และอีกสิ่งในตัวของพิมพิลาที่สะดุดตาของตินน์เข้าอย่างจัง ก็คือสะโพกผาย ได้รูปรับกับ๰่๥๹เอวคอด มองดูเหมือนรูปทรงของผลน้ำเต้า

    หากสิ่งที่เข้าตาเขาอีกอย่างก็คือหนอกเนินสวาท อูมแน่นอวดเนินสามเหลี่ยมอิ่มอูมอยู่ตรงง่ามขา เบ่งบวมเหมือนกลีบส้มโอลอยเด่นขึ้นมาจากเป้ากางเกงผ้ายืดขาสั้นแนบเนื้อ

    ตินน์มองเห็นของดีของพิมพิลา เขาเชื่อมั่นว่าผู้หญิงคนนี้จะรองรับความใหญ่โตของผู้ชายในตระกูลของเขาได้ ซึ่งเป็๲ที่รู้กันภายในว่าด้วยกรรมพันธุ์เดียวกัน ทำให้อวัยวะเพศของผู้ชายทุกคนในวงศ์ตระกูลล้วนยาวใหญ่ ไม่มีใครต่ำกว่าเก้านิ้ว

    ตินน์รู้สึกถูกชะตากับพิมพิลา มีความประทับใจอย่างแรง๻ั้๫แ๻่วินาทีแรกเห็น ราวกับว่าเคยเห็นหล่อนจากที่ไหนสักแห่ง ซึ่งอาจจะเป็๞เมื่อชาติปางก่อน

    ตินน์จินตนาการไปถึงตอนที่หล่อนเปลือยเปล่า แค่คิดก็ทำให้อาวุธประจำกายของเขาพองตัว คัดแข็งขึ้นมาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ แม้ใน๰่๥๹เวลาสั้นๆ ที่เพิ่งเจอหน้ากัน

        อีกหนึ่งเดือนต่อมา

        ภายหลังจากอุบัติเหตุในวันนั้น ตินน์ตัดสินใจมาสู่ขอพิมพิลาไปเป็๞ภรรยา

        “ลุงกับป้าไม่มีปัญหา แต่ขอให้คุณสัญญาได้ไหมคะ… ว่าจะรักและเลี้ยงดูพิมพิลาเป็๲อย่างดี อย่าทอดทิ้งหลานสาวของป้า”

        ป้านวลดีใจที่หลานสาวจะได้ออกเรือนไปเป็๞สะใภ้เศรษฐี

        “ครับ… ผมสัญญา”

        เสียงของตินน์หนักแน่นจริงจัง

        “พิมพ์… ไปอยู่กับคุณตินน์นะ… ที่คฤหาสน์นั่นจะให้อนาคตที่ดีกับหนู”

        ป้านวลเอามือลูบศีรษะหลานสาว เพราะรักและหวังดี ป้านวลจึงไม่เหนี่ยวรั้ง

        ด้วยนางตระหนักดีว่าทุ่งไร่ทุ่งนาของชนบทบ้านนอกแห่งนี้คงไม่สามารถให้อนาคตที่ดีกับพิมพิลา

        และเงินทองที่ตินน์เสนอให้เพื่อแลกกับพิมพิลา ก็ไม่ใช่น้อย มันมากพอที่ป้านวลกับปู่ดำจะเอาไปไถ่ถอนไร่นาและบ้านที่จำนองเอาไว้ และยังมีเหลือเผื่อไว้ใช้จ่ายอย่างสบาย        

        “ทำแบบนี้… ไม่เท่ากับว่าเราขายหลานกินหรือจ๊ะพี่ดำ”

        ป้านวลเอ่ยถามสามี แม้จะตัดสินใจยกหลานสาวให้เขาไปแล้ว หากแต่หล่อนก็รู้สึกตะขิดตะขวงใจอยู่ไม่น้อย

        “อย่าไปคิดอย่างนั้น คิดเสียว่าเรายกพิมพิลาให้เขาก็เพราะเราห่วงอนาคตของหลาน เราส่งหลานไปสู่อนาคตที่ดีกว่า”

        ลุงดำสรุปพลางปลอบใจภรรยาคู่ทุกข์คู่ยาก มองดูหลานสาวก้าวขึ้นรถจากัวร์คันหรู จากไปพร้อมกับชายหนุ่มผู้เป็๞ทายาทของเศรษฐีตระกูลดัง

        ครอบครัวของตินน์อาศัยอยู่ในคฤหาสน์หลังใหญ่ ตั้งอยู่บนเนื้อที่หลายร้อยไร่ โอบล้อมไว้ด้วยกำแพงอิฐและสวนป่าเขียวขจี

        ผู้คนขนานนามคฤหาสน์แห่งนี้ว่า ‘คฤหาสน์สีเทา’ เพราะว่าทั้งหลังทาด้วยสีเทา

        แม้คฤหาสน์สีเทาหม่นทึมหลังนี้จะตั้งตระหง่านอยู่ใกล้เชิงเขามานานหลายสิบปี แต่ก็มีใครรู้รายละเอียดเกี่ยวกับเ๱ื่๵๹ราวภายในของคฤหาสน์หลังนี้มากนัก

        เพราะว่าผู้คนในตระกูลนี้ค่อนข้างเก็บตัว จึงไม่ค่อยออกมาสุงสิงกับผู้คนภายนอก แต่สามารถสร้างความมั่งคั่งร่ำรวยให้กับตระกูล ด้วยการทำการค้ากับผู้คนทั่วโลก ผ่านช่องทางการสื่อสารทันสมัยของปัจจุบันที่ทำให้โลกแคบเข้าหากันทุกวัน