กระทั่งรถม้าหยุดลง เบื้องหน้าประตูใหญ่ของคฤหาสน์หลังหนึ่ง บนคานประตูมีอักษรสีแดงชาดเขียนเอาไว้พร้อมกับลวดลายหงส์ัฉวัดเฉวียน “จวนสกุลมู่”
นี่มันสถานที่ใดกัน เฟิ่งเฉี่ยนพยายามเค้นความทรงจำของตนเอง ทว่ากลับไม่ได้อะไรกลับมา
“พี่รอง!” สตรีในชุดสีเขียวพลันส่งเสียงร้องเรียก พร้อมกับยกชายกระโปรงลงจากรถม้า
มองออกไปจากผ้าม่านหน้าต่างที่เลิกขึ้น เฟิ่งเฉี่ยนเห็นบุรุษวัยหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่ข้างรถม้า
บุรุษคนนั้นสวมชุดยาวสีฟ้าอ่อนทั้งชุด รูปร่างสูงใหญ่ เส้นผมดำยาวสลวยบนศีรษะถูกมัดรวบไว้บนศีรษะ ใช้ผ้าไหมสีฟ้ารวบเอาไว้ปลายผมตกอยู่บริเวณบั้นเอว หน้าตาของเขานับว่าเป็บุรุษรูปงามโดดเด่นคนหนึ่ง ดวงตาใสสะอาดคู่นั้นมองแล้วให้ความรู้สึกสะอาดบริสุทธิ์ ผนวกกับบุคลิกสง่างามราวกับต้นไผ่ของเขา ทำให้คนรู้สึกดีต่อเขาทันทีที่พบเห็น
เมื่อต้องอยู่กับใบหน้าเ็าปานน้ำแข็งของเซวียนหยวนเช่อเป็เวลานาน แล้วมองบุรุษตรงหน้าอีกครั้ง เฟิ่งเฉี่ยนรู้สึกเพียงว่าตนได้ก้าวข้ามจากเหมันตฤดูเข้ามาสู่วสันตฤดู สบายหูสบายตาราวกับสายลมอันอบอุ่นของวสันตฤดูที่พัดผ่าน จึงอดไม่ได้ที่จ้องมองเขานานสักหน่อย
บังเอิญว่าบุรุษคนนั้นเงยหน้าขึ้นมองมา เมื่อดวงตาทั้งสี่ประสานกัน เขาตะลึงไปชั่วขณะ อาจเป็เพราะนางจ้องเขานานเกินไป ทำให้อีกฝ่ายรู้สึกขัดเขินจนหน้าแดง จากนั้นจึงหลบเลี่ยงให้พ้นสายตาของนาง
น่าสนุก บนโลกนี้ถึงกับยังมีบุรุษขี้อายเช่นนี้อยู่อีกหรือ
หัวไหล่ของนางพลันถูกกระแทกเต็มแรง นางร้องอึกอักในคอ กลิ่นอายเย็นเยียบพัดผ่านปกคอเสื้อ ไม่รู้ว่าเซวียนหยวนเช่อเดินมายืนข้างกายนางั้แ่เมื่อใด เขากล่าวคำพูดทิ้งท้ายว่า “อย่าได้ลืมฐานะของตน!”
เฟิ่งเฉี่ยนตกตะลึง ข้าทำไมล่ะ ก็แค่มองบุรุษรูปงามคนหนึ่งเท่านั้น
เฮอะ มีแต่ท่านเท่านั้นที่ไปเด็ดดอกไม้ใบหญ้าข้างนอกได้ แต่ไม่อนุญาตให้ข้าชื่นชมบุรุษรูปงามเช่นนั้นหรือ
ให้ขุนนางวางเพลิงได้ แต่ไม่อนุญาตให้ชาวบ้านจุดตะเกียง...พูดแล้วก็คือเขาที่เป็จอมเผด็จการจึงจะทำได้!
นางลุกขึ้นลงจากรถม้าพร้อมแอบร้องโอดครวญในใจ
“กระหม่อม มู่ชิงเซียว ถวายบังคมฝ่าาพ่ะย่ะค่ะ”
ที่แท้เขาชื่อ มู่ชิงเซียว ไม่เพียงแต่บุคลิกดี กระทั่งนามก็ยังไพเราะ ช่างเป็คนที่ให้ความรู้สึกเป็มิตรต่อผู้อื่น ไม่ว่าอะไรๆ ก็ดูน่ารื่นหูรื่นตาไปหมด!
มู่ชิงหว่านพลันชี้มาที่นางพร้อมกับกล่าวด้วยสีหน้าเ็า “เ้าคนขี้ริ้วคนนี้! ใครอนุญาตให้เ้าจ้องมองพี่รองของข้า”
ชั่วขณะนั้น สายตาทุกคู่ล้วนตกลงมาอยู่บนร่างของเฟิ่งเฉี่ยน
นางลูบจมูกอย่างปลงตก นางก็แค่ชื่นชมเท่านั้นเอง!
“เขาหน้าตาดีนี่นา ชื่นชมสักหน่อยก็ไม่ได้หรือไร ข้าไม่ได้มองเ้าสักหน่อย เ้าจะร้อนใจไปไย เ้าขอให้ข้ามอง ข้ายังคร้านจะมอง”
“เ้า...” มู่ชิงหว่านโมโหจนกระทืบเท้า
“น้องหญิงสาม อย่าเสียมารยาท!” มู่ชิงเซียวตำหนินางเบาๆ ทว่าแก้มทั้งสองข้างของเขากลับแดงยิ่งกว่าเมื่อสักครู่
เซวียนหยวนเช่อหันมาด้วยสีหน้าพยับฟ้าพยับฝน เขามองเฟิ่งเฉี่ยนด้วยสายตาเ็าและเอ่ยปากว่า “มู่ไท่ฟู่เป็อาจารย์ผู้มีพระคุณของเจิ้น หากเ้าสามารถรักษาเขาให้หายดีได้ เื่ก่อนหน้านี้เจิ้นจะไม่เก็บมาใส่ใจอีก หากรักษาไม่ได้ เพิ่มโทษอีกหนึ่งเท่า! เ้าดูเองก็แล้วกันว่าจะจัดการอย่างไร!”
พูดแล้วเขาหันไปพยักหน้ากับมู่ชิงเซียว “มอบนางให้เ้าแล้ว! เจิ้นยังมีราชกิจต้องกลับไปจัดการ ไว้วันหน้าค่อยมาเยี่ยมท่านอาจารย์”
มู่ชิงเซียวรีบตอบกลับ “ทำให้ฝ่าาต้องกังวลพระทัยแล้วพ่ะย่ะค่ะ”
เฟิ่งเฉี่ยนงงงันไปครู่หนึ่งจึงเพิ่งจะได้สติกลับมา ที่แท้เซวียนหยวนเช่อพานางมาที่นี่เพื่อมารักษาคน แต่นางมีน้ำสมุนไพรร้อยชนิดเพียงสองขวด ก่อนหน้านี้เพื่อช่วยองค์ไท่จื่อน้อย นางได้ใช้มันไปหมดแล้ว ตอนนี้ให้นางเอาอะไรมารักษาคนเล่า นี่มิใช่กลั่นแกล้งนางหรอกหรือ
“นี่ ช้าก่อน! ข้ารักษาไม่ได้! ในมือข้าไม่มียาแล้ว!”
เซวียนหยวนเช่อไม่แม้แต่จะเหลือบแลนาง เขาตรงขึ้นไปนั่งบนรถม้า น้ำเสียงเย็นเยียบนั้นดังผ่านผ้าม่านของรถม้าออกมา “นี่เป็เื่ของเ้า หากไม่อาจปฏิบัติภารกิจให้สำเร็จได้ ก็รับผิดชอบผลที่ตามมาด้วยตนเองก็แล้วกัน!”
พูดจบรถม้าเคลื่อนไหวทันที รถม้าค่อยๆ เคลื่อนตัวผ่านหน้าเฟิ่งเฉี่ยนออกไปไกล...
“เซวียนหยวนเช่อ ข้ารักษาไม่ได้จริงๆ ท่านเปลี่ยนวิธีการลงโทษเถอะ!”
เฟิ่งเฉี่ยนคิดจะไล่ตามไป แต่แขนของนางถูกมู่ชิงหว่านคว้าเอาไว้ นางพูดกับเฟิ่งเฉี่ยนด้วยน้ำเสียงคาดคั้นเอาผิด “เ้าช่างบังอาจนัก ถึงกับกล้าเรียกนามต้องห้ามของฝ่าา เ้าไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วใช่หรือไม่”
“เ้าหลีกไปนะ!” เฟิ่งเฉี่ยนออกแรงกระชากแขนออกจากมือของมู่ชิงหว่าน เพิ่งจะก้าวขึ้นข้างหน้าได้สองก้าวกลับถูกมู่ชิงเซียวขวางเอาไว้
“แม่นาง ในเมื่อฝ่าาทรงตัดสินพระทัยเช่นนี้ พระองค์ย่อมต้องมีเหตุผลของพระองค์ ในเมื่อมาถึงแล้วก็อยู่ที่นี่อย่างสงบเถิด!”
สีหน้าเฟิ่งเฉี่ยนเต็มไปด้วยความขมขื่น นางรักษาโรคไม่เป็จริงๆ นี่นา แม้นางจะกระจ่างแจ้งในความรู้ทางการแพทย์ขั้นพื้นฐานจากการศึกษาศิษย์ของนาง แต่นั่นเป็เพียงการรักษาแผลภายนอกแบบง่ายๆ เท่านั้น หากต้องมารักษาโรคที่มีความซับซ้อน นางรักษาไม่ได้จริงๆ!