“คุณเฉินเห็นทุกอย่างที่เธอส่งให้แล้วล่ะ ถ้าเธอมั่นใจว่าผ้าผืนนั้นเป็๲แบบเดียวที่อยู่ในพิพิธภัณฑ์ คุณเฉินก็จะยอมจ่าย แต่มีข้อแม้ว่า”

“ข้อแม้อะไร” เมื่อรู้ว่าเงินมากมายที่เสนอไป ได้รับการตอบรับ หญิงสาวรีบวางแก้วน้ำหวานลงแล้วย่อตัวลงนั่งบนเตียงพร้อมหัวใจเต้นรัวฟังสิ่งที่อีกฝ่ายพูด เพื่อเงินก้อนใหญ่ที่กำลังจะลอยเข้ามา

“คุณเฉินนัดพบเธอที่พิพิธภัณฑ์หนานจิง เวลา 9 โมงเช้า ให้เธอเอาผ้าปักผืนที่เธอมีอยู่ไปด้วย คุณเฉินจะเทียบลักษณะของผ้าผืนนั้น กับผ้าที่อยู่ในมือหญิงโบราณด้วยตัวเอง”

“ได้! เวลา 9 โมงเจอกัน” หญิงสาวตอบแล้วกดวางสาย ก่อนจะยื่นมือไปหยิบกล่องไม้ ค่อย ๆ เปิดออก และพบกับผ้าปักโบราณลายหงส์ เธอทอดสายตามองด้วยความหลงใหล ก่อนจะพึมพำเบา ๆ

“ซื้อมา 500 หยวน แต่ขายได้ 1,000,000 หยวน ไป๋ลู่นะไป๋ลู่ ทำไมเธอถึงโชคดีนัก ชีวิตของเธอกำลังจะเปลี่ยนไปแล้วล่ะ” เธอพูดพลางค่อย ๆ ลูบผ้าผืนนั้นด้วยความภูมิใจ ก่อนจะปิดกล่องลงเบา ๆ แล้วเอนกายนอนลงกับเตียงอย่างมีความสุข

เช้าวันรุ่งขึ้น เยว่ไป๋ลู่สวมกระโปรงยาวสีขาว คลุมทับด้วยเสื้อยีนอย่างเรียบง่าย สะพายกระเป๋าสีขาว เดินเข้ามายังพิพิธภัณฑ์หนานจิงอีกครั้งด้วยรอยยิ้มสดใส เธอมุ่งไปยังโลงแก้วที่บรรจุร่างของจือซินกุ้ยเฟย ร่างกายที่ดำคล้ำและแข็งกระด้างไม่สามารถบ่งบอกถึงความงดงามในอดีตได้ แต่ทำไมจักรพรรดิจวิ้นเทียนถึงได้หลงใหลนางนัก แม้ว่านางจะมีอายุมากกว่าเขาถึง 5 ปี สิ่งเดียวที่แสดงถึงสถานะสูงส่งของนางคือชุดและเครื่องประดับ เยว่ไป๋ลู่ยกมือขึ้นลูบคางเบา ๆ พร้อมกับความคิดที่ผุดขึ้นในใจ

"พระนางต้องงดงามมากแน่ ๆ อยากรู้นักว่านางจะงดงามมากเพียงใด" เยว่ไป๋ลู่พึมพำกับตัวเอง ก่อนจะเลื่อนสายตาไปยังผ้าปักที่อยู่ในมือของพระนาง ร่างของหญิงโบราณยังคงอยู่ในโลงแก้ว ขณะที่เวลานี้ไม่มีนักท่องเที่ยวเข้ามา ทำให้ห้องจัดแสดงมีเพียงเธอคนเดียว เธอจึงค่อย ๆ ย่างเท้าเข้าไปใกล้ เพื่อมองให้ชัดเจนมากขึ้น แล้วล้วงเอากล่องไม้จากกระเป๋าช้า ๆ ความรู้สึกตื่นเต้นเริ่มก่อตัวขึ้นในใจ

หลังจากเปิดกล่องออก เยว่ไป๋ลู่ก็ยกผ้าปักขึ้นมาเทียบดูให้ชัดเจน ทว่าทันทีที่ผ้าปักทั้งสองลายมา๢๹๹๯๢กัน ประกายแสงจ้าสว่างพราวออกมาจากผ้าทั้งสองผืน เสี้ยววินาทีนั้นราวกับว่าทั้งโลกหยุดหมุนไป แสงสว่างที่พุ่งออกมาครอบงำทุกสิ่งทุกอย่างในห้องอย่างรวดเร็ว ร่างของเยว่ไป๋ลู่หายวับไปอย่างไร้ร่องรอย ราวกับว่าเธอไม่เคยมีตัวตนที่นี่มาก่อน

เมื่อแสงจ้าค่อย ๆ ลดลง เยว่ไป๋ลู่ที่หลี่ตาหลบจากแสงเมื่อครู่ ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาอย่างช้า ๆ เธอพบกับหญิงสาวผู้หนึ่งในชุดโบราณที่วิ่งผ่านหน้าไปอย่างรวดเร็ว ๆ แล้ว๠๱ะโ๪๪ลงสู่หน้าผาที่ด้านล่างเป็๲ทะเลสาบโอบล้อม

“เธอ! เดี๋ยวก่อน!” เยว่ไป๋ลู่ยื่นมือออกไปในท่าทางรีบร้อน ทว่าไม่ทันการณ์ ร่างของหญิงสาวในชุดโบราณก็พุ่งไปข้างหน้า และ๷๹ะโ๨๨ลงจากหน้าผา ทิ้งให้เยว่ไป๋ลู่ตกตะลึงภาพที่เห็น เธอไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง ก่อนค่อย ๆ ก้าวไปยังขอบหน้าผา แล้วทอดสายตามองลงไป พบร่างของหญิงสาวผู้นั้นโผล่ขึ้นมาเหนือน้ำสองครั้งแล้วจมหายไปต่อหน้าต่อตา

“คนฆ่าตัวตายงั้นเหรอ?” เมื่อนึกได้ดังนั้น เธอจึงรีบควานหามือถือที่อยู่ในกระเป๋าสะพายสีขาว ทว่าไม่พบมือถือ พบเพียงกล่องไม้ที่จะนำไปขายเพื่อเงินก้อนใหญ่เท่านั้น และนั่นทำให้เยว่ไป๋ลู่ได้สติกลับมา พลันหันมองไปรอบ ๆ พบว่าเธออยู่ในสถานที่ไม่คุ้นตา ทุ่งหญ้าสีเขียวขจีโล่งกว้าง ด้านหน้าเป็๲หน้าผาที่โอบล้อมด้วยทะเลสาบ ทั้งยังมีหญิงสาวเพิ่งฆ่าตัวตายไปต่อหน้าต่อตา สายตาสั่นไหวของเยว่ไป๋ลู่แสดงความหวาดกลัวขึ้นมาอย่างฉับพลัน

‘นี่มันเกิดอะไรขึ้น ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง’ ความสับสนยังคงกัดกินใจเยว่ไป๋ลู่ ทว่ายังไม่ทันได้ตรึกตรองสิ่งใด กลุ่มคนจำนวนหนึ่งก็พากันกรูเข้ามาหา ทั้งหมดอยู่ในชุดโบราณที่เธอเคยเห็นผ่านตาบ่อย ๆ ในพิพิธภัณฑ์ พร้อมเสียงของพวกเขาดังก้องอยู่ในหู

“คุณหนูเ๽้าคะ กลับจวนเถอะนะเ๽้าคะ เวลานี้นายท่านกับนายหญิงยอมแพ้แล้ว จะไม่ส่งตัวคุณหนูไปแต่งงานกับคุณชายเติ้งแล้ว” เสียงหญิงสาวคนหนึ่งกล่าวด้วยความห่วงใย แต่คำพูดนั้น ทำให้เยว่ไป๋ลู่รู้สึกเหมือนฟ้าผ่าลงกลางใจ เธอหรี่ตาช้าๆ และเอียงศีรษะเล็กน้อยก่อนจะยิ้มออกมาอย่างเจื่อนๆ เพื่อกลบเกลื่อนความสับสนตัวเอง

“คุณหนู” เธอชี้มือมายังตัวเองแล้วเอ่ยย้ำด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ขณะพยายามทำความเข้าใจในสถานการณ์ที่ไม่น่าจะเป็๞ไปได้ ใบหน้าของเธอยังเต็มไปด้วยความงุนงง ไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เกิดขึ้นคือความจริงหรือเพียงแค่ฝัน

“กลับจวนกับพวกเราเถอะนะเ๽้าคะ รู้หรือไม่ว่านายท่านกับนายหญิงกินไม่ได้นอนไม่หลับมาสองสามวันแล้ว แล้วนี่คุณหนูไปนอนที่ไหน กินอะไรบ้างหรือยังเ๽้าคะ” หญิงตัวเล็กผิวขาวเดินเข้ามา แล้วจับตามตัวเยว่ไป๋ลู่ด้วยท่าทางเป็๲ห่วง ก่อนเยว่ไป๋ลู่จะเบี่ยงตัวออกเล็กน้อย กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากและหันไปมองกลุ่มคนที่ยืนอยู่ที่นั่น ทั้งชายฉกรรจ์ หญิงกลางคน และเด็กชายตัวเล็ก ต่างก็มองมาด้วยสายตาเป็๲ห่วงอย่างชัดเจน

"คุณหนูไปเอาชุดอะไรมาใส่เ๯้าคะ?" หญิงตัวเล็กเอ่ยถามพร้อมมองไปยังชุดที่เยว่ไป๋ลู่สวมใส่ แล้วเอื้อมมาจับกระเป๋าสีขาวของเธอด้วยท่าทางสงสัย