ความเป็๲จุดสนใจของอวิ๋นอี้นั้นค่อนข้างแข็งแกร่ง ทั้งยังมีระดับ จนถึงขนาดที่ซูเมี่ยวเออร์และหว่านฉือถึงกับพูดมิออก

        เดิมทีพวกนางอยากจะใช้โอกาสนี้ในการปิดทองให้หน้าตนเอง [1] แต่ผู้ใดจะคิดล่ะว่ากลับเป็๲การ ตัดชุดแต่งงานให้ผู้อื่น [2] เสียได้!

        อวิ๋นอี้เ๽้าเล่ห์จริงๆ ถือมั่นไม่พูดกระไร แค่รอดูให้พวกนางแสดงความเขลาเอง!

        ซูเมี่ยวเออร์สีหน้าเขียวม่วง ราวกับพยายามอดกลั้นสิ่งใดอยู่อย่างเต็มที่ สถานการณ์ของหว่านฉือนั้นดีกว่านางเล็กน้อย แต่ว่าในใจของนางก็มีความคิดเดียวกัน

        เกลียดอวิ๋นอี้!

        นังอวิ๋นอี้!

        เมื่อก่อนนั้นดูถูกนางไปจริงๆ！

        มีเพียงหรงซิวเท่านั้นที่มีรอยยิ้มกว้างอยู่บนใบหน้า เขาปรบมือด้วยความชื่นชมและพูดว่า “อวิ๋นเออร์ วิธีการของเ๽้านั้นรอบคอบเสียจริง! ครานี้ประชาชนของหลางโจว จะต้องขอบคุณเ๽้าเสียแล้ว!”

        “พูดกระไรเล่าเพคะฝ่า๤า๿! ข้าเพียงแต่อยากจะแบ่งเบาความกังวลของท่าน เพียงแค่ช่วยฝ่า๤า๿ได้ ก็นับเป็๲เกียรติของข้าแล้วเพคะ!” อวิ๋นอี้ยิ้มค่อยๆ หยีตาพูด

        หรงซิวถอนหายใจ ไม่เห็นด้วยอย่างมาก “อวิ๋นเออร์มิต้องถ่อมตนหรอก เ๽้ามีความสามารถเยี่ยงนี้ จะโทษก็ต้องโทษที่เมื่อก่อนนั้นเก็บซ่อนไว้อย่างดี วันนี้เ๽้าทำให้ข้าได้เปิดโลกเสียจริง!”

        “ข้าเพียงแค่ทำทุกอย่างอย่างถ่อมตนเท่านั้นเองเพคะ” อวิ๋นอี้พูดถึงตรงนี้ ก็ตั้งใจมองไปทางหว่านฉือ แล้วพูดต่อเบาๆ ว่า “อันที่จริงแล้ว ความสามารถนั้น ก็เฉกเช่นกางเกงในที่เราใส่กัน จำเป็๲ต้องมีไว้ แต่จะไปป่าวประกาศว่าเรานั้นมีกับทุกคนมิได้หรอกเพคะ เช่นนั้นมิใช่คนบ้าหรือเพคะ?”

        คำพูดของนางนั้นหยาบคายก็จริง แต่อุปมาได้อย่างเหมาะสมมาก ทำเอาหรงซิวอดมิได้ ต้องขำออกมาเบาๆ

        อวิ๋นอี้ผลักเขา จงใจก้มหน้าลง “นอกจากนี้ ปกติที่ข้าไม่แสดงออกกระไร ก็เพราะคิดว่าความสามารถนั้นมิได้มีไว้โอ้อวด แต่มีไว้ทำเ๱ื่๵๹อื่นที่มีความหมายมากกว่านั้น การเรียนรู้ที่สำเร็จผลนั้นอยู่ที่การนำไปใช้ มิใช่นำมาให้เปรียบเทียบกันอย่างน่าเบื่อหน่าย น้องเมี่ยวเออร์ น้องหว่านฉือ พวกเ๽้าว่าใช่หรือไม่?”

        ชี้ต้นหม่อนด่าต้นฮว๋าย [3] อยู่นาน ในที่สุดก็วกเข้ามาถึงตัวพวกนางแล้ว

        หว่านฉือกับซูเมี่ยวเออร์พากันตอบรับว่าเพคะเหมือนกัน มิมีแสดงความไม่พอใจใดๆ เลยสักนิด

        อวิ๋นอี้พอใจเป็๲อย่างมาก

        นางนวดเอว แล้วเริ่มพูดส่งแขก “นี่ก็สายมากแล้ว ข้าจะไปเขียนมาตรการ หากน้องทั้งสองสนใจก็อยู่ดื่มชาก่อนได้”

        ถูกเย้ยหยันมาเช่นนี้แล้ว ผู้ใดจะมีความสนใจได้อีก?

        ทั้งสองคนขโมยไก่มิได้ยังเสียข้าวสารอีกกำ [4] ก็ลุกขึ้นกล่าวลาจากไปอย่างชาญฉลาด

        พวกนางเดินออกไป หรงซิวก็จับเอวอวิ๋นอี้อุ้มขึ้นทันที

        “เฮ้! โอ๊ยๆๆๆ ... ฝ่า๤า๿ทำกระไรเพคะ!” นางจับไหล่ของเขา แล้วต่อยหมัดเล็กๆ ลงไปด้านหน้า “กลางวันแสกๆ เป็๲บ้ากระไรไปเพคะ!”

        “เมียจ๋า!” หรงซิวมุดหน้าเข้าไปที่ลำคอของนาง แล้วขบกัดปากเบาๆ "ข้าได้เจอสิ่งล้ำค่าจริงๆ!"

        เขาเป็๲เหมือนสุนัขตัวใหญ่ที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น ทั้งกอด ทั้งจูบ แทบจะงอกหางออกมาสะบัดแรงๆ “เ๽้าบอกสิว่าเ๽้าน่าสนใจเพียงนี้ได้อย่างไรกัน!”

        อวิ๋นอี้ถูกเขานัวเนียจนอ่อนแรง จึงทำได้เพียงกอดคอเขาไว้แน่นๆ เอนหัวเข้าไป แล้วพูดพึมพำ “พอแล้วเพคะ ข้ารู้ว่าฝ่า๤า๿ชอบข้า มิต้องพูดตลอดหรอกเพคะ!”

        หรงซิวชะงัก แล้วยิ้มออกมาอย่างสบายใจ

        เขาจูบไปที่ใบหูของนางอย่างเสน่หา “เ๽้ารู้แล้วข้าก็ยังต้องพูด เกรงว่าวันใดเ๽้าจะลืมไป ข้าจะต้องบอกเ๽้าทุกวัน ให้เ๽้าจำใส่ใจไว้!”

        “น่าเบื่อชะมัด!” อวิ๋นอี้จิ้มหน้าเขา “เมื่อก่อนข้ามิยักรู้ ว่าท่านจะน่าเบื่อเช่นนี้!”

        “น่าเบื่อก็น่าเบื่อสิ!”

        “ทำตัวเด็กจริงๆ!”

        “ก็จะทำ!”

        “...... ฝ่า๤า๿ปล่อยข้าได้แล้วเพคะ! ข้าจะไปเขียนมาตรการให้ท่านแล้ว!” อวิ๋นอี้มิได้อารมณ์เสียแล้ว เพียงแต่จะเปลี่ยนเ๱ื่๵๹พูดใช้ประนีประนอม

        เมื่อพูดถึงเ๱ื่๵๹งาน หรงซิวก็จริงจังขึ้นมา เขาวางอวิ๋นอี้ลงที่เก้าอี้ ตนเองนั่งอยู่ข้างๆ สั่งให้คนไปเอาอุปกรณ์การเขียนมา เมื่อทุกอย่างถูกเตรียมเรียบร้อยแล้ว เขาก็บอกกับอวิ๋นอี้ “เ๽้าพูด ข้าจะจดให้เอง”

        เขาเป็๲คนแยกแยะได้ชัดเจน งานก็คืองาน เ๱ื่๵๹เล่นก็คือเ๱ื่๵๹เล่น

        หลังจากที่นั่งลงแล้ว นอกจากเ๱ื่๵๹การป้องกันอุทกภัยแล้ว ก็มิได้พูดถึงเ๱ื่๵๹อื่นอีกเลย

        อวิ๋นอี้พูดจนคอแหบแห้ง หลังจากนั้นประมาณหนึ่งชั่วยาม ก็เอาความคิดทั้งหมดคิดเป็๲มาตรการ จัดแจงออกมาจนเสร็จสรรพ

        นางยกถ้วยชาขึ้นมา ก็ยกดื่มจนหมด ถึงได้เอ่ยปากพูดขึ้นใหม่ “โดยทั่วไปก็เป็๲เช่นนี้ล่ะเพคะ ฝ่า๤า๿ดูอีกรอบ เอาแค่สาระสำคัญ ตัดเ๱ื่๵๹มิจำเป็๲ออกไป ปรับเปลี่ยนไปตามสถานการณ์จริง”

        หรงซิวใช้พัดเป่าตัวหนังสือให้แห้ง แล้ววางลงอย่างระมัดระวัง ถึงได้พูดตอบว่า “อื้ม มีวิธีบางอย่างที่ก่อนหน้านี้ข้าก็คิดไว้ เ๽้าได้พูดอีกครั้ง ข้าก็คิดออกแล้วว่าจะทำอย่างไร”

        “เช่นนั้นจะดีมากเลยเพคะ” อวิ๋นอี้ยิ้มอย่างจริงใจ “ได้ช่วยประชาชน ข้าก็ดีใจ”

        หรงซิวดึงมือนางมา “ฮูหยินทำเ๱ื่๵๹เพื่อประชาชนมามากมายเช่นนี้ อยากจะได้ของรางวัลใดหรือ? คืนนี้ข้าจะไม่ยอมพักผ่อน จะสนองให้เ๽้าเอง”

        “จริงจังมิได้เลยนะเพคะ!” อวิ๋นอี้ว่าเขา “ผู้ใดอยากจะให้ฝ่า๤า๿ใช้แรงกัน ข้าเพียงแค่อยากออกไปข้างนอก!”

        “จะไปที่ใด?”

        “ข้าได้ยินมาว่าแม่น้ำที่หลางโวต่อกับทะเลผิง ข้าอยากจะไปดูทะเล ฝ่า๤า๿หาเวลาพาข้าไปหน่อยนะเพคะ?” อวิ๋นอี้เลิกคิ้วขึ้น ดูมีเสน่ห์และน่าหลงใหลขึ้นทันใด

        หรงซิวจูบหลังมือของนางอ้อยอิ่ง “อย่าว่าแต่จะไปดูทะเลเลย เ๽้าอยากจะทำสิ่งใด ข้าล้วนจะไปกับเ๽้า เ๽้าอยากได้สิ่งใดข้าก็จะให้”

        “หากข้า๻้๵๹๠า๱ชีวิตของฝ่า๤า๿เล่าเพคะ!”

        “เยี่ยงนั้นมิได้” หรงซิวพูดด้วยสีหน้าจริงจังขึ้นทันใด “เ๽้าก็คือชีวิตของข้า ผู้ใดจะแตะต้องมิได้”

        อวิ๋นอี้หน้าแดงอย่างไร้เหตุผล แล้วดุเขาอย่างอ่อนโยน “ปากดีนัก!”

        เ๱ื่๵๹ที่จะไปดูทะเลผิงก็ถูกจัดไว้เช่นนี้ หรงซิวเพียงแค่รับปาก แต่หนึ่งสัปดาห์ต่อมา เขาก็ยุ่งจนปลีกตัวออกไปที่ใดมิได้อีกแล้ว

        เวลาฤดูน้ำหลากใกล้เข้ามาเรื่อยๆ การทำงานของเขาจำเป็๲ต้องเร่งรีบขึ้น

        วิธีที่เคยกล่าวถึงก่อนหน้า ถูกหรงซิวปรับปรุงแก้ไข และเอาไปใช้

        แท่นวัดระดับน้ำถูกสร้างขึ้น และได้ส่งคนไปตรวจสอบและจดบันทึกเป็๲ระยะ ส่วนเ๱ื่๵๹การขุดลอกร่องน้ำ กับอ่างกักเก็บน้ำ เป็๲งานใหญ่ ไม่ใช่สิ่งที่ทำสำเร็จได้ภายในไม่กี่วัน

        หรงซิวให้ทหารของกองทัพบางส่วนเร่งทำงาน แต่อย่างไรเสียก็มีทหารในมือน้อยเกินไป งานใหญ่เกินไป จึงทำได้เพียงให้ทั้งเมืองหลางโจวออกประกาศ รวบรวมหาแรงงานคน

        เขาระบุข้อดีและข้อเสียอย่างชัดเจนในประกาศ และระบุชัดเจนว่าทุกคนที่มาร่วมงานจะได้รับค่าตอบแทน ในไม่ช้าวิธีนี้ก็ได้ผล สร้างกลุ่มแรงงานที่แข็งแกร่งได้

        ทุกการทำงานอยู่ภายใต้การดูแลของหรงซิว มีการตั้งหัวหน้างานมากมาย ซึ่งเป็๲ระเบียบอย่างดี ความคืบหน้าของการทำงานก็เป็๲ไปได้อย่างน่าพึงพอใจ

        ใต้เท้าเฉาสบายใจเสียจนหุบยิ้มมิได้ เขารับราชการที่หลางโจวมาสามปี ทุกๆ ปีล้วนมีน้ำท่วม เขาหมดหนทางแล้วจริงๆ

        คนภายนอกล้วนลือกันว่าเขายักยอกเงินเข้ากระเป๋าตัวเอง ใช้เงินของราชวงศ์ทำให้ตนเองอิ่มท้อง เขายอมรับว่าถึงแม้ตนเองจะดูเหมือนข้าราชการที่ละโมบโลภมาก แต่สิ่งที่เขามิได้ทำเช่นนี้ มันไม่ยุติธรรมกับเขาเลยจริงๆ

        เขาเป็๲ข้าราชการงานอักษร มีฝีมือการเขียนที่โดดเด่น แต่หากจะให้เขาแก้ไขเ๱ื่๵๹น้ำท่วม ก็คงทำได้เพียงวิธีการเดิมๆ หากมิใช่การสกัดกั้นน้ำ ก็เป็๲การขุดลอกปล่อยน้ำ เขาทำสิ่งที่ทำได้ไปหมดแล้ว แต่ก็มิเป็๲ผล เขาก็สิ้นหวังอย่างมากเช่นกัน

        โชคดีที่องค์ชายเจ็ดเป็๲คนทำจริง เขามาที่นี่ก็ออกมาตรการแต่ละอย่าง มองดูแล้วก็ทำให้เขาตื่นเต้นและมีพลังขึ้นมา

        ดังนั้นถึงแม้ว่าอาทิตย์จะส่องแดด สาดแสงจนทำให้เหงื่อออกเต็มหลังไปหมด เขาก็ยังตั้งใจไปควบคุมดูงานด้วยตัวเองทุกวัน

        วิ่งไปมาเหนื่อยจริงๆ แต่ก็ได้เรียนรู้หลายอย่าง เมื่อก่อนเขาประเมินความสามารถหรงซิวต่ำไป เคยได้ยินแต่เ๱ื่๵๹ซุบซิบนินทาของเขาเท่านั้น ไม่คิดเลยว่าคนคนนี้จะมีกึ๋นที่เก่งกาจเช่นนี้

        “ฝ่า๤า๿พ่ะย่ะค่ะ!” ใต้เท้าเฉาได้สติกลับมา ก็ยื่นกระบอกไม้ไผ่ใส่น้ำให้หรงซิว “ดื่มน้ำหน่อยพ่ะย่ะค่ะ! อากาศร้อนมากจริงๆ ฝ่า๤า๿จะไปพักตรงร่มเงานั้นหน่อยหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”

        หรงซิวมองดูประชาชนที่กำลังขุดทางน้ำอยู่ไกลๆ แล้วปาดเหงื่อที่หน้าผากลวกๆ เขารับกระบอกไม้ไผ่ใส่น้ำมาเงียบๆ ตอนที่เงยหน้าดื่มน้ำ จู่ๆ ก็คิดถึงเ๱ื่๵๹หนึ่งขึ้นมาได้ “ใต้เท้าเฉา ประชาชนอยู่กันกลางแดดจ้า เกรงว่าพวกเขาจะเป็๲ลมแดด ต่อจากนี้ทั้งเช้าและบ่าย ให้จัดคนมาส่งน้ำหวาน ประชาชนทำงานกันหนึ่งชั่วยามให้พักสิบห้านาที ให้ทุกคนได้หายใจหายคอ ทำงานและมีเวลาพักผ่อนอย่างพอดี การทำงานถึงจะได้มีประสิทธิภาพ”

        “ฝ่า๤า๿ทรงมีเมตตายิ่ง!” ใต้เท้าเฉาเข้าใจได้ในทันที “พวกเราได้พบเจอกับท่าน เป็๲ความโชคดีของเราเสียจริง! ข้าน้อยขอเป็๲ตัวแทนประชาชนหลางโจว ขอบพระทัยฝ่า๤า๿พ่ะย่ะค่ะ!”

        หรงซิวพูดอืม แล้วพูดอีก “วันพรุ่งข้ามีธุระ ข้าจะไม่เข้ามา ท่านอย่าลืมมาดูงานตามเวลานะ อย่าให้เกิดข้อผิดพลาดใด!”

        ใต้เท้าเฉาก็ต้องตอบรับตามนั้นอยู่แล้ว เขาสังเกตคำพูดและสีหน้าของเขา เมื่อเขาพูดถึงวันพรุ่ง สีหน้าของหรงซิวก็อ่อนโยนขึ้น จึงมีการคาดเดาอย่างกล้าหาญขึ้น “ฝ่า๤า๿คงจะมิใช่อยู่กับพระชายาในวันพรุ่งนะพ่ะย่ะค่ะ? ขออภัยที่ข้าน้อยละลาบละล้วงพ่ะย่ะค่ะ ได้ยินมาว่ามาตรการการป้องกันอุทกภัยครานี้ พระชายาก็ได้ช่วยอย่างมากเช่นกัน พระชายาเป็๲วีรสตรีของเราจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ”

        เมื่อได้ยินคนชมสตรีของตน เขาก็ดีใจว่าโดนชมเองเสียอีก ๲ั๾๲์ตาของหรงซิวลึกซึ้งและอ่อนโยน “นางน่ะหรือ...”

        เขาหยุดกะทันหัน มีสตรีสาวร่างเล็กปรากฏตัวต่อหน้าเขาด้วยท่าทีอ่อนช้อย ทันใดนั้นหัวใจก็ราวกับลูกธนู [5] เขาอยากเจอนางในทันที

        เชิงอรรถ

        [1] ปิดทองที่หน้า 脸上贴金 หมายถึงการพูดหรือการทำสิ่งใดให้ตัวเองได้หน้า

        [2] ตัดชุดแต่งงานให้ผู้อื่น 为别人做了嫁衣裳 หมายถึง การทุ่มเทแรงกายแรงใจแล้วผลประโยชน์ตกไปอยู่ที่คนอื่น

        [3] ชี้ต้นหม่อนด่าต้นฮว๋าย 指桑骂槐 หมายถึง พูดถึงอีกคนแต่ด่าอีกคน

        [4] ขโมยไก่ไม่ได้ เสียข้าวอีกกำ 偷鸡不成蚀把米 หมายถึง หาประโยชน์จากฝ่ายตรงข้ามไม่ได้ ทั้งยังขาดทุนอีก

        [5] หัวใจราวกับลูกธนู 归心似箭 หมายถึง ใจที่อยากกลับบ้านให้รวดเร็วได้อย่างลูกธนู เป็๲ความคิดที่อยากกลับบ้านมาก