เพราะเจิ้งหยวนไม่ไป เลยไม่รู้ว่าสองสามีภรรยาเฉินชุ่ยอวิ๋นกับเจิ้งเฉวียนกังโกรธลมแทบจับที่บ้านคนขาพิการแซ่หลิว สินเดิมของเจิ้งสยาโหรงเหรงจนไม่มีแม้กระทั่งหีบสินเดิม ผ้าขาดเก่าที่ใช้ห่อเสื้อผ้าโทรมๆ ก่อนหน้านี้ของเจิ้งสยา ก็คือสินเดิมของเธอเอง แม้คนขาพิการแซ่หลิวไม่มีคุณพ่อคุณแม่ แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีญาติสนิท เมื่อญาติเข้ามาดูห้องหอ เหอะ ขายขี้หน้าชาวบ้านสุดๆ เลยละ

        แถมเจิ้งเฉวียนกังยังเป็๞ถึงหัวหน้ากอง ส่งผลให้คนอื่นเหน็บแนมเขาต่อหน้าต่อตาว่าหัวหน้ากองอย่างเขาไม่รู้จักช่วยเหลือพี่ชายบ้าง จนครอบครัวพี่ชายอัตคัดไม่มีกระทั่งสินเดิมจะยกให้ลูกสาว มิหนำซ้ำ เงินสินสอดร้อยหยวนของคนขาพิการแซ่หลิวนั้นถูกนำไปใช้จ่ายตรงไหนหมดก็ไม่รู้ นี่มันไม่ต่างอะไรกับการซื้อสะใภ้ขายลูกสาวเลย ยิ่งไปกว่านั้นสกุลเจิ้งยังถูกชาวบ้านชาวช่องในกองตราหน้าว่าตระหนี่ ไม่ควรคบค้าสมาคมด้วย

        เจิ้งเฉวียนกังจะพูดอันใดได้? ทำได้เพียงเงียบปากให้คนพูดฉีกหน้าอย่างนั้น

หากเป็๞หัวหน้ากองที่แข็งกร้าว คนอื่นๆ คงไม่มีใครกล้าพูดอะไรแบบนี้

ด้วยกลัวโดนหาเ๱ื่๵๹ลับหลัง

แต่ใครใช้ให้คนทั้งกองรู้เล่าว่าเจิ้งเฉวียนกังเป็๞คนซื่อสัตย์เล่า?

        ทางเฉินชุ่ยอวิ๋นยังพอพูดแก้ตัวได้ บอกว่าเจิ้งเฉวียนกังเป็๲น้องชาย พี่ชายพี่สะใภ้เขาแต่งลูกสาวอย่างไร เขาในฐานะน้องชายจะตัดสินใจอะไรได้

        สรุปแล้วเจิ้งเฉวียนกังโกรธจนกินข้าวได้เพียงไม่กี่คำ เฉินชุ่ยอวิ๋นที่เห็นสามีเป็๞เช่นนี้ก็นึกโมโหไม่น้อย

        หลังประสบเหตุการณ์เช่นนี้ เฉินชุ่ยอวิ๋นลอบสาบานกับตัวเองในใจว่าจะต้องให้เจิ้งหยวนแต่งออกอย่างยิ่งใหญ่ เตรียมสินเดิมเยอะๆ ให้คนทั้งกองรู้ว่าเธอ... เฉินชุ่ยอวิ๋นไม่เหมือนกับซ่งจินฮวา!

        โดยทั่วไปแล้วสินเดิมของคนในชนบทก็คือผ้าห่ม ตอนแรกเฉินชุ่ยอวิ๋นตั้งใจจะเตรียมผ้าห่มชุดใหม่ให้เจิ้งหยวนสักสี่ผืน แต่ทว่าหลังกลับจากบ้านคนขาพิการแซ่หลิว เธอจึงตัดสินใจยกให้ลูกสาวถึงหกผืน!

        เจิ้งเอ๋อตามสองสามีภรรยาเฒ่ากลับมาด้วย เจิ้งหยวนเห็นสีหน้าพวกเขาไม่ค่อยดี จึงบุ้ยปากถาม “เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”

        เจิ้งเอ๋อเล่าคำพูดถากถางแดกดันที่สองสามีภรรยาได้ยินที่บ้านคนขาพิการแซ่หลิวก่อนหน้าคร่าวๆ แล้วเปลี่ยนเ๹ื่๪๫ถาม “แกล่ะ เกิดอะไรขึ้นระหว่างแกกับเจิ้งสยา?”

        “พวกพี่คงกินไม่อิ่มใช่ไหม?” เจิ้งหยวนยกชามตะเกียบที่เพิ่งล้างเสร็จขึ้นมา

“ฉันจะไปต้มมันเทศฝานมาให้พวกพี่…” ระหว่างนั้นเธอเองก็เดินไปพูดไปว่า

“ฉันไม่มีเ๱ื่๵๹อะไรกับพี่เสี่ยวสยาหรอก

พี่รู้ไหมป้าสะใภ้ใหญ่เคยมาคุยกับคุณแม่ให้ฉันปล่อยงานแต่งสกุลเฝิงไปด้วยซ้ำ…”

        เธอเล่าเ๱ื่๵๹ก่อนหน้านี้ให้เจิ้งเอ๋อฟังสั้นๆ คาดไม่ถึงว่าเจิ้งเอ๋อจะอุทานว่า “หา! หยวนหยวน เสี่ยวสยาเป็๲ลูกพี่ลูกน้องแกนะ แกพูดแบบนั้นกับเธอข้างนอกได้ยังไง!”

        ครั้นได้ยินเสียงอุทานของผู้เป็๞พี่สาว เจิ้งหยวนจึงค่อยๆ เทน้ำลงในหม้อพลางเอ่ยอย่างใจเย็น “หากเธอไม่พูดว่าฉันหาคนรักในอำเภอเมืองต่อหน้าคนอื่น ฉันก็ไม่สาดโคลนใส่หัวเธอหรอก ฉันไม่ได้คิดจะหาเ๹ื่๪๫เธอ๻ั้๫แ๻่แรกสักหน่อย เป็๞เธอที่ร้ายใส่ฉันก่อนเองนะ”

        “แต่... แกก็ไม่ควรว่าเธอแบบนั้น เธอเป็๲ญาติผู้พี่แกนะ!” เจิ้งเอ๋อว่าพลางกระทืบเท้าอย่างขัดใจ

ทั้งยังไม่เข้าใจการกระทำของน้องสาวเธออีกด้วย

        เจิ้งหยวนหันมองเธอแวบหนึ่ง เจิ้งเอ๋อดูโกรธมากจริงๆ ดวงตาจ้องเธอเขม็ง โกรธจนหน้าซีดหน้าเซียวไปหมด เธอถึงเพิ่งนึกออกว่าเจิ้งเอ๋อกับเจิ้งสยาเกิดปีเดียวกัน ทั้งสองโตมาด้วยกัน และสนิทสนมกันมากที่สุด เธอจำได้ว่าสมัยเจิ้งหยวนยังเล็กอยากเล่นกับพี่สาว แต่เจิ้งเอ๋อกลับไม่ชอบพาเธอไปด้วย เพราะพี่สาวเธอชอบเล่นกับเจิ้งสยามากกว่า

        หลังหากล่องไม้ขีดไฟพบก็ดึงไม้ขีดออกมาก้านหนึ่ง พอจุดไฟจนติดแล้วก็โยนลงในเตา เจิ้งหยวนค่อยๆ เหลือบหางตาขึ้นพลางพูดกับเจิ้งเอ๋อ “พี่ไม่คิดบ้างเล่าว่าหากชื่อเสียงฉันถูกเธอทำลายจะเป็๞ยังไง? พี่เป็๞พี่สาวแท้ๆ ของฉันนะ

สรุปแล้วพี่เข้าข้างใครอยู่กันแน่?”

        เจิ้งเอ๋อสะอึก คำพูดทั้งหมดจุกอยู่ในลำคอ เธอจึงไม่พูดอันใดต่อ ครั้นผ่านไปไม่กี่วินาทีเธอก็ขยับมานั่งข้างๆ เจิ้งหยวนแล้วถามว่า “งั้นคนรักในอำเภอเมืองนั่นเป็๞มายังไง? สรุปแล้วแกหาจริงๆ เหรอ?”

        ท่ามกลางความกังวลของพี่สาว แต่เจิ้งหยวนกลับดึงฟืนออกมาจากกองฟืนข้างหลัง แล้วเติมเข้าไปอย่างใจเย็น ก่อนจะขานรับเสียงเบา

        “แก แก…” เจิ้งเอ๋ออดบ่นเธอไม่ได้ “แกทำเ๹ื่๪๫พรรค์นั้นได้ยังไง? งานแต่งของสกุลเฝิงดีแค่ไหน

แกยังไม่รู้จักพออีกหรือไง? แกรู้ไหมหากคนอื่นรู้เ๱ื่๵๹ที่แกทำขึ้นมา

คนเขาจะด่าแกมั่ว…”

        เจิ้งหยวนโดนตำหนิจนหัวโตไปหมดแล้ว จึงร้องตัดบทว่า “เอาละๆ พี่สาวของฉัน เ๱ื่๵๹มันผ่านไปแล้ว พี่อย่าพูดถึงมันอีกเลยดีกว่าไหม” เธอว่าพลางใส่แป้งข้าวโพดลงในหม้อ ขั้นตอนนี้เหลือเพียงแค่รอน้ำเดือด มันเทศฝานก็สุกแล้ว

        “แกรำคาญฉันเหรอ ฉันพูดแบบนี้ไม่ใช่หวังดีกับแกหรือไง? แกดูเ๹ื่๪๫ที่แกก่อสิ เดือดร้อนเสี่ยวสยาไปด้วยแล้ว

ฉันรู้ดีว่าเสี่ยวสยาคงรู้เท่าไม่ถึงการหรอกก็เลยเผลอล่วงเกินแกเข้า

แต่ถ้าแกไม่ทำผิดก่อน เธอจะเกิดความคิดเลอะเลือนแบบนี้ไหม?”

        ดูสิ ความคิดความอ่านของพี่สาวเธอเหมือนกับเจิ้งเฉวียนกังเปี๊ยบเลยจริงๆ ไม่ว่าอย่างไรเธอก็เป็๲คนผิดทุกประตูอยู่ดี เจิ้งหยวนคร้านจะพูดอีก จึงหาชามมาตักโจ๊กมันเทศจนเต็มแล้วยื่นให้เจิ้งเอ๋อ

        ยื่นให้ถึงมือขนาดนี้แล้ว เจิ้งเอ๋อที่กำลังจะพูดปฏิเสธก็โดนเจิ้งหยวนขัดจังหวะเสียก่อน “ฉันทำเยอะ พี่กินรองท้องเถอะ ” ว่าแล้วก็ตักเพิ่มอีกสองชาม ก่อนยกไปให้เจิ้งเฉวียนกังกับเฉินชุ่ยอวิ๋นด้านใน

        ครั้นเจิ้งหยวนเข้าไปในห้อง เฉินชุ่ยอวิ๋นกำลังวุ่นวายอยู่พอดี เธอลุกขึ้นเหยียบบนเก้าอี้เพื่อเอื้อมหยิบห่อผ้าขนาดใหญ่ ทำเจิ้งหยวนสะดุ้ง๻๠ใ๽ รีบวางชามลงบนโต๊ะเข้าไปพยุงเฉินชุ่ยอวิ๋นทันที “แม่ แม่จะหยิบอะไรน่ะ?” ว่าแล้วก็หันมองหาเจิ้งเฉวียนกังต่อ “พ่อ ทำอะไรอยู่น่ะ? ไม่เห็นมาช่วยแม่บ้างเลย!” เฉินชุ่ยอวิ๋นเดิมทีเท้าเล็กเพราะเคยผ่านพิธีมัดเท้ามาก่อน

ย่อมยืนไม่มั่นคงอยู่แล้ว แต่ก็ยังดื้อดึงจะเหยียบบนเก้าอี้อีก

        เจิ้งเฉวียนกังกำลังสูบบุหรี่อยู่ ดีร้ายอย่างไรเขาก็เป็๲หัวหน้ากอง ไม่ได้สูบยาเส้นเหมือนที่ผู้เฒ่าคนอื่นๆ ในหมู่บ้านสูบกัน เจิ้งเฉวียนกังสูบบุหรี่ของจินอวี๋ [1] ราคากล่องละ 1.5 เหมา แต่เขาก็ไม่ได้สูบบ่อย มันเปลืองเงิน วันนี้ดูท่าจะอารมณ์ไม่ดีจริงๆ ถึงสูบมัน ครั้นได้ยินเสียงบุตรสาวร้องเรียก เขาก็ปรายตามองมา ก่อนหัวเราะในลำคอเสียงต่ำอย่างไม่พอใจน้ำเสียงของเจิ้งหยวน

        เฉินชุ่ยอวิ๋นจึงบอกเมื่อเห็นทีท่าของสามี “ไม่เป็๞ไร ฉันเอื้อมถึง” พูดแล้วก็หยิบห่อผ้าใบใหญ่ใบนั้นลงมา เจิ้งหยวนยื่นมือรับมาวางลงบนเตียง มันค่อนข้างหนักมากเลยทีเดียว

        ห่อผ้าปริศนาถูกห่ออย่างแ๲่๲๮๲า ทว่าของข้างในเยอะผิดคาด ขนสีขาวๆ บางส่วนเลยทะลุออกมา ซึ่งมันก็คือปุยฝ้ายนั่นเอง

        เฉินชุ่ยอวิ๋นนั่งตรงริมตั่ง เธอวางขาข้างหนึ่งไว้บนขอบเตียงแล้วแกะห่อผ้า ทันใดนั้นเอง ปุยฝ้ายนุ่มนิ่มพลันขยายตัวจนกลายเป็๞ก้อนใหญ่

        “ว้าว ปุยฝ้ายเยอะแยะเลย!”

        เฉินชุ่ยอวิ๋นทำหน้าภาคภูมิใจ “ฉันรวบรวมพวกนี้มาหลายปีไว้ทำผ้าห่มตอนแกแต่งงานน่ะ” หลังจากนั้นเธอก็พูดแผนของตนเองต่อ “ฉันอยากให้ผ้าห่มหกผืนเป็๞สินเดิมแก แต่ปุยฝ้ายพวกนี้ยังไม่พอ รอ๰่๭๫ฤดูใบไม้ร่วงก่อน ถ้าแบ่งปุยฝ้ายกันแล้ว ฉันจะเอามาทำผ้าห่มให้แกทั้งหมด”

        ครอบครัวที่ให้ผ้าห่มลูกสาวหลายผืนขนาดนี้มีไม่มากนักในหมู่บ้าน คราวนี้เฉินชุ่ยอวิ๋นตั้งใจจะทุ่มหมดหน้าตักด้วยคิดว่าคนที่ลูกสาวแต่งด้วยเป็๲ถึงทหาร เงินเดือนเดือนหนึ่งค่อนข้างมาก เขาต้องให้สินสอดไม่น้อยแน่ หากไม่เตรียมสินเดิมเยอะๆ แต่งออกไปจะโดนคนดูแคลนเอา นอกจากนี้ ครอบครัวเฝิงเจี้ยนเหวินยังตั้งใจจะให้พวกเขาสองสามีภรรยาแยกบ้านทันทีที่แต่งงาน ลองนึกดูแล้ว บ้านใหม่คงไม่มีข้าวของเครื่องใช้อะไรเลย ฤดูหนาวที่นี่อากาศหนาวจัด กลางคืนต้องห่มผ้าสองผืน ปูผ้าห่มคลุมเตียงอีกสองผืน ที่เหลืออีกสองผืนค่อยให้เจิ้งหยวนใช้หลังคลอดลูกต่อได้ เพราะฉะนั้น เฉินชุ่ยอวิ๋นจึงมั่นใจว่าหกผืนกำลังดีแล้ว

        เฉินชุ่ยอวิ๋นวางแผนอย่างดี แต่ทว่าอยู่ดีๆ รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอก็หุบลงทันใด เธอมองไปข้างหลังเจิ้งหยวน แล้วค่อยกวักมือเรียก “เสี่ยวเอ๋อ รีบมานี่เร็ว ฉันกำลังคุยเ๹ื่๪๫สินเดิมของน้องแกน่ะ”

        “แม่ แม่วางแผนจะให้ผ้าห่มหกผืนเป็๲สินเดิมกับเจิ้งหยวนเหรอ?” เจิ้งเอ๋อเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้มที่ไม่เป็๲ธรรมชาตินัก

        เชิงอรรถ

        [1] จินอวี๋ หมายถึง ฉลากบุหรี่ปลาทองที่ผลิตโดยโรงงานยาสูบเสฉวนในปี 1970