ที่แท้การที่เสวียนเย่รีบร้อนที่จะแต่งงานก็เพราะว่าไม่อยากกลายเป็มนุษย์นี่เองและเป้าหมายของเธอก็ชัดเจนว่าจะต้องแต่งงานกับเทพในระดับเซวียนหยวนเฉินและฝูซูเท่านั้นเธอเป็ถึงทายาทของเ้าแม่เสวียนหนี่ แน่นอนว่าจะแต่งงานมั่วซั่วไม่ได้
แต่เธอกับแม่สาวจิ้งจอกนั่นมีเื่อะไรที่ต้องร่วมมือกันนะหรือว่า้าสร้างความวุ่นวายให้นายเ้าชายเ็านั่น เพราะสิ่งที่หมอนั่นรำคาญที่สุดก็คือการมีคนไปก่อกวนเขา
แต่ว่าตอนนี้นายเ้าชายเ็านั่นก็รู้แล้วว่าเสวียนเย่เป็ผู้อยู่เื้ัแล้วแบบนี้เสวียนเย่จะไม่เสียแรงเปล่าเหรอ ฉันรู้สึกสงสารเสวียนเย่ขึ้นมาทันทีเธอถูกหมอนั่นบีบไว้ในกำมือซะแล้ว
น่ากลัวชะมัดเลย
ฉันรู้สึกเย็นวูบขึ้นมาที่แผ่นหลังในทันที
ฉันไม่อยากไปที่นั่นอีกแล้วถึงแม้จะค่าตอบแทนสูงก็เถอะ
ฉันยกยิ้ม ในเมื่อได้รางวัลมาแล้วก็มาดูกันหน่อยดีกว่าว่าที่นี่มีอะไรสนุกๆ ให้ทำบ้างก่อนเปิดเรียนฉันก็จะต้องไปทำความรู้จักไว้ซะหน่อย ที่นี่พิเศษขนาดนี้ ฉันว่านะที่นี่จะต้องไม่เหมือนการเรียนมหาลัยที่โลกมนุษย์แน่ๆที่วันๆ ก็เอาแต่เรียนทั้งวัน ไม่รู้ว่าที่นี่จะมีภารกิจอะไรแปลกๆรอพวกเราอยู่บ้าง
ฉันหยิบแผนที่ที่ม้วนเอาไว้ออกจากกระเป๋าแล้วกางลงบนเตียงนอนบ้านหลังเล็กๆ ที่อยู่ในแผนที่เซไปเซมาราวกับเมาเหล้า
"ฉันเกลียดยัยมนุษย์นี่ที่สุดเลย~~~"
"ฉันอยากกลับไปหาเ้านายจังเลย...ฮือๆๆ..."
"พวกเรานี่ช่างน่าอนาถ"
"พวกเราไม่้าอยู่กับยัยจอมเผด็จการ~~~~~~" พวกเขากอดกันร้องไห้ ฉันมองแผนที่ด้วยสีหน้าเรียบนิ่งฉันถูกกัวเต๋อกังในเวอร์ชั่นโทรศัพท์แขวะมาก่อนหน้านี้แล้วตอนนี้ฉันมีภูมิต้านทานขึ้นมาอีกระดับหนึ่งแล้วละ
ที่จริงแล้วแผนที่ในดินแดนเทพแห่งนี้ก็ไม่ได้แสดงให้เห็นว่ามีพื้นที่กว้างขวางอะไรมากมายนักจะเห็นได้ว่าในโรงเรียนจะมีเมืองอยู่ แล้วในเมืองก็มีโรงเรียนโรงเรียนและเมืองรวมอยู่ในพื้นที่เดียวกัน และในตอนนี้เองที่ฉันเห็นหอประชุมหลิงเซียวที่ฉันเคยไปค่อยๆยกระดับขึ้นสูงเป็วงแหวนเวทมนตร์ขนาดใหญ่ ในตอนที่ฉันกำลังนั่งคิดอยู่นั้น จู่ๆโทรศัพท์ก็มีเสียงถุงเงินดังขึ้นมา
"กริ๊ง" ฉันรีบคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาดูอย่างเร็ว บนหน้าจอปรากฏข้อความขึ้นมา"คุณได้ทำความสะอาดปราสาทเสร็จเรียบร้อยแล้วเงินค่าจ้างหนึ่งพันหยวนถูกโอนเข้าในบัญชีของคุณแล้ว"
ฉันมองดูข้อความด้วยอาการตกตะลึงบอกได้เลยว่าฉันค่อนข้างประหลาดใจเพราะฉันคิดว่าฉันจะต้องโดนบล็อกรายชื่ออย่างแน่นอน หรือต่อให้ไม่ถูกบล็อกรายชื่อฉันก็ยังคิดว่าฉันไม่ได้เงินค่าจ้างของวันนี้แน่ๆ แต่ว่า พวกเขาให้เงินฉัน
"รับโทรศัพท์" ในตอนนั้น ก็มีเสียงของนายเ้าชายเ็านั่นดังขึ้นมาฉันกดรับสายทันทีอย่างว่องไว มองนิ้วของตัวเองที่กดรับก็แทบอยากจะชักนิ้วกลับทันทีเห็นได้ชัดเลยนะเนี่ยว่าฉันมีความเคารพยำเกรงต่อนายเ้าชายเ็านี่มาก ฉันมีปฏิกิริยาที่ไวต่อคำสั่งของเขามาก
โทรศัพท์เปล่งแสงสีทองออกมาจากหน้าจอแสงนั้นค่อยๆส่องลงมาบนเตียงนอนของฉันและปรากฏเป็ร่างของหมอนั่นที่สะท้อนอยู่บนเตียงเขายืนกอดอกอยู่บนเตียงนอนของฉัน และยังคงใช้สายตาที่หยิ่งยโสคู่นั้นจ้องมองฉัน "อาทิตย์หน้ามาเช็ดกระจกอีก"
ฉันลุกขึ้นยืนอย่างงุนงงเอื้อมมือออกไปจับที่ตัวเขา เขาขมวดคิ้วทันที"ห้ามจับตัวฉัน!"
"ไม่ไป" ฉันโพล่งออกไปและสะบัดหน้าใส่เขา "ฉันสู้ไก่ของเฟิงหลิงซ่านไม่ได้"
"หึ" เขาหัวเราะเยาะเบาๆ "เธอสู้ได้ก็แปลกแล้วละไก่ตัวนั้นคือนกฟีนิกซ์"
"นกฟีนิกซ์!" ฉันมองเขาด้วยความใ เขาขยับแว่นตา "ฉันพอใจกับการเช็ดกระจกของเธอมากดังนั้น ทุกวันหยุดสุดสัปดาห์หลังจากนี้ เธอต้องมาเช็ดกระจกที่ปราสาท"
ฉันจ้องมองเขาหมอนี่เป็โรคหลงตัวเองจริงๆ ด้วยสินะ ฉันกะพริบตาปริบๆ รีบส่ายหน้าทันที "ไม่ไป ไม่ไป"
"แม้แต่เงินก็ไม่เอาแล้วงั้นเหรอ" เขาพูดออกมาอย่างเย่อหยิ่งฉันยังคงไม่สนใจพร้อมกับพูดออกไปด้วยความกล้าหาญ "ฉันทำงานอย่างอื่นก็ได้!"
แว่นตาที่เขาสวมอยู่แผ่รังสีความเยือกเย็นออกมาสายตาที่อยู่ภายใต้กรอบแว่นนั้นหรี่ลงเล็กน้อย"แล้วคะแนนเก็บล่ะ"
"คะแนนเก็บเหรอ" ฉันมองเขาอย่างสงสัย
เขายกยิ้มขึ้นมาจางๆรอยยิ้มนั้นดูเ้าเล่ห์และร้ายกาจ"ใช่แล้ว คะแนนเก็บ ถ้าอยากจะเรียนจบจากที่นี่เธอจะต้องสะสมคะแนนเก็บให้มากพอ หลังจากมีคะแนนเก็บมากพอแล้วไม่เพียงแต่เธอจะเรียนจบเท่านั้น แต่ฉันยังสามารถดูแลให้เธอได้มีงานทำในดินแดนเทพแห่งนี้อีกด้วย"
"พ่อบุญธรรม!" ฉันรีบคุกเข่าลงด้วยความลนลานทันที เข่าข้างหนึ่งตั้งอยู่บนที่นอนเอื้อมมือออกไปดึงมือของเขา คิดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าจะสามารถััตัวเขาได้ฉันจับมือเขาขึ้นมาทาบทับลงบนหน้าผากราวกับศรัทธาในตัวเขาเป็อย่างมาก "หลังจากนี้เป็พ่อบุญธรรมของฉัน ตกลงนะ"
"หึ ดีมากเธอรู้แล้วนะว่าฉันไม่ชอบคำพูดที่ไร้สาระ ตั้งใจทำงานดีๆ ล่ะ"
"ค่ะ" ฉันปล่อยมือเขา "แต่ว่า พ่อคะฉันกลัวกวางเฉินกับฝูซู แล้วก็ไก่ตัวนั้น" ฉันเงยหน้าขึ้น "นายก็รู้ว่าเวลากวางเฉินเจอฉัน เขาก็จะกัดฉันฝูซูเจอฉันก็มีแต่จะจับฉันโยนลงไปข้างล่าง เ้าไก่ตัวนั้นเจอฉันทีไรก็พ่นไฟใส่เพราะงั้น..."
เขามองฉันด้วยสายตาเรียบนิ่ง "เข้าใจแล้วฉันจะให้เธอมาเช็ดกระจกตอนที่พวกเขาไม่อยู่ก็แล้วกัน"
เอ๊ะ? ทำไมรู้สึกว่าประโยคนี้มันฟังดูคลุมเครือแปลกๆในหัวฉันมีแต่ภาพและคำพูดไม่ดีผุดขึ้นมาเต็มหัวแล้วเนี่ย
"แล้วก็" เขาขมวดคิ้วขึ้น สีหน้าอึดอัด "ครั้งต่อไปห้ามเรียกฉันว่าพ่ออีกให้เรียกว่าท่านประธาน" เขามีสีหน้าไม่พอใจฉันก็พอจะรู้บ้างแหละว่าบนโลกมนุษย์นั้นคำว่าพ่อบุญธรรมมันเป็คำที่ไม่ค่อยดีเท่าไร
"ค่ะ" ฉันรับคำหนักแน่นด้วยความเคารพเขาอย่างสูง
นายเ้าชายเ็าค่อยๆเลือนหายไปจากเตียงนอนของฉันฉันกุมโทรศัพท์ในมือแน่นพร้อมกับกลั้นเสียงหัวเราะของตัวเองและโบกมือไปมาอยู่บนเตียงฉันลุกขึ้นยืน ย้ำเท้าลงกับพื้นพร้อมกับยกมือขึ้น"เซี่ยเสี่ยวหลัน หน้าไม่อายเลยจริงๆ!" ทำไมฉันถึงได้ไร้อย่างอายแบบนี้นะ ฉันต้องกดไลก์ให้กับความหน้าด้านของตัวเองซะหน่อยนะเนี่ย
แม้แต่งานก็ยังไม่มั่นคงเลยภายในสองสามปีนี้...ดูท่าแล้วฉันคงต้องวางแผนการใช้ชีวิตของตัวเองให้ดีๆแล้วนะเนี่ย
ฉันกลับมานั่งลงตามเดิมอีกครั้งบ้านหลังน้อยเ่าั้ที่อยู่ในแผนที่ต่างพากันชะเง้อคอยืดคอยาวออกมามองฉันท่าทางดูเปลี่ยนไป ฉันลูบคางตัวเองไปมา เริ่มคิดวางแผน "ปีแรก...ก็ต้องกินของอร่อยๆของที่นี่ซะก่อน...ส่วนปีที่สอง...ก็เที่ยวเล่นซักหน่อย... เอิ่ม แบบนี้ไม่ค่อยดีเท่าไร จะต้องแบ่งเวลาให้กับการเรียนด้วย แต่ว่ายังไงซะฉันก็สอบไม่ผ่านอยู่ดีนั่นแหละ ช่างมันเถอะถ้างั้นก็อยู่เช็ดกระจกให้ท่านประธานไปสักสองสามปีละกัน"
"ท่านแม่ ท่านแม่ท่านห้ามทิ้งพวกเรานะ"
ท่านแม่? ฉันยกคิ้วขึ้นมองเหล่าบ้านหลังน้อยๆที่อยู่ในแผนที่ หึ พอเซวียนหยวนเฉินยอมเป็พ่อบุญธรรมให้ฉันพวกบ้านหลังน้อยเหล่านี้ก็มีท่าทีเปลี่ยนไปเลยนะเนี่ย
"ท่านแม่ข้าบอกท่านแม่ได้นะว่าที่ไหนมีของอร่อยบ้าง"
"เธอถอยไปเลยท่านแม่ อย่าไปสนใจเขานะ ก่อนหน้านี้เขาด่าว่าท่านโง่ต่างๆ นานา ท่านแม่ข้าจะบอกท่านเองว่าในดินแดนเทพแห่งนี้มีที่ไหนน่าเที่ยวบ้าง"
อ๋อ หึ หึ หึบนโลกนี้มีคนที่หน้าไม่อายอยู่เยอะมากจริงๆ ด้วย ไม่ได้มีแค่ฉันคนเดียวสินะ
"พี่เสี่ยวหลันพี่เสี่ยวหลัน!" เสียงเหมาเหมาะโมาจากข้างนอกประตูฉันพับเก็บแผนที่และลุกขึ้นไปเปิดประตูในทันทีที่ประตูเปิดออกก็เจอกับใบหน้าของโม่ิ ฉันปิดประตูใส่ทันที
ปัง!
"พี่เสี่ยวหลันเห็นแก่หน้าฉันหน่อยเถอะนะ พี่ชายฉันจริงจังจริงๆ นะ"
นึกถึงสีหน้าของเหมาเหมาแล้วฉันจึงเดินไปเปิดประตู ด้านนอกประตูนั้นไม่ได้มีเพียงแค่โม่ิ แต่ทุกคนก็มาด้วยในตอนที่โม่ิกำลังจะอ้าปากพูด เหมาเหมาก็ดันตัวเขาออกห่างและรีบสาวเท้าก้าวเข้ามาในห้อง ดวงตาคู่นั้นกะพริบปริบๆ "พี่เสี่ยวหลัน พี่ชายฉันไม่ดีตรงไหนเหรอ"
ฉันถอนหายใจ "พี่ชายเธอไม่ได้มีอะไรที่ไม่ดีแต่เวลาที่ฉัน้าให้เขาช่วยฉัน เขาก็ไม่เคยช่วย..."
"นั่นเพื่อเป็การฝึกฝนเธอ" โม่ิแทรกขึ้นมา อีกทั้งยังใช้ดวงตาคู่นั้นจ้องมองฉันด้วยแววตาจริงจัง "ฉันแข็งแกร่งมาก มันจะทำให้เธอคิดแต่จะพึ่งพาฉันและนั่นมันจะทำให้ตัวเธอเองไม่มีการพัฒนา"
เหมาเหมาหันไปขมวดคิ้วใส่โม่ิแต่โม่ิทำเป็มองไม่เห็น ทำเพียงแค่จ้องมองมาที่ฉันคนเดียวสายตานั้นดูจริงจังและไม่ง่ายเลยในการที่จะปฏิเสธ
ฉันมองหน้าเขาอย่างหมดคำจะพูด "ถ้างั้นทำไมนายไม่บอกว่าจะเป็อาจารย์ฉันซะเลยล่ะ"
เขากะพริบดวงตาสีเขียวนั้น "ถ้าเธอ้าแบบนั้นงั้นฉันเป็อาจารย์ให้เธอก็ได้"
"ขอบใจไม่ต้องหรอกย่ะ" ฉันยกมือขึ้นโบกปฏิเสธ
"ไม่เอาตามนี้แหละ"
"เอ๊ะ? นี่นายจะมาตัดสินใจเองแบบนี้ได้ยังไง"
"พรุ่งนี้หกโมงเช้าฉันจะมาหาเธอ"
"อะไรนะ" นี่ฉันกับผู้ชายตรงหน้าคนนี้ยังอยู่บนโลกเดียวกันอยู่รึเปล่าเนี่ย
"พี่หยุดพูดไปเลยนะ!" เหมาเหมาทนไม่ไหวจนต้องเดินมายืนอยู่ระหว่างกลางของเราสองคนสะบัดหน้าใส่พี่ชายด้วยความโมโห "พี่นี่ไม่รู้วิธีเข้าหาผู้หญิงเลยจริงๆพี่เสี่ยวหลัน ขอร้องละค่ะ" เหมาเหมาหันหน้ากลับมาหาฉัน "รับพี่ชายฉันไว้ด้วยเถอะนะคะ"
ฉันเองก็มองหน้าเธออย่างขอร้องเช่นกัน "ฉันรับอาจารย์ที่เข้มงวดมากขนาดนี้ไว้ไม่ได้จริงๆ"
"เพื่อพวกเราทุกคนนะคะพี่เสี่ยวหลัน" จู่ๆ เหมาเหมาก็เข้ามาอ้อนฉัน ฉันมองเธออย่างรู้สึกสงสัยเธอมองไปทางประตูที่มีเจียงเหยี่ยน ชิงิ และซืออีนั่วยืนอยู่พวกเขาสามคนรีบพากันกรูเข้ามาล้อมฉันและโค้งตัวลง "ขอร้องละ"
"เอ๊ะนี่มันหมายความว่ายังไง"
เจียงเหยี่ยนยืดตัวขึ้น ชิงิ และซืออีนั่วหันไปมองหน้าเจียงเหยี่ยนจากนั้นเจียงเหยี่ยนจึงพูดขึ้นมา "ที่จริงแล้วทั้งงานและการแข่งขันหลายๆอย่างนั้นพวกเราต้องทำด้วยกันเป็ทีมรูมเมต แต่ความสามารถของพวกเรา...มันแย่เกินไป เพราะงั้นเราก็เลยแย่งงานกับคนอื่นไม่ได้เลยพอแข่งขันอะไรก็เป็ฝ่ายที่รั้งท้ายตลอดอีกอย่างงานและการแข่งขันพวกนี้ก็มีรางวัลทั้งนั้น เสี่ยวหลัน..." แววตาของเจียงเหยี่ยนจริงจังขึ้นมาอย่างกะทันหัน "ถึงแม้ว่าปกติแล้วโม่ิจะไม่ช่วยเธอ แต่ถ้าเธอพลาดพลั้งในสนามประลองเผ่าหมาป่าอย่างเขาจะต้องเข้ามาช่วยเ้านายตัวเองแน่นอน"
ฉันเข้าใจในทันทีว่าทำไมก่อนหน้านี้ตอนที่โม่ิบอกว่าจะมาอยู่ที่นี่ทุกคนถึงได้ดูดีใจซะขนาดนั้น
เอาเถอะ ทุกคนก็ดูแลฉันมาตลอดถ้างั้นเพื่อทีมของเรา ฉันจะยอมเสียสละก็ได้
