“หัวหน้าหวังครับนี่คือเขี้ยวหมาป่า 100 เขี้ยว ที่ท่านร้องขอ” เมื่อเข้าไปในโรงตีเหล็ก หลิงเฉินมอบเขี้ยวหมาป่า 100 เขี้ยว ให้แก่ช่างตีเหล็ก
“โอ้! เ้าทำภารกิจเสร็จเร็วมาก”ช่างตีเหล็กรับเขี้ยวหมาป่า 100 เขี้ยวจากหลิงเฉินและมองชายหนุ่มด้วยความประหลาดใจ เขามองปราดเดียวก็รู้ว่าในตอนนี้หลิงเฉินมีเลเวล3 เท่านั้น มันสร้างความประหลาดใจให้กับเขาจริง กับการที่ชายหนุ่มสามารถทำเควสสำเร็จได้อย่างรวดเร็วด้วยเลเวลเพียงแค่นี้
“หัวหน้าหวังครับถ้านั่นเขี้ยวนั่นใช้เป็วัตถุดิบในการหลอมโลหะงั้นเขี้ยวพวกนี้น่าจะดีกว่าเล็กน้อยนะครับ” หลิงเฉินนำเอาเขี้ยวของผู้นำหมาป่าทั้งเก้าอันออกมาก่อนวางพวกมันลงตรงหน้าช่างตีเหล็ก
“นี่คือ…โอ้! มันคือเขี้ยวอันแหลมคมของจ่าฝูงหมาป่าถ้าข้าใช้พวกมันหลอมเป็อาวุธ ข้าจะสามารถหลอมอาวุธที่ดีกว่าเดิมได้ ผู้กล้าหนุ่มเ้ากำจัดจ่าฝูงหมาป่าได้จริงๆ? มันน่าใมาก”
ช่างตีเหล็กเผยสีหน้าแปลกใจเขาจ้องมองไปที่หลิงเฉินอีกครั้ง ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง และพูด “เ้าฆ่าหมาป่าได้กว่า100 ตัว และยังกำจัดผู้นำหมาป่าได้ขณะที่เ้าเลเวล 3 เท่านั้น ดูเหมือนว่าเ้าจะเป็ผู้กล้าที่แท้จริงข้าพร้อมที่จะมอบกริชเหล็กกล้าเป็รางวัล แต่ดูเหมือนว่าอาวุธธรรมดาเช่นนั้นจะไม่คู่ควรกับเ้าถ้าเ้ายินดีมอบเขี้ยวที่ได้จากจ่าฝูงหมาป่าให้ข้าข้าจะให้หลอมอาวุธที่ดีกว่ากริชเล่มนี้ให้กับเ้า”
“ดริ๊ง…คุณจะมอบ [เขี้ยวหมาป่าอันแหลมคม] จำนวน 9เขี้ยว ให้กับช่างตีเหล็ก และให้เขาหลอมพวกมันเป็อาวุธลึกลับให้แก่คุณหรือไม่?”
เื่นี้ไม่จำเป็ต้องคิดหลิงเฉินตอบตกลงในทันที และมอบเขี้ยวหมาป่าทั้งหมดให้กับช่างตีเหล็ก
ช่างตีเหล็กผงกหัว “ดีมาก…ข้า้าเวลานิดหน่อยเพื่อนำมันไปหลอมเป็อาวุธแต่มันใช้เวลาไม่นาน อีกสองชั่วโมงกลับมาหาข้านะ ข้าหวังว่ามันจะทำให้เ้าประหลาดใจได้”
ช่างตีเหล็กกล่าวก่อนหันหลังกลับไป และเริ่มเตรียมการหลอมอาวุธ
“หัวหน้าหวังครับชายชราที่อาศัยอยู่ในบ้านฟางหลังนั้นคือใคร? ท่านทราบไหมว่าเขาเป็ใคร?”หลิงเฉินถาม ภาพค่าความเสียหายที่เกิดจากการตบอันน่ากลัวของชายชราปรากฏขึ้นในความคิดของเขามันสร้างความตกตะลึงให้กับผู้เล่นจำนวนมากรวมทั้งเขาด้วย
ช่างตีเหล็กไม่ได้หันหลับมาแต่เขาพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ข้าไม่รู้ว่าเขาเป็ใคร นอกจากทราบว่าเขาเป็คนบ้าคนในหมู่บ้านต่างก็ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาเลย เขาบ้าและอันตรายมากๆ เ้าอย่าได้พยายามเข้าไปใกล้เขาล่ะ”เมื่อไม่ได้ข้อมูลที่เป็ประโยชน์ใดๆ หลิงเฉินก็ต้องยอมแพ้จากนั้นเขามองดูเวลา และตัดการเชื่อมต่อในโรงตีเหล็ก
ณเวลาทานอาหารเย็นตามปกติ หลังจากช่วยเหลือสุ่ยรั่วทานอาหารหลิงเฉินได้เล่นวิดีโอเกมเป็เพื่อนเธอนานกว่าหนึ่งชั่วโมง หลังจากนั้นเขาพาเธอไปอาบน้ำเขาดูแลน้องสาวสุดที่รักของเขาทุกๆ วันอย่างทะนุถนอม เมื่อถึงตอนกลางคืนเขากอดร่างกายอันนิ่มนวลของเธอไว้ มองดูเธอหลับอย่างสงบสุข สามปีก่อนเธอติดเชื้อไวรัสอีสร็อค พ่อกับแม่ของเธอก็ติดเชื้อนี้เช่นเดียวกันและเสียชีวิตหลังจากนั้นหนึ่งปีนั่นคือ่เวลาที่มืดมนและสิ้นหวังที่สุดในชีวิตของเธอ ในระหว่าง่เวลานั้นเป็เวลาสองปีแล้ว ที่ทุกคืนเธอจะนอนกับหลิงเฉิน จนมันค่อยๆกลายเป็นิสัยที่เธอไม่อาจสลัดทิ้งไปได้
หลิงเฉินนอนพักอยู่ข้างกายสุ่ยรั่วเขาปิดตาลงแต่ไม่ได้หลับ แต่เขากลับเข้าไปในโลก ‘เสินเยว่’ อีกรอบเพื่อจบเควสที่เ้าของร้านขายไอเทมมอบหมายให้เขาไปหาเขี้ยวหมาป่า1,000 เขี้ยวซึ่งเขาจะต้องต่อสู้กับพวกหมาป่าเ่าั้อีกนานอย่างไรก็ตามตอนนี้เลเวลโดยเฉลี่ยของผู้เล่นทั้งหลายก็ใกล้ถึงเลเวล 4 และอย่างช้าที่สุด ในเช้าวันพรุ่งนี้จะไม่มีใครไม่สนที่นี่อีกผู้เล่นจำนวนมากมายจะหลั่งไหลมาที่หน้าผาหมาป่าแห่งนี้เพื่อเก็บเลเวลหรือไม่ก็ทำเควสมันจะทำให้พื้นที่ล่าส่วนตัวของเขาจบสิ้นลงการเก็บรวบรวมเขี้ยวหมาป่าจะช้าลงไปหลายเท่าฉะนั้นหลิงเฉินจึงตัดสินใจต่อสู้ในคืนนี้
แสงสีขาวสว่างวาบขึ้นหลิงเฉินปรากฏตัวขึ้นในโรงตีเหล็ก เมื่อช่างตีเหล็กเห็นหลิงเฉินเขาก็หยุดทำงานและเช็ดเหงื่อที่ท่วมตัวของเขา ก่อนยิ้มขึ้นและพูด “ผู้กล้าหนุ่มเ้ามาได้ถูกเวลาพอดี ข้าเพิ่งหลอมอาวุธของเ้าเสร็จก่อนที่เ้าจะมาแปปเดียวรับนี่ไป ข้าเชื่อว่าเ้าจะต้องพอใจ”
ช่างตีเหล็กแสดงกริชที่เปล่งแสงเย็นเยียบต่อหน้าหลิงเฉินและมอบกริชเล่มนี้ให้แก่เขา
“ดริ๊ง…ภารกิจของช่างตีเหล็กเสร็จสิ้น คุณได้รับรางวัลพิเศษ” หลิงเฉินมองดูคุณสมบัติของกริชที่เปล่งแสงอันเย็นเยียบ
[กริชเขี้ยวหมาป่า]:ประเภท: ดาบมือเดียว ระดับ: บรอนซ์ เงื่อนไขในการสวมใส่: อาชีพใดก็ได้เลเวล 5 หรือสูงกว่ากริชซึ่งหลอมจากเขี้ยวของหมาป่าอันแหลมคมและเหล็กกล้าบริสุทธิ์มันคมกริบราวกับมีดโกน คุณสมบัติ: พลังโจมตี +18 STR +3และอัตราเจาะเกราะ +1%
มันเป็อาวุธระดับบรอนซ์!หลิงเฉินรู้สึกประหลาดใจ ในเกมเสินเยว่อัตราการดรอปนั้นค่อนข้างแย่เกมนี้เพิ่งเปิดให้เล่นเป็วันแรกถ้าผู้เล่นคนใดได้อุปกรณ์สวมใส่ระดับเหล็กสักชิ้นนั่นก็เป็สิ่งที่น่าภาคภูมิใจแล้วหากใครบางคนได้อุปกรณ์ระดับทองแดงเขาคนนั้นจะต้องพบกับความเกลียดชังและความอิจฉาริษยาจากผู้เล่นคนอื่น และถ้าเป็อุปกรณ์สวมใส่ระดับเงินโอกาสที่จะได้มันสักชิ้นขณะอยู่ที่หมู่บ้านแห่งการเริ่มต้นนั้นน้อยมากจนแทบเป็ไปไม่ได้
ในตอนนี้หลิงเฉินมีอุปกรณ์สวมใส่ระดับบรอนซ์ถึงสองชิ้นแต่น่าเสียดายที่เขา้าอีกสองเลเวลให้ถึงเลเวล 5 จึงจะสวมใส่พวกมันได้
หลิงเฉินกล่าวขอบคุณช่างตีเหล็กก่อนเดินเดินออกจากโรงตีเหล็กและมุ่งหน้าไปยังหน้าผาหมาป่า
หลิงเฉินรู้จักร่างกายของตัวเองดีที่สุดเขา้านอนหลับแค่สองถึงสามชั่วโมงต่อวันก็มากเกินพอแล้วยิ่งไปกว่านั้นขณะที่เล่นเกมสมองก็อยู่ในสภาวะกึ่งหลับ ผู้เล่นทั่วไปที่ไม่ได้ออฟไลน์หลายวันก็ยังไม่เป็อะไรดังนั้นแม้จะเป็เวลากลางคืนโลก ‘เสินเยว่’ ก็ไม่ได้มีผู้เล่นลดลงสักเท่าไรไม่ว่าเขาจะไปที่ไหนเขาก็ยังพบกับกลุ่มผู้เล่นจำนวนมากอย่างน้อยที่สุดก็มากกว่าจำนวนของมอนสเตอร์
การที่หลิงเฉินต้องดูแลสุ่ยรั่วตลอดทั้งวันเขาจึงตัดสินใจมุ่งเน้นเล่นเกมใน่เย็น เขาเข้าไปนอนบนเตียงกับสุ่ยรั่วหากสุ่ยรั่ว้าอะไรจากหลิงเฉิน เธอแค่ััเขาเบาๆเขาก็จะรับรู้ถึงมันและออฟไลน์จากเกมอย่างไม่รีรอ
หลังจากหลิงเฉินออกนอกเขตชานเมืองด้านตะวันออกของหมู่บ้านแห่งการเริ่มต้นเขาก็ไม่เห็นผู้เล่นคนอื่น มันทำให้หลิงเฉินพ่นลมหายใจออกมาด้วยความโล่งอกเขาเร่งฝีเท้าไปหาหมาป่าบนหน้าผาสูงเมื่อมาถึงเขากลับไม่พบหมาป่าอยู่ที่นั่นแม้แต่ตัวเดียว ก่อนที่เขาจะทันได้คิดอะไรเขาพลันได้ยินเสียงร้องด้วยความหวาดกลัวดังขึ้น
“ช่วยด้วย…ช่วยด้วย! อ่าห์…!”
หลิงเฉินมองขึ้นไปยังหน้าผาสูงนั้นเขาเห็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งแต่งกายด้วยชุดธรรมดาๆ อายุประมาณ 15-16 ปีกำลังตะกุยและและปีนป่ายหน้าผาเพื่อหลบหนีข้างหลังของเด็กหนุ่มมีหมาป่าดุร้ายห้าตัวพยายามที่จะตะครุบเขาเด็กหนุ่มถูกสกัดกั้นจากทางด้านหลังทำให้ต้องวิ่งขึ้นไปบนยอดหน้าผาอย่างสิ้นหวังแต่ที่นั่นก็มีหมาป่าอีกหลายตัวรออยู่ เขาจึงถูกบังคับให้วิ่งไปที่ขอบของหน้าผาและก็พบกับทางตันอีกครั้ง
หืม ? ผู้เล่น…ไม่น่าจะใช่ นั่นคือ…
“โอ้!!! ท่านนักรบ…. ท่านนักรบ!!!ช่วยผมด้วย แล้วผมจะตอบแทนท่าน!!!”
เด็กหนุ่มคนนั้นมองเห็นหลิงเฉินเขาะโเรียกหลิงเฉินด้วยเสียงอันแหบแห้งและสิ้นหวังแล้วเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นในหูของหลิงเฉิน
“ดริ๊งคุณปลุกเควส ‘ช่วยชีวิตหวังเสี่ยวิ’ ประเภทเควส: สุ่ม การจำกัดเวลาเควส: ไม่มี เป้าหมายเควส: ช่วยชีวิต NPCหวังเสี่ยวิจากอันตราย และพาเขากลับไปยังร้านขายไอเทมของหมู่บ้านแห่งการเริ่มต้นรางวัลเควส: ไม่ทราบ”
เสี่ยวิ: ช่วยด้วย
เควสแบบสุ่มต่างจากเควสปกติและยังต่างจากเควสธรรมดาอย่างเห็นได้ชัดเพราะการปรากฏของมันไม่มีการกำหนดเวลาหรือสถานที่ที่แน่นอนไว้แต่มันสุ่มจากสถานการณ์ ณ ตอนนั้น และเวลาในการรับเควสมักจะสั้นเป็อย่างมากยกตัวอย่างเช่นเควสช่วยชีวิตหวังเสี่ยวิจะมีระยะเวลาจนกว่าหวังเสี่ยวิจะถูกหมาป่าฆ่าตายหากไม่มีใครรับเควสนี้หรือไม่มีใครปรากฏตัว เควสนี้ก็จะหายไปโดยอัตโนมัติ… ผู้เล่นจะไม่สามารถรับเควสได้หากผู้มอบเควสถูกฆ่าตาย
ตุบ!หวังเสี่ยวิสะดุดก้อนหินล้มลงกับพื้นเขาหันกลับไปมองหมาป่าที่ใกล้เข้ามาด้วยความหวาดกลัวเนื่องจากหลิงเฉินอยู่ห่างเกินไป เขาจึงไม่สามารถที่จะไปถึงตัวเด็กหนุ่มได้ทันเวลาหลิงเฉินเคลื่อนที่ไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ขณะที่วิ่งสายตาของเขากวาดมองไปรอบๆ อย่างเร่งรีบก่อนเอี้ยวตัวหยิบก้อนหินขึ้นมาห้าก้อนแล้วขว้างพวกมันออกไปข้างหน้า
หินทั้งห้าก้อนลอยไปในทิศทางที่แตกต่างกันห้าทิศทางราวกับพวกมันถูกดึงดูดจากหมาป่า การขว้างก้อนหินของหลิงเฉินนั้นแม่นยำมากๆก้อนหินแต่ละก้อนโดนร่างของหมาป่าแต่ละตัว
การขว้างก้อนหินหนึ่งก้อนให้โดนหนึ่งเป้าหมายนั้นไม่มีอะไรเลยสำหรับการขว้างก้อนหินสองก้อนให้โดนเป้าหมายที่ต่างกันสองเป้าหมายนั้นค่อนข้างโดดเด่นแต่การขว้างก้อนหินห้าก้อนพร้อมกันใส่เป้าหมายที่เคลื่อนที่อย่างรวดเร็วและโดนพวกมันทั้งห้าตัวนั้นสามารถกล่าวได้ว่าน่าใ
-1, -1, -1, -1, -1
หมาป่าทั้งห้าตัวหันมาในทันทีพวกมันจ้องเขม็งมาที่หลิงเฉินด้วยความอาฆาตแค้นและมุ่งความสนใจมาที่เขาพายุฝุ่นพลันถาโถมเข้าใส่หลิงเฉิน
ถึงแม้จะเป็หมาป่าถึงห้าตัวหลิงเฉินก็ไม่รู้สึกกดดันแม้แต่น้อย เขาต้อนรับพวกมันด้วยดาบผู้เริ่มต้นของเขาและฆ่าพวกมันไปทีละตัวๆ สองนาทีต่อมาซากของหมาป่าทั้งห้าก็กองอยู่แทบเท้าของเขา
หลิงเฉินเก็บเขี้ยวหมาป่าและเหรียญทองแดงหลังจากนั้นก็ไปคุยกับ NPC ที่กำลังฟื้นจากอาการช็อก “คุณไม่เป็ไรนะ?”
หวังเสี่ยวิลุกขึ้นยืนก่อนตบไปตามตัวเพื่อปัดฝุ่นออกจากร่างกายด้วยสีหน้าซีดเซียว และพูด “ไม่เป็ไรแต่ผมกลัวมากๆ ผมคิดว่าหมาป่าพวกนั้นจะฆ่าผมเสียแล้วผมแค่้าเก็บสมุนไพรหายากสองต้นที่ริมหน้าผาคาดไม่ถึงว่าจะมีหมาป่าสองตัวพุ่งออกมาจากริมหน้าผาและและโจมตีผมแต่โชคดีที่ผมวิ่งเร็ว ขอบคุณท่านนักรบที่ช่วยชีวิตผมไว้ ตอนนี้ผมยังกลัวอยู่เลยมีคนไม่มากนักหรอกที่จะกล้าเดินเข้ามาในอาณาเขตของมอนสเตอร์พวกนี้ ท่านช่วยคุ้มกันผมกลับบ้านได้ไหม?บ้านของผมคือร้านขายไอเทมในหมู่บ้านแห่งการเริ่มต้น”
ความจริงแล้วเขาคือลูกชายของเ้าของร้านขายไอเทมที่มักจะมาเก็บสมุนไพรบริเวณหน้าผาหมาป่าทุกวันนั่นเอง
หลิงเฉินตอบรับคำขอร้องของเด็กหนุ่มในทันทีจากนั้นก็คุ้มกันหวังเสี่ยวิกลับไปที่หมู่บ้าน
หลังกลับมาถึงร้านขายไอเทมอย่างปลอดภัยหวังเสี่ยวิทิ้งตัวลงเบื้องหน้าหวังจี๋และเกือบจะพูดโพล่งออกมาทั้งน้ำตา “ท่านพ่อ!!ผมดีใจที่ได้เห็นท่าน เมื่อครู่นี้ผมคิดว่าจะไม่ได้เห็นหน้าท่านอีกแล้ว”
“อะไร…เกิดเื่อะไรขึ้น?” เ้าของร้านขายไอเทมใเป็อย่างมาก
“ผมไปที่หน้าผาหมาป่าเพื่อเก็บสมุนไพรอยู่ๆ หมาป่าก็โผล่มาโจมตีผม ถ้าท่านนักรบคนนั้นไม่โผล่มาทันเวลา ผมจะต้องถูกหมาป่าฆ่าและกลายเป็อาหารของพวกมันอย่างแน่นอนเขายังคุ้มกันผมกลับมาที่นี่อีกด้วย ถ้าไม่ใช่เพราะท่านนักรบคนนี้ผมคงไม่ได้กลับมาเจอท่านพ่ออีกแล้ว” หวังเสี่ยวิอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นกับพ่อของเขาด้วยท่าทางระทึกใจ
หลังจากหวังจี๋ทราบว่าเกิดอะไรขึ้นกับลูกชายของเขาเขาก็หลั่งเหงื่อเย็นเยียบออกมาและหันหน้ามาหาหลิงเฉินด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความขอบคุณและพูด
“ขอบคุณผู้กล้าหนุ่มขอบคุณที่ช่วยชีวิตลูกชายของข้า ส่วนของรางวัลข้าจะมอบสิ่งประดิษฐ์อันน่าภาคภูมิใจของข้าให้กับเ้าพวกมันจะต้องเป็ของผู้กล้าที่เปี่ยมไปด้วยความเมตตาและความแข็งแกร่งอย่างคุณ”
ด้วยเหตุนี้เ้าของร้านขายไอเทมจึงวางไอเทมหลายอย่างตรงหน้าของหลิงเฉินไอเทมทั้งหมดจะถูกมอบให้กับเขา
“ดริ๊ง…คุณทำเควส ‘ช่วยชีวิตหวังเสี่ยวิ’ เสร็จสิ้น เนื่องจากระหว่างดำเนินการหวังเสี่ยวิไม่ได้รับาเ็เควสเสร็จสมบูรณ์อย่างไร้ที่ติ คุณจะได้รับรางวัลสูงสุด”
“ชื่อเสียง:+10 เหรียญทอง: +20 ค่าประสบการณ์: +900”
[ยา STRสูตรพิเศษของหวังจี๋] x 10
[ยามานาสูตรพิเศษของหวังจี๋]x 10
[ยาอัตราความแม่นยำสูตรพิเศษของหวังจี๋]x 10
[ยาความเร็วสูตรพิเศษของหวังจี๋]x 10
[ยาพลังชีวิตสูตรพิเศษของหวังจี๋]x 10
และอุปกรณ์สวมใส่พิเศษ [จี้ไพลินอำนวยพร]”
“ดริ๊ง…เควส ‘คำร้องขอของหวังจี๋ 2’ ถูกยกเลิกโดยอัตโนมัติ”