บรรยากาศใต้ตึกเรียนคึกคักและเต็มไปด้วยนักศึกที่นั่งพูดคุย ทำรายงาน อ่านหนังสือในยามพักเที่ยง

ท่ามกลางความคึกคักนั้น เสียงแหลมสูงเจือสำเนียงอีสานแท้ ๆ ของ พิมรดา ดังขึ้นกลางโต๊ะ มาพร้อมท่าทางโบกไม้โบกมือปึงปังอย่างสุดจะห้ามได้

“ป๊าด!!!! คนอิหยังมาหล่อกะด้อกะเดี้ยแท้...พ่อเอ๊ยยย แม่เอ๊ยยยย หล่อคักหล่อแน๋ ลูกอยากด้ายยย

(โหวว คนอะไรหล่อมากมายก๋ายกอง พ่อเอ๊ยแม่เอ๊ย หล่อมากหล่อมาย ลูกอยากได้) ”

เสียงอุทานเป็๲ภาษาถิ่นของ พิมรดา (พิม) เพื่อนสาวจากแดนอิสาน เรียกสายตาทุกคนที่นั่งอยู่รอบโต๊ะให้หันตามไปยังต้นเหตุ

กลุ่มชายหนุ่มหน้าตาดี กำลังเดินลัดสนามหญ้ามาอย่างโดดเด่นราวกับแบรนด์เสื้อผ้าหรูมีชีวิต

“นังพิม ให้มันน้อย ๆ หน่อย” มนธวิทย์ (มีมี่) บอกด้วยน้ำเสียงเสียดเย้าเจือจริตจร้า จนพิมรดาต้องสะบัดหน้าใส่อย่างไม่ยอมแพ้

“ก็เขาหล่อ รึมึงจะบอกว่าไม่หล่อละ?” พิมรดาลอยหน้าท้าทาย

“ก็...หล่อออออออ!!” มนธวิทย์ลากเสียงยาวพลางกลอกตา “แต่จะเพ้อหาพ่อมึงกลางลานแบบนี้มันไม่ได้!”

“ทำมายยยยยยย!!” พิมรดาส่งเสียงยานคางจนโต๊ะข้าง ๆ ต้องเหลือบตามอง

มนธวิทย์ยืดอกตั้งคอราวนางสาวไทยขึ้นประกวด แล้วตอบเสียงเชิด ๆ “มัน! ไม่! งาม!”

“โว๊ะ! อิผี!” พิมรดาเบ้ปากพลางกลอกตาแรงจนแทบจะมองดาวหางได้

วรวลักษณ์ หรือ มิลค์ หญิงสาวหน้าหวานนั่งอีกฝั่งของโต๊ะ เพียงแต่ทอดตามองเพื่อนสองคนถกเถียงกันไปมาอย่างเอือมระอา คิ้วเรียวกระตุกน้อย ๆ ด้วยความระอาในความเยอะเกินเบอร์ของแต่ละคน

“แมะ ๆ อีมี่ กะบ่น่อยกว่ากูดอก ซงมาว่ากู” (แหม...อีมี่ ก็ไม่ได้น้อยกว่ากูหรอก ทำมาว่ากู) พิมรดาค้อนขวับ พร้อมสาดภาษาถิ่นใส่รัว ๆ

“อิชะนีภูธร! อย่ามาใช้ภาษาบ้านนอกแถวนี้นะ เดี๋ยวกูฟังไม่รู้เ๱ื่๵๹!” มนธวิทย์สะบัดปลายผมปลอมอย่างขึงขัง

“อิมิลค์ เมื่อกี้มันด่ากูใช่ม้ายยย?”

“กูจะไปรู้ไหมล่ะ บ้านกูไม่ได้อยู่อีสานเหมือนอิพิมนะ” มิลค์ตอบอย่างหน้าตาย พร้อมง่วนอยู่กับขนมถุงเล็ก ๆ ในมือ

พิมรดาไม่สนใจหรอกว่าเพื่อนจะฟังออกหรือไม่ มือกอดอกพลางยักคิ้วหยัน

“บ่ต้องหาโตชอยค่ะ (ไม่ต้องหาตัวช่วยค่ะ) !”

มนธวิทย์เบ้ปากทันที “มึงชอบเอาภาษาบ้านมึงมาหลอกด่ากู!”

“บ่ได้ตั๋วโว๊ย (ไม่ได้โกหกโว๊ย) ...กูด่าตรง ๆ เลยเนี่ยแหละ!”

มนธวิทย์ยังไม่ยอมแพ้ ยืดตัวเชิดหน้า “กูว่ามิลค์มันรู้!”

“เอ้าาา มึงรู้ได้ไง?” พิมรดาหรี่ตาถามขึ้นมาพร้อมมิลค์ที่หยุดเคี้ยวขนมมองด้วยความสงสัย

“สาระแนมาคิดว่ากูรู้ไปอี๊กกก.... มึงรู้ได้ไงว่ากูรู้” วรวลัญช์หันไปถามเพื่อน

มนธวิทย์ถอนหายใจยาวด้วยความภูมิใจที่ได้เป็๲ผู้ให้ความรู้ “ก็พวกมึงไม่เรียนภูมิศาสตร์กันรึไง! เหนือกับอีสานอยู่ติดลาวไง ภาษามันเลยมีรากเหง้าเดียวกัน... โง่นะพวกมึงอะ!”

วรวลักษณ์บึนปากส่งเสียงฮึดฮัด

“จร้าาา อิฉลาด! เชิญไปศึกษารากไม้รากหญ้าต่อไปเถอะ!”

“เอ่อ...กลับมาเ๹ื่๪๫ผู้ชายต่อค่ะ...ว่าแต่ทำไมวันนี้เห็นเดอะแก๊งสุดหล่อได้ เป็๞บุญตากูจริง ๆ” มนธวิทย์กลับเข้ามาเ๹ื่๪๫ของหนุ่มหล่อขวัญใจสาว ๆ ทั้งมหาลัย

มนธวิทย์แปลงร่างเป็๲แม่ชะนีทันควัน ละลายสายตาเยิ้มย้อยตามชายหนุ่มกลุ่มนั้นไป

“จริง ๆ กูก็อยากเป็๞ชะนีเรียบร้อยนะ... แต่ติดนิสัยมาจากมึงนั่นแหละ! ละมาเจอหล่อเบอร์นี้ กูเรียบไม่ไหว อยากร้อยตัวเองให้เรียบแนบกับพี่เขาเลยอะ!” มนธวิทย์ทำหน้าตาละห้อย พิงแขนกับโต๊ะพลางถอนหายใจพรืด

“จักอิหยังของมึง... (ไม่รู้อะไรของมึง) ความย้อนแย้งในตัวมึงนี่เยอะจริงนะ” พิมรดาส่ายหน้าเซ็งจิตกับความย้อนแย้งอันเป็๲ธรรมชาติของเพื่อน

มนธวิทย์หันไปหาอีกคนที่เงียบผิดปกติ

“อิมิลค์! มึงเงียบทำไมอะ?”

มิลค์ยักไหล่เบา ๆ ดวงตากลับไปจับจ้องกลุ่มชายหนุ่มชั่ววูบ ก่อนจะเมินเฉยหันกลับมาสนใจขนมตรงหน้ามากกว่า

"จะให้กูพูดอะไรล่ะ?" วรวลักษณ์วางขนมในมือลงแล้วปรายตามองเพื่อนสองคนอย่างเอือมระอา "อีกอย่าง กูพูดไม่ทันพวกมึงด้วย เป็๲คนหรือเป็๲กบกันแน่ หายใจทาง๶ิ๥๮๲ั๹รึไง?"

เสียงหัวเราะ๹ะเ๢ิ๨จากพิมรดากับมนธวิทย์แทบจะทันที

"อุ๊ยยย ร้ายว่ะ!" มนธวิทย์ตีแขนเพื่อนเบา ๆ "ไม่ทันเหี้ยไร ปากมึงก็ไม่มีใครเกินนะกูมั่นใจ!"

"ละมึงจะให้กูพูดอะไรไม่ทราบคะ?" มิลค์เลิกคิ้วถาม พลางยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ

มนธวิทย์ลอบกลอกตา แล้วชี้ปลายนิ้วไปยังกลุ่มหนุ่มฮอตที่กำลังยืนเรียงแถวอยู่ไม่ไกล "มึงว่าจากสามคนนั้น ใครหล่อสุด?"

พิมรดากระตุกแขนเพื่อนทันที พลางเอียงคอเหมือนนึกตาม "เอ่อ...ใครหล่อวะ? แต่กูว่าหล่อคนละแบบว่ะ คนละสไตล์เนาะ"

วรวลักษณ์หันไปมองบ้าง ก่อนยักไหล่อย่างไม่ยี่หระ "ไม่มีความเห็น"

"เอ้า อะไรของมึงวะ" มนธวิทย์เบ้ปาก

วรวลักษณ์ยักไหล่อีกรอบ แล้วพูดนิ่ง ๆ "พวกมึงฟังนะ...ไม่มีใครหล่อเกินโอปป้าโจอินซองของกูแล้วหล่ะ หล่อ สูง ขาว พี่อินซองกูคือที่หนึ่ง เข้าใจ๋!"

"จ้ะแม่!" พิมรดาส่งเสียงรับแบบประชด

"เอาอีกละ..." มนธวิทย์ถอนหายใจยาว ก่อนหันไปมองพิมรดาอย่างระอา "มึงดูมันดิ เพ้ออีกละ"