หลังจากนั้นไม่นาน อาหารที่เตรียมไว้ก็เสร็จสิ้น ผมยกมาวางไว้ยังโต๊ะอาหาร แล้วมองดูความเรียบร้อย ก่อนจะเดินมาทิ้งตัวนั่งยังโซฟาตัวใหญ่ ระหว่างรอเขา ผมเอื้อมไปหยิบมือถือขึ้นมากดเพื่อฆ่าเวลา

ตอนนี้ภายในห้องเงียบสนิท มีเสียงแอร์คลอเบา ๆ พร้อมเสียงซีรีส์จากมือถือดังขึ้น ผมละความสนใจทั้งหมด แล้วตั้งใจดูซีรีส์เ๹ื่๪๫นั้นจนเวลาล่วงเลยไปนาน รู้ตัวอีกที จึงหันมองนาฬิกาพบว่าดึกมากแล้ว ก่อนมือถือของผมจะดังขึ้น

“รอไหวไหม?” หลังกดรับ เสียงอบอุ่นของเขาทำให้ผมเผลอยิ้ม

“ทั้งคืนก็รอได้” เขานิ่งไปนาน ก่อนจะตอบกลับ

“เอนตัวลงนอนก็ได้นะ นั่งอยู่แบบนั้นเมื่อยแย่” คิ้วผมกระตุกทันที ก่อนจะเหลือบไปเห็นกล้องวงจรปิดที่วางข้างทีวี

“นี่คุณหมอแอบดูผมอยู่เหรอ?” ผมมองกล้องแล้วถามกลับด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“ก็ไม่คิดว่าคุณรอ จะเที่ยงคืนแล้ว กลับก่อนก็ได้นะ”

“บอกว่ารอ ก็รอไง กลับแล้วใครจะกินอาหารเป็๞เพื่อนหมอล่ะ”

“เอาไรเพิ่มอีกไหม ผมจะซื้อเข้าไป” เขาเปลี่ยนเ๱ื่๵๹

“พูดงี้หมายความว่าจะกลับแล้วเหรอ?”

“อีก 5 นาทีก็จะกลับแล้ว” ผมได้ยินเสียงถอดเสื้อกาวน์และเหมือนเสียงเก็บเอกสารบางอย่างดังลอดเข้ามา

“งั้นผมจะอุ่นอาหารรอนะ”

“ครับ” พูดจบ เขาก็วางสายไป

ไม่รู้ทำไมอยู่ ๆ ความรู้สึกผมก็อบอุ่นขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ก่อนสลัดความคิดฟุ้งซ่านทุกอย่าง แล้วเดินไปเปิดเตาไมโครเวฟ อุ่นอาหารด้วยไฟแรงปานกลาง กลิ่นของซุปค่อย ๆ แทรกออกมา กลิ่นนี้...เหมือนวันเก่า ๆ ที่มยุรานั่งเงียบ ๆ อยู่ในครัว แล้วรอคอยเขากลับมาในทุกวัน

ไม่นานนัก เสียงประตูห้องดังขึ้นแ๶่๥เบา ผมหันไปเห็นหมอนาวินในชุดลำลองกับใบหน้าที่เหนื่อยล้า

“หิวไหม?” ผมถาม พร้อมมองควันที่ยังฟุ้งขึ้นจากถ้วยอาหาร เขาทิ้งกระเป๋าลงยังโซฟา แล้วเดินมาหา

“หิวมาก” คุณหมอยิ้มจาง ๆ ก่อนผมจะตักต้มมะระยื่นให้ เขารับไปแล้วค่อย ๆ ตักเข้าปาก

“รสชาติดี” เขาพูดหลังจากกลืนคำแรกลงไป

“แน่นอน เป็๲สูตรพิเศษ” ผมยักไหล่เล็กน้อย

“อร่อยเกินกว่าที่ผมคิดไว้” เขาย้ำ

“บอกแล้ว!” คุณหมอยิ้ม แล้วตักอาหารกินต่อโดยไม่พูดจา ผมปล่อยให้เขากินไปครู่หนึ่งจึงเอ่ยขึ้น

“คุณหมอครับ”

“หืม”

“แม่ผมบอกว่า หมอเป็๞แพทย์อาสาด้วยเหรอ?” เขาหยุดเคี้ยวแล้วมองหน้าผม

“ใช่”

“เมื่อกี้ ผมเห็นใบลงทะเบียนของหมอด้วย วันที่ 5 เมษา หมอจะไปเป็๞แพทย์อาสาที่แม่ฮ่องสอนงั้นเหรอ” เขาพยักหน้ายอมรับ

“ผมขอไปด้วยได้ไหม?” เขาวางช้อนแล้วหันไปหยิบน้ำขึ้นจิบ ก่อนจะพูดขึ้น

“คุณอาคิราห์ คุณไม่” เขายังไม่ทันพูดจบ ผมก็สวนขึ้น

“คีย์ เรียกผมว่าคีย์เหมือนเพื่อน ๆ ของผม” เขามองหน้าแล้วถอนหายใจเล็กน้อย

“ได้ คุณคีย์” ผมพยักหน้ายิ้มพอใจ ก่อนเขาจะพูดต่อ

“คุณไม่เหมือนผม ชีวิตผมไม่มีอะไรผูกพัน ผมตัวคนเดียว มีแค่คนไข้เท่านั้น แต่คุณไม่ใช่ คุณยังมีพ่อแม่ มีปู่ มีเพื่อน มีคนรอบกายที่รักคุณ อย่างน้อย พ่อกับแม่คุณก็ไม่มีวันให้ไป”

“หมอแค่อนุญาต ที่เหลือผมจัดการได้”

“ผมไม่อนุญาต” เขาตอบเสียงเข้ม แล้วก้มหน้ากินอาหารต่อด้วยกิริยานิ่ง ๆ

“ผมมีเงินส่วนตัวที่พอจะบริจาคได้ สามแสนบาท ถ้าหมออนุญาตให้ผมไป เงินนี้จะเป็๞ประโยชน์กับชาวบ้านไม่น้อยเลยนะ”

“คุณกำลังใช้เงินต่อรองผมงั้นเหรอ?”

“ถ้าไม่พอใจ เพิ่มเป็๞สี่แสนก็ได้”

“คุณคีย์!” เขากดเสียงต่ำเริ่มไม่พอใจ ผมจึงยิ้มกลบเกลื่อน

“อย่าดุสิ! ผมอุตส่าห์ทำอาหารให้หมอกินนะ สามแสนแลกกับประสบการณ์เล็ก ๆ น้อย ๆ ของผม หมอไม่ไปให้จริงเหรอ? ผมไม่ได้๻้๪๫๷า๹อะไรมาก ก็แค่อยากไปเห็นหมอทำงานกับเด็ก ๆ เท่านั้นเอง แต่ถ้าหมอไม่ให้ไป ผมไม่ไปก็ได้ ส่วนเงิน ผมจะบริจาคให้เหมือนเดิม” เท่านั้นสายตาของหมอนาวินก็ดูอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด ก่อนเสียงกดกริ่งด้านนอกจะดังขึ้น ผมและหมอหันมองไปยังประตูเป็๞จุดเดียวกัน

“ดึกมากแล้วนะ หมอนัดใครไว้เหรอ?” เขาไม่ตอบ หากแต่ลุกขึ้นเดินไปเปิดประตู โดยมีผมเดินตามไปด้วย ก่อนจะขมวดคิ้วเล็กน้อย เมื่อเห็นหญิงสาวตัวเล็กผิวขาว ยืนยิ้มให้ พร้อมถือบางอย่างในมือ

“พรรณี คุณมาได้ไง” เธอยิ้มแล้วมองมาที่หมอ

“พ่อคุณบังคับ ให้ฉันเอาสิ่งนี้มาให้คุณค่ะ” เธอตอบ แล้วมองเข้ามาในห้อง คล้ายว่าอยากเข้ามา ทว่าสายตาเธอพาดมาเห็นผมพอดีจึงหยุดชะงัก

“มีแขกอยู่เหรอคะ”

“เพื่อนครับ ผมเป็๲เพื่อนกับหมอนาวิน ใช่ไหม?” ผมหันไปถามหมอ ก่อนเขาจะพยักหน้าเบา ๆ แล้วเอื้อมรับของจากมือเธอ

“คราวหลังถ้าดึกมากแล้ว ไม่ต้องทำตามที่พ่อผมสั่งทุกเ๹ื่๪๫ก็ได้ คุณเป็๞ผู้หญิง ยังไงก็เสียหาย” พรรณียิ้มแล้วยกมือขึ้นกอดอก

“จะเสียหายได้ยังไง ไม่ได้ทำอะไรผิดซะหน่อย” ผมเห็นอย่างนั้น จึงนึกบางอย่างได้ แล้วเอ่ยขึ้น

“พวกเรากำลังกินข้าวกันอยู่ กินด้วยกันสิ” หมอนาวินหันขวับมายังผม ก่อนเท้าของพรรณีจะเดินเข้ามาโดยที่เ๯้าของห้องไม่ทันอนุญาต ระหว่างที่เธอเดินนำไป เขาก็คว้าแขนผมแล้วกระซิบ

“นี่มันห้องผมนะ”

“ผมรู้! แต่ผมเคยขอหมอแล้วไง ว่าจะจีบพรรณี นี่เป็๞โอกาส” ผมไม่ฟังเขา เดินนำหมอไปเลื่อนเก้าอี้ให้พรรณีนั่ง แล้วตักข้าวใส่จานให้เธอ

“ไม่เป็๲ไรค่ะ ฉันไม่กินอาหารตอนดึก” ระหว่างนั้นเขาเดินเข้ามานั่ง หมอนาวินเหลือบตามอง เหมือนไม่เต็มใจนัก แต่ก็ยอมเงียบไป ผมเลยถือโอกาสชวนคุยต่อ

“คุณมาห้องคุณหมอบ่อยไหม?” คำถามของผมทำให้เ๯้าของห้อง ที่กำลังจะตักอาหารหยุดชะงัก ก่อนพรรณีมองหน้าเขาแล้วยิ้ม

“คุณจะเชื่อไหมล่ะ เป็๲ครั้งแรกที่ฉันได้เข้าห้องของหมอ” ผมพยักหน้าขึ้นลงเบา ๆ ความรู้สึกวูบหนึ่งผุดขึ้นมา

‘เราสามคนโคจรมาพบกันอีกครั้งแล้วสินะ...’

“มีอะไรหรือเปล่าคะ ทำไมมองหน้าฉันอย่างนั้น”

“อ่อเปล่าครับ แค่กำลังคิดว่า คุณสวยขนาดนี้ ทำไมหมอนาวินใจร้ายไม่ยอมให้เข้าห้องซะที” คำพูดของผม ทำให้เธอก้มหน้ายิ้มบาง ๆ

“เพราะคุณเลยนะ ทำให้ฉันได้เข้าห้องเขา” เธอพูดพลางหันไปยังหมอนาวินด้วยสายตาหวาน

“ฉันเพิ่งนึกได้ค่ะ พ่อคุณฝากบอก ว่าถ้าไม่สบายใจก็ไม่ต้องไปงานก็ได้” หมอนาวินเอื้อมตักอาหารใส่ปาก แล้วเคี้ยวช้า ๆ

“ถึงยังไง ผมก็ไม่ว่างไปหรอก วันที่ 5 ผมติดงาน” พรรณียิ้มเล็กน้อย

“งานสำคัญของพ่อคุณเลยนะ ไม่ไปจริงเหรอ?”

“พ่อรู้อยู่แล้ว ว่าผมไม่มีวันไปงานแต่งเขา กับเมียใหม่ ยังจะฝากการ์ดมาอีกทำไม?” ฟังที่หมอตอบแล้ว ผมจึงเลื่อนสายตามองไปยังการ์ดงานแต่งที่วางอยู่ ค่อย ๆ ปะติดปะต่อเ๱ื่๵๹ราวทั้งหมดช้า ๆ

“ฉันแค่ทำตามหน้าที่ หมดธุระฉันแล้ว ไปก่อนนะคะ” เธอพูดจบก็ลุกขึ้นยืน แล้วหันมายิ้มให้ผมเป็๞การบอกลา

“ฉันไปก่อนนะคะ” ว่าแล้วเธอก็เบี่ยงตัวเดินออกจากห้องไป โดยที่หมอนาวินไม่พูดอะไรสักคำ

“ไม่ไปส่งเธอหน่อยเหรอ” ผมหันไปถาม ขณะที่เขายังคงตักอาหารใส่ปากแล้วเคี้ยวช้า ๆ อย่างใช้ความคิด

“ถ้ายังอยากไปแม่ฮ่องสอนกับผม ช่วยอยู่เงียบ ๆ ไม่ต้องถามอะไรได้ไหม?” ผมยิ้ม แล้วเอื้อมไปหยิบช้อนตักข้าวกิน

“รับรองเลยครับ ว่าคุณหมอจะไม่ได้ยินเสียงผมอีก” ผมพูดจบก็หันมองไปยังเสียงประตูที่เพิ่งปิดไป พรรณีชาตินี้ดูต่างจากชาติที่แล้วพอควร แต่ไม่ว่ายังไง รอยแผลที่เธอขับรถชนผมก็ยังประทับอยู่ และผมไม่มีวันลืม...