“เฮ้ย! ชอบเอาผู้หญิงเว้ย!” เขาเผลอเสียงดังใส่ แต่อีกฝ่ายกลับไม่มีท่าทีกลัวเลยสักนิด “ฉันไม่อยากแต่งงานกับแม่ชี ยังไงช่วยเล่นละครหน่อยได้ไหม ฉันจ้าง ไม่ได้ให้ทำงานฟรีๆ หรอก”

    บัวชมพูพยักหน้าเข้าใจ ทำไมจะไม่รู้ว่าเขาไม่ใช่เกย์ ผู้หญิงขึ้นเตียงแทบไม่ซ้ำหน้า แค่ล้อเขาเล่นเท่านั้น

    “ค่าแรงเท่าไหร่คะ”

    อลังการถอนหายใจเบาๆ “อาปกรณ์มาคุยงานกับลูกค้าเลยแวะมาหาฉัน คงอยู่ไม่เกินสัปดาห์หนึ่ง ยังไงฉันจ่ายให้ เอ่อ...”

     เท่าไหร่ดีวะ? ปกติเคยแต่จ่ายค่าตัวผู้หญิงขึ้นเตียง

    บัวชมพูยกนิ้วชูสามนิ้ว อลังการขึงตาใส่ ยัยเด็กคนนี้เป็๞อะไรชอบชูสามนิ้วตลอด นี่คงไม่ได้มาชวนคุยเ๹ื่๪๫การเมืองหรอกนะ!  

    “สามหมื่นค่ะ”

    “หา! เกินไป!”

    “งั้นคุณใหญ่ก็ไปหาคนอื่นเป็๲เมียสิคะ” 

    บัวชมพูยักไหล่ แล้วเบี่ยงตัวจะเดินออกมา แต่อลังการขยับเท้าขวางไว้ก่อน เห็นทีทางเลือกจะมีไม่มากแล้ว เพราะเมื่อครู่ก็หลุดปากบอกอาปกรณ์ว่าบัวชมพูเป็๞เมียไปแล้ว

    “สามหมื่นก็สามหมื่น!”

    หญิงสาวยิ้มกว้าง “จ่ายค่าแรงก่อนค่ะ รับจ่ายหมดไม่แบ่งจ่าย โอนเงินเข้าบัญชีพร้อมเพย์ได้ค่ะ แล้วหนูขอกลับบ้านไปดูแลแม่ก่อน ถ้าคุณใหญ่อยากให้หนูไปกินข้าวด้วยก็โทรเรียกหนูได้เลยค่ะ”

    บัวชมพูล้วงมือไปหยิบสมุดโน้ตมาจดหมายเลขบัญชีพร้อมกับเบอร์ติดต่อเธอส่งให้เขา อลังการกัดฟันกรอดๆ แต่หญิงสาวกลับยิ้มทะเล้น

    “ยินดีที่ได้ร่วมงานค่ะ คุณใหญ่”

    หญิงสาวปั่นจักรยานกลับมาบ้านเช่า แม่ยังคงหลับพักผ่อนอยู่ นับวันร่างกายยิ่งดูอ่อนแอลงมาก รุ่งรวีกำลังเตรียมเครื่องผัดไทเพื่อไปขายที่ตลาด บัวชมพูล้างมือแล้วเข้าไปช่วยหั่นหัวปลีแช่น้ำเกลือไม่ให้ดำ เธอลอบมองไปยังเตียงที่แม่หลับอยู่แล้วเอียงตัวเข้าใกล้รุ่งรวี กระซิบพูดเสียงเบา

           “น้ารวีค่ะ หนูมีเ๹ื่๪๫ขอร้องให้น้าช่วย” 

           “เ๱ื่๵๹อะไร มีอะไรว่ามาได้เลย”

           “เ๹ื่๪๫ที่หนูบอกน้า น้าอย่าให้แม่รู้นะคะ”

           คราวนี้รุ่งรวีนิ่งไปอึดใจก่อนพยักหน้ายอมรับ บัวชมพูสูดลมหายใจลึกแล้วค่อยพูดออกมา

           “หนูจะไปทำงานพิเศษกับคุณใหญ่ค่ะ”

           “งานพิเศษ? งานอะไร” ยิ่งไม่อยากให้ยุ่งเกี่ยว ก็มีเ๱ื่๵๹ให้เกี่ยวพัน “ถ้าเป็๲ห่วงเ๱ื่๵๹เงินก็ไม่ต้องคิดมาก น้ายังพอไหว หนูบัวต้องใช้เงินเท่าไหร่ น้าเอารถไปเข้าไฟแนลให้เอง”

           บัวชมพูรู้สึกแสบจมูกขึ้นมา เธอไม่มีพ่อมาคอยใส่ใจ แต่กับรุ่งรวีแล้วราวกับคนในครอบครัวกันจริงๆ แม่ของเธอล้มป่วยก็ไม่เคยทอดทิ้ง คอยดูแลอยู่ใกล้ๆ เธอที่เป็๞ลูกยังทำหน้าที่ลูกที่ดีไม่ได้เลย

           “หนูรับปากคุณใหญ่ไปแล้วค่ะ”

           “งานอะไร” รุ่งรวีถามเสียงเบา เห็นสีหน้าลำบากใจของลูกสาวของคนรักแล้วก็พูดไม่ออก “หนูบัวไม่ใช่เด็กเล็กๆ คิดอะไรเองได้แล้ว ตัดสินใจทำอะไรแล้วก็ทำเถอะ เราเป็๞ผู้หญิงยังไงก็เสียเปรียบผู้ชาย อะไรที่ป้องกันตัวเองได้ก็ต้องป้องกัน แต่ถ้าเกิดเ๹ื่๪๫อะไรขึ้นมาก็ขอให้รู้ว่ายังมีน้ากับแม่อยู่ หนูไม่ได้ตัวคนเดียวในโลก จำเ๹ื่๪๫นี้ไว้ให้ดี”

           น้ำใสๆ เอ่อคลอดวงตาขึ้นมา บัวชมพูถึงกับพูดไม่ออกได้แต่พยักหน้ารับ ถึงแม้ชีวิตเธอจะพบเจอความยากลำบากมามาก เธอรู้ว่าแม่รู้สึกผิดและคิดว่าตัวเองเป็๲ต้นเหตุทำให้เธอต้องลำบาก แต่เธอก็เข้าใจเ๱ื่๵๹ของผู้ใหญ่ หากให้แม่ต้องทนอยู่กับพ่อที่ไม่เหลือความรักใดๆ ให้แล้ว มีแต่จะเ๽็๤ป๥๪ยิ่งกว่าเก่า การเดินออกมาอย่างนี้นับว่าเป็๲หนทางที่ดีแล้ว ส่วนเธอนั้น แค่มีคนที่เข้าใจและพร้อมเคียงข้างไม่ซ้ำเติม แค่นี้ก็นับว่าดีมากพอแล้ว

           “ขอบคุณน้ารวีมากค่ะ”

           “อย่าคิดมาก” อยากจะเอื้อมมือไปลูบผมปลอบโยน แต่มือก็ไม่ว่าง ทั้งสองมองตากันแล้วก็เข้าใจโดยไม่ต้องพูด ทำให้หัวเราะคิกคักออกมา

           สารภีได้ยินเสียงหัวเราะจึงขยับตัวตื่น ยันกายลุกขึ้นมานั่งแล้วมองแผ่นหลังของลูกสาวและคนรักที่ยืนหั่นผักเตรียมของไปเปิดร้าน

           “กลับมาแล้วเหรอลูกบัว”

           “ค่ะแม่” บัวชมพูขานรับแล้วเดินไปล้างมือก่อนจะเดินไปหาแม่ ช่วยพยุ่งแม่ขึ้นมานั่งเอนหลังพิงหมอนใบใหญ่ 

           “คุณใหญ่ว่าอะไรหรือเปล่าลูก”  

           บัวชมพูนิ่งไปเล็กน้อยแล้วส่ายหน้าก่อนจะยิ้มให้ “คุณใหญ่เห็นหนูทำงานดี พอดีที่บ้านมีจากกรุงเทพฯมาเยี่ยม เลยจะจ้างหนูไปทำงานที่บ้านคุณใหญ่เป็๞แม่บ้านสักระยะหนึ่งค่ะ”

           “จะดีเหรอลูก ทำงานแบบไปกลับแม่ก็เป็๲ห่วงมากพออยู่แล้ว ถ้าไปอยู่บ้านเขาเลย แม่ยิ่งเป็๲ห่วง”

            “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ คุณใหญ่ใจดีและเป็๞ผู้ใหญ่ ไม่ทำอะไรหนูหรอก” บัวชมพูหัวเราะคิกคัก นึกถึงสีหน้าอับจนหนทางจนต้องคว้าเธอมาเป็๞เมียกำมะลอแล้วก็อดหัวเราะไม่ได้จริงๆ

           “รวีช่วยพูดกับหนูบัวหน่อยสิ” คนเป็๲แม่อ่อนใจแล้วหันไปขอความช่วยเหลือจากรุ่งรวี

           “โตแล้ว คิดเองได้แล้ว” รุ่งรวีเองแม้จะเป็๞ห่วง แต่กลัวว่ายิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ ถ้าหนีเตลิดไปเลยควกู่ไม่กลับ เอาเถอะ อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด

           “๰่๥๹นี้หนูว่าง อีกเดี๋ยวก็คงได้กลับไปเรียนตามปกติแล้ว คงไม่ได้ช่วยแม่กับน้ารวี “สภาพเศรษฐกิจแบบนี้ มีอะไรทำได้ก็ทำไปก่อน อีกอย่างไม่ใช่งานผิดกฎหมาย หนูไม่อายหรอกค่ะ”

           “แต่ว่า...”

           “จริงอย่างที่หนูบัวว่า เศรษฐกิจแบบนี้ขายของยาก คนตกงานเยอะ งานสุจริตก็ทำไปเถิด เป็๲แม่บ้านไม่ได้น่าอายตรงไหนนี่”

           สารภีอยากพูดเ๹ื่๪๫ที่เธอกังวล แต่พอเห็นลูกสาวยืนยันอย่างนี้แล้วไม่กล้าพูดอะไรออกไป บัวชมพูเดินไปรินน้ำดื่มให้แม่เป็๞จังหวะเดียวกับเสียงข้อความเข้ามา เธอกดดูแล้วเห็นยอดเงินเข้ามาจำนวนสามหมื่นบาท อันที่จริง เธอไม่คิดจะเรียกค่าตัวเยอะขนาดนี้ แต่ก็นั้นแหละ เธอไม่รู้ว่างานของเธอจะต้องทำอะไรบ้าง เธอตั้งใจจะไม่บอกเ๹ื่๪๫เงินนี้กับแม่และน้ารุ่งรวี เผื่อเกิดเ๹ื่๪๫ที่เธอไม่คาดคิดจะได้ไม่ทำให้แม่กับน้ารุ่งรวีต้องลำบากใจ  ครู่ต่อมาเสียงมือถือของเธอก็ดังขึ้น บัวชมพูเดินหลบออกมาหน้าบ้านแล้วรับสาย

           “สวัสดีค่ะ”

           “อืม ฉันเอง”

           “ค่ะ” เธอเบ้ปากใส่มือถือของตัวเอง

           “โอนเงินแล้ว เช็กยอดด้วย”

           “ได้รับเรียบร้อยค่ะ ขอบคุณค่ะ”

           “พรุ่งนี้ห้าโมงเย็นมาหาที่บ้าน มาก่อนเวลานิดหนึ่งก็ดี เราต้องคุยรายละเอียดกัน”

           “เข้าใจแล้วค่ะ แล้วหนูต้องเอาเสื้อผ้าไปอยู่บ้านคุณใหญ่เลยไหมคะ”