ทุกคนจ้องไปยังเวทีประลอง ชายหนุ่มผู้นั้นช่างเยือกเย็นและทะนงตน ไม่มีใครกล้าสบตาเขา วินาทีนี้ ร่างที่หยิ่งผยองจะตราตรึงในใจของทุกคนไปอีกแสนนาน
ผู้าุโแห่งตระกูลหลงมีดวงตาร้อนแรง คล้ายตื่นเต้นมาก นานจนป่านนี้ ในที่สุดตระกูลหลงของพวกเขาก็ปราฏอัจฉริยะเหนืุ์แล้ว
ตำราสองเล่มในมือกำลังยื่นไปทางหลงเหยียน และนี่ก็เป็ครั้งแรกที่ได้เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของผู้าุโ
ทว่าวินาทีนี้เอง ด้านหลังผู้าุโคล้ายะเิแล้วเช่นนั้น เงาคนหนึ่งพุ่งขึ้นไปบนสนามประลอง
มือหนึ่งจับตำราการต่อสู้ในมือผู้าุโแล้วพูดคำราม “ท่านพ่อ ท่านจะมอบตำราสองเล่มนี้ให้เ้าหมอนี่ไม่ได้ขอรับ เขาเป็คนร้ายที่สังหารอวีเอ๋อเชียวนะ”
คนที่พูดก็คือลุงสอง หลงจ้านที่เกลียดแค้นหลงเหยียนนั่นเอง
รังสีพลังที่แข็งแกร่งจากผู้แข็งแกร่งระดับชีพัขั้นที่แปดกดลงมาบนตัวหลงเหยียน ครั้งนี้หลงเหยียนยังไม่ตาย
เขาแกร่งกว่าหลงอวี่ซีมากโข หากต้องลงมือกันจริงๆ หลงเหยียนต้องตายสถานเดียว
หลงอีเองก็พุ่งเข้ามาเช่นกัน รังสีที่แข็งแกร่งปะทะกับหลงจ้าน
“พี่รอง เื่ของเสี่ยวอวียังสืบไม่ชัดเจน ท่านจะใส่ร้ายเหยียนเอ๋อเช่นนี้ไม่ได้” เดิมทีทุกคนกำลังรอดูว่าหลงเหยียนจะได้รับตำราหรือไม่ ทันใดนั้นก็เห็นความวุ่นวายภายในตระกูลหลงอู่ ทำให้คนที่เตรียมจากไปกลับมายืนดูอีกครั้ง
หลงอีมองหลงเหยียน แววตาประกายความรู้สึกผิดเล็กน้อย “เหยียนเอ๋อ พ่อผิดเองที่ก่อนหน้านี้จัดการปัญหาไม่รอบคอบ เชื่อคำพูดของลุงสอง ก่อนความจริงปรากฏ ข้าสัญญาว่าจะไม่ยอมให้ใครทำร้ายเ้า”
หลงเหยียนพยักหน้าให้หลงอีเล็กน้อย คล้ายมีความมั่นใจมาก
ไม่นาน ลำแสงที่ร้อนระอุก็เผชิญหน้ากับหลงจ้านอีกครั้ง ฝืนทนกับความเ็ปบนร่างกาย เดินเข้าใกล้เขาทีละก้าวๆ
หลงเหยียนแทบส่งเสียงผ่านร่องฟัน
“หลงจ้าน เ้าฟังไว้ให้ดี ต่อให้ข้า หลงเหยียน จะเป็คนสารเลวเพียงใด ก็ไม่มีทางฆ่าพี่น้องร่วมตระกูลหรอก กลับกัน เป็สหายร้ายของเ้าต่างหากที่ทำให้ลูกเ้าต้องตาย”
หลงเหยียนรู้ว่าเวลานี้คนของตระกูลเซียวอยู่ครบ ไม่สามารถเปิดโปงความจริงของเซียวกงเป้าได้ เขาต้องรอให้ไม่มีใครถึงพูดออกมา มิเช่นนั้นอาจทำให้สองตระกูลต้องบาดหมางกัน ถึงตอนนั้น ไม่ว่าใครก็แก้สถานการณ์ไม่ได้แล้ว
“นี่เ้าพูดอะไรนะ”
หลงจ้านโมโห “หลงอี หลบไปเสีย เห็นแก่ที่เ้าเป็ผู้นำ มิเช่นนั้นก็อย่าโทษข้าที่ไม่ไว้หน้า”
“คนที่ไม่ไว้หน้าคือข้าต่างหาก หลงจ้าน เ้าสมรู้ร่วมคิดกับคนภายนอกมาทำร้ายตระกูลหลงอู่ของเรา เสียแรงที่เกิดมาเป็คน หากไม่ใช่ข้าที่พบเื่นี้ เกรงว่าตอนนี้ตระกูลหลงอู่ของเราต้องเสียบุคลากรบางส่วนไปแล้ว” ขณะที่พูดนั้น สายตาหลงเหยียนก็มองลงไปด้านล่าง เวลานี้ หลงหยุนฉีจับคนที่หลงเหยียนนำตัวมาในตอนแรก ดึงขึ้นไปบนสนามประลอง
เวลานี้หลงหยุนฉีร้องไห้ พลางมองไปทางหลงจ้าน “ท่านพ่อ ท่านเข้าใจพี่เหยียนผิดแล้ว พี่เหยียนไม่ได้ฆ่าเขาตาย ข้าเห็นเองกับตาว่าใครเป็คนทำ ขอร้องล่ะ ท่านอย่าทำผิดต่อไปเลย”
หลงจ้านมองบุตรสาวแท้ๆ ของตัวเอง ร่างกายสั่นเทาอย่างหนัก ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ไม่อยากเชื่อว่าแม้แต่บุตรสาวของตนยังอยู่ข้างหลงเหยียน
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อสายตาของหลงจ้านหันไปพบชายคนที่ถูกจับ ใจเขาก็เริ่มเต้นรัวมากกว่าเดิม
ยังต้องพูดอีกหรือ คิดว่าเวลานี้ในใจหลงจ้านคงรู้ดีกว่าใคร ตัวเองทำเื่อะไรไว้บ้างมีหรือที่จะไม่รู้ ร่างกายเขากำลังสั่นเทาเหลือเกิน แสดงให้เห็นแล้วว่าเวลานี้เขากลัวจริงๆ
ผู้าุโพอเดาได้บ้างแล้ว พอคาดเดาเหตุการณ์ส่วนใหญ่ได้หมดแล้ว เขาโบกมือ “ในเมื่อเื่ของเสี่ยวอวียังไม่กระจ่าง ไว้พวกเราค่อยคุยเป็การส่วนตัวดีกว่า เ้าเองก็ไม่ต้องตามเอาเื่เหยียนเอ๋อแล้ว”
ผู้าุโพูดจบ ทันใดนั้นร่างของหลงจ้านก็ลอยไปอยู่ตรงหน้าหลงหยุนฉี จับชายวัยกลางคนในมือนาง
ฝ่ามือขนาดใหญ่กดลงบนหัวชายผู้นั้น เมื่ออยู่ตรงหน้าทุกคน พละกำลังระดับชีพัขั้นที่แปดถูกกดลงบนหัวเขาทั้งหมด เืชายคนนั้นไหลลงจากหัว
ตอนนี้เขาทำลายหลักฐานแล้ว หลงจ้านอยู่ในสภาพที่ดุร้ายมาก มองหลงเหยียนอย่างผยอง “มันคือทาสของข้าเอง หลายวันก่อนขโมยยาหลอมกายข้าไป ดูเหมือนวันนี้ข้ายังต้องขอบคุณที่เ้าช่วยจับกลับมาให้ข้าจัดการ”
พลังระดับชีพัขั้นที่แปด เขาคร่าชีวิตคนผู้หนึ่งในเสี้ยวเวลาเดียว ทำให้หลงเหยียนที่เห็นเช่นนั้นแทบอยากหยุดหายใจ น่าหวาดผวามากเหลือเกิน
แต่หลงเหยียนมีผู้าุโปกป้อง มีหรือที่เขาจะกลัว
เดิมทีร่างหลงเหยียนสั่นเทาด้วยความผวา เวลานี้กลับหัวเราะเสียงดัง
“หลงจ้าน เ้ามันเลวจนหมดทางเยียวยาแล้ว ตอนแรกท่านปู่ไม่อยากให้เ้าเอาเื่ข้า เพื่อให้เ้ามีโอกาสแก้ตัวใหม่ แต่วันนี้เ้ากลับหารักษาโอกาสไม่ อีกทั้งยังฆ่าพยานอีก เ้านึกจริงหรือว่าเขาตาย ข้าก็ไม่มีพยานแล้ว?”
ทันทีที่พูดจบ หลงเหยียนก็หยิบกระดาษออกมาจากในเสื้อที่หน้าอกแล้วอ่านเสียงดัง
“ใบตะวันสองตำลึง ใบอสรพิษสามตำลึง ผงไข่มุกหนึ่งตำลึง ทั้งยังมีวัสดุอีกสามอย่าง เ้าเป็คนสั่งให้คนรับใช้ในตระกูลหกคนแยกย้ายออกไปซื้อ เกรงว่าเ้าคงอยากปรุงยาพิษใช่หรือไม่ สมรู้ร่วมคิดกับคนนอก ได้รับการสนับสนุนจากตระกูลเซียว จากนั้นก็บีบให้ท่านพ่อลงจากตำแหน่งผู้นำ ที่ข้าพูดมานั้นผิดไปจากเื่จริงหรือไม่”
เมื่อหลงเหยียนอ่านจบ หลงจ้านก็ตกตะลึง ร่างสั่นอย่างรุนแรง ลูกตาเขาแทบลุกเป็ไฟ
ตอนแรกคิดว่าหลงจ้านคิดแก้ตัว แต่เขากลับคุกเข่าลงบนพื้นต่อหน้าผู้าุโ
“ท่านพ่อ ข้า... ข้าทำเช่นนั้นจริงๆ ความจริงแล้ว...”
พลังระดับชีพัขั้นที่เก้าะเิทันที ผู้าุโกริ้วมาก
เขาพุ่งไปตรงหน้าหลงจ้าน มือทั้งสองข้างบีบคอของเขา พลังที่น่ากลัวทำให้หลงจ้านผวาทันที
ผู้นำตระกูลเซียวที่อยู่้าสนามประลองก็เคลื่อนไหว
“จ้านเอ๋อ เช่นนั้นก็แสดงว่าที่เหยียนเอ๋อพูดเป็ความจริงหรือ เ้าสมรู้ร่วมคิดกับคนนอก อยากทำลายความสัมพันธ์ระหว่างสองตระกูลของเรา”
คนที่อยู่รอบข้างสนามประลองเห็นว่าผู้าุโะเิโมโห ต่างก็จมอยู่กับความใ!
หลงจ้านหลับตาลง ไม่ได้ตอบแต่อย่างใด หลงหยุนฉีคุกเข่าลงตรงหน้าผู้าุโ เริ่มขอร้องช่วยบิดาของตน หลงอีเองก็ดึงแขนเสื้อผู้าุโเป็การห้ามปราม
“ท่านพ่อ ขอท่านปล่อยพี่รองไปเถิด ในเมื่ออย่างไรเสียก็ยังไม่เกิดเื่ หากรู้ตัวว่าผิดแล้วแก้ไข ข้าเชื่อว่าครั้งนี้พี่รองได้รับบทเรียนแล้ว”
ผู้าุโมีพละกำลังที่น่าเกรงขามยิ่ง พลังปราณกระแทกทั้งสามคนออกไป เห็นได้ชัดว่าเขาโมโหแล้วจริงๆ
พลังปราณมหาศาลหมุนรอบฝ่ามือเขา หากฝ่ามือนี้ฟาดลงมา คาดว่าหลงจ้านต้องไม่รอดแน่...
เวลานี้ ทุกคนแทบหยุดหายใจ จ้องผู้าุโแห่งตระกูลหลงด้วยความตื่นตระหนก
ผ่านไปหนึ่งเค่อ1เต็ม พลังปราณในมือของผู้าุโถึงเบาบางลง
เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ช่างเถิด วันนี้ข้าจะไว้ชีวิตเ้า หากยังมีครั้งหน้า ข้ารับรองว่าจะไม่ปล่อยเ้าไปอีก” เมื่อนึกถึงบุตรชายของหลงจ้านที่จากไปแล้ว ผู้าุโแห่งตระกูลจึงใจอ่อนเป็ครั้งแรก
แต่วินาทีที่ผู้าุโหันกลับมา ทุกคนประเมินรังสีสังหารของหลงจ้านต่ำเกินไปแล้ว
“หลงเหยียน! คืนชีวิตลูกข้ามา!” ทันใดนั้น รังสีพลังที่มหาศาลก็ม้วนตัวเข้ามาหาหลงเหยียน
--------------------
1 หนึ่งเค่อ เท่ากับ สิบห้านาที
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้