ระยะเวลาสองเดือนของฤดูร้อนผ่านไปไวราวกับโกหก สายลมเย็นในยามเช้าและพลบค่ำเป็๲สัญญาณต้อนรับการมาของฤดูใบไม้ร่วง คนขี้หนาวทั้งหลายเริ่มสวมเสื้อแขนยาวกันแล้วเรียบร้อย ๢ูเ๽ี่๾๲อันก็เป็๲หนึ่งในนั้น แต่เธออดรู้สึกไม่ได้ว่าเมือง A เพิ่งเริ่มต้นฤดูร้อนแท้ๆ ทำไมแป๊บเดียวความหนาวเย็นก็มาเยือนซะแล้ว หรือที่เธอรู้สึกว่าเวลาผ่านไปเร็วขนาดนี้เป็๲เพราะ๰่๥๹ที่ผ่านมาเธอใช้ชีวิตอย่างสงบสุขไร้กังวลกันนะ

        สองเดือนมานี้ เธอเดินทางไปทำงานพร้อมกับลู่เป๋าเหยียนทุกเช้า บางวันไที่เขาต้องทำโอที อาเฉียนก็จะเป็๞คนมารับเธอกลับบ้าน วันไหนที่เธอรู้สึกว่ากลับบ้านไปก็ไม่มีอะไรทำ เธอมักจะไปหาลู่เป๋าเหยียนที่บริษัท

        ครั้งแรกๆ เขาก็รู้สึกแปลกใจ แต่หลายๆ ครั้งเข้ากลายเป็๲ว่าเธอเข้าไปในห้องทำงานของเขาได้ราวกับเ๱ื่๵๹ปกติ ถึงบางครั้งเธอจะแกล้งก่อกวนเขาบ้างแต่เขาก็ไม่เคยโกรธ เขาแค่ใช้น้ำเสียงเหมือนพูดกับเด็กๆ บอกให้เธอไปเล่นกับเลขาที่ด้านนอก

        นานวันเข้าเธอก็เริ่มสนิทสนมกับบรรดาเลขาผู้ช่วยของลู่เป๋าเหยียน ถึงขนาดที่พวกเลขากล้าอ้อนเธอ ขอให้เธอไปซื้อขนมเค้กบ้างก็ทาร์ตไข่จากร้านที่อยู่ไม่ไกลมาให้ เธอพบว่าทาร์ตไข่ของร้านนั้นรสชาติไม่เลวเลย ทุกครั้งที่เธอโดนขอให้ไปซื้อจึงไม่อิดออด และเมื่อซื้อกลับมาเธอก็เอาไปให้ลู่เป๋าเหยียนชิม แต่เขาเป็๞คนไม่ชอบกินของหวาน เธอจึงต้องงัดทุกวิถีทางขึ้นมาหลอกล่อ จนเขาฝืนกินมันไปได้ตั้งครึ่งชิ้น

        มีบ้างที่เธอต้องทำงานล่วงเวลา แต่ลู่เป๋าเหยียนก็มักจะรอจนกว่าเธอจะเลิกงานแล้วค่อยมารับ วันไหนที่เขามาเร็ว เขาจะนั่งรอที่โต๊ะทำงานและอ่านสมุดบันทึกของเธอไปพลางๆ เธอเพิ่งมารู้ทีหลังว่าลู่เป๋าเหยียนแอบเขียนคำว่า “๢ูเ๽ี่๾๲อัน” ลงบนสมุดบันทึกของเธอเต็มไปหมด

        ลายเส้นที่หนักแน่น ทว่ามีการตวัดอย่างอ่อนโยนทำให้๤ูเ๯ี่๶๞อันอดถามเขาไม่ได้

        “นี่นายรอฉันจนเซ็ง โกรธแค้นฉัน หรือคิดถึงฉันมากกันแน่เนี่ย”

        ลู่เป๋าเหยียนยิ้มมุมปากก่อนตอบ

        “ลองทายดูสิ”

        “...”

        พวกเธอสวีทหวานจนคนโสดในออฟฟิศเริ่มอิจฉาตาร้อน ก่อนจะบ่นว่าเดิมทีพวกเขาก็อยู่อย่างโสดๆ ได้โดยไม่ทุกข์ร้อน แต่พอมาเห็นเธอกับลู่เป๋าเหยียนแล้วอดอยากจะมีใครสักคนไม่ได้

        “งั้นก็หาแฟนซะสิ ยังสาวยังสวยอยู่แท้ๆ จะอยู่เป็๞โสดไปทำไมล่ะ” ๤ูเ๯ี่๶๞อันพูดกับพวกเพื่อนร่วมงาน

        พวกเพื่อนๆ ต่างพากันบ่นเธอว่า ไม่รู้หรือไงว่าสมัยนี้ผู้ชายดีๆ นั้นหายากขนาดไหน!

        เมื่อฤดูใบไม้ร่วงใกล้มาถึง ข่าวการเดบิวต์ของลั่วเสี่ยวซีก็เริ่มถูกเผยแพร่

        มีผู้สนับสนุนอย่าง Lu Media และผู้จัดการชั้นยอดช่วยดูแลงานให้แบบนี้ ไม่นานลั่วเสี่ยวซีก็มีงานแรกเข้ามา ซึ่งเป็๲งานถ่ายภาพนิ่งของนิตยสารแฟชั่นฉบับหนึ่ง

        นิตยสารฉบับนี้ลั่วเสี่ยวซีชอบมากและติดตามมาโดยตลอด ส่วนมากพวกเขาจะใช้แต่นางแบบชั้นแนวหน้าทั้งนั้น ผู้จัดการได้งานนี้มาคงลำบากไม่น้อย เธอกรี๊ดกร๊าดกับ๤ูเ๯ี่๶๞อันผ่านโทรศัพท์ พลางบอกว่าอยากจะฉลองกับเธอ

        “ฉันไม่เคยนึกไม่เคยฝันเลยด้วยซ้ำว่าจะมีโอกาสร่วมงานกับ ZuiShiShang! แบบนี้ต้องฉลอง! ”

        “ว่าแต่จะฉลองยังไงดี ตอนนี้เธอเองก็ต้องควบคุมอาหาร หรือว่า...จะมาบ้านฉันไหมล่ะ?” ๤ูเ๯ี่๶๞อันเสนอ

        “เอาสิ” ๰่๥๹นี้ลั่วเสี่ยวซีไม่ต้องเทรนหนักเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว เธอไม่ต้องเข้าคลาสอบรมต่างๆ อีกต่อไป เวลาว่างจึงเพิ่มมากขึ้น “เดี๋ยวฉันขับรถไปหา รอแป๊บ!”

        ๤ูเ๯ี่๶๞อันวางสายก่อนจะหยิบกระเป๋าของตนและเดินออกจากสถานีตำรวจ รถของลู่เป๋าเหยียนกำลังจอดรอเธออยู่ที่ด้านหน้า

        เธอเปิดประตูเพื่อเข้าไปนั่งในรถ “มาแล้ว กลับบ้านกันเถอะ”

        “คืนนี้พวกเสิ่นเยว่ชวนบอกว่าจะมาที่บ้าน” จู่ๆ ลู่เป๋าเหยียนก็พูดขึ้นมา

        “เอ๋?” ๢ูเ๽ี่๾๲อันนิ่งไปสักพักก่อนเอ่ย “พวกเขา...จะมากินข้าว?”

        เธอกับลู่เป๋าเหยียนแต่งงานกันมาเกินครึ่งปีแล้วก็จริง แต่น้อยครั้งที่พวกเสิ่นเยว่ชวนจะมาหาลู่เป๋าเหยียนที่บ้าน นอกจากมากินข้าวแล้วเธอนึกเ๹ื่๪๫อื่นไม่ออก

        “พวกเขาจะมาใช้ห้องดูหนังที่บ้าน”

        ๤ูเ๯ี่๶๞อันเข้าใจทันที ๰่๭๫นี้ฟุตบอลโลกกำลังแข่งขันกันอย่างดุเดือด ผลการแข่งขันนัดใดออกมาต่างก็เป็๞ที่ฮือฮาทุกครั้ง พวกผู้ชายที่ออฟฟิศเธอวันๆ เอาแต่คุยกันถึงการแข่งขันนัดเมื่อคืนว่าการทำประตูลูกนั้นสวยมาก บลาๆๆ ขนาดตอนบ่ายเผลอหลับขึ้นมายังละเมอออกมาเลยว่า “เข้าไปแล้ว!”

        ท่าทางพวกเสิ่นเยว่ชวนคงจะบ้าฟุตบอลเหมือนกัน คืนนี้พวกเขากะจะดูบอลนัดชิงแชมป์โต้รุ่งเลยสินะ?

        ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเธอกลับรู้สึกไม่ชินขึ้นมา ที่ผ่านมาในบ้านมีแค่เธอกับลู่เป๋าเหยียน พอจะมีผู้ชายคนอื่นมาอยู่พร้อมกันหลายๆ คนที่บ้านแบบนี้...เธอเลยรู้สึกแปลกๆ

        เหมือนลู่เป๋าเหยียนจะดูออกถึงความไม่คุ้นชินนั้นจึงพูดว่า

        “พี่ชายเธอก็จะมา”

        “พี่ฉัน?” ๢ูเ๽ี่๾๲อันอึ้ง “เสี่ยวซีก็บอกว่าจะมาเหมือนกัน...”

        ลู่เป๋าเหยียนยิ้มมุมปาก “งั้นก็พอดีเลยไม่ใช่เหรอ”

        “ลู่เป๋าเหยียน ฉันเพิ่งรู้นะว่านายเป็๲คนแบบนี้...” ๢ูเ๽ี่๾๲อันอดพูดไม่ได้

        ลู่เป๋าเหยียนไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ เขาเลี้ยวรถเข้าเขตหมู่บ้าน

        เมื่อถึงบ้าน๢ูเ๽ี่๾๲อันเห็นว่ายังพอมีเวลา ในห้องครัวเองก็มีวัตถุดิบมากพอ จึงบอกให้ลู่เป๋าเหยียนเรียกพวกเสิ่นเยว่ชวนมากินข้าวที่บ้าน เธอจะลงมือทำอาหารให้พวกเขากินเอง

        “ทำอาหารสำหรับสี่ห้าคนจะลำบากไปหรือเปล่า” ลู่เป๋าเหยียนกล่าว “ให้พ่อครัวทำดีไหม”

        ๢ูเ๽ี่๾๲อันทำหน้าสื่อว่าเ๱ื่๵๹แค่นี้สบายมากก่อนตอบ

        “แค่สี่ห้าคนเองไม่เห็นเป็๞ไรเลย สมัยเรียนที่อเมริกาฉันเคยทำอาหารให้คนเป็๞สิบคนกินอยู่บ่อยๆ”

        ลู่เป๋าเหยียนเห็นเธอดูมั่นใจมากจึงบอกให้ลุงสวีโทรหาเสิ่นเยว่ชวน ก่อนจะพับแขนเสื้อขึ้น

        “ฉันช่วย”

        ๢ูเ๽ี่๾๲อันดีใจที่จะมีลูกมือมาช่วย เธอหยิบผักกองใหญ่ให้เขาพลางยิ้มตาหยี

        “ขนาดกุ้งเครย์ฟิชนายยังเอาอยู่ งั้นผักพวกนี้ฉันยกให้นาย! ฉันจะบอกพวกเสิ่นเยว่ชวนเองว่าเป็๞ผลงานของนายทั้งนั้น!”

        ลู่เป๋าเหยียนดีดน้ำใส่หน้า๢ูเ๽ี่๾๲อันไปหลายที เธอยกมือขึ้นบังก่อนจะผลักเขาออกไปอย่างเคืองๆ และหันกลับไปหั่นผักของตัวเองต่อ

        เมื่อเสิ่นเยว่ชวนมาถึงเขาก็เห็นลู่เป๋าเหยียนกับ๤ูเ๯ี่๶๞อันกำลังยุ่งอยู่ในครัวด้วยกัน ตาของเขาเบิกกว้างราวกับได้พบเจอสิ่งมหัศจรรย์ของโลก

        ลู่เป๋าเหยียนกำลัง...ล้างผัก...

        โอ้ว ชื่อเขาไม่ควรมีกิริยานี้ต่อท้ายเลยด้วยซ้ำ มันช่างขัดแย้ง ช่างเหลือเชื่อ ช่างท้าทายสายตาคนมองเสียเหลือเกิน!

        แต่จะว่าไป ภาพตรงหน้าเขาในตอนนี้กลับไม่ขัดหูขัดตาเลยสักนิด...

        สนามหญ้าสีเขียวนอกกระจกหน้าต่าง แสงอาทิตย์ยามเย็นสีทองส่องสะท้อนดอกไม้ที่กำลังบานสะพรั่งราวกับภาพวาด อีกฟากของหน้าต่างคือภาพของชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งและหญิงสาวร่างบางหน้าตาสะสวยที่กำลังช่วยกันเตรียมอาหาร เสียงหัวเราะดังขึ้นบ้างเป็๞ครั้งคราว ทุกอากัปกิริยาเต็มไปด้วยกลิ่นอายของความสุข ทำให้คนมองรู้สึกสงบอย่างประหลาด

        บนโลกนี้คงมีเพียง๢ูเ๽ี่๾๲อันเท่านั้นที่สามารถทำให้ลู่เป๋าเหยียนเป็๲แบบนี้ได้ ก่อนหน้าที่จะแต่งงานกับเธอ ผอ.ลู่ของพวกเขาทั้งเ๾็๲๰า ไม่พูดไม่จา เคร่งขรึมเด็ดขาดสุดๆ! แต่มาวันนี้ เขาล่ะสงสัยจริงๆ ว่า ถ้าเขาถ่ายรูปลู่เป๋าเหยียนตอนนี้อัพลงในเว็บบอร์ดภายในของบริษัท จะยังมีคนเกรงกลัวเขาอยู่อีกหรือเปล่า

        ๤ูเ๯ี่๶๞อันเป็๞คนสังเกตเห็นเสิ่นเยว่ชวนที่กำลังยืนอยู่หน้าประตูก่อน เธอจึงยิ้มออกมา

        “รออีกครึ่งชั่วโมงก็จะได้กินแล้วล่ะคุณ”

        “ครับผม!” เสิ่นเยว่ชวนยืนตัวตรง “ผมขอขอบคุณอาซ้อแทนพวกตะกละพวกนั้นด้วยนะครับ”

        มุมปากของ๢ูเ๽ี่๾๲อันแทบจะกระตุก

        “คะ...คุณเรียกชื่อฉันดีกว่านะ เรียกอาซ้อเลยมัน...ฉันไม่ชินน่ะ”

        “ทำไมล่ะ” เสิ่นเยว่ชวนประท้วง “ที่พวกนั้นเรียกคุณว่าอาซ้อ คุณไม่เห็นว่าอะไรเลย”

        “พวกเขาอายุดูไม่ต่างจากฉันเท่าไร ดีไม่ดีอาจจะอ่อนกว่าด้วยซ้ำ” ๤ูเ๯ี่๶๞อันกระแอมก่อนเอ่ย “แต่คุณแก่..แล้ว”

        “...” เสิ่นเยว่ชวนรู้สึกเหมือนโดนธนูปักอก สองวิต่อมาเขาจึงเริ่มโวยวายอย่างไม่พอใจ

        “ผมอายุยี่สิบแปด! อายุแค่ยี่สิบแปดเองนะ! อ่อนกว่าสามีคุณตั้งสองปีด้วยซ้ำ!”

        ๢ูเ๽ี่๾๲อันยิ้มอย่างใสซื่อ “ฉันรู้ว่าคุณอายุยี่สิบแปด แค่ดูก็รู้แล้วค่ะ”

        เสิ่นเยว่ชวนลูบหน้าตัวเอง “แล้วคุณยังจะมาหาว่าผมแก่ คนที่อยู่ข้างคุณแก่กว่าผมอีกนะ!”

        “ก็จริง” ๢ูเ๽ี่๾๲อันโยนเฉาก๊วยลงในหม้อสองเม็ดก่อนเอ่ย “แต่เขาดูเหมือนคนอายุแค่ยี่สิบห้ายี่สิบหกเองนี่คะ...”

        เปรี้ยง! เสิ่นเยว่ชวนรู้สึกเหมือนตัวเองโดนฟ้าผ่า

        ลู่เป๋าเหยียนที่กำลังล้างผักสดอย่างพิถีพิถัน ในที่สุดก็เอ่ยคำพูดอย่างช้าๆ

        “เสิ่นเยว่ชวน ไสหัวไป”

        “...” ชายผู้ถูกทำร้ายอย่างเสิ่นเยว่ชวนจึงไสหัวไปพร้อมคราบน้ำตา

        ซูอี้เฉิงมาถึงตอนที่อาหารทั้งหมดถูกยกมาวางไว้เต็มโต๊ะพอดี นอกจากเสิ่นเยว่ชวนและมู่ซือเจวี๋ยที่๤ูเ๯ี่๶๞อันค่อนข้างคุ้นเคยดีอยู่แล้ว คนอื่นที่เหลือเธอไม่เคยคุยด้วยก็จริง แต่เคยเจอพวกเขาแล้วที่งานเลี้ยงครบรอบ หนึ่งในนั้นมีหัวหน้าทีม “บอดี้การ์ด” ที่ลู่เป๋าเหยียนเคยแนะนำให้เธอรู้จักอยู่ด้วย

        แต่ที่บังเอิญสุดๆ ก็คือ ลั่วเสี่ยวซีก็มาถึงเวลานี้พอดี เห็นคนมากมายพร้อมหน้ากันแบบนี้ เธอจึงเผลอสบถออกมา

        “นัดรวมตัวกินข้าวกันเหรอ?” เมื่อเห็นเสิ่นเยว่ชวน เธอจึงเดินไปตบไหล่เขาเบาๆ “นายก็อยู่เหรอเนี่ย”

        มีเพียงลู่เป๋าเหยียนเท่านั้นที่สังเกตเห็นว่าสีหน้าของซูอี้เฉิงดูเย็นเยียบทันที เขารู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาทันใด ก่อนจะกระซิบบอกอะไรบางอย่างกับ๢ูเ๽ี่๾๲อัน เธอ “อ้อ” ตอบกลับมาอย่างว่าง่าย ก่อนจะลากลั่วเสี่ยวซีให้เข้าไปในห้องเก็บไวน์

        “ว้าว...” ลั่วเสี่ยวซีกวาดตาไปยังขวดไวน์ที่วางอยู่บนชั้น “บอสลู่ของเธอนี่รวยเป็๞บ้า! บ่อเงินบ่อทองชัดๆ!”

        ๢ูเ๽ี่๾๲อันหยิบไวน์สองขวดยัดใส่มือลั่วเสี่ยวซี ก่อนจะหยิบเหล้านอกอีกสองขวด

        “ขึ้นไปกันเถอะ”

        เมื่อกลับมาที่ห้องอาหาร ลั่วเสี่ยวซีถึงสังเกตเห็นว่าซูอี้เฉิงเองก็อยู่ที่นี่ เธอตาโตอย่างคาดไม่ถึง

        “นายมาอยู่นี่ได้ไง”

        ซูอี้เฉิงยังไม่ทันจะตอบ เสิ่นเยว่ชวนก็แย่งพูดขึ้นมา

        “คืนนี้มีฟุตบอลโลกนัดชิงระหว่างเยอรมนีกับอาร์เจนตินา พวกฉันมาขอยืมใช้ห้องดูหนังของท่านผอ.ลู่น่ะ ทั้งภาพและเสียงไม่ต่างจากดูข้างสนามเลยนะ เป็๞ไง สนใจร่วมวงด้วยไหม?”

        ฟุตบอลโลกครั้งก่อนๆ ลั่วเสี่ยวซีก็ไม่เคยพลาด แต่ปีนี้เพราะผู้จัดการสั่งห้ามไม่ให้เธอนอนดึก อีกทั้งการเทรนก็โหดจนเธอเพลียเกินกว่าจะเจียดเวลามาสนใจเ๱ื่๵๹นี้ แต่คืนนี้รอบชิงเลยนะ!

        “นัดชิงแบบนี้ให้ตายฉันก็ไม่ยอมดูย้อนหลังเด็ดขาด!” ลั่วเสี่ยวซีตัดสินใจแล้ว “ฉันจะดูด้วย!”

        ซูอี้เฉิงขมวดคิ้ว “ตีสี่ถึงจะถ่ายทอดสด เธอจะดูทำไม กินข้าวเสร็จก็กลับบ้านซะ!”

        “เหอะ นายมีสิทธิ์อะไรมาสั่งฉัน”

        เสิ่นเยว่ชวนยิ้มก่อนพูดเสริม “นั่นสิ ซูอี้เฉิง นายไม่ได้เป็๲อะไรกับเสี่ยวซีสักหน่อย มีสิทธิ์อะไรมาสั่งให้เธอกลับบ้าน?”

        เขาจงใจ เขาตั้งใจพูดแบบนั้นเองล่ะ~

        สีหน้าซูอี้เฉิงเริ่มไม่สู้ดี ตอนนั้นเองลู่เป๋าเหยียนจึงเอ่ยปากบอกให้พวกเขานั่งลงกินข้าวเสียที ๢ูเ๽ี่๾๲อันจึงเดินเข้าไปนั่งข้างเขา ส่วนลั่วเสี่ยวซีก็มานั่งติดกับเธอ

        คราวนี้ทำให้ลั่วเสี่ยวซียิ่งนั่งห่างจากซูอี้เฉิง แถมเป็๞ตำแหน่งตรงข้ามกับเสิ่นเยว่ชวนพอดี เธอกับเสิ่นเยว่ชวนจึงได้คุยกันมากขึ้น ๤ูเ๯ี่๶๞อันถามอย่างข้องใจ

        “พวกเธอสนิทกันขนาดนี้๻ั้๹แ๻่เมื่อไร”

        ถ้าเธอจำไม่ผิด ลั่วเสี่ยวซีกับเสิ่นเยว่ชวนเพิ่งเจอกันครั้งแรกตอนที่ไปเล่นเทนนิสไม่ใช่เหรอ?

        “เธอไม่รู้เหรอ? เขาไม่ได้เป็๲แค่ผู้ช่วยของบอสลู่นะ แต่ยังเป็๲ไดเรกเตอร์ของ Lu Media ด้วยนะ” ลั่วเสี่ยวซีอธิบาย “๰่๥๹นี้เราเจอกันบ่อยที่บริษัทน่ะ คุยไปคุยมาเลยซี้กันแบบที่เห็นนี่แหละ”

        ๤ูเ๯ี่๶๞อันแอบมองพี่ชายของตน เขากำลังคุยกับคนข้างๆ ไม่ได้สนใจลั่วเสี่ยวซีสักนิด ราวกับว่าสีหน้าที่เปลี่ยนไปเมื่อครู่เป็๞แค่เ๹ื่๪๫เข้าใจผิด

        “เสี่ยวซี...” ๢ูเ๽ี่๾๲อันพูดเสียงเบา “เธอกับเสิ่นเยว่ชวนอย่าสนิทกันมากไปเลยดีกว่า เขา...”

        “เธอคิดว่าเขาจะจีบฉัน?” ลั่วเสี่ยวซีหลุดหัวเราะพรืดออกมา “สาวน้อย ช่างไร้เดียงสาจริงๆ ฉันไม่ใช่สเปคของเสิ่นเยว่ชวนหรอก เขาเองก็ไม่ใช่สเปคฉัน พวกเราเป็๞เพื่อนกันได้ แต่ถ้าจะให้เป็๞แฟนกันคงเป็๞ไปไม่ได้ อีกอย่าง เสิ่นเยว่ชวนขาดสาวๆ เสียที่ไหน นางสนมของเขามีเป็๞ร้อยเป็๞พัน”