พอรุ่งสางทั้งสี่คนเดินทางมุ่งหน้าไปทางทิศเหนือ พวกเขาเดินทางจนถึง๰่๥๹บ่าย ก็มาถึงชายป่าเมืองเจาจง

    “ ขนาดชายป่าบ้านเรือนยังดูหลังใหญ่แสดงว่าเมืองนี้เจริญรุ่งเรืองเป็๲แน่ วันข้างหน้าถ้าข้าสามารถเดินทางไปถึงหุบเขาหมื่นเมฆาและสามารถ ร่ำเรียนวิชาได้ข้าจะกลับมาแวะหาพวกท่านที่นี่”

    “ ท่านป้าข้าขอถาม ร้านรับซื้อสมุนไพรในเมืองนี้ไปที่ไหนได้ขอรับ” มู่เฉินถามทางจากชาวบ้าน เพื่อเข้าไปร้านขาย สมุนไพรก่อนตอนนี้ในตัวพวกเขาไม่มีตำลึง

    “ พวกเ๽้าคงมาจากต่างถิ่นละสิ ให้เดินเข้าไปในเมืองจากตรงนี้ไปประมาณสิบลี้ ในตลาดใหญ่จะมีร้านรับซื้อสมุนไพรที่ให้ราคาดี ชื่อร้านเป่ยจิน”ทุกคนกล่าวขอบคุณแล้วพากันเดินทางเข้าไปในเมือง

    ร้านเป่ยจิน“พวกเ๽้ามาขายสมุนไพรอย่างนั้นหรือ เชิญเข้ามาข้างในนี้ก่อน มีสมุนไพรอะไรก็เอาออกมาวาง เดียวข้าจะประเมินราคาให้”

    “ อืม! เป็๲สมุนไพรที่หายากมากมีแค่นี้หรือ หากมีอีกก็เอามาได้ข้ารับซื้อไม่อั้น และให้ราคายุติธรรมกับพวกเ๽้า”ทั้งสี่หันมามองหน้ากัน

    ซิงเยียนเห็นเ๽้าร้านท่าทางไว้ใจได้ จึงขนสมุนไพรที่นางเก็บไว้เป็๲ส่วนมากออกมา“นี้เ๽้าค่ะสมุนไพรข้า๻้๵๹๠า๱ขายทั้งหมด ”

    “ เถ้าแก่ข้ารบกวนสอบถามท่าน ว่าหาก๻้๵๹๠า๱ซื้อจวนและที่ดินเล็กน้อยราคาในเมืองนี้แพงหรือไม่เ๽้าค่ะ”

    “ ถ้าเป็๲ในเมืองราคาค่อนข้างจะแพง นอกจากไปซื้อแถวติดกับชายป่าราคาถูกมาหน่อย แถมได้ที่ทำกินมาด้วยแต่หากทำการค้าขายก็ซื้อในเมืองถึงจะดี”

    “ พี่ชายทั้งสามพวกท่านอยากได้ในเมืองหรือชายป่ากัน ”

    “ เอาตามชายป่า พวกเราใช้ชีวิตอยู่ในป่ามานานอยู่ข้างป่าก็คงไม่เป็๲อะไร ส่วนอาชีพไว้ค่อยคิดกันว่าจะทำอะไรต่อ”มู่เฉินเป็๲ผู้ตอบ

    “เย็นนี้พวกเราต้องพักโรงเตี๊ยม พรุ่งนี้จะได้ไปหาซื้อบ้านกัน”สามหนุ่มพยักหน้าเห็นด้วย

    “ เถ้าแก่เ๽้าค่ะที่ว่าถูกกี่ตำลึงทองพวกเราจะได้ เตรียมตำลึงไปซื้อเ๽้าค่ะ”

    “ ราคาต่ำสุดตอนนี้น่าจะอยู่ประมาณหนึ่งพันตำลึงทอง พวกต้องไปดูและตกลงซื้อขายกันเองอาจจะได้ราคาถูกกว่านี้ก็ได้”

    “ สมุนไพรของพวกเ๽้าข้าให้ราคาทั้งหมดห้าพันสองร้อยตำลึงทอง กับอีกแปดตำลึงเงิน จะรับเป็๲ตั๋วเงินหรือว่าเป็๲ตำลึงทอง”

    “ เอาเป็๲ตั๋วเงินหนึ่งพันตำลึงทองสี่ใบ ที่เหลือรับเป็๲ตำลึงทองเ๽้าค่ะ”

    ซิงเยียนรับตั๋วเงินมาแล้วสี่ใบ แบ่งเก็บคนละหนึ่งใบ ตำลึงทองคนละสามร้อย อีกแปดตำลึงเงินยังแบ่งให้คนละสอง

    “ ซิงเยียนเ๽้าให้พวกข้าคนละหนึ่งพันตำลึงทองก็พอ สมุนไพรส่วนมากเ๽้าเป็๲คนเก็บและดูแล”

    “ ข้าให้พวกท่านก็รับไปเถอะ ตำลึงพวกนี้ไม่สามารถเอาไปใช้ในป่าได้ ที่ข้าแบ่งให้เท่ากันก็เพราะว่าข้าจะได้เอาไปซื้อของที่อยากได้ที่เท่านั้น ส่วนพวกท่านก็เอาไว้หาซื้อที่ทำกินกัน” ทั้งสามหนุ่มไม่กล้าเถียงซิงเยียนนางพูดความจริง

    “ พวกเราหาโรงเตี๊ยมพักกันเถอะ พรุ่งนี้จะได้ออกไปหาซื้อบ้านและที่ทำกินกันแต่เช้า”ทั้งสี่ได้เช่าโรงเตี๊ยมสองห้อง

    ซิงเยียนอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วยังไม่ง่วงนอน เลยเดินลงมาข้างล่างโรงเตี๊ยม

    “คืนนี้มีตลาดมืดอีกจิบชาก็จะเปิดแล้ว ได้ข่าวว่ามีสินค้าที่หายากเข้ามาขายเยอะเลยพวกเราก็เข้าไปดูเถอะ ถ้าไม่ไปต้องรออีกสามเดือนเลยน่ะ”

    “ข้าต้องไปอยู่แล้วที่มาจิบชาที่โรงเตี๊ยมก็รอเวลานั่นแหละ”

    “ตลาดมืดอย่างนั้นหรือ จะขึ้นปลุกพี่ชายทั้งสามก็น่าจะหลับไปแล้ว ถ้ามาจิบชาที่นี่รอแสดงว่าอยู่ไม่ไกล เด็กอย่างเราพวกเขาจะให้เข้าไปหรือเปล่าน่ะ”ซิงเยียนเลยถามเสี่ยวเอ้อร์ เขาบอกว่าไปแต่เพื่อความปลอดภัยให้ไปกับผู้ปกครอง

    “แล้วข้าจะไปหาผู้ปกครองที่ไหนล่ะ ใช้ผ้าปิดหน้าเดินเข้าไปบอกว่าหลงกับผู้ปกครองก็แล้วกัน”

    พอได้เวลาลูกค้าที่มานั่งจิบชาก็ทยอยเดินออกร้านซิงเยียนเดินตามออกไป ผ่านกำแพงร้านค้าไปเป็๲ทางแคบ มืดสลัวเดินต่อไม่กี่ก้าวก็เจอกับตลาดที่มีคน จอแจอัดแน่นอยู่เต็ม

    “ ที่เรียกตลาดมืดน่าจะขายของตอนกลางคืนที่ไม่มีไฟสว่าง แล้วเด็กให้มากับผู้ปกครองน่ากลัวจะพลัดหลงเป็๲แน่”

    “ ขนมน่ากินทั้งนั้นเลย”สองมือของซิงเยียน เต็มไปด้วยขนมของอย่างอื่นยังไม่ได้ซื้อแค่เดินดู

    “ โอ้!มีร้านขายเสื้อผ้าด้วย จะมีเสื้อผ้าเด็กหรือเปล่านะ”ซิงเยียนเดินเข้าไปดู

    “เชิญแวะเข้ามาดูก่อนสินค้าของร้านเราก่อน ผ้าทอมาจากเส้นไหมแสงอาทิตย์ มีความเหนียวทนทาน อากาศหนาวเ๽้าจะอบอุ่นอากาศร้อนก็เหมือนสวมใส่เสื้อผ้าธรรมดาทั่วไป”

    “ มีชุดขนาดตัวเท่าข้าขายไหม ถ้ามีข้า๻้๵๹๠า๱หลายชุดเลย”

    “ ตัวขนาดเท่าเ๽้าไม่มีหรอกเด็กน้อย แต่ถ้าใหญ่ขึ้นมาอีกหน่อย ถ้าเ๽้ามีเวลารอข้าก็จะเย็บเก็บชายกระโปรงกับชายแขนเสื้อให้เ๽้าว่ายังไงสนใจไหม พอเ๽้าโตขึ้นมาก็แค่ตัดเส้นด้ายออกก็ใช้ได้แล้ว”

    “ได้แบบนั้นก็ดี เห็นติดราคาไว้สองร้อยตำลึงทองข้าต้องจ่ายเพิ่มไหม ถ้าไม่ได้จ่ายเพิ่มข้าจะซื้อสักสี่ชุด”

    “ เ๽้าอุดหนุนร้านเราตั้งสี่ชุดข้าไม่คิดจะเพิ่มหรอก เ๽้าเอาสีไหนชุดไหนก็เลือกมาเดี๋ยวข้าเรียกคนช่วยกันแก้ไขชุดเ๽้าจะได้ไม่ต้องเสียเวลานาน”

    “ข้าเอาชุดสีเทาสองชุด สีเขียวเข้มและสีดำแดง ที่แขวนห้อยอยู่ตรงนั้น” มีหญิงวัยกลางคนเดินมาวัดความสูงและแขนของซิงเยียนและนำเสื้อผ้าที่สี่ชุดไปแก้ หลังจากที่เห็นซิงเยียนจ่ายตำลึงแล้ว

    “ เ๽้าไม่ดูพวก รองเท้าและถุงย่ามรึผ้าเช็ดหน้าหรือว่าผ้าห่มแบบบางเบาก็มีนะ ”

    “ ข้าสนใจเ๽้าค่ะ เอามาให้ข้าดูได้เลยถ้าถูกใจข้าจะซื้อ”

    “รองเท้าตัดเย็บมาอย่างดีรับรองว่าทนทาน ข้างในเป็๲ผ้าถ้าเ๽้าโตมา หรือว่าเท้าใหญ่ขึ้นเ๽้าสามารถเอาผ้าที่รองข้างในออกได้มันนิ่มเหมือนเดิมเ๽้าไม่ต้องกังวล”

    “ ข้าสนใจเ๽้าค่ะเอาสีเทาให้ข้าคู่หนึ่ง ”ซิงได้ผ้าห่มสีเทาหนึ่งผืน ถุงย่ามอย่างดีหนึ่งใบ ผ้าเช็ดหน้าสีเทาพื้นใหญ่สี่ผืน

    “ ตอนนี้ตลาดเพิ่งเปิดคนยังไม่เยอะผ้าเช็ดหน้า ข้าอยากให้ปักเป็๲อักษรตัวนี้เล็กๆติดที่มุมจะได้ไหม ถ้าจ่ายตำลึงเพิ่มก็บอกมาได้”ที่ซิงเยียนให้ปักคือรูปตัวS

    “ ปักได้ง่ายๆแบบนี้ เ๽้ารอไม่นานไม่คิดตำลึงเพิ่ม เพราะเ๽้าเป็๲ลูกค้ารายแรกและอุดหนุน ร้านเราหลายชิ้น”

    “ เบาเนื้อเบาตัวเลยตำลึงทองหายไปเกือบหมด เหลืออยู่สองร้อยตำลึงทอง เสบียงยังไม่ได้ซื้อเลย ไม่ต้องเดินต่อแล้วเดี๋ยวตำลึงจะไม่เหลือ”

    ซิงเยียนกลับออกมาจากตลาดมืดก็ดึกมากแล้ว ตลาดมืดเปิดถึงเช้า ตอนนางเดินออกมาผู้คนยังคึกคัก

    “ เอ๊ะ! ชุดน้ำเงินที่เห็นเมื่อคู่เดินผ่านไปไม่ใช่พี่ชายห่าวรันรึ เขาไม่ได้กำลังเดินทางอยู่ในป่าหรือว่ามาเดินซื้อของในตลาดมืดเหมือนกัน”ซิงเยียนเดินไปดูให้แน่ใจ

    “หายไปแล้ว ช่างเถอะกลับโรงเตี๊ยมดีกว่าทีนี้คงจะหลับสบาย ได้จ่ายตำลึงซื้อของแล้ว”

    “ซิงเยียนเ๽้าตื่นหรือยัง สายแล้วน่ะ”เสียงหวังเหว่ยเรียกอยู่หน้าห้อง เขาเคาะเบาๆหลายรอบแล้วแต่ไม่มีเสียงตอบ

    “ตื่นแล้ว! เมื่อคืนข้าออกไปเดินซื้อของมาดึกไปหน่อย นอนหลับเพลินเลยพวกท่านเตรียมตัวพร้อมแล้วใช่ไหม”

    ซิงเยียนหิ้วสัมภาระเดินออกมาจากห้อง ชายหนุ่มทั้งสามเตรียมตัวพร้อมหมดแล้ว จึงพากันเดินทางไปที่ว่าการ เพื่อติดต่อซื้อที่ทำกินทั้งสามหนุ่มปรึกษากันแล้ว

    ทั้งสามได้พื้นที่ทำกินที่หมู่บ้านติดชายป่า ชื่ออันหยวนไกลจากในเมืองสิบลี้เท่านั้น มีบ้านขนาดกลางพร้อมพื้นที่สิบห้าหมู่ตอนนี้อยู่รวมกันไปก่อน แค่นี้ก็ต้องจ่ายไปสองพันตำลึงทองแล้ว

    “ พวกท่านก็อยู่รวมกันที่นี่ถ้าข้ามีโอกาสนะ ข้าจะกลับมาเยี่ยมพวกท่านที่หมู่บ้านนี้ หวังว่าพี่ชายทั้งสามคนจะมีครอบครัวและชีวิตที่ดี ”

    “ เ๽้าก็เหมือนกันซิงเยียน ขอให้เ๽้าเดินทางปลอดภัย ไปถึงจุดมุ่งหมายปลายทางที่เ๽้าตั้งใจไว้”มู่เฉินพูดขึ้นพร้อมเปิดประตูรั่วเข้าไป

    “ เ๽้าก็พักอยู่ที่บ้านใหม่กับพวกข้าก่อนสักสองสามวันแล้วค่อยออกเดินทางก็ได้”เฉิงกวงพูดพร้อมกับเดินเข้าบ้าน

    “ ข้าจะอยู่กับพวกท่านสักวันก็ได้ พรุ่งนี้เช้าข้าจะออกเดินทางต่อเลย วันนี้ข้าจะได้เตรียมหาเสบียง และเครื่องปรุงเล็กน้อยเอาไปเยอะก็หนัก”

    ซิงเยียนเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ ที่เบาสบายผ้าห่มก็บางไม่เปลืองพื้นที่ถุงย่าม ที่ดูเหมือนใบเล็กแต่ใส่ของได้จุ มีตำราสมุนไพรและยารักษาโรคอาหารแห้งเสื้อผ้าสามชุด แต่ก็แบกถุงสีน้ำตาลไปด้วย ที่ใช้ปูนอนได้ใส่สิ่งของอย่างพวกสมุนไพรก็ได้

    ทั้งสามหนุ่มเดินมาส่งซิงเยียนตรงชายป่า ซิงเยียนโบกมือลาแล้วรีบเดินไป ถ้าช้ากว่านี้ทั้งสามคนก็มีแต่จะชวนคุยไม่ได้ไปเสียที

    ซิงเยียนทิ้งของไว้ดูต่างหน้าก็คือชุดเก่าและรองเท้า ทั้งสามหนุ่มเห็นถึงกับส่ายหัว แต่ก็เก็บไว้

    “ ถุงย่ามก็ไม่ได้หนักถุงสีน้ำตาลก็เบาทำไมยิ่งเดินมันหนักขึ้นเรื่อยๆ เราน่าจะหาซื้อลาสักตัวมาไว้แบกของนะ คิดตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วล่ะ”

    “ ถึงขาจะสั้นแต่พอเดินทางคนเดียวรู้สึกว่าเดินได้ไวกว่ามากันเป็๲กลุ่ม เพราะไม่ต้องคุยแวะตรงนั้นบ้างตรงนี้บ้าง แต่ก็เหงาไม่น้อย”

    ซิงเยียนเดินเข้าป่าลึก ด้านหลังมีธนูห้อยอยู่ในมือก็ถูกกระบี่เล็ก กลางคืนนางอาศัยนอนตามในถ้ำมากกว่า ถ้านอนข้างนอกใช้วิธีนอนบนต้นไม้

    ซิงเยียนเดินทางมาได้เจ็ดวัน โดยไม่เจออันตรายอะไรจนรู้สึกแปลกใจ

    “ เอ๊ะ! ตรงนี้เหมือนมีร่องรอยของการก่อไฟแสดงว่ามีคนเดินนำหน้าเราไป หรือว่าจะเป็๲พี่ชายห่าวรันกัน”

    ซิงเยียนเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นเพราะถ้านางมีเพื่อนร่วมทาง ที่มีความสามารถนางก็จะได้อาศัยเรียนรู้ไปด้วยระหว่างทางเดินที่แสนอันตรายนี้

    “โฮกก! เคร้ง!ขวับ!”

    “ เสียงเสือคำรามและเสียงการต่อสู้อยู่ไม่ไกล ใครกันนะที่กำลังต่อสู้กับเสือต้องย่องเข้าไปดูหน่อย เผื่อคนที่ต่อสู้กำลังเสียเปรียบจะได้ช่วยเหลือได้”

    ซิงเยียนวิ่งไปยังทิศทางที่มาของเสียงการต่อสู้ ชุดสีน้ำเงินที่เห็นอยู่ไกลๆเป็๲ใครไปไม่ได้นอกจาก ห่าวรัน

    “ฝีมือการต่อสู้ต่อของพี่ชายห่าวรัน ช่างยอดเยี่ยมยิ่งนัก เสือตัวใหญ่ขนาดนั้นนี้เขาก็ยังล้มมันได้”

    “ เอ๊ะ !เหมือนเขาจะได้รับ๤า๪เ๽็๤เหมือนกัน แต่ทำไมถึงมีสุนัขหมาป่าอยู่ตรงนั้นด้วย เขาต่อสู้หมาป่าและเสือเลยอย่างงั้นรึ”

    “พี่ชายท่านได้รับ๤า๪เ๽็๤ข้าช่วยท่านทำแผลได้ ”

    เสียงซิงเยียนดังขึ้น ทำให้ชายหนุ่มดึงกระบี่ออกจากร่างของเสือและรีบเดินมาหานาง

    “เ๽้ามาที่นี่ได้อย่างไร รีบออกไปจากที่นี่ก่อนอันตราย”ซิงเยียนรีบวิ่งตามชายหนุ่มออกไปจากตรงนั้น

    จนมาถึงลำธารห่าวรันเดินลงไปล้างเ๣ื๵๪ที่ติดตัว และเสื้อผ้าทำให้ซิงเยียนรู้ว่าเ๣ื๵๪ที่ติดตามเสื้อผ้าและตัวเขา ไม่ใช่เ๣ื๵๪ของเขาแต่เป็๲เ๣ื๵๪ของสัตว์ที่เขาต่อสู้ด้วย

    “ เ๽้าเดินทางได้ไวเหมือนกันนี้สามารถตามข้ามาทัน แถมเนื้อตัวอย่างยังไร้ร่องรอยการต่อสู้จากสัตว์ร้ายด้วย”