“มีไม่เยอะ แต่ว่าพวกพี่ๆ เอาไปคนละขวดเถอะ ผมเทให้พวกพี่ได้คนละขวด” กัวไฮว่พูดยิ้มๆ “พี่สองเอาน้ำเต้ามาให้ผมก่อนเถอะ”
“เ้าสี่ น้ำเต้านี่ฉันให้แก แล้วก็ทำตามที่แกบอก แกมาเทให้พวกเราคนละขวด” พูดจบ เจี่ยหยวนก็รีบวิ่งออกมาราวกับบิน
“พี่ใหญ่ พี่สาม พวกพี่รีบไปหาขวดมาเถอะ วันนี้ผมต้องรีบกลับไปเร็วหน่อยนอนให้เต็มอิ่ม พรุ่งนี้ผมจะเข้าเรียนแล้ว ฮ่าๆ” กัวไฮว่พูดพลางหัวเราะ
เมื่อรอมาหนึ่งชั่วโมงเต็มๆเจี่ยหยวนก็เป็คนแรกที่เข้ามาจากข้างนอก เจี่ยหยวนทำเอากัวไฮว่กดดันน่าจะกดดันเพราะเหยือกเหล้าในมือของเจี่ยหยวน ขนาดเส้นผ่านศูนย์กลางหนึ่งเมตรกว่าสูงเกือบจะครึ่งตัวคน แต่ยังโชคดีที่เจี่ยหยวนยังแบกมาไหว
“เ้าสี่ แกบอกแล้วว่าจะเทให้คนละขวด แต่ฉันหาขวดไม่เจองั้นแกก็เทให้เต็มเหยือกเหอะ” เสื้อตัวบนของเจี่ยหยวนเปียกโชกเขาหายใจเหนื่อยหอบ แล้วพูดขึ้นด้วยเสียงดัง
“เ้าอ้วนอย่ามาขวางทาง” ในขณะที่ทั้งสองคุยกันหลี่เย่าก็แบกเหยือกเหล้าที่ใหญ่กว่าของเจี่ยหยวนเดินเข้ามา
“พี่ใหญ่ พี่ก็ซื้อมาจากเหล่าจิ่วล่ะสิท่า ผมเห็นอันนี้แล้วแต่แบกไม่ไหว” เจี่ยหยวนหายใจเหนื่อยหอบก่อนจะพูดพลางมองไปที่หลี่เย่าที่มีสีแดงก่ำทั่วทั้งหน้า
“เ้าสี่ ฉันหาขวดไม่เจองั้นแกก็กรอกให้เต็มเหยือกนี่แล้วกัน” หลี่เย่าพูดเหมือนกับที่เจี่ยหยวนพูดไว้ไม่มีผิดเพี้ยน
“ให้ตาย สองคนนี่มันแย่จริงๆ บอกแล้วว่าขวดเหล้า จะเอาเหยือกมาทำไม” หวังเซิงพูดด้วยสีหน้าสบายๆ
“เ้าสาม ขวดเหล้าแกล่ะ ขอพวกเราดูหน่อย อย่าทำผิดซ้ำสองอีกล่ะเหล้าดีแบบนี้ขาดไปหยดเดียวโง่นะเว่ย” เจี่ยหยวนพูดเสียงดัง
“พวกแกเข้าไปในหน่อย เดี๋ยวขวดเหล้าฉันจะมาถึงแล้ว” หวังเซิงพูดยิ้มๆ “ดูสิ มาแล้ว”
ทั้งสามคนหันหลังกลับไปก็เห็นชายฉกรรจ์สองคนค่อยๆ แบกขวดเหล้ามายังหน้าฝูงชน
“เ้าสาม แกหน้าไม่อายจริงๆขวดเหล้าใบนี้เป็สมบัติของร้านเจิ้นเตี้ยนของเหล่าจิ่ว แกเอามันมาได้ยังไงเนี่ย” เจี่ยหยวนตวาดเสียงดัง
“หน้าไม่อาย? พี่สองพูดแบบนี้ก็ไม่ถูกนะอย่างน้อยของผมก็เป็ขวดเหล้านะ ดีกว่าเหยือกเหล้าของพวกพี่เยอะเลย” หวังเซิงพูดด้วยความภาคภูมิใจ
“พวกพี่ๆ คาดหวังเกินไปแล้วพวกพี่คิดว่าเหล้าดีขนาดนั้นผมจะมีเท่าไหร่กันเชียว” กัวไฮว่ลูบริมผีปากแล้วพูดยิ้มๆ
“งั้นฉันไม่สนแล้ว แกต้องเทให้พวกเราเต็มนี่เลย ถ้าอยากได้เงินแกก็ไปเอาที่เ้าสอง ถ้ามีปัญหากับใคร เดี๋ยวฉันไปจัดการไม่ว่ายังไงแกต้องกรอกให้เต็ม แล้วก็อย่าเอาฉี่ม้ามาหลอกพวกเราอีก” หลี่เย่าพูดเสียงดัง
“เอาของของพวกพี่ๆ กลับไปบ้านกับผมเถอะ ในเมื่อพี่ๆ อยากกิน งั้นผมก็จะใจกว้างสักครั้งกรอกให้พวกพี่ๆ ให้เต็มเลย ฮ่าๆ” กัวไฮว่พูดพลางเดินยืดยาดออกไปจากร้านใต้หล้าอู่เฉิง
“ให้ตายสิ เ้าสี่มันมีเหล้าดีเยอะขนาดนั้นั้แ่เมื่อไหร่เนี่ยถ้ากรอกใส่ขวดพวกเราเต็ม รวมกันทั้งหมดก็หลายกิโลเลยล่ะสิ” หวังเซิงพูดเบิกตาโพล่ง
“ใช่ จริงๆ แล้วฉันซื้อเหยือกนี่มาแค่ตั้งใจจะทำให้เ้าสี่มันใเล่นมันมีเหล้าดีเยอะขนาดนี้ แปลกๆ นะ หลายปีมานี้มันก็กินของพรรค์นั้นเหมือนกันกับเราในเมื่อมีเหล้าดีขนาดนี้ ทำไมมันกินของอื่นไปได้ล่ะ” เจี่ยหยวนพูดพร้อมส่ายศีรษะใหญ่
“สงสัยทำไมมากมาย เดี๋ยวฉันไปหาคนมาเอาเหยือกเหล้าไปให้เ้าสี่ฉันสภาพแบบนี้แบกไปเองไม่ไหว” พูดจบหลี่เย่าก็ไปหาเฮยหลงสักพักก็พาชายฉกรรจ์มาช่วยกันแบกขวดใหญ่ใบนั้นออกไป
“เสี่ยวเฮย ลุกขึ้นมาเถอะ พวกนั้นไปแล้วเหรอ" ณชั้นบนสุดของร้านใต้หล้าอู่เฉิง ผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้นกับเฮยหลงที่นั่งคุกเข่าอยู่กับพื้น
“ไปหมดแล้วครับ ไม่รู้เหมือนกันว่าพวกมันจะทำอะไรไอ้อ้วนกับหลี่เย่าเอาเหยือกเหล้ามาจากเหล่าจิ่ว หวังเซิงเว่อร์กว่าอีกแบกสมบัติร้านเจิ้นเตี้ยนของเหล่าจิ่วมาเลย” เฮยหลงพูดเสียงค่อยด้วยท่าทางนบนอบ
“ฉันเข้าใจแล้ว ไม่มีอะไรแล้วเธอกลับไปเถอะ” เมื่อผู้หญิงคนนั้นพูดจบเฮยหลงก็หมุนตัวกลับไปยังประตูใหญ่อย่างระมัดระวัง
“กัวเทียน คราวก่อนลูกชายแกโชคดีนะแต่ว่าต่อไปไม่รู้ว่าลูกแกจะยังโชคดีแบบนี้อีกรึเปล่า” ผู้หญิงคนนั้นพูดอย่างเหี้ยมโหดแก้วน้ำในมือถูกบีบจนแตกละเอียดทว่าผิวสวยราวหยกขาวกลับไม่ได้รับาเ็แม้แต่น้อย
“พี่หลง สุดยอดไปเลย เอาอีก” ดาวเด่นของร้านใต้หล้าอู่เฉิงถูกเปลือยกายอยู่ภายในห้องใต้ดินเฮยหลงขย่มตัวอยู่บนร่างกายของเธอทุกครั้งหลังจากที่เฮยหลงพบผู้หญิงที่ชั้นบนสุดคนนั้น ก็มักจะมาที่ห้องอาบน้ำชั้นใต้ดินเื่ที่ผู้หญิงที่น่ากลัวคนนั้นทำให้ผู้จัดการร้านใต้หล้าอู่เฉิงคนก่อนตายยังไงยังคงอยู่ในสมองของเขาไม่หายไปไหนราวกับเกิดขึ้นเมื่อวาน
“พี่หลง เมื่อกี้พี่สุดยอดไปเลย แต่ว่าฉันอยากเอาอีก” หญิงสาวที่หน้าตาน่าหลงใหลนอนประกบอยู่บนร่างกายของเฮยหลงพูดเสียงค่อย
“นี่เงินล้านนึง ใส่เสื้อผ้า แล้วไสหัวไป” เฮยหลงพูดจบก็เริ่มใส่เสื้อผ้าของตนช้าๆ ราวกับไม่เห็นผู้หญิงคนนี้อยู่ในสายตา จากนั้นสิบนาทีทั้งสองคนก็เดินออกไปจากห้องใต้ดิน
“วางขวดเหล้าของพวกพี่ลงเถอะ พวกพี่กลับไปก่อนก็ได้ เช้าพรุ่งนี้ค่อยมาลากไปจากที่นี่” กัวไฮว่พูดจบ ก็ไล่พวกหลี่เย่าทั้งสามคนกลับไป
“เ้าสี่ อย่าแกล้งพวกเรานะ ไม่งั้นพรุ่งนี้แกสวยแน่” เจี่ยหยวนะโเสียงดัง ก่อนจะมองเหยือกของตัวเองแล้วเลียริมฝีปากอย่างแรง
“หนังสือเข้าเรียน เหอะๆ” กัวไฮว่ยิ้มมุมปากเล็กๆอย่างไม่รู้ตัว “กรอกเหล้าผีนี่ให้พวกเขาก่อนดีกว่าเสียไปตั้งร้อยกิโล เจ็บใจจริงๆไม่รู้ว่าเหล้าที่เหลือจะพอให้ข้ากินร้อยปีนี้รึเปล่า”
“ช่างเถอะ ไม่ฝึกเซียนแล้ว พลังน้อยนิดในโลกมนุษย์แบบนี้ต่อให้ฝึกเป็หมื่นปีเกรงว่าจะไม่อาจถึง่หยวนอิง[1] ได้เลยด้วยซ้ำ อยากจะบินยังเป็ไปไม่ได้เลย ข้าใช้ชีวิตให้สนุกไปดีกว่า” พูดจบ กัวไฮว่ก็ลงมาจากชั้นบนสุด ดิ่งเข้าไปยังห้องนอนของตัวเองจากนั้นก็ผลอยหลับไป
“อวี้เอ๋อร์ อวี้เอ๋อร์ เ้าดื่มเหล้าไปตั้งมากให้พี่หอมเ้าหน่อยได้หรือไม่”
“ท่านเซียน ท่านนี่มันแย่จริงเชียว หอมอย่างเดียวน่าเบื่อเหลือเกินอกข้ารุ่มร้อนยิ่งนัก ท่านเซียนช่วยอวี้เอ๋อร์ดูสักหน่อย”
เมื่อเห็นเทพแห่งจิตยื่นมือมายังส่วนบนของอวี้เอ๋อร์ในขณะที่กำลังจะลูบคลำ เสียงโมโหก็ดังขึ้นข้างหูของตน
“เ้าเทพแห่งจิต ดูท่าพาเ้าไปแดนมนุษย์ออกจะดูถูกเ้าเกินไปแล้ว ทหารพาเทพแห่งจิตไปยังประตู์ทางทิศใต้ ใช้เก้าสายฟ้า์ไหม้ร่างของเขา” เง็กเซียนฮ่องเต้ตะคอกเสียงดัง
“ท่านเง็กเซียนฮ่องเต้ ข้าผิดไปแล้ว!” กัวไฮว่ะโเสียงดังตื่นจากความฝัน ทั่วทั้งชุดนอนเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ แม้กระทั่งผ้าห่มบนเตียงก็พลอยเปียกชุ่มไปด้วย
“ฝัน ฝันนี่เอง” กัวไฮว่พูดพึมพำ “ไม่ได้ ในเมื่อถูกเนรเทศลงมาแดนมนุษย์ ข้าต้องใช้วิชาอ่านจิตให้น้อยเพื่อเลี่ยงเง็กเซียนฮ่องเต้จะนำมาเป็ข้ออ้าง ไม่เช่นนั้นข้าจะกลับลำไม่ทัน”
“คุณเย่า คุณหยวน คุณเซิ่ง นายน้อยของเราไปโรงเรียนแล้วนายน้อยบอกว่าของของพวกคุณอยู่ด้านหลังคฤหาสน์ พวกคุณตามผมมาเถอะ” พ่อบ้านตระกูลกัวนำทั้งสามคนไปยังหลังคฤหาสน์อย่างระมัดระวัง
“พี่ใหญ่ เราเปิดเหยือกชิมหน่อยเถอะเ้าสี่คงไม่ได้ใส่น้ำเปล่าหลอกเราหรอกนะ” เจี่ยหยวนลูบเหยือกของตนแล้วพูดเสียงค่อย
“นี่พ่อบ้าน เมื่อวานนายน้อยบ้านแกให้พวกแกกรอกน้ำเปล่าลงไปหรือว่าให้พวกแกออกไปซื้อเหล้าอะไรรึเปล่า” หลี่เย่าถลึงตาถามพ่อบ้าน
“พวกเราตื่นมาแต่เช้า เหยือกสองใบนี้กับขวดใบนี้ก็อยู่หลังคฤหาสน์เราแล้วนายน้อยกำชับพวกเราไม่ให้ใครแตะ บอกว่ารอให้พวกคุณมาถึงแล้วรีบย้ายออกไป” พ่อบ้านตระกูลกัวพูดเสียงค่อย
[1] เป็ขั้นตอนหนึ่งในการฝึกเป็เซียน
