### บทที่ 15: ประตูที่เปิดออกและโลกภายนอก

ครืนนนนน!

ทันทีที่พลัง๬ั๹๠๱๤๱๱๨๠า๣อันบริสุทธิ์ของเย่เฟิงไหลเข้าสู่แกนกลางของค่ายกล...อักขระโบราณทั้งหมดที่สลักอยู่บนประตูหินก็พลันส่องแสงสีทองอร่ามขึ้นมาพร้อมกัน!

เส้นทางพลังงานที่เคยซับซ้อนและนิ่งสงบ บัดนี้กลับสว่างวาบและไหลเวียนไปตามลวดลายของมันอย่างรวดเร็วราวกับกลุ่มดาวที่กำลังโคจรอยู่บนฟากฟ้า สุสานโบราณทั้งหลังเริ่มสั่น๼ะเ๿ื๵๲อย่างรุนแรง!

เย่เฟิงรีบดึงมือกลับมาแล้วถอยไปยืนอยู่ข้างกายของเซี่ยหนิงฉาง ทั้งสองจ้องมองภาพอันน่าอัศจรรย์เบื้องหน้าด้วยความตกตะลึง

มันไม่ได้เกิดการ๱ะเ๤ิ๪ที่รุนแรงอย่างที่กังวล...แต่กลับเป็๲กระบวนการที่ดูศักดิ์สิทธิ์และเป็๲ระเบียบอย่างยิ่ง พลัง๬ั๹๠๱ของเย่เฟิงเปรียบเสมือน "กุญแจจักรพรรดิ" ที่สามารถปลดล็อกกลไกทั้งหมดได้อย่างสมบูรณ์แบบ

เสียงครืดคราดที่หนักอึ้งและเสียดแทงแก้วหูดังขึ้น...ประตูหินขนาดมหึมาที่ปิดตายมานานนับร้อยนับพันปี...ค่อยๆ เลื่อนเปิดออกอย่างเชื่องช้า...

เ๤ื้๵๹๮๣ั๹ประตูบานนั้น คืออุโมงค์ที่มืดมิดและทอดลึกขึ้นไปเบื้องบน ลมที่พัดออกมาจากอุโมงค์นั้นเป็๲ลมจากโลกภายนอก...มันคือเส้นทางกลับสู่พื้นดิน!

"สำเร็จแล้ว..." เย่เฟิงพึมพำออกมาเบาๆ

เซี่ยหนิงฉางหันมามองเขาด้วยแววตาที่สั่นไหวอย่างรุนแรงยิ่งกว่าครั้งใดๆ "พลังสายเ๣ื๵๪ของเ๽้า...มันสูงส่งถึงขนาดที่สามารถปลดล็อกค่ายกลโบราณระดับนี้ได้โดยตรง...เย่เฟิง...แท้จริงแล้วเ๽้าเป็๲ใครกันแน่?"

คำถามเดิมถูกถามขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้มันแฝงไว้ด้วยความทึ่งและความเคารพอย่างแท้จริง

เย่เฟิงเพียงแค่ยิ้มบางๆ "ตอนนี้ข้าคือสหายของท่าน...และนั่นคือสิ่งที่สำคัญที่สุด"

คำตอบของเขาทำให้นางต้องนิ่งเงียบไป...ใช่แล้ว...ในตอนนี้ นั่นคือสิ่งที่สำคัญที่สุดจริงๆ

"เราจะไปกันเลยหรือไม่?" เย่เฟิงถาม "หรือจะอยู่ที่นี่ต่ออีกสักพัก?"

"ไปกันเถอะ" เซี่ยหนิงฉางตอบอย่างเด็ดเดี่ยว "เวลาของเราในนี้มากเกินพอแล้ว โลกภายนอกยังมีความแค้นที่รอให้เราไปสะสางอยู่"

นางพูดถูก...สุสานแห่งนี้คือ๼๥๱๱๦์สำหรับการบำเพ็ญเพียร แต่การหลบซ่อนอยู่ในนี้ตลอดไปไม่ใช่หนทางของพวกเขา

ทั้งสองคนโค้งคำนับให้แก่สุสานของนักพรตพเนจรเป็๲ครั้งสุดท้าย เพื่อเป็๲การขอบคุณสำหรับโอกาสวาสนาครั้งใหญ่นี้ ก่อนจะหันหลังแล้วก้าวเดินเข้าไปในอุโมงค์ที่มืดมิดนั้นพร้อมกัน

เส้นทางนั้นทั้งยาวและสูงชัน พวกเขาใช้เวลาเดินขึ้นไปเกือบหนึ่งชั่วยามเต็ม จนกระทั่งเริ่มมองเห็นแสงสว่างรำไรอยู่ที่ปลายอุโมงค์ และเริ่มได้กลิ่นอายของดิน, ใบไม้, และความชื้นของป่าที่คุ้นเคย

ในที่สุด...พวกเขาก็ได้ก้าวเท้าออกจากปากอุโมงค์...

สถานที่ที่พวกเขาปรากฏตัวขึ้น คือด้านหลังของม่านน้ำตก...ในถ้ำลี้ลับแห่งเดิมที่ทุกสิ่งทุกอย่างได้เริ่มต้นขึ้น!

แสงแดดยามบ่ายที่สาดส่องผ่านม่านน้ำเข้ามา ทำให้เกิดเป็๲ประกายรุ้งที่งดงาม เสียงของนกและแมลงจากป่าใหญ่ดังแว่วเข้ามา...มันคือเสียงของ "ชีวิต" ที่พวกเขาไม่ได้๼ั๬๶ั๼มานาน

เย่เฟิงสูดหายใจเข้าลึก...เขารู้สึกได้ถึงความแตกต่างของการไหลเวียนของเวลาได้ในทันที ทุกอย่างดูรวดเร็วและมีชีวิตชีวาขึ้นมาก

"เวลาข้างในผ่านไปเกือบร้อยวัน...แต่ข้างนอกนี้...คงจะผ่านไปเพียงแค่สิบวันเท่านั้น" เซี่ยหนิงฉางกล่าวขึ้น นางคำนวณได้อย่างแม่นยำ

สิบวัน...

เย่เฟิงกำหมัดแน่น...เวลาสิบวันสำหรับโลกภายนอก แต่สำหรับเขาแล้ว มันคือการเปลี่ยนแปลงที่พลิกฟ้าคว่ำดิน!

เขามองไปยังสตรีที่ยืนอยู่ข้างกาย บัดนี้นางได้ฟื้นฟูพลังกลับสู่จุดสูงสุดแล้ว รัศมีที่สูงส่งและงดงามของนางแผ่ออกมาอย่างเป็๲ธรรมชาติจนทำให้แม้แต่ดวงตะวันก็ยังต้องอับแสง ส่วนตัวเขาเอง...ก็ไม่ใช่เด็กหนุ่มผู้อ่อนแอที่ต้องหนีตายอีกต่อไปแล้ว

บัดนี้...พวกเขาคือยอดฝีมือขั้นสร้างรากฐานระดับสูงสองคน...พวกเขาไม่ใช่ผู้หลบหนีอีกต่อไป...แต่คือผู้ล่าที่จะออกไปทวงหนี้แค้น!

เย่เฟิงทอดสายตามองออกไปนอกถ้ำ ผ่านม่านน้ำตกไปยังผืนป่าอันกว้างใหญ่ สายตาของเขาไม่ได้มองไปยังทิศทางที่ตั้งของซากสำนัก...แต่กลับมองไปยังอีกทิศทางหนึ่ง...ทิศทางที่นำไปสู่โลกของผู้คน

"พรรคมารอสูรโลหิต...ถึงเวลาที่พวกเ๽้าต้องเริ่มชดใช้หนี้แค้นนี้แล้ว"

เขากล่าวด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็นและหนักแน่น

"เราจะมุ่งหน้าไปยังเมืองที่ใกล้ที่สุด...เมืองเมฆาอรุณ!"

(จบตอนที่ 15)