ความพยายามไม่ทรยศผู้ที่มีใจมุมานะ

        หลิวฟางไม่ได้ไปหมู่บ้านชีจิ่งเสียเที่ยว ในที่สุดเธอก็ได้ทราบถึงที่พักพิงของสองแม่ลูกในซางตู

        ได้ยินว่าเช่าบ้านคนอื่นเขาอาศัย หลิวฟางโล่งใจไปเปราะหนึ่ง เนื่องจากเมื่อตอนที่รู้ว่าเซี่ยเสี่ยวหลานมีคนรัก เธอนึกว่าเซี่ยเสี่ยวหลานได้พาหลิวเฟินแต่งงานเข้าบ้านใครแล้วเสียอีก ยังไม่ออกเรือนก็ดี ถ้ามิใช่เพื่อการจับคู่วิวาห์นั่น เธอคงไม่รีบร้อนติดต่อพี่รองผู้หย่าร้างและบุตรสาวแน่

        หากบอกว่าหลิวฟางไม่เคยคิดจะช่วยเหลือพี่รองผู้มีสถานะเป็๞ม่ายในด้านการเงินเลยก็ถือว่าผิด ทว่าสำหรับหลิวฟาง การแนะนำงานวิวาห์นั่นแก่เซี่ยเสี่ยวหลานคือการกำลังช่วยเหลือสองแม่ลูก แต่งเข้าไปไม่ต้องกังวลเ๹ื่๪๫การกินการอยู่ เด็กสาวชนบทผู้ไร้ซึ่งวุฒิการศึกษา พ่อแม่หย่าร้าง อีกทั้งกิตติศัพท์ก็ไม่งามนัก ยังคิดจะแต่งงานกับคนที่ดีกว่านี้อีกหรือ?

        ถ้าไม่ใช่หลานสาวแท้ๆ เ๱ื่๵๹ดีเช่นนี้จะตกมาถึงเซี่ยเสี่ยวหลานหรือ

        “หาเ๯้าตัวเจอเป็๞พอ ธุระนี้เร่งด่วนก็จริง แต่เวลานานแล้วยังรอมาได้ รออีกสักสองสามวันก็คงไม่ต่างกัน คุณต้องรู้ให้ชัดก่อนว่าพวกเธอมีชีวิตอย่างไรในซางตู”

        เหลียงปิ่งอันสนทนากับภรรยาด้วยความจริงจังอย่างยิ่ง

        ทำไมหลิวหย่งและหลิวเฟินถึงไปซางตูโดยไม่บอกไม่กล่าวอะไรสักคำ จะไม่ให้หลิวฟางร้อนใจจนทนไม่ไหวได้หรือ

        ถ้าคราวนี้หลิวฟางตามไปถึงบ้านเพื่อพูดเหลวไหลอีก ธุระคาใจของเหลียงปิ่งอันต้องล้มเหลวโดยสิ้นเชิงแน่ แม้หลิวหย่งและหลิวเฟินจะยากจน ทว่าทั้งสองคนไม่เคยเอ่ยปากร้องขออะไรจากบ้านเหลียงเลยจริงๆ การที่สถานะในบ้านเหลียงของหลิวฟางไม่ต่ำต้อย ประการแรกเพราะวัยสาวหน้าตาสะสวยและเหลียงปิ่งอันเองก็ยินดีสู่ขอเข้าบ้าน ประการที่สองคือหลิวฟางให้กำเนิดลูกชายลูกสาวอย่างละคนแก่เหลียงปิ่งอัน ประการที่สามก็คือครอบครัวฝั่งมารดาหลิวฟางไม่มากวนให้รำคาญใจ

        ขอเพียงไม่สร้างปัญหาเพิ่มให้เหลียงปิ่งอัน แม้จะยากจนไปสักหน่อย ก็ยังดีกว่าคนประเภททั้งจนและหน้าด้านอยู่ดี

        แน่นอน เหลียงปิ่งอันไม่เกลียดคนบ้านหลิว แต่ก็ไม่ได้ชอบเท่าไร

        ความสัมพันธ์ของการสมรสคือตัวช่วย คอยดูแลเกื้อกูลซึ่งกันและกันได้ ตอนยังหนุ่มเขาคิดว่าสามารถฝ่าฟันทุกอย่างได้ด้วยตนเอง จึงตัดสินใจแต่งงานกับหลิวฟางผู้ไม่สมฐานะกัน ครอบครัวภรรยาช่วยอะไรไม่ได้แม้แต่น้อย ทว่าพอถึงวัยกลางคนจึงเข้าใจ ตนเองมีความสามารถแล้วอย่างไร หากเครือญาติจากการสมรสช่วยได้อีกแรง เขาจะก้าวหน้าไกลกว่านี้แน่นอน

        บ้านหลิวยากจนข้นแค้นเต็มประดา นอกจากจนแล้วยังเป็๲คนต่างถิ่นอีก

        หลิวหย่งได้ภรรยาเป็๞หญิงที่สมรสซ้ำสอง บ้านหลี่เป็๞เกษตรกร

        คนที่หลิวเฟินสมรสด้วยก็เป็๲เกษตรกรเหมือนกัน

        หลิวฟางถือว่าเป็๞คนมีอนาคตไกลที่สุดของบ้านหลิวแล้ว ยังคาดหวังว่าบ้านหลิวจะช่วยอะไรได้?

        โชคดีที่แม้รุ่นก่อนใช้ไม่ได้ ทว่ายังมีรุ่นลูกนี้อยู่ หลังจากเห็นเซี่ยเสี่ยวหลาน เหลียงปิ่งอันก็มั่นใจมาก เซี่ยเสี่ยวหลานหน้าตาสะสวยเหลือเกิน เป็๲เ๽้าของรูปลักษณ์ที่ต้องใจบุรุษได้อย่างง่ายดาย พวกจิตใจไม่ค่อยแข็งแกร่ง เมื่อยืนอยู่ตรงหน้าเซี่ยเสี่ยวหลานอาจถึงขั้นเดินเหินไม่ไหว สำหรับผู้หลงใหลในเสน่ห์สตรีงาม รูปลักษณ์ของเซี่ยเสี่ยวหลานราวกับอาวุธดีๆ นี่เอง ฝ่าฟันอุปสรรคที่กีดขวางทุกสิ่ง และสามารถสร้างสัมพันธ์สมรสอันดีได้

        การแต่งงานครั้งนี้จะเป็๞ประโยชน์ต่อเหลียงปิ่งอัน

        เนื่องจากจะเป็๲การแต่งงานที่เขาทำหน้าที่เป็๲สื่อกลาง ดังนั้นผลงานก็จะเป็๲ของเขา

        อีกอย่างถ้าไม่ให้เซี่ยเสี่ยวหลานแต่ง คนที่อีกฝ่ายถูกใจคือเหลียงฮวน เหลียงปิ่งอันเสียดายผลประโยชน์ที่อีกฝ่ายให้เขาได้ ทว่าไม่ยินดีให้เหลียงฮวนแต่งเอง... เหลียงฮวนเป็๞ลูกสาวของเขา ในอนาคตอาจได้แต่งกับคนเลอเลิศยิ่งกว่านี้ เซี่ยเสี่ยวหลานน่ะหรือ หน้าตาสวย แต่ตอนเกิดไม่ได้เลือกเกิดให้ดี ดันเกิดเป็๞ลูกสาวของเกษตรกรเซี่ยต้าจวิน วิวาห์ครั้งนี้คือผลลัพธ์ที่ดีที่สุดแล้ว

        ปณิธาณของเหลียงปิ่งอันที่อยากจะสนับสนุนวิวาห์ครั้งนี้ช่างแรงกล้า ถึงขนาดเคยเผยการมีอยู่ของเซี่ยเสี่ยวหลานต่อหน้าอีกฝ่ายแล้ว เขาเล่าถึงเ๱ื่๵๹ราวสาเหตุของการแต่งงานครั้งนี้และสนทนากับหลิวฟาง อธิบายยาวนานหนึ่งชั่วโมงเต็ม เพราะจำเป็๲ต้องจัดแจงกระบวนการคิดวิเคราะห์ของหลิวฟางให้ชัดเจน ร่วมเรียงเคียงหมอนมาสิบกว่าปีแล้ว ความสามารถในการทำภารกิจของหลิวฟางเป็๲อย่างไร เหลียงปิ่งอันจะไม่รู้แจ้งเชียวหรือ?

        และธุระนี่ก็จำเป็๞ต้องมอบให้หลิวฟางเป็๞ผู้จัดการ หากชายวัยฉกรรจ์เช่นเขา วนเวียนอยู่รอบตัวพี่สาวภรรยาผู้หย่าร้างแล้วทั้งวันมันเหมาะสมเสียที่ไหน!

        และคนเป็๲น้าเขยก็มิอาจ ‘เปิดใจคุย’ กับหลานสาววัยรุ่นจิ้มลิ้มบ่อยๆ ได้ด้วย

        เหลียงปิ่งอันเล่าสถานการณ์ในครอบครัว ถ้าการแต่งงานครั้งนี้ไม่สำเร็จ เขาจะติดอยู่ในตำแหน่งปัจจุบันจนเลื่อนขั้นขึ้นไม่ได้ ถ้าไม่๻้๪๫๷า๹ให้เหลียงฮวนเลิกเรียนหนังสือและกลับบ้านมาออกเรือน ก็ต้องส่งเซี่ยเสี่ยวหลานออกเรือนแทนให้ได้

        “เ๱ื่๵๹ราวมันก็เป็๲แบบนี้ คุณทำกิริยาให้ดี การสร้างบุญคุณแต่ทำคนเขารำคาญ ผมอยู่มานานขนาดนี้ เคยเจอคุณคนเดียวนี่แหละ!”

        หลิวฟางโดนสามีตำหนิเสียจนรู้สึกอับอาย

        เธอรู้ดีว่าสิ่งที่เหลียงปิ่งอันพูดคือความจริง

        พอทราบที่อยู่ของพี่รอง ในซางตู หลิวฟางก็คิดไปเยี่ยมเยียนทันที เกือบสองเดือนกว่าจะถามจนรู้ที่อยู่ของหลิวเฟิน หลิวฟางเองคิดว่าพี่รองของเธอดูไม่ค่อยเหมือนเมื่อก่อนเช่นกัน อาจหาเงินทองได้ในซางตูจริง หรือเพียงทะนงตนหยิ่งในศักดิ์ศรีจึงไม่๻้๪๫๷า๹เงิน 4000 หยวนที่เธอจะให้ ในเมื่อเงินทองไม่สามารถทำให้หลิวเฟินใจเต้น หลิวฟางก็ทำได้แค่เปิดไพ่ความสัมพันธ์พี่น้องเสียเลย

        เมื่อเหลียงฮวนรู้ว่ามารดาเธอจะไปซางตู ก็โวยวายจะไปด้วย

        “จะไปทำอะไร ลูกยังต้องเรียนหนังสือนะ! เหลียงฮวน แม่จะบอกอะไรให้ เ๹ื่๪๫อื่นครอบครัวตามใจลูกได้ แต่เ๹ื่๪๫การเรียนลูกจะหยิบหย่งไม่ได้ ถ้าอีกสองปีสอบไม่ติดมหาวิทยาลัย คอยดูเถอะว่าพ่อเขาจะฟาดลูกอย่างไร!”

        เหลียงปิ่งอันรักชื่อเสียงหน้าตาที่สุด เหลียงฮวนจบการศึกษามัธยมต้นแล้วทว่าสอบไม่ติดจงจวน เหลียงปิ่งอันรู้สึกเสียหน้า จึงบอกกับคนอื่นว่าเหลียงฮวนจะศึกษาต่อมัธยมปลายและสอบเข้ามหาวิทยาลัย จากนั้นก็แอบใช้เส้นสายจ้างอาจารย์มาสอนพิเศษแก่เหลียงฮวน เหลียงฮวนจึงมีผลการเรียนในมัธยมปลายที่ไม่เลว

        หลิวฟางคิดว่าลูกสาวฉลาด แต่การสอบเข้ามหาวิทยาลัยก็ไม่ได้ง่าย

        ลูกหลานบ้านใครในเขตสอบติดมหาวิทยาลัยล้วนภาคภูมิใจกันทั้งนั้น ถ้าเหลียงฮวนได้เป็๲นักศึกษามหาวิทยาลัย อนาคตของเธอถึงจะเป็๲ถนนทองคำอันแสนมั่นคง

        เธอไม่อนุญาตให้เหลียงฮวนไปซางตู เหตุผลที่หนึ่งคือเหลียงฮวนต้องเรียนหนังสือ สองคือเหลียงฮวนปากร้าย ถ้าไปแล้วทะเลาะกับเซี่ยเสี่ยวหลานอีกจะทำอย่างไร? หลิวฟางจึงเตรียมไปซางตูด้วยตนเองเพื่อดูเชิงก่อนและค่อยว่ากันใหม่

        เหลียงฮวนบุ้ยปาก “เรียนทั้งวี่ทั้งวัน ทำอย่างอื่นบ้างไม่ได้หรือไร? ฉันไม่ไปก็ได้ แต่ฉันได้ยินเพื่อนๆ ในห้องคุยกันว่าซางตูมีร้านเสื้อผ้าแห่งหนึ่งที่ขายเสื้อผ้าสวยสุดยอด แม่เอาเงินไปเพิ่มอีกหน่อยสิ เห็นเสื้อผ้าสวยก็ซื้อให้ฉันสักสองตัว!”

        เหลียงฮวนจับแขนหลิวฟางพลางเขย่าไปมา หลิวฟางต่อต้านคำร้องขอของลูกสาวได้เสียที่ไหน

        “ได้ เดี๋ยวแม่ซื้อให้ ร้านเสื้อผ้าอยู่ไหนเล่า?”

        “อยู่ข้างห้างสรรพสินค้าซางตู ชื่อหลานเฟิ่งหวงอะไรสักอย่าง”

        หลิวฟางจดจำไว้ในใจ

        แม้ครอบครัวหลิวฟางอาศัยแค่ในเขต ทว่าหลิวฟางมักจะไปห้างสรรพสินค้าในตัวเมืองมณฑลทุกปี นี่คือความแตกต่างระหว่างแต่งงานกับเหลียงปิ่งอันและแต่งงานกับเซี่ยต้าจวิน การแต่งงานทำให้สองพี่น้องบ้านหลิวมีชีวิตที่ต่างกันโดยสิ้นเชิง

        เธอบอกให้เหลียงฮวนรีบดื่มนมและไปทำการบ้าน ส่วนตัวเธอครุ่นคิดว่าจะนำอะไรไปให้หลิวเฟินดี

        พลิกบ้านอยู่นานสองนาน ขนมที่คนอื่นส่งมาตอนตรุษจีนยังไม่ได้แตะ บอกว่ามาจากปักกิ่ง ใส่ถุงกระดาษ ดูดีมีระดับยิ่งนัก และมีเสื้ออีกสองตัว เธอซื้อมาแล้วไม่โปรดปรานเท่าไร เคยลงน้ำซักเพียงครั้งเดียว

        ทว่าเสื้อผ้าชุดไหนของเธอไม่ดี เอาให้พี่รองของเธอใส่ก็ไม่น่าเกลียดหรอก

        เพียงแต่หลี่เฟิ่งเหมยพี่สะใภ้เธอรูปร่างท้วมกว่า คงใส่เสื้อเก่าของหลิวฟางไม่ได้ ช่างเถอะ ครอบครัวพี่ใหญ่ก็ให้เนื้อหมูสองชั่งไปเสีย ทุกวันนี้บ้านใครๆ ต่างก็ไม่มีเหตุผลต้องตะเพิดญาติพี่น้องที่ถือเนื้อไปเยี่ยมอยู่แล้ว ไม่ว่าจะนำไปมอบให้ใคร เนื้อหมูสองชั่งถือว่าเหมาะสมแล้ว

        ถวนเหนียนฟ่านก่อนตรุษจีนมื้อนั้นของบ้านหลิวใช้ได้ทีเดียว หลิวฟางคิดมาตลอดว่าพี่ชายเธอใช้เงินเกินกำลัง เพียงเพื่อรักษาเกียรติต่อหน้าคนในหมู่บ้าน พอตรุษจีนสิ้นสุดลง ไม่รู้ว่าต้องรัดเข็มขัดใช้ชีวิตประหยัดอดออมนานไปเท่าไรกันนะ

        วันถัดมา หลิวฟางมาบ้านย่าอวี๋ตามที่อยู่ แน่นอนว่าหลิวเฟินไม่ได้ทนรออยู่บ้าน—ใบหน้าห้ามคนแปลกหน้าเข้าใกล้ของย่าอวี๋ช่างน่าเกรงขามเหลือเกิน ขณะที่ถามหลิวฟางว่ามาหาใครด้วยสีหน้าเรียบเฉยนั้น หลิวฟางก็นึกถึงครั้งแรกที่เหลียงปิ่งอันพาเธอเข้าบ้านเหลียง ย่าของเหลียงปิ่งอันเป็๞เช่นนี้ไม่มีผิด!