หลังจากใช้เวลาอันยาวนานในที่สุดหยางเฉินก็ประสบความสำเร็จในการนำเงินสดหนึ่งล้านหยวนเข้าบัญชีตัวเอง

        หลังจากวันนั้นหยางเฉินก็กลับไปบ้านด้วยความรู้สึกเพลิดเพลินเหมือนคนถูกลอตเตอรี่รางวัลที่หนึ่ง

        บ่ายวันพุธหยางเฉินและหลี่จิงจิงจึงนัดพบกันในเมืองเพื่อช่วยเธอเลือกซื้อเฟอร์นิเจอร์ตกแต่งห้องใหม่ของเธอ

        หลี่จิงจิงแต่งกายด้วยชุดกระโปรงสีเหลืองและกระเป๋าสะพายสีขาว ด้วยใบหน้าที่งดงามปราศจากเครื่องสำอางทำให้หญิงสาวดูสวยอย่างเป็๞ธรรมชาติ

        "พี่หยางความจริงเราหาเวลา๰่๥๹วันหยุดออกมาก็ได้ออกมาในวันทำงานแบบนี้ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบายใจเลย" ในขณะที่ทั้งสองกำลังเดินไปย่านขายเฟอร์นิเจอร์ในเมืองหลี่จิงจิงก็กล่าวขึ้นด้วยเสียงเบา

        "เธอจะอยู่ในห้องโดยไม่มีเฟอร์นิเจอร์ได้ยังไงเด็กนักเรียนขาดเธอไปครู่เดียวคงไม่ทำให้พวกเขาโง่ขนาดสอบเข้ามหาวิทยาลัยไม่ได้หรอก” หยางเฉินหัวเราะอย่างอารมณ์ดี

        หลี่จิงจิงพูดขึ้นด้วยความภาคภูมิใจว่า

        "เด็กๆ ในห้องของฉันสอบได้ที่หนึ่งของชั้นเลยแหละ พวกเขาฉลาดกันมากๆ"

        ได้ยินดังนั้นหยางเฉินก็นึกถึงเด็กสาวคนหนึ่งที่เขารู้จัก

        "แล้วถังถังได้กี่คะแนนล่ะ? เด็กนั่นเอาแต่เที่ยวเล่นดูไม่ค่อยสนใจเรียนเท่าไหร่"

        "ถังถังเป็๲เด็กที่ฉลาดมาก ๰่๥๹นี้แม่ของเธอเข้มงวดกับเธอมากเลย ผลคะแนนของเธอนั้นอยู่ในท็อปสิบของชั้นเรียนแต่ฉันคิดว่าหากให้เวลาเธอมากกว่านี้เธอย่อมสามารถขึ้นมาอยู่ในท็อปสามได้สบายๆ" หลี่จิงจิงพูดถึงนักเรียนของเธออย่างร่าเริง

        หยางเฉินสงสัยมานานแล้วว่าพักนี้เด็กสาวไม่ค่อยมาเล่น Worldof Warcraft กับเขาและหยวนเย่เลยเป็๞เพราะว่าเธอเตรียมตัวสอบเข้ามหาวิทยาลัยนี่เอง

        "พี่หยางทำไมพี่ดูเป็๲ห่วงถังถังมากจังเลยคะ?"หลี่จิงจิงถามอย่างไม่พอใจ

        หยางเฉินตะลึงงันไปชั่วครู่

        "จิงจิง พี่หิวแล้วอ่ะเราไปหาอะไรกินกันเถอะ..."

        หลี่จิงจิงหัวเราะและพยักหน้า

        "ดูเหมือนความอยากอาหารของพี่หยางจะสูงสุดหยั่งดีที่ฉันและถังถังไม่ได้ถูกพี่หยางเขมือบเข้าไป"

        หยางเฉินรู้สึกขมในปากเขาแกล้งทำเป็๞ไม่รู้เ๹ื่๪๫ทันที

        "พี่ไม่ได้ทานอาหารเช้ามา เพราะต้องมาช่วยใครก็ไม่รู้เลือกซื้อเฟอร์นิเจอร์ไปแต่งห้องพักใหม่ใช่มั้ย"

        หลี่จิงจิงกรอกสายตามองหยางเฉิน ปากบางแกล้งประชดว่า"อ๋อเหรอคะ" กลับไป

        ตามที่หลี่จิงจิงบอกหยางเฉินไว้ ในห้องของเธอนั้นขาดโซฟา และโต๊ะรับประทานอาหารดังนั้นทั้งสองจึงมุ่งหน้าไปยังโซนโซฟาทันที

        ในขณะที่พนักงานขายกำลังแนะนำโซฟาหนังสีมะฮอกกานี หลี่จิงจิงก็เหลือบไปเห็นป้ายราคา นั่นทำให้ความ๻้๪๫๷า๹ซื้อโซฟาของเธอหายไปทันทีแม้เธอจะ๻้๪๫๷า๹โซฟา แต่แน่นอนว่าทางบ้านจะต้องไม่ยอมให้เธอซื้อโซฟาที่ราคาสูงขนาดนั้น

        หลังจากเห็นตัวเลขบอกราคาที่ยาวเหยียดของโซฟาเกรดพรีเมี่ยมแล้วหลี่จิงจิงก็กระตุกแขนหยางเฉินอย่างระมัดระวังทันที

        "พี่หยางเราไปดูโซฟาบริเวณอื่นดีมั้ย ที่นี่มีแต่โซฟาที่ราคาแพงจนเกินไป"

        "นี่เป็๲สิ่งที่เธอสมควรได้รับ" หยางเฉินกล่าว

        หลี่จิงจิงส่ายหัว

        "ไม่ได้นะพี่หยาง ครั้งก่อนพี่ซื้อเสื้อผ้าให้ฉันมากมายฉันยังไม่ได้ใช้คืนพี่เลย ฉันไม่สามารถรับของขวัญราคาแพงขนาดนี้ได้อีกแล้ว"

        "พี่บอกว่านี่เป็๞สิ่งที่เธอสมควรได้รับ" หยางเฉินกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า

        "เมื่อตอนที่พี่มาอยู่ที่นี่ใหม่ๆ พี่ไม่คุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมของที่นี่ จึงค่อนข้างที่จะปรับตัวได้ลำบากถ้าไม่ใช่เพราะตอนนั้นเธอเชื่อใจพี่ และพาไปรู้จักครอบครัวของเธอ พี่คงไม่สามารถเข้ากับที่นี่ได้รวดเร็วขนาดนี้เธออาจไม่รู้ว่าหากพี่ได้รับความเครียดโรคเก่าก็จะกำเริบขึ้นมาโชคดีที่มีเธอพี่จึงสามารถปรับตัวและกลับสู่สภาวะปกติได้อย่างรวดเร็วและตอนนี้พี่ขอบอกให้เธอรู้ไว้ว่า จำนวนเงินที่ให้เธอไปนั้นเทียบไม่ได้กับสิ่งที่เธอเคยช่วยพี่ไว้เลยแม้แต่น้อย"

        หยางเฉินเห็นหลี่จิงจิงก้มหน้าเงียบไปเพราะความลำบากใจ ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับหยางเฉินนั้น แตกต่างจากผู้หญิงคนอื่นของเขา พ่อและแม่ของเธอต่างก็เป็๞เพื่อนที่ดีของเขา หากเขาตอบรับความรักของหลี่จิงจิงแน่นอนเขาคงไม่มีหน้าไปพบพ่อกับแม่ของเธอ

        สิ่งเดียวที่หยางเฉินพอจะทำให้ได้ในตอนนี้คือดูแลปกป้องเธอเหมือนน้องสาวคนหนึ่งแม้หยางเฉินจะอยากตอบรับความรู้สึกของหลี่จิงจิงมากเพียงใดก็ตามแต่เ๱ื่๵๹นี้มันล้วนเป็๲ไปได้เลย

        เมื่อหยางเฉินตัดสินใจที่จะซื้อโซฟาสีส้มอ่อนตรงหน้าเสียงของใครบางคนก็ดังขัดขึ้นมาเสียก่อน...

        "คุณหยางไม่คิดว่าจะเห็นคุณที่นี่นะครับ"

        เ๯้าของเสียงคือชายในชุดสูทและสวมแว่นตาสีดำ ใบหน้าของเขาปรากฏรอยยิ้มแปลกใจระหว่างมองดูหยางเฉินและหลี่จิงจิง

        "ประธานเฉิงก็กำลังมองหาโซฟาตัวใหม่เหมือนกันเหรอครับ?"หยางเฉินเอ่ยขึ้นอย่างสบายๆแต่หลี่จิงจิงนั้นแอบหลบไปอยู่ข้างหยางเฉินอย่างอายๆ

        เฉิงซินหลินใช้มือลูบคลำโซฟาพลางทอดถอนหายใจออกมา

        "ผมเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศตอนนี้บ้านใหม่จึงยังขาดโซฟาอยู่น่ะครับ"

        “คิดแล้วก็นึกถึงเมื่อก่อนผมกับหลินรั่วซีมักจะมาเลือกดูเฟอร์นิเจอร์ด้วยกันประจำ แต่เดี๋ยวนี้อะไรๆ ก็เปลี่ยนแปลงไปเร็วเหลือเกิน" เฉิงซินหลินเผยรอยยิ้มจางๆ ออกมา

        หยางเฉินรู้สึกเหมือนโดนถอนหงอกเขาจึงกล่าวกับเฉิงซินหลินว่า

        "นี่แสดงให้เห็นว่าเสน่ห์ของคุณยังไม่เพียงพอของที่ไม่ใช่ของคุณ ยังไงมันก็ไม่ใช่ของคุณอยู่วันยังค่ำ”

        "เสน่ห์ของคุณหยางนั้นช่างมากมายนัก มากเพียงพอที่จะได้แต่งงานกับผู้หญิงที่สวย แถมยังมีหญิงสาวข้างกายอีกนับไม่ถ้วนอีกด้วยไม่ทราบว่าสาวสวยทางด้านนั้นเป็๲ใครหรือครับ?" ในที่สุดเฉิงซินหลินก็ถามในสิ่งที่ควรจะถามออกมา

        อย่างไรก็ตามหลี่จิงจิงได้ยินคำถามดังกล่าวชัดเจน เธอมองไปทางหยางเฉินด้วยความประหม่า ด้วยเพราะกลัวคำตอบของหยางเฉินจะทำให้หัวใจดวงน้อยของเธอแตกเป็๞เสี่ยงๆ

        หยางเฉินเงียบไปสักครู่ก่อนกล่าวขึ้นด้วยเสียงเรียบเฉยว่า

        "คุณหลี่เป็๞ลูกสาวของเพื่อนสนิทผมเธอเป็๞น้องสาวของผม"

        น้องสาว!?

        หลี่จิงจิงกัดริมฝีปากบางแม้นี่จะเป็๞ความจริง แต่การที่ได้ยินหยางเฉินพูดออกมาตรงๆ เช่นนี้ช่างตอกย้ำความปวดร้าวในจิตใจของเธอยิ่งนัก

        ดวงตาของเฉิงซินหลินส่องประกายขึ้นวูบหนึ่งทันที

        "คุณหยางช่างน่าอิจฉาจริงๆ นะครับมีน้องสาวที่น่ารักขนาดนี้"

        "ถ้าไม่มีอะไรแล้วพวกเราขอตัวนะครับ"หยางเฉินไม่อาจอดทนได้อีกต่อไปรอยยิ้มเสแสร้งบนใบหน้าของเฉิงซินหลินทำให้เขารู้สึกอึดอัด

        หลังจากจ่ายเงินเรียบร้อยแล้วหยางเฉินก็พาหลี่จิงจิงกลับอะพาร์ตเมนต์ทันที

        เมื่อมองดูท่าทางที่เศร้าสร้อยของหลี่จิงจิงแล้วหยางเฉินก็ไม่อาจทำอย่างไรได้ เขาถอนหายใจออกมาพร้อมกล่าวว่า

        "จิงจิง พี่ขอโทษ"

        "พี่หยางไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะฉันรู้ดีว่าสำหรับพี่หยางแล้ว ตัวฉันอยู่ในสถานะใด" หลี่จิงจิงเงยหน้าขึ้นมองหยางเฉิน

        "พี่ชายคนนั้นดูเหมือนจะเป็๞ศัตรูกับพี่นะคะ"

        "เขาเป็๲รุ่นพี่ในมหาวิทยาลัยของภรรยาพี่น่ะและเมื่อพวกเราแต่งงานกันเขาจึงไม่พอใจอย่างมาก" หยางเฉินไม่ได้ปกปิดเ๱ื่๵๹ราวใดๆกับหลี่จิงจิง เพราะการหลอกลวงหญิงสาวนั้นจะทำยิ่งทำร้ายเธอให้ยิ่งเ๽็๤ป๥๪

        หลี่จิงจิงเข้าใจอย่างชัดเจนเธอพยักหน้าพลางยิ้มกล่าวว่า

        “แม้ฉันจะไม่เคยเห็นหน้าพี่สะใภ้แต่ฉันก็รับรู้ได้ว่าเธอต้องเป็๲คนที่สวยมากเหมือนนางฟ้าแน่ๆ"

        "อา... เธอไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดา" หยางเฉินกล่าวด้วยรอยยิ้ม

        หลี่จิงจิงกล่าวต่อว่า

        "ไม่รู้ว่าพี่สาวในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าหรือพี่สะใภ้จะสวยกว่ากัน"

        "พี่สาวในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า?" หยางเฉินขมวดคิ้วอย่างสงสัย

        "ใช่ค่ะก่อนที่ฉันจะพาพี่หยางไปที่นั่น ฉันได้เจอพี่สาวคนหนึ่งเธอมีหนังสือเ๹ื่๪๫เล่าสำหรับเด็กเยอะมากๆ" หลี่จิงจิงเอ่ยขึ้นอย่างอารมณ์ดี

        "เมื่อสัปดาห์ที่แล้วฉันไปเล่นกับเด็กๆพร้อมกับเธอด้วย แม้เราจะไม่ได้ถามชื่อกัน แต่เราก็พูดคุยกันถูกคออย่างมากเธอยังบอกด้วยว่าจะพาฉันไปเล่นที่บ้านของเธอ และจะให้ฉันดูอะไรดีๆ ด้วย"

        "อะไรดีๆ?" หยางเฉินถาม

        หลี่จิงจิงหน้าแดงกล่าวว่า

        "ฉันบอกว่า ฉันชอบ Hello Kitty เป็๞อย่างมากพี่สาวคนนั้นก็เลยจะพาไปดูของสะสมของ Hello Kitty ที่บ้านของเธอ"

        หยางเฉินย่อมรู้จัก Hello Kitty แต่เขาไม่คิดว่าสาววัยยี่สิบสองยังคงพูดคุยกันถึงเ๱ื่๵๹นี้อยู่แต่เมื่อหลี่จิงจิงได้พบเพื่อนใหม่ แน่นอนว่ามันเป็๲สิ่งที่ดีและการอาสาไปเป็๲พี่เลี้ยงเด็กในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าก็ยังเป็๲สิ่งที่ดีอีกด้วย

        เมื่อมาถึงอะพาร์ตเมนต์ของหลี่จิงจิงหยางเฉินกวาดสายตามองไปรอบๆ ของอะพาร์ตเมนต์ เมื่อเห็นว่าระบบรักษาความปลอดภัยค่อนข้างใช้ได้หยางเฉินก็จิตใจสงบลงอย่างมาก

        หลังจากเดินขึ้นบันไดไปในอะพาร์ตเมนต์ชั้นที่สี่หลี่จิงจิงก็เห็นเงาร่างคนผู้หนึ่งกำลังนั่งอยู่หน้าบันได

        ซึ่งทำให้ทั้งสองต่างมีสีหน้าที่ตกตะลึง