยความดูถูก
“คุณผู้ชาย ระวังคำพูดหน่อย สุนัขเกิดบ้าขึ้นมาเมื่อไร มันก็กัดคอคุณขาดได้นะ” เมื่อเผชิญหน้ากับปากกระบอกปืน เสิ่นิกลับไม่ยอมขยับ เขายังคงยืนไพล่หลัง ชายหนุ่มกระตุกคริสตัลที่ชายเสื้อ วัตถุทรงกลมซึ่งมีมุมแหลมไว้ในมือ ภายในระยะห่าง 2 เมตร เสิ่นิมั่นใจว่าเขาสามารถดีดมันให้เข้าเป้าได้ เจาะผ่านทะลุดวงตาสีทองอันสวยงามของปีเตอร์ ฝังเข้าในสมองของเขา
“ผมจีบคุณมา 2 ปี ผม ปีเตอร์ แน่ชัดกับตัวเองว่าไม่เคยมีความรู้สึกกับผู้หญิงคนไหน กระทั่งใน 2 ปีนี้ ผมก็ไม่ได้มีความสัมพันธ์กับภรรยาอีกเลย ไม่ใช่ว่าผมไม่รักคุณ แต่มันเป็คำสั่งของพ่อ เขาไม่ให้ผมหย่ามาแต่งงานกับคุณ!” จู่ๆ สุภาพบุรุษเฉกเช่นปีเตอร์ก็คร่ำครวญ ความเสน่หาซึ่งบีบเค้นหัวใจของเขามานานหลายปี ถูกัดำขุดคุ้ยออกมา
นั่นมันเป็เื่ของเมื่อ 6 ปีก่อน ตอนนั้นแผ่นหลังของัดำยังไม่มีรอยสักอันน่ากลัว เธอเป็นักเรียนมหาวิทยาลัยชั้นนำอายุ 18 ปี เ้าพ่อบอกว่า นักเลงยุคใหม่ความรู้สำคัญกว่าปืน ปีเตอร์ในวัย 28 ปี เป็เพื่อนร่วมชั้นของัดำ เขาสมัครเข้าศึกษาและออกทุนด้วยตนเอง
วันแรกของการเรียน ปีเตอร์ได้รับความสนใจจากบรรดาสาวๆ เป็อย่างมาก อาจเป็เพราะนาฬิกา Rolex เรือนทองของเขานั้นช่างสว่างไสว หรืออาจเป็เพราะสูท Versace ช่างดูมาดแมน เขามีความสุขกับการถูกคนอิจฉา แต่ัดำกลับเมินใส่เขาั้แ่ต้นจนจบ หรือเป็เพราะอาจารย์เรียกให้ตอบคำถาม แล้วเขาอาย กลัวว่าจะโชว์ความโง่ออกมา
แต่เมื่อัดำยิ้ม ปีเตอร์ไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนยิ้มได้สวยเท่านี้มาก่อน ราวกับมีคนใช้มีดสลักคำว่า “รัก” ลงไปในหัวใจเขา
ฆ่าคนไม่กลัว แต่แสดงความรู้สึกกับผู้หญิงกลับไม่กล้า? ตอนที่ปีเตอร์เปิดฉากรุกหนักกับัดำในวันนั้น ด้วยกุหลาบเก้าสิบเก้าดอก ธนบัตรจำนวนมหาศาล ดอกกุหลาบทั้งเก้าสิบเก้าดอกนั้นถูกทำขึ้นมาจากธนบัตรใบละร้อยดอลลาร์...ในจิตใต้สำนึกของปีเตอร์ ผู้หญิง อ้าขาก็เพื่อเงิน อ้าขาก็เพื่ออำนาจ เขามีทั้งสองอย่าง แต่ัดำผู้พิการกลับปฏิเสธความรักจากปีเตอร์ ครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยรอยยิ้มอันงดงามที่สุดของเธอ
ยิ่งไม่ได้ก็ยิ่งไขว่คว้า ขณะที่ปีเตอร์กำลังคลุ้มคลั่งถึงขีดสุด เขาได้ว่าจ้างผู้เชี่ยวชาญด้านความรักมาทั้งหมด 4 คน ให้ช่วยให้คำแนะนำเขา และเมื่อเขาจีบอย่างมาราธอนอยู่ 2 ปี ในที่สุดหินก็กร่อน
ัดำตกลงคบหากับปีเตอร์ แต่ก่อนที่เขาจะหย่าร้าง เขาก็ไม่ได้มีการััใกล้ชิดอื่นใดนอกเหนือจากการกอดเลย ผู้ชายล้วนมี่เวลาที่ยอมลดตัวเพื่อความรัก ยิ่งปีเตอร์ซึ่งเคยชินกับการหลับนอนกับสาวๆ ล้อเล่นกับความรักแล้วด้วย
่เวลาที่คบหากันนั้น ปีเตอร์ตื่นเต้นราวกับได้ซดเืไก่ เขาโหยหาถึงแต่ความงามของัดำทุกวัน คิดแต่เื่ว่าจะดูหนังเื่อะไร ดินเนอร์ที่ไหน ทานอะไร? แน่นอนว่าสิ่งที่เขาคิดถึงมากที่สุดก็คือการกำจัดภรรยาของตนที่ทั้งวันเอาแต่ชอปปิง
แต่น่าเสียดาย เมื่อปีเตอร์เอ่ยถึงเื่การหย่าร้างขึ้นมาอย่างจริงจัง เขากลับถูกเ้าพ่อปฏิเสธอย่างหัวเสีย ไม่ใช่เพราะเ้าพ่อชอบลูกสะใภ้คนนี้ แต่เพราะสะใภ้คนนี้เป็ลูกสาวนอกสมรสของข้าราชการระดับสูง เ้าหน้าที่และอาชญากรสามารถดองกันได้ เ้าพ่อจะยอมให้ตัดขาดได้อย่างไร?
และที่สำคัญไปกว่านั้น ปีเตอร์หย่าแล้วจะไปแต่งกับคนพิการ? รู้ถึงไหนอายเขาถึงนั่นไหม?
สังหารคนได้โดยไม่กะพริบตา เลิกรากับคนรักแล้วจะอย่างไรล่ะ? วันที่เลิกกันนั้น ั้แ่เติบโตมาเป็ผู้ใหญ่ นับว่าเป็ครั้งแรกที่ปีเตอร์หลั่งน้ำตา เดิมทีเขาอยากจะโน้มน้าวให้ัดำตกลงเป็ชู้รักของเขา เขารับรองว่าอนาคตของัดำจะไม่มีสิ่งใดต้องกังวล เธอจะร่ำรวยไม่แพ้อยู่ในวัง
แต่เขาก็เอ่ยออกมาไม่ได้ เพราะัดำยื่นคำขาด “ดูเหมือนว่าฉันจะเกิดมาคู่กับความพิการ ไม่เพียงแต่สองขาที่ใช้การไม่ได้ แต่ดวงตาทั้งสองก็ใช้การไม่ได้เช่นกัน ที่หลงคิดไปว่าผู้ชายอย่างคุณจะให้สิ่งที่ฉัน้าได้...
ไม่กลัวความผิดฐานก่ออาชญากรรม แต่กลับกลัวพ่อ? อนาคตอย่าได้เอ่ยถึงว่าเราเคยคบกันเลย ฉันขาดเธอไปไม่ได้ คุณคิดว่าโลกของคุณมันยิ่งใหญ่นักหรือยังไง? รอให้ถึงวันฉันเป็นักเลงเถอะ แล้วค่อยมาสอนฉันว่าการเป็นักเลงนั้นต้องทำอย่างไร”
ผ่านไปไม่นาน ัดำก็เข้าร่วมกับม่านไม้ไผ่และได้รับการเลื่อนขั้นด้วยความเร็วเหนือจินตนาการ เมื่อเ้าพ่อเห็นเด็กผู้หญิงในรถเข็นคนนั้นอีกครั้ง เธอก็ได้กลายเป็ประธานของม่านไม้ไผ่ในเขตสหรัฐเป็ที่เรียบร้อยแล้ว เธอเพิ่มความสามารถในการทำกำไรให้กับสมาคมม่านไม้ไผ่ในสหรัฐได้ถึง 20 เปอร์เซ็นต์ ประสิทธิภาพในการดำเนินธุรกิจก็คล่องขึ้น 30% นอกจากนี้ยังหยิบยกปรัชญาการจัดการมาเฟียแนวคลาสสิกมาใช้มากมาย กระทั่งยังกำหนดเส้นทางอนาคตอันยิ่งใหญ่ให้กับมาเฟียในโลกยุคใหม่อีกด้วย
ตอนนั้นเ้าพ่อนึกเสียใจ พร์เช่นนี้ แกร่งเกินกว่าพละกำลังของลูกชายของเขาเสียด้วยซ้ำ หากได้รับความเกื้อหนุนจากเธอ แม้ปีเตอร์จะเป็เพียงแค่ผู้สืบทอดลำดับที่ 6 แต่ก็มีโอกาสสูงมากที่ 10 ปีนับจากนี้ เขาจะได้สวมแหวนของเ้าพ่อ
แต่ชีวิตก็เป็แบบนี้ ที่พลาดไปคือความรัก ที่เลือกได้ก็คือความเป็จริง เื่ของปีเตอร์และัดำได้กลายเป็ธุลีดินไปตั้งนานแล้ว จนกระทั่งจูบนั้นของัดำ ทำให้ถ่านคุกรุ่นขึ้นมาอีกครั้ง ใช่ว่าปีเตอร์จะตัดรักครั้งนั้นให้ขาดไม่ได้ แต่ัดำกลับหยามน้ำหน้าผู้ชายอย่างเขาเช่นนี้...